فتنه اعتقادی، مشروطه اقتصادی ۸درباره مصیبت امام حسین(ع) اینگونه بیان شده است: «اقْشَعَرَّتْ لَدمکُ أَظِلَّةُ الْعَرْشِ مع أَظِلَّةُ الخلائق». مصیبتی که عرش الهی را بلرزه در می‌آورد حتما می‌تواند جوامع را تکان دهد و موتور محرکه تاریخ شود. اما اگر از این آیه‌الهی استفاده نشود و هیئت‌ها و مساجد و حرم‌ها به مراکز مبارزه با تسلط فرهنگی و اقتصادی کفر تبدیل نگردد و پیام عاشورا در این مسیر قرار نگیرد، بعید نخواهد بود که دچار بلای محرومیت از مجالس عزای حسینی (مانند دوران کرونا) شویم.️در گفتار قبلی، اقامه وصف «حرص و حسد» بر برخی ارکانِ «مدل اداره» (به عنوان ابزاری که خُلق اجتماعی می‌سازد) تطبیق داده شد تا روشن شود مدل اداره و علم حکمرانی و روش تأمین معاش می‌تواند کافرانه یا اسلامی باشد و نمی‌توان به راحتی، استفاده از آن برای تأمین معاش مسلمین را پذیرفت و امضا کرد.اما وصف رذیله‌ی دیگری که در فرهنگ آیات و روایات به شدت مورد عتاب و توبیخ و تهدید قرار گرفته و از آن نهی شده، وصف و عنوان «جمع المال» است که یکی از نمونه‌های این برخورد شدید، در سوره مبارکه «همزه» مشاهده می‌شود. این سوره با آیه «ويْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ» آغاز شده که عیب‌جویان و طعنه‌زنندگان را تهدید می‌کند.️شاید تصور کنیم که این آیه فقط در حال هشدار به کسانی است که در روابط خانوادگی خود مشغول عیب‌جویی و طعنه‌زنی به همسر و عروس و داماد خود و... هستند اما آیات بعدی چنین انحصاری را ردّ می‌کند:«الَّذِي جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ» (همزه/ ۲) هر مسخره‌کننده و عیب‌جو، کسی است که اهل جمع‌کردن ثروت و مال بوده و به شمارش آن می‌پردازد.البته بعضاً تصور ما از «جمع مالا و عدّده» منحصر به شخصی است که خود به دنبال مال دنیا بوده و پول روی پول می‌گذارد و در حال شمارش ثروتی است که در گاوصندوق یا حساب بانکی خود جمع کرده! اما توجه به آیه «الَذِينَ يَلْمِزُونَ الْمُطّوِّعِينَ...» (توبه/۷۹) نشان می‌دهد که اینان یک «جماعت» هستند و باید تأمل کرد که امروزه این جماعت‌ها چگونه شکل می‌گیرد؟ ️در تناسب با همین مطلب است که از امام‌رضا(ع) نقل شده: «لَا يُجْمَعُ الْمَالُ إِلَّا بِخَمْسِ خِصَالٍ بِبُخْلٍ شَدِيدٍ وَ أَمَلٍ طَوِيلٍ وَ حِرْصٍ غَالِبٍ وَ قَطِيعَةِ الرَّحِمِ وَ إِيثَارِ الدُّنْيَا عَلَى الآخِرَةِ؛ مال و پول جمع نمی‌شود مگر با پنج خُلق: بخل شدید و آرزوی دور و دراز و چیرگی حرص و قطع رحم و نابودی روابط خانوادگی (انسانی) و مقدم‌کردن دنیا بر آخرت». به نظر می‌رسد مصداق اصلی امروزه‌ی این آیات و روایات، نظام سرمایه‌داری جهانی و وضعیت عینیِ «بخش خصوصی» است که در مدل‌های توسعه، اصل و اساس قرار گرفته و در جهان به عنوان پیشران و محور اقتصاد و رونق اقتصادی معرفی می‌شود. آیا اخلاق و فرهنگ حاکم بر بخش خصوصی (شرکت‌های بزرگ و کارتل‌ها) در عالَم واقع چیزی جز ایجاد قطب‌های بزرگ ثروت و تمرکز سرمایه‌های کلان است؟! ️محوریت بخش خصوصی در اقتصاد اگر به معنای حاکمیت نظام‌سرمایه‌داری (و نه عموم مردم) باشد، نمود عینی و تجسم خارجیِ همان اخلاق رذیله است. یعنی اگر تخصیص مقدورات و منابع و تدوین قوانین کشور بر محور بخش خصوصی (به تعریف متداول آن در جهان) تنظیم شود، همان اخلاق حرص و حسادت می‌تواند با «جمع‌المال» و تجمیع ثروت و تمرکز سرمایه، ابزار و اهرمی برای تأمین حرص خود به دنیا و هزینه‌های سنگین آن را طراحی نماید. اگر به درستی در بیانات رهبری تأمل شود، معلوم خواهد شد که مقصود معظم‌له از بخش خصوصی، ورود «عموم مردم» در اقتصاد کشور است اما «مردم» توسط ادبیات تخصصی علم اقتصاد به بخش خصوصی‌ای تأویل و تحریف شده که نه تنها عموم مردم نیستند بلکه قشر بسیار کوچکی از جامعه یعنی سرمایه‌دارانِ کلان هستند که معمولاً از اعتقادات و اخلاق عموم مردم متدین ایران دوری می‌کنند. ️امروزه انگیزه‌ای مثل کسب رضایت امام حسین(ع) و ابراز ارادت به ایشان، این همه شور حسینی در کشور به راه می‌اندازد؛ حال اگر مومنین متوجه بشوند که این نظام مدیریتی مورد رضایت خدای متعال و ائمه‌اطهار(ع) نیست و بر مطالبه راه جایگزین متمرکز شوند، همین شور حسینی نمی‌تواند این وضعیت را اصلاح کند؟! اعجاز شور و عشق حسینی این است که می‌تواند چنین مسائلی را حل کند والا اموری مانند شفای مریض و... در مقایسه با دیگر کرامات این بزرگواران، امری عادی است. شور حسینی قدرت حل امراض اجتماعی را دارد؛ شور حسینی می‌تواند خلق‌های رذیله‌ای که منشأ تحریک و تحرک جوامع می‌شوند را به اخلاق الهی تبدیل نماید. گزیده‌ای از کتاب تبلیغی «فتنه اعتقادی، مشروطه اقتصادی» (جلد یک)@HossiniehAndisheh۷:۵۲