دشت پَروانه
پیام
روزی که میمیرم؛ صفحه گوشیم با هر نوتیفی که میاد خاموش و روشن میشه ولی هیچکس جواب گو و بیننده اون پیاما نیست ؛ باد از پنجره وارد اتاقم میشه : همه چیز مرتبه و هیچکس خونه نیست ؛ اهنگای مورد علاقم دیگه پلی نمیشن و گالریم دیگه هیچوقت دیده نمیشه . کسی نیست که با دیدن محتو اش ذوق کنه . محبت امیز ترین پیاما برای همیشه بدون دیده شدن میمونه کسایی که من دوست دارن تازه گریه هاشون ساکت میشه و اونایی که منو میشناسن فقط راجب مرگم تاسف میخورن..
۱۰:۰۲
۱۹:۵۱
آدمارو به یه جایی نرسونید که ندونن باید دوستتون داشته باشن یا بزارنتون کنار.
۱۹:۵۱
︶⊹︶︶✩︶︶⊹︶
۱۹:۵۲
در حال حاضر نمایش این پیام پشتیبانی نمی‌شود.
_
۱۸:۰۶
۲۰:۲۵
11_-_eyes_dont_lie_-_isabel_larosa_320.mp3
۰۲:۳۰-۵.۸۶ مگابایت
۲۰:۲۶
بازارسال شده از
یک نامه خودکشی به‌جا مانده از دهه 1970 :مدت هاست که روی صندلیِ چوبیِ رو‌به روی راهرو مینشینم و ناقوس مرگ برایم صدای عقربه‌های ساعت می‌شود که بی‌رحمانه بر افکار پوچم چنگ می‌اندازد . هر شب ، سرمایِ سوزناک ، رد اشکِ روی گونه‌هایم را خشک می‌کند .امشب ، شبی است که شبنم‌ها همرازم می‌شوند و پایان ، تنها آرامش تنِ آزرده‌ام. امشب ، این نامه را همراه با لیوانِ قهوه‌ی سرد شده‌ام ، به عنوان نشانی از خودم ، روی همان صندلی رها خواهم کرد تا این خانه از خاطر نبرد غم‌های مرا . من به آغوش مرگ دعوت شده‌ام. دیده‌ام از تو لبخند طلب داشت. طلبی که مرا با دستانی بسته ، لب پرتگاه خواهد کشاند .امشب ، من طلب کار انحنای شیرینِ لب‌هایت ، سوی انتها خواهم رفت .به سمت پل میروم .اگر در مسیر حتی یک نفر به من لبخند بزند ، نخواهم پرید ..
۱۱:۱۰
__
۱۱:۱۰
در حال حاضر نمایش این پیام پشتیبانی نمی‌شود.