بازارسال شده از
السلام علیک یا ابا عبدالله الحسین علیه السلام ضمن عرض تسلیت و تعزیت به مناسبت فرارسیدن ماه محرم ، ماه اشک و ماتم
۱۷:۴۲
۹:۵۶
۱۲:۲۴
۱۴:۳۰
۲۰:۱۲
۱۶:۳۲
۵:۵۵
۱۳:۲۴
۱۵:۳۰
۱۲:۲۷
#تیرماه_سیزه_شو
سیزدهم تیرماه طبری= دوازدهم آبان ماه شمسی در بسیاری از مناطق طبرستان قدیم از جمله قزقانچای جشن تیرماه سیزده شو و برنامه ایی به نام «لال شو» ب گذار می گیرد.
در این روز خانواده ها شور و شوق عجیبی دارند و این سرور شادی در بین کودکان و نوجوانان که صحنه گردانان مراسم لال شو در کوچه و خیابان هر محله هستند مضاعف است.
در گذشته آخوند مکتب خانه ها و معلمان مدارس اطفال و دانش آموزان را با اصرار و در خواست آنها زودتر تعطیل می کردند و به خانه هایشان می فرستادند بچه ها سعی داشتند زودتر خود را برای مراسم لال شو اماده کنند و از پدربزرگ ها و مادر بزرگترها روش صحیح انجام این مراسم را که سالی یکبار انجام می شد یاد می گرفتند و نزد آنها تمرین می کردند.. جوانترها شعر را مرور و ترکه هایی از شاخه های جوان و نازک درخت توت تهیه می کردند و همینطور افراد گروه و همراهان خود را قبل از شروع مراسم و حرکت به سمت کوچه ها و محله ها سازماندهی و مراجعه به درب خانه ها را برنامه ریزی می کردند.
در این آیین سنتی مرد جوانی به عنوان «لال» انتخاب می شود و نقش لال را بازی می کند.لال لباس کهنه و مندرسی بر تن می کند و در بعضی مناطق با رشته هایی به صورت طناب از کاه که به نام ریسه مشهور است، بصورت روبان دور کمر، پاها و تا ناحیه سرو گردن شخص لال ریسه آرایی می شود.
گفته می شود در گذشته در بعضی مناطق مرسوم بود که شخصی که نقش لال را بازی می کرد در غروب روز دوازدهم تیرماه طبری در رودخانه روستا خود را با آب سرد می شست، به طوری که از سرما قدرت تکلم نداشت و به اصطلاح لال می شد. شخص لال را پسر جوانی به نام «لال مار» (مادر لال) همراهی می کند. شخص سومی هم در گروه وظیفه اش حمل ترکه های از ساقه درخت توت است.بجز این سه نفر معمولا کودکان و نوجوانان دیگری هم آنها را همراهی می کنند که در گروه وظیفه ای جز همراهی ندارند.
«لال مار» با صدای بلند این آواز را می خواند؛
لال اِنه، لال اِنهپیسه گِندِه خوار اِنهپار بورده اَمسال اِنهآبی قدک دار اٍنهچَلِّ بَزِن دیگّبَزِنگهره چلیّکِ بَزِن .............. لال اِنه، لال اِنه، ... .
یعنی: لال می آید، لال می آید،کسی که شیرینی «پیسه گنده» را می خورد می آیدپارسال رفت و امسال می آید،با لباس بلند آبی رنگ می آید به چرخ نخ ریسی بزن، به دیگ نخریسی بزنبه گهوارۀ بچه بزن،
. لال می آید، لال می آید
همزمان با خواندن این اشعار توسط لال مار و بعضا همراهی گروه لال با ترکه ای که در دست دارد افراد بزرگ تا خردسال حاضر در منزل مورد مراجعه را لمس می کند.. مردم اعتقاد داشتند که این لمس کردن ترکه به بدنشان برای اهل منزل شگون دارد و خوشبختی می آورد.
آنها سپس هدایای خود را می گیرند و به درب منزل دیگر می روند. در گذشته اگر منزلی در این سرکشی خانه به خانه جا می ماند یا فراموش می شد اهل منزل می امدند و لال را برای سرکشی به خانه خود می بردند تا انها را در منزلشان با ان ترکه لمس کند.
سیزدهم تیرماه طبری= دوازدهم آبان ماه شمسی در بسیاری از مناطق طبرستان قدیم از جمله قزقانچای جشن تیرماه سیزده شو و برنامه ایی به نام «لال شو» ب گذار می گیرد.در این روز خانواده ها شور و شوق عجیبی دارند و این سرور شادی در بین کودکان و نوجوانان که صحنه گردانان مراسم لال شو در کوچه و خیابان هر محله هستند مضاعف است.در گذشته آخوند مکتب خانه ها و معلمان مدارس اطفال و دانش آموزان را با اصرار و در خواست آنها زودتر تعطیل می کردند و به خانه هایشان می فرستادند بچه ها سعی داشتند زودتر خود را برای مراسم لال شو اماده کنند و از پدربزرگ ها و مادر بزرگترها روش صحیح انجام این مراسم را که سالی یکبار انجام می شد یاد می گرفتند و نزد آنها تمرین می کردند.. جوانترها شعر را مرور و ترکه هایی از شاخه های جوان و نازک درخت توت تهیه می کردند و همینطور افراد گروه و همراهان خود را قبل از شروع مراسم و حرکت به سمت کوچه ها و محله ها سازماندهی و مراجعه به درب خانه ها را برنامه ریزی می کردند.در این آیین سنتی مرد جوانی به عنوان «لال» انتخاب می شود و نقش لال را بازی می کند.لال لباس کهنه و مندرسی بر تن می کند و در بعضی مناطق با رشته هایی به صورت طناب از کاه که به نام ریسه مشهور است، بصورت روبان دور کمر، پاها و تا ناحیه سرو گردن شخص لال ریسه آرایی می شود.گفته می شود در گذشته در بعضی مناطق مرسوم بود که شخصی که نقش لال را بازی می کرد در غروب روز دوازدهم تیرماه طبری در رودخانه روستا خود را با آب سرد می شست، به طوری که از سرما قدرت تکلم نداشت و به اصطلاح لال می شد. شخص لال را پسر جوانی به نام «لال مار» (مادر لال) همراهی می کند. شخص سومی هم در گروه وظیفه اش حمل ترکه های از ساقه درخت توت است.بجز این سه نفر معمولا کودکان و نوجوانان دیگری هم آنها را همراهی می کنند که در گروه وظیفه ای جز همراهی ندارند.«لال مار» با صدای بلند این آواز را می خواند؛
لال اِنه، لال اِنهپیسه گِندِه خوار اِنهپار بورده اَمسال اِنهآبی قدک دار اٍنهچَلِّ بَزِن دیگّبَزِنگهره چلیّکِ بَزِن .............. لال اِنه، لال اِنه، ... .
یعنی: لال می آید، لال می آید،کسی که شیرینی «پیسه گنده» را می خورد می آیدپارسال رفت و امسال می آید،با لباس بلند آبی رنگ می آید به چرخ نخ ریسی بزن، به دیگ نخریسی بزنبه گهوارۀ بچه بزن،
. لال می آید، لال می آید
همزمان با خواندن این اشعار توسط لال مار و بعضا همراهی گروه لال با ترکه ای که در دست دارد افراد بزرگ تا خردسال حاضر در منزل مورد مراجعه را لمس می کند.. مردم اعتقاد داشتند که این لمس کردن ترکه به بدنشان برای اهل منزل شگون دارد و خوشبختی می آورد.
آنها سپس هدایای خود را می گیرند و به درب منزل دیگر می روند. در گذشته اگر منزلی در این سرکشی خانه به خانه جا می ماند یا فراموش می شد اهل منزل می امدند و لال را برای سرکشی به خانه خود می بردند تا انها را در منزلشان با ان ترکه لمس کند.
۱۰:۴۷
۱۵:۵۸
۱۷:۴۳
بازارسال شده از
۱۵:۲۹
۱۸:۳۸
۱۶:۴۹