۲۰ فروردین ۱۴۰۲
۲۱ فروردین ۱۴۰۲
۲۳ فروردین ۱۴۰۲
۲۴ فروردین ۱۴۰۲
امسال سومین سالی است که به خاطر بیماری روزه نمیگیرم... خیلی سخت و طاقت فرساست: تلخی از دست دادن لذت روزه داری، نچشیدن لذت افطار و اینکه نمیتوانی دعای افطار بخوانی و بعد برای خدا ناز کنی که افطار نمیکنم تا فلان نشود و بهمان نشود. سه سال است که وقتی فرشته ها دم افطار سراغ آرزوهای روزه داران می روند اسم من در فهرست آنها نیست
گله ای نمیکنم گرچه آرزو به دل هستم
چند وقت پیش صدای دعای افطار تلویزیون بلند بود و من طبق معمول داشتم حسرت روزه های از کف رفته ام را میخوردم که انگار فرشته ای آرام دم گوشم گفت: فلانی چه خوشبختی از این بالاتر که وسط همه جنگهای آخرالزمانی، تو مشغول آماده کردن افطار برای دختر 12 ساله و پسر مکلف نشده ات هستی؟ یادت هست چند وقت پیش که فاطمه افطارش را کامل نخورد اورا تهدید کردی که نمی گذاری روزه بگیرد و او با این تهدید سریع آمد روی میز غذا و شروع کرد به خوردن و تو چقدر دلت غنج رفت از این حسش؟ و یا علی که چه طور علیرغم مکلف نشدنش سفت و سخت روزه میگیرد و حتی آن روز که به دلیل دل نگرانی های مادرانه برای سحر بیدارش نکردی تا روزه نگیرد، بدون سحری روزه گرفت و تو تا خود افطار خودت را لعنت کردی و البته به او افتخار؟... حالا اگر به دلیل بیماری باب روزه داری ات فعلا بسته شده، در عوضش برای شادی قلبت خداوند مراقب فرزندانت است. این توجه خدا را قدر بدان و شاکر باش
نتوانستم در چشمان فرشته نگاه کنم و از او تشکر کنم ولی توی دلم لبخندی زدم و گفتم راست می گویی چه خوشبختی از این بالاتر! خدایا شکرت! خدایا خودت مراقبمان باش! خدایا فرزندانم را همه فرزندان این سرزمین را به تو می سپارم. خدایا ما را از فتن آخرالزمانی حفظ کن!
روایت هفدهم
نویسنده: شعبانی(ایتا)
گله ای نمیکنم گرچه آرزو به دل هستمچند وقت پیش صدای دعای افطار تلویزیون بلند بود و من طبق معمول داشتم حسرت روزه های از کف رفته ام را میخوردم که انگار فرشته ای آرام دم گوشم گفت: فلانی چه خوشبختی از این بالاتر که وسط همه جنگهای آخرالزمانی، تو مشغول آماده کردن افطار برای دختر 12 ساله و پسر مکلف نشده ات هستی؟ یادت هست چند وقت پیش که فاطمه افطارش را کامل نخورد اورا تهدید کردی که نمی گذاری روزه بگیرد و او با این تهدید سریع آمد روی میز غذا و شروع کرد به خوردن و تو چقدر دلت غنج رفت از این حسش؟ و یا علی که چه طور علیرغم مکلف نشدنش سفت و سخت روزه میگیرد و حتی آن روز که به دلیل دل نگرانی های مادرانه برای سحر بیدارش نکردی تا روزه نگیرد، بدون سحری روزه گرفت و تو تا خود افطار خودت را لعنت کردی و البته به او افتخار؟... حالا اگر به دلیل بیماری باب روزه داری ات فعلا بسته شده، در عوضش برای شادی قلبت خداوند مراقب فرزندانت است. این توجه خدا را قدر بدان و شاکر باش
نتوانستم در چشمان فرشته نگاه کنم و از او تشکر کنم ولی توی دلم لبخندی زدم و گفتم راست می گویی چه خوشبختی از این بالاتر! خدایا شکرت! خدایا خودت مراقبمان باش! خدایا فرزندانم را همه فرزندان این سرزمین را به تو می سپارم. خدایا ما را از فتن آخرالزمانی حفظ کن!
روایت هفدهم
نویسنده: شعبانی(ایتا)
۲:۰۵
روایت اولین روزه هادخترم آروم آروم جلوی چشمام قد می کشه و من از دیدن این لحظات لذت می برم و سعی می کنم تک تک ثانیه هاشو به خاطر بسپرم، جشن شکوفه ها ،جشن پایان تحصیل و جشن تکلیف پله های نردبون بزرگ شدن دخترم بود که داشت ازش بالا می رفت. به نظرم جشن تکلیف شیرین ترین اتفاق زندگی یه مادر و دختر می تونه باشه که هر دو ازش کلی خاطره ی شیرین و ماندگار دارن .از هفت سالگی کوثر متوجه شدم دخترم وارد مرحله ای جدیدی شده! کمی بازیگوشیش کمتر شده و اشتیاقش برای یادگیری بیشتر ! باید تمرینات تربیت دینی رو بیشتر و منظم تر می کردم، با عفاف و حجاب بیشتر آشنا می کردمش، هر چی به نه سالگی نزدیکتر می‌شدیم اشتیاق من برای آشنا کردن دخترم با خدا و بندگی خدا بیشتر میشد! جشن تکیلفش رو همیشه به یاد دارم چهره ی معصومش توی چادر سفید کنار دوستاش خیلی ناز شده بود. روز اول ماه مبارک بود که کوثر به سن تکلیف رسید و بندگی خدا رو با روزه داری شروع کرد! برای اینکه این اتفاق براش ماندگار بشه رفتم یه هدیه ی کوچیک برای خودش و همه ی همکلاسی هاش گرفتم و ماه مبارک رو به همه ی بچه ها تبریک گفتم سحر که میشد ناز و نوازش های من و قربون صدقه رفتن هام براش فایده نداشت خوابش سنگین بود و از جاش پا نمیشد! کار کار باباش بود، دستاشو می گرفتن و با شوخی خنده و مسخره بازی می رسوندنش پای سفره، وای که چه قدر دو تایی از چهره ی خواب آلودش خندمون می گرفت سفره ی سحری مون با حضور کوثر خیلی با صفا تر و با نشاط تر شده بود تک تک لحظاتش برام خاطره انگیز شده بود البته کارم سخت‌تر شده بود باید سحری هارو باب میل کوثر و بادقت و کیفیت بالا درست میکردم و از سالهای گذشته زودتر بیدار میشدمدر طول روز هم کارای خونه رو کامل خودم انجام می دادم حتی مرتب کردن اتاق کوثر و خواهرش کیمیا رو که بر عهده ی خودشون بود رو هم خودم انجام می دادم می گفتم: مامان شما روزه اولی هستی، روزه داری، حرمتت بالاتر رفته و برای اینکه اذیت نشی من ازت نمی خوام تو کارای خونه کمکم کنی تو فقط امسال به روز داریت برس عصر هاهم یا میگفتم بره بخوابه یا به دلخواه خودش می بردیمش یه جایی که بتونه پاهاشو بزاره تو آب و آب بازی کنهخلاصه بیشتر لحظات ماه مبارک با روزه اولی کوچولوم شیرین سپری میشد جز حرفهای بعضی افراد که بیشتر از رو نا آگاهی می گفتن: بچه به این کوچیکی رو می زارین روزه بگیره!!!! گناه داره بچه رو طفلکی یا این حرف: روزه داری مال این جسه ی کوچیک دختر شما نیست عرب نه ساله ی اون دوران رو با دختر خودت مقایسه می کنی که گفتی روزه بگیره!!! الان که بچت رو روزدار می کنی بدنش که ضعیف بشه، مریض بشه، و مجبور بشی ببریش بیمارستان بهت می گم! گاهی با این حرفا نگرانی می یومد سراغم اما چون با تحقیق و اطلاعات کافی پیش می رفتم باز به دلم قوت می یومد و توکل بر خدا می کردم افرادی هم بودن که با شنیدن اینکه کوثر روزداره خوشحال میشدن قربون صدقش می رفتن و بهش هدیه می دادن
خلاصه پایان ماه مبارک هم واسش یه هدیه ی خوب خریدیم و براش جشن گرفتیم،امسال دخترم سال دوم که روزه می گیره الحمدلله بدنش قوی شده و روزه داری براش خیلی آسونتر شده به امید عاقبت بخیری همه دختران و پیروان حضرت زهرا سلام الله
روایت هجدهم
نویسنده: اقدس اسپانبر
سحر که میشد ناز و نوازش های من و قربون صدقه رفتن هام براش فایده نداشت خوابش سنگین بود و از جاش پا نمیشد! کار کار باباش بود، دستاشو می گرفتن و با شوخی خنده و مسخره بازی می رسوندنش پای سفره، وای که چه قدر دو تایی از چهره ی خواب آلودش خندمون می گرفت سفره ی سحری مون با حضور کوثر خیلی با صفا تر و با نشاط تر شده بود تک تک لحظاتش برام خاطره انگیز شده بود البته کارم سخت‌تر شده بود باید سحری هارو باب میل کوثر و بادقت و کیفیت بالا درست میکردم و از سالهای گذشته زودتر بیدار میشدمدر طول روز هم کارای خونه رو کامل خودم انجام می دادم حتی مرتب کردن اتاق کوثر و خواهرش کیمیا رو که بر عهده ی خودشون بود رو هم خودم انجام می دادم می گفتم: مامان شما روزه اولی هستی، روزه داری، حرمتت بالاتر رفته و برای اینکه اذیت نشی من ازت نمی خوام تو کارای خونه کمکم کنی تو فقط امسال به روز داریت برس عصر هاهم یا میگفتم بره بخوابه یا به دلخواه خودش می بردیمش یه جایی که بتونه پاهاشو بزاره تو آب و آب بازی کنهخلاصه بیشتر لحظات ماه مبارک با روزه اولی کوچولوم شیرین سپری میشد جز حرفهای بعضی افراد که بیشتر از رو نا آگاهی می گفتن: بچه به این کوچیکی رو می زارین روزه بگیره!!!! گناه داره بچه رو طفلکی یا این حرف: روزه داری مال این جسه ی کوچیک دختر شما نیست عرب نه ساله ی اون دوران رو با دختر خودت مقایسه می کنی که گفتی روزه بگیره!!! الان که بچت رو روزدار می کنی بدنش که ضعیف بشه، مریض بشه، و مجبور بشی ببریش بیمارستان بهت می گم! گاهی با این حرفا نگرانی می یومد سراغم اما چون با تحقیق و اطلاعات کافی پیش می رفتم باز به دلم قوت می یومد و توکل بر خدا می کردم افرادی هم بودن که با شنیدن اینکه کوثر روزداره خوشحال میشدن قربون صدقش می رفتن و بهش هدیه می دادنخلاصه پایان ماه مبارک هم واسش یه هدیه ی خوب خریدیم و براش جشن گرفتیم،امسال دخترم سال دوم که روزه می گیره الحمدلله بدنش قوی شده و روزه داری براش خیلی آسونتر شده
به امید عاقبت بخیری همه دختران و پیروان حضرت زهرا سلام الله روایت هجدهم
نویسنده: اقدس اسپانبر
۱۳:۴۳
۲۵ فروردین ۱۴۰۲
ما جزو آخرین کاروانهای راهیان نور بودیم که برای بازدید رفته بودیم و تا قبل عید و ماه مبارک برگردیم ، تو کاروانمان با دوستهای شهید خلیلی آشنا شدیم که برامون از شهید چند تا خاطره گفتن یه جور مهر این شهید امر به معروف به دلم نشست که نیت کردم یه سر حتما به مزارش بزنم ، سوم فروردین سالگردش بود و اتفاقی تو گروههای مجازی دیدم قرار براش مراسم بگیرن ،تداخل جالبی هم بود اول ماه مبارک رمضان و اولین پنج شنبه سال 1402همه چیز قشنگ و مرتب چیده شده بود انگار برای پذیرایی و دعوت از من اما روزگار جور دیگری برام رقم زده بود و حسرت دیدن شهید به دلم موند روز موعود فرا رسید از صبح مشتاق رفتن بودم لباس بچه برداشتم یه مختصرم افطاری همسرم گفت با مترو بریم خلوته هیچکی نیست تو تهران همه مسافرت رفتن ، نمی دونم چرا دلم حوری ریخت گفتم اسنپ بگیریم بهتر نیست آقا پا رو کرد تو یه کفش که الا و بل الله با مترو گفتم تا زیر همه چیز نزده و برنامه کنسل نکرده قبول کنم ولی یه چیزی ته دلم می گفت این راه به ترکستان می رهبا هزار آرزو و دلخوش سوار مترو شدیم اینقدر دیر به دیر می اومد نیم ساعت منتظر شدیم تا بیاد ،به ایستگاه امام که رسیدیم باید ایستگاه عوض می کردیم یا ابوالفضل اینقدر شلوغ بود که من یک آن گم کردم خلاصه خانواده پیدا کردم یه نگاه عاقل اندر صفیه به حاجی کردیم که بیا اینم از مترو جونت ،همسر و پسرم سوار شدن قسمت مردانه هم خلوت بود و هم دست من دیگه برای بچه جا نداشت ، من دفعه اول نتونستم سوار قطار بشم با دومی به زور خودم جا دادم زیر لبم یه غرغری کردمآهان یادم رفت اینم بگم که قبل سوار شدن به علت گرمای هوا همسرم کاپشن داد دست من و بچه گرفت که ای کاش نمی داد ایستگاه 15خرداد که رسیدم من جلوی در وایساده بودم دیدم پشت سریم می خواد پیاده بشهمترو وارد ایستگاه شد و وایسادتا اومده پیاده بشم یهو تمام کارت‌های تو جیب حاجی افتاد رو زمینهر کدوم یک ور یکی کف قطار بین دو در یکی کف ایستگاه یکی هم روی زمین پشت سرمتا اومدم خم بشم کارت‌های روی لبه بگیرم مسافری که اومد رد بشه پاشو زد تمام کارتها افتاد کف ریل وای چرا اینجوری شد همه در یک آن و پشت هم اصلا دستی در کار بود من نرسم به قرارم با شهید خلیلی حکمت و چراشو هنوزم که هنوزم نفهمیدمخلاصه سریع خم شدم دنبال کارتها به خیال خودم همش پیدا کردمفقط می موند اونی که افتاده کف ریل که رفتم دنبال نگهبان مترو تا برام بیاره بالا این کارت لامصبسریع به حاجی زنگ زدم اینجور شده لطفا ایستگاه بعد پیاده شو تا من بهت برسم رفتم دنبال نگهبان تو این حین اطرافم نگاه می کردم انگار وسط هرات و مزار شریف باشم پر از مردم افغانستانی خیلی جالب بود یه ایرانی نبود خلاصه نگهبان پیدا کردم شرح ماوقع گفتم که لطفا بیاین کمک هنوز کلام تو دهان خشک نشده گفت عیدی ما یادت نره گفتم چشم شما کارت به دستم برسون رو چشممتو راه تا برسم به کارتها گفتم ببخشید چرا اینقدر وضعیت مترو داغون دیر به دیر می یاد خیلی شلوغه مسئولین گذاشتن رفتن مسافرت جواب درست حسابی نداد فقط گفت کلی این چند روز خانم اومدن گفتن گوشیم زدن مراقب باش ،با اون میله دراز افتادیم به جون کارت حالا بازی درآورده بود به چنگکه پا نمی داد وسط این هیری ببری همسر گرام زنگ زدن گفتش ایستگاه شلوغه محمدیه پیاده شو نرو تا بهشت زهراشصتم خبردار شد که برنامه داره منتفی می شه...
ادامه دارد
روایت نوزدهم
نویسنده: بنت الهدی قابوستیان(هسته)
روز موعود فرا رسید از صبح مشتاق رفتن بودم لباس بچه برداشتم یه مختصرم افطاری همسرم گفت با مترو بریم خلوته هیچکی نیست تو تهران همه مسافرت رفتن ، نمی دونم چرا دلم حوری ریخت گفتم اسنپ بگیریم بهتر نیست آقا پا رو کرد تو یه کفش که الا و بل الله با مترو گفتم تا زیر همه چیز نزده و برنامه کنسل نکرده قبول کنم ولی یه چیزی ته دلم می گفت این راه به ترکستان می رهبا هزار آرزو و دلخوش سوار مترو شدیم اینقدر دیر به دیر می اومد نیم ساعت منتظر شدیم تا بیاد ،به ایستگاه امام که رسیدیم باید ایستگاه عوض می کردیم یا ابوالفضل اینقدر شلوغ بود که من یک آن گم کردم خلاصه خانواده پیدا کردم یه نگاه عاقل اندر صفیه به حاجی کردیم که بیا اینم از مترو جونت ،همسر و پسرم سوار شدن قسمت مردانه هم خلوت بود و هم دست من دیگه برای بچه جا نداشت ، من دفعه اول نتونستم سوار قطار بشم با دومی به زور خودم جا دادم زیر لبم یه غرغری کردمآهان یادم رفت اینم بگم که قبل سوار شدن به علت گرمای هوا همسرم کاپشن داد دست من و بچه گرفت که ای کاش نمی داد ایستگاه 15خرداد که رسیدم من جلوی در وایساده بودم دیدم پشت سریم می خواد پیاده بشهمترو وارد ایستگاه شد و وایسادتا اومده پیاده بشم یهو تمام کارت‌های تو جیب حاجی افتاد رو زمینهر کدوم یک ور یکی کف قطار بین دو در یکی کف ایستگاه یکی هم روی زمین پشت سرمتا اومدم خم بشم کارت‌های روی لبه بگیرم مسافری که اومد رد بشه پاشو زد تمام کارتها افتاد کف ریل وای چرا اینجوری شد همه در یک آن و پشت هم اصلا دستی در کار بود من نرسم به قرارم با شهید خلیلی حکمت و چراشو هنوزم که هنوزم نفهمیدمخلاصه سریع خم شدم دنبال کارتها به خیال خودم همش پیدا کردمفقط می موند اونی که افتاده کف ریل که رفتم دنبال نگهبان مترو تا برام بیاره بالا این کارت لامصبسریع به حاجی زنگ زدم اینجور شده لطفا ایستگاه بعد پیاده شو تا من بهت برسم رفتم دنبال نگهبان تو این حین اطرافم نگاه می کردم انگار وسط هرات و مزار شریف باشم پر از مردم افغانستانی خیلی جالب بود یه ایرانی نبود خلاصه نگهبان پیدا کردم شرح ماوقع گفتم که لطفا بیاین کمک هنوز کلام تو دهان خشک نشده گفت عیدی ما یادت نره گفتم چشم شما کارت به دستم برسون رو چشممتو راه تا برسم به کارتها گفتم ببخشید چرا اینقدر وضعیت مترو داغون دیر به دیر می یاد خیلی شلوغه مسئولین گذاشتن رفتن مسافرت جواب درست حسابی نداد فقط گفت کلی این چند روز خانم اومدن گفتن گوشیم زدن مراقب باش ،با اون میله دراز افتادیم به جون کارت حالا بازی درآورده بود به چنگکه پا نمی داد وسط این هیری ببری همسر گرام زنگ زدن گفتش ایستگاه شلوغه محمدیه پیاده شو نرو تا بهشت زهراشصتم خبردار شد که برنامه داره منتفی می شه...ادامه دارد
روایت نوزدهم
نویسنده: بنت الهدی قابوستیان(هسته)
۱۸:۱۶
۲۸ فروردین ۱۴۰۲
۱ اردیبهشت ۱۴۰۲
۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۲
معامله با امام
پرده اول
می‌توانید تصور کنید تمامی کائنات باید روی یک اصول و قاعده و نظمی قرار بگیرد! همه چیز باید از قبل مدیریت و برنامه ریزی شده باشد! شرایط، اوضاع و احوال و مسیر در هموارترین حالت ممکن باشد!برای چه؟!برای قصد سفر؛تصورش برای افرادی‌که خواهان سفر‌های بدون‌مقدمه و یهوویی هستند شاید کمی سخت باشد اما این‌ها پروسه‌های ذهنی یک مادر قبل از انتخاب و شروع سفر بود.آن مادر کیست؟منم.همسرم ولی عکس منکه اتفاقا تضاد خوبیست. علتش بماند .
حالا اما در سال جدید و در ماه خدا فرق می‌کرد.دلم بدون هیچ‌برنامه‌ای خانه تکانی دل می‌خواستدلم بی‌هیچ‌مقدمه‌ای بهاری شدن‌روح می‌خواستدلم هزارو یک چیز نو می‌خواستدلم...دلم امام رضایم را میخواست
پرده دوم
پایمان رسید به خاک مشهد. بعد از خارج شدن از فرودگاه تاکسی گرفتیم. خبری از مسیریاب گوشی راننده نبود.مثل همیشه برای راحتی خودمان و وقت تلف نشدن‌ها مسیریاب را روشن کردم.به همسر هم‌تاکید کردم که به راننده مسیر را نشان دهد.اما راننده گفت این‌ها را خاموش کنید که من خودم بلدِ راهم .اما چه بلد بودنی که ما را ب‌جای مسیر ۲۵ دقیقه ای از مسیر یک ساعته برد.به خودم گفتم رسیدیم به امتحان سخت الهی. با چیزی امتحان شدم که بسیار روی آن حساس بودم، یعنی اشتباه رفتن مسیر.حق هم داشتم. شما فرض کنید به جای از پیروزی تا پاسداران بروید تا کرج.
غر غر کردن‌هایم شروع شد. کاملا متوجه و آگاه بودم که در همان لحظه حال و هوای معنوی‌ام دارد کم می‌شود.میدانستم باید خودم را کنترل کنم .خصوصا در حضور امام. اما نیروی بازدارندگی بر من غلبه کرده بود. لعنت بر شیطان.هم به همسرم غر میزدم که چرا مسیر درست را به راننده نمی‌گوید هم شاکی از راننده.در این حیص و بیص گوشی ام را برداشتم و دیدم خواهر بزرگترم پیام داده: - فاطمه جان رسیدید؟حواسم از آن میدان جنگی که چند ثانیه پیش فقط خودم نقش تیراندازی در آن را داشتم کمی پرت شد. جوابش را دادم: + بله عزیزم چند دقیقه ایست که رسیدیم. و در حال رفتن به مقصد. ولیکن در حال حرص خوردن در تاکسی- چرا؟!+ مسیرش را بلد نیست افتادیم در ترافیک. همسر هم‌که هیچ‌نمی‌گوید . - " قرآن بخون، ماه مبارکه، از فرصت استفاده کن، الان برسی می خوای چی کار کنی، باید وسایلو پهن کنی، وقت نداری دیگه قرآن بخونی، الان بخون. ولش کن عزیز دلم، همیشه دنبال فرصت یابی از اتفاقات باش . به امام رضا بگو من خوش اخلاق میمونم تو هم بهم جایزه بده." پیام خواهرم مایه‌ی آرامشی برای آن حال خرابم شد.سرم را بالا آوردم دیدم در خیابان امام رضا هستیم چشمانم به گنبد طلایی‌اش که خورد آرام‌تر شدم.سلام دادم و چشمانم را بستم و با امامم عهد بستم؛ امام رضا جانم من اونچه‌که باید رعایت کنم، رعایت میکنم ولی شما هم متقابلا باید به من جایزه بدهید. با امام رضا ع خیلی جدی معامله کردم . شوخی در کار نبود. حس کردم اینطور بهتر جواب می‌گیرم. تا رسیدن به هتل بیشتر از سه یا چهار بار راننده از من عذرخواهی کرد و من هم انگار نه انگار که اتفاقی افتاده باشد با احترام و لحنی آرام جواب میدادم نه خواهش میکنم مشکلی نیست. چه میکند این معامله. آن هم معامله با امام. از ماشین هم که پیاده شدیم لام تا کام اشاره‌ای به شرایط پیش آمده نکردم و به همسرم اما و اگر و چرا نگفتم.
پرده سوم
از وقتی رسیدیم مشهد مدام به همسرم میگفتم من دلم غذای حضرت میخواهد. آخرین بار ده سال پیش قسمتم شده بود.اما در دلم گفتم مطمئنم خود صاحب‌خانه اگر بخواهد دعوت میکند.ساعت ۱۲ شب رفتیم حرم.بعد از زیارت، به همسر گفتم بیا تو این اپلیکیشن رضوان ثبت نام کنیم شاید اسممان درآمد. گوشه ای از صحن پیامبراعظم ایستادیم وارد برنامه شدیم اطلاعات را که وارد کردیم در انتها پیغام‌آمد که زمان ثبت نام ۸ صبح تا ۶ بعدازظهر هست. نشد که بشود. برگشتیم هتل آپارتمان، اسمش بیت‌الرضا بود. تا ساعت ۲ بیدار بودم قبل از اینکه بخوابم سری به گوشی‌ام زدم. دیدم یکی از دوستانم؛ فاطمه، پیغام داده : غذای حضرتی دلت میخواد؟!چشمانم گرد شد. خواب از سرم پرید. فک کردم دارد شوخی میکند.جواب دادم: تو از کجا میدونی من دلم میخواد. اونم‌الان؟!!جوابی نداد.صبح بهم زنگ زد. گفتم: چی میگفتی نصف شبی؟ گفت میدونم مشهدی .منم مشهدم دوتا فیش دارم برای امشب. از نماز مغرب بیا حرم بهت بدم.گفتم فاطمه من همین دیروز داشتم میگفتم دلم غذا حضرتی میخواد آخه چقدر سریع!!گفت همینه... قاعده‌شه.ازش خداحافظی کردم . اشک تو چشمام حلقه زد. دستمو گذاشتم رو قلبم و تو دلم گفتم امام رضا جانم ممنونتم. پس تو اون معامله اولین جایزه‌ی شما به من همین بود. شرمنده‌ی این مهمان‌نوازی و دعوت غافلگیرانه‌تان.بی‌پناه و غریب هم باشی، درِ لطف و عنایتاش باز است .آن شب رفتم و فیش را از دوستم گرفتم و راهی مهمان‌سرا‌ی حضرت
پرده اول
می‌توانید تصور کنید تمامی کائنات باید روی یک اصول و قاعده و نظمی قرار بگیرد! همه چیز باید از قبل مدیریت و برنامه ریزی شده باشد! شرایط، اوضاع و احوال و مسیر در هموارترین حالت ممکن باشد!برای چه؟!برای قصد سفر؛تصورش برای افرادی‌که خواهان سفر‌های بدون‌مقدمه و یهوویی هستند شاید کمی سخت باشد اما این‌ها پروسه‌های ذهنی یک مادر قبل از انتخاب و شروع سفر بود.آن مادر کیست؟منم.همسرم ولی عکس منکه اتفاقا تضاد خوبیست. علتش بماند .
حالا اما در سال جدید و در ماه خدا فرق می‌کرد.دلم بدون هیچ‌برنامه‌ای خانه تکانی دل می‌خواستدلم بی‌هیچ‌مقدمه‌ای بهاری شدن‌روح می‌خواستدلم هزارو یک چیز نو می‌خواستدلم...دلم امام رضایم را میخواست
پرده دوم
پایمان رسید به خاک مشهد. بعد از خارج شدن از فرودگاه تاکسی گرفتیم. خبری از مسیریاب گوشی راننده نبود.مثل همیشه برای راحتی خودمان و وقت تلف نشدن‌ها مسیریاب را روشن کردم.به همسر هم‌تاکید کردم که به راننده مسیر را نشان دهد.اما راننده گفت این‌ها را خاموش کنید که من خودم بلدِ راهم .اما چه بلد بودنی که ما را ب‌جای مسیر ۲۵ دقیقه ای از مسیر یک ساعته برد.به خودم گفتم رسیدیم به امتحان سخت الهی. با چیزی امتحان شدم که بسیار روی آن حساس بودم، یعنی اشتباه رفتن مسیر.حق هم داشتم. شما فرض کنید به جای از پیروزی تا پاسداران بروید تا کرج.
غر غر کردن‌هایم شروع شد. کاملا متوجه و آگاه بودم که در همان لحظه حال و هوای معنوی‌ام دارد کم می‌شود.میدانستم باید خودم را کنترل کنم .خصوصا در حضور امام. اما نیروی بازدارندگی بر من غلبه کرده بود. لعنت بر شیطان.هم به همسرم غر میزدم که چرا مسیر درست را به راننده نمی‌گوید هم شاکی از راننده.در این حیص و بیص گوشی ام را برداشتم و دیدم خواهر بزرگترم پیام داده: - فاطمه جان رسیدید؟حواسم از آن میدان جنگی که چند ثانیه پیش فقط خودم نقش تیراندازی در آن را داشتم کمی پرت شد. جوابش را دادم: + بله عزیزم چند دقیقه ایست که رسیدیم. و در حال رفتن به مقصد. ولیکن در حال حرص خوردن در تاکسی
- چرا؟!+ مسیرش را بلد نیست افتادیم در ترافیک. همسر هم‌که هیچ‌نمی‌گوید . - " قرآن بخون، ماه مبارکه، از فرصت استفاده کن، الان برسی می خوای چی کار کنی، باید وسایلو پهن کنی، وقت نداری دیگه قرآن بخونی، الان بخون. ولش کن عزیز دلم، همیشه دنبال فرصت یابی از اتفاقات باش . به امام رضا بگو من خوش اخلاق میمونم تو هم بهم جایزه بده." پیام خواهرم مایه‌ی آرامشی برای آن حال خرابم شد.سرم را بالا آوردم دیدم در خیابان امام رضا هستیم چشمانم به گنبد طلایی‌اش که خورد آرام‌تر شدم.سلام دادم و چشمانم را بستم و با امامم عهد بستم؛ امام رضا جانم من اونچه‌که باید رعایت کنم، رعایت میکنم ولی شما هم متقابلا باید به من جایزه بدهید. با امام رضا ع خیلی جدی معامله کردم . شوخی در کار نبود. حس کردم اینطور بهتر جواب می‌گیرم. تا رسیدن به هتل بیشتر از سه یا چهار بار راننده از من عذرخواهی کرد و من هم انگار نه انگار که اتفاقی افتاده باشد با احترام و لحنی آرام جواب میدادم نه خواهش میکنم مشکلی نیست. چه میکند این معامله. آن هم معامله با امام. از ماشین هم که پیاده شدیم لام تا کام اشاره‌ای به شرایط پیش آمده نکردم و به همسرم اما و اگر و چرا نگفتم. پرده سوم
از وقتی رسیدیم مشهد مدام به همسرم میگفتم من دلم غذای حضرت میخواهد. آخرین بار ده سال پیش قسمتم شده بود.اما در دلم گفتم مطمئنم خود صاحب‌خانه اگر بخواهد دعوت میکند.ساعت ۱۲ شب رفتیم حرم.بعد از زیارت، به همسر گفتم بیا تو این اپلیکیشن رضوان ثبت نام کنیم شاید اسممان درآمد. گوشه ای از صحن پیامبراعظم ایستادیم وارد برنامه شدیم اطلاعات را که وارد کردیم در انتها پیغام‌آمد که زمان ثبت نام ۸ صبح تا ۶ بعدازظهر هست. نشد که بشود. برگشتیم هتل آپارتمان، اسمش بیت‌الرضا بود. تا ساعت ۲ بیدار بودم قبل از اینکه بخوابم سری به گوشی‌ام زدم. دیدم یکی از دوستانم؛ فاطمه، پیغام داده : غذای حضرتی دلت میخواد؟!چشمانم گرد شد. خواب از سرم پرید. فک کردم دارد شوخی میکند.جواب دادم: تو از کجا میدونی من دلم میخواد. اونم‌الان؟!!جوابی نداد.صبح بهم زنگ زد. گفتم: چی میگفتی نصف شبی؟ گفت میدونم مشهدی .منم مشهدم دوتا فیش دارم برای امشب. از نماز مغرب بیا حرم بهت بدم.گفتم فاطمه من همین دیروز داشتم میگفتم دلم غذا حضرتی میخواد آخه چقدر سریع!!گفت همینه... قاعده‌شه.ازش خداحافظی کردم . اشک تو چشمام حلقه زد. دستمو گذاشتم رو قلبم و تو دلم گفتم امام رضا جانم ممنونتم. پس تو اون معامله اولین جایزه‌ی شما به من همین بود. شرمنده‌ی این مهمان‌نوازی و دعوت غافلگیرانه‌تان.بی‌پناه و غریب هم باشی، درِ لطف و عنایتاش باز است .آن شب رفتم و فیش را از دوستم گرفتم و راهی مهمان‌سرا‌ی حضرت
۵:۰۰
شدیم.... گذم. الماسی: شت و لطف ایشان را چشیدیم و سپاسگزار حضرت .🥹فردا شب اما عجیب‌تر....برای شام برنامه‌ی رستوران داشتیم.قبل آن رفتیم حرم تا نماز بخوانیم. از قسمت تفتیش که بیرون آمدم دنبال همسرم و دخترکوچمان بودم. سمت راستم را نگاه کردم دیدم روبروی باب الجواد منتظر ایستاده . چند قدمی نمانده بود که برسم دیدم خادمی با تبسمی بر لب آمد سمت همسرم ..از اشاره‌ی دستش متوجه شدم‌که می‌گوید چند نفر هستید. نمیدانم چرا همان لحظه قلبم به تپش افتاد...نکند دوباااره؟!!!مگر می‌شود؟!همسرم که پاسخ داد دیدم خادم از جیبش سه فیش درآورد و تقدیم کرد و رفت. چند قدم باقیمانده را طی کردم تا برسم به همسر. گفتم فیش غذای حضرتی؟ گفت نه اینبار فیش مخصوص افطاری برای صحن الغدیر دادن. خشکم زد.. و همچنان قلبم تند می‌زد..نمیدانم چطور شد اما دیدم چشمانم خیس است.بلافاصله سرم را برگرداندم رو به گنبد. دستم را روی قلبم گذاشتم ..زبانم‌بند آمده بود... فقط در دلم توانستم با آقا حرف بزنم....شرمنده‌ی این لطف شماشرمنده‌ی این محبت و مهمان‌نوازی شماجایزه‌ی دوم آن معامله را هم از شما گرفتم...و من در این فکر که نتیجه‌ی این معامله چقدر دلچسب‌تر و شیرین‌تر از پرتاب آن کلمات و عبارات به سمت راننده و ...الحمدلله که لطف خدا و امام و وساطت الهی باعث کظم غیض شد. یاد سفارش زیبای امام علی ع به فرزندشان امام حسن ع افتادم که فرمودند: "خشمت را فرو ببر (جرعه خشم را بچش) که من جرعه ای ندیدم ک عاقبتش شیرین تر و پایانش لذیذتر از جرعه خشم باشد".
حلاوت این تجربه و معامله، نصیب همه‌تان ان‌شالله.
پ.ن: تجرع الغيظ فاني لم أر جرعة أحلى منها عاقبة، و لا ألذ مغبة._ تجرع: خشم را فرو خوردن
🥹فردا شب اما عجیب‌تر....برای شام برنامه‌ی رستوران داشتیم.قبل آن رفتیم حرم تا نماز بخوانیم. از قسمت تفتیش که بیرون آمدم دنبال همسرم و دخترکوچمان بودم. سمت راستم را نگاه کردم دیدم روبروی باب الجواد منتظر ایستاده . چند قدمی نمانده بود که برسم دیدم خادمی با تبسمی بر لب آمد سمت همسرم ..از اشاره‌ی دستش متوجه شدم‌که می‌گوید چند نفر هستید. نمیدانم چرا همان لحظه قلبم به تپش افتاد...نکند دوباااره؟!!!مگر می‌شود؟!همسرم که پاسخ داد دیدم خادم از جیبش سه فیش درآورد و تقدیم کرد و رفت. چند قدم باقیمانده را طی کردم تا برسم به همسر. گفتم فیش غذای حضرتی؟ گفت نه اینبار فیش مخصوص افطاری برای صحن الغدیر دادن. خشکم زد.. و همچنان قلبم تند می‌زد..نمیدانم چطور شد اما دیدم چشمانم خیس است.بلافاصله سرم را برگرداندم رو به گنبد. دستم را روی قلبم گذاشتم ..زبانم‌بند آمده بود... فقط در دلم توانستم با آقا حرف بزنم....شرمنده‌ی این لطف شماشرمنده‌ی این محبت و مهمان‌نوازی شماجایزه‌ی دوم آن معامله را هم از شما گرفتم...و من در این فکر که نتیجه‌ی این معامله چقدر دلچسب‌تر و شیرین‌تر از پرتاب آن کلمات و عبارات به سمت راننده و ...الحمدلله که لطف خدا و امام و وساطت الهی باعث کظم غیض شد. یاد سفارش زیبای امام علی ع به فرزندشان امام حسن ع افتادم که فرمودند: "خشمت را فرو ببر (جرعه خشم را بچش) که من جرعه ای ندیدم ک عاقبتش شیرین تر و پایانش لذیذتر از جرعه خشم باشد".حلاوت این تجربه و معامله، نصیب همه‌تان ان‌شالله.
پ.ن: تجرع الغيظ فاني لم أر جرعة أحلى منها عاقبة، و لا ألذ مغبة._ تجرع: خشم را فرو خوردن
۵:۰۰
بانک روایت‌های جشنواره ماه مبارک رمضان
ما جزو آخرین کاروانهای راهیان نور بودیم که برای بازدید رفته بودیم و تا قبل عید و ماه مبارک برگردیم ، تو کاروانمان با دوستهای شهید خلیلی آشنا شدیم که برامون از شهید چند تا خاطره گفتن یه جور مهر این شهید امر به معروف به دلم نشست که نیت کردم یه سر حتما به مزارش بزنم ، سوم فروردین سالگردش بود و اتفاقی تو گروههای مجازی دیدم قرار براش مراسم بگیرن ، تداخل جالبی هم بود اول ماه مبارک رمضان و اولین پنج شنبه سال 1402 همه چیز قشنگ و مرتب چیده شده بود انگار برای پذیرایی و دعوت از من اما روزگار جور دیگری برام رقم زده بود و حسرت دیدن شهید به دلم موند روز موعود فرا رسید از صبح مشتاق رفتن بودم لباس بچه برداشتم یه مختصرم افطاری همسرم گفت با مترو بریم خلوته هیچکی نیست تو تهران همه مسافرت رفتن ، نمی دونم چرا دلم حوری ریخت گفتم اسنپ بگیریم بهتر نیست آقا پا رو کرد تو یه کفش که الا و بل الله با مترو گفتم تا زیر همه چیز نزده و برنامه کنسل نکرده قبول کنم ولی یه چیزی ته دلم می گفت این راه به ترکستان می ره با هزار آرزو و دلخوش سوار مترو شدیم اینقدر دیر به دیر می اومد نیم ساعت منتظر شدیم تا بیاد ، به ایستگاه امام که رسیدیم باید ایستگاه عوض می کردیم یا ابوالفضل اینقدر شلوغ بود که من یک آن گم کردم خلاصه خانواده پیدا کردم یه نگاه عاقل اندر صفیه به حاجی کردیم که بیا اینم از مترو جونت ، همسر و پسرم سوار شدن قسمت مردانه هم خلوت بود و هم دست من دیگه برای بچه جا نداشت ، من دفعه اول نتونستم سوار قطار بشم با دومی به زور خودم جا دادم زیر لبم یه غرغری کردم آهان یادم رفت اینم بگم که قبل سوار شدن به علت گرمای هوا همسرم کاپشن داد دست من و بچه گرفت که ای کاش نمی داد ایستگاه 15خرداد که رسیدم من جلوی در وایساده بودم دیدم پشت سریم می خواد پیاده بشه مترو وارد ایستگاه شد و وایساد تا اومده پیاده بشم یهو تمام کارت‌های تو جیب حاجی افتاد رو زمین هر کدوم یک ور یکی کف قطار بین دو در یکی کف ایستگاه یکی هم روی زمین پشت سرم تا اومدم خم بشم کارت‌های روی لبه بگیرم مسافری که اومد رد بشه پاشو زد تمام کارتها افتاد کف ریل وای چرا اینجوری شد همه در یک آن و پشت هم اصلا دستی در کار بود من نرسم به قرارم با شهید خلیلی حکمت و چراشو هنوزم که هنوزم نفهمیدم خلاصه سریع خم شدم دنبال کارتها به خیال خودم همش پیدا کردم فقط می موند اونی که افتاده کف ریل که رفتم دنبال نگهبان مترو تا برام بیاره بالا این کارت لامصب سریع به حاجی زنگ زدم اینجور شده لطفا ایستگاه بعد پیاده شو تا من بهت برسم رفتم دنبال نگهبان تو این حین اطرافم نگاه می کردم انگار وسط هرات و مزار شریف باشم پر از مردم افغانستانی خیلی جالب بود یه ایرانی نبود خلاصه نگهبان پیدا کردم شرح ماوقع گفتم که لطفا بیاین کمک هنوز کلام تو دهان خشک نشده گفت عیدی ما یادت نره گفتم چشم شما کارت به دستم برسون رو چشمم تو راه تا برسم به کارتها گفتم ببخشید چرا اینقدر وضعیت مترو داغون دیر به دیر می یاد خیلی شلوغه مسئولین گذاشتن رفتن مسافرت جواب درست حسابی نداد فقط گفت کلی این چند روز خانم اومدن گفتن گوشیم زدن مراقب باش ، با اون میله دراز افتادیم به جون کارت حالا بازی درآورده بود به چنگکه پا نمی داد وسط این هیری ببری همسر گرام زنگ زدن گفتش ایستگاه شلوغه محمدیه پیاده شو نرو تا بهشت زهرا شصتم خبردار شد که برنامه داره منتفی می شه... ادامه دارد روایت نوزدهم نویسنده: بنت الهدی قابوستیان(هسته)
روز موعود فرا رسید از صبح مشتاق رفتن بودم لباس بچه برداشتم یه مختصرم افطاری همسرم گفت با مترو بریم خلوته هیچکی نیست تو تهران همه مسافرت رفتن ، نمی دونم چرا دلم حوری ریخت گفتم اسنپ بگیریم بهتر نیست آقا پا رو کرد تو یه کفش که الا و بل الله با مترو گفتم تا زیر همه چیز نزده و برنامه کنسل نکرده قبول کنم ولی یه چیزی ته دلم می گفت این راه به ترکستان می ره با هزار آرزو و دلخوش سوار مترو شدیم اینقدر دیر به دیر می اومد نیم ساعت منتظر شدیم تا بیاد ، به ایستگاه امام که رسیدیم باید ایستگاه عوض می کردیم یا ابوالفضل اینقدر شلوغ بود که من یک آن گم کردم خلاصه خانواده پیدا کردم یه نگاه عاقل اندر صفیه به حاجی کردیم که بیا اینم از مترو جونت ، همسر و پسرم سوار شدن قسمت مردانه هم خلوت بود و هم دست من دیگه برای بچه جا نداشت ، من دفعه اول نتونستم سوار قطار بشم با دومی به زور خودم جا دادم زیر لبم یه غرغری کردم آهان یادم رفت اینم بگم که قبل سوار شدن به علت گرمای هوا همسرم کاپشن داد دست من و بچه گرفت که ای کاش نمی داد ایستگاه 15خرداد که رسیدم من جلوی در وایساده بودم دیدم پشت سریم می خواد پیاده بشه مترو وارد ایستگاه شد و وایساد تا اومده پیاده بشم یهو تمام کارت‌های تو جیب حاجی افتاد رو زمین هر کدوم یک ور یکی کف قطار بین دو در یکی کف ایستگاه یکی هم روی زمین پشت سرم تا اومدم خم بشم کارت‌های روی لبه بگیرم مسافری که اومد رد بشه پاشو زد تمام کارتها افتاد کف ریل وای چرا اینجوری شد همه در یک آن و پشت هم اصلا دستی در کار بود من نرسم به قرارم با شهید خلیلی حکمت و چراشو هنوزم که هنوزم نفهمیدم خلاصه سریع خم شدم دنبال کارتها به خیال خودم همش پیدا کردم فقط می موند اونی که افتاده کف ریل که رفتم دنبال نگهبان مترو تا برام بیاره بالا این کارت لامصب سریع به حاجی زنگ زدم اینجور شده لطفا ایستگاه بعد پیاده شو تا من بهت برسم رفتم دنبال نگهبان تو این حین اطرافم نگاه می کردم انگار وسط هرات و مزار شریف باشم پر از مردم افغانستانی خیلی جالب بود یه ایرانی نبود خلاصه نگهبان پیدا کردم شرح ماوقع گفتم که لطفا بیاین کمک هنوز کلام تو دهان خشک نشده گفت عیدی ما یادت نره گفتم چشم شما کارت به دستم برسون رو چشمم تو راه تا برسم به کارتها گفتم ببخشید چرا اینقدر وضعیت مترو داغون دیر به دیر می یاد خیلی شلوغه مسئولین گذاشتن رفتن مسافرت جواب درست حسابی نداد فقط گفت کلی این چند روز خانم اومدن گفتن گوشیم زدن مراقب باش ، با اون میله دراز افتادیم به جون کارت حالا بازی درآورده بود به چنگکه پا نمی داد وسط این هیری ببری همسر گرام زنگ زدن گفتش ایستگاه شلوغه محمدیه پیاده شو نرو تا بهشت زهرا شصتم خبردار شد که برنامه داره منتفی می شه... ادامه دارد روایت نوزدهم نویسنده: بنت الهدی قابوستیان(هسته)ادامه‌ی این روایت توسط روایتگر ارسال نشده؟
۶:۵۱