میدونید یسریع مواقع مثل الان واقعا گیج میشم ، نمیدونم باید به خودم چی بگم و با چه دیدی به وضعیت خودم ، بقیه و زندگی‌ها نگاه کنم و نسبت بهشون نتیجه گیری کنم . به هر طرفی نگاه میکنم آثاری از سختی‌ها میبینم اما نمیتونم نا امید بشم چون پشت همه سختیایی که شاهدشونم امیده برای یه نتیجه . اتفاقات خوب ، نشونه‌های خوب ، نصیحت های خوب ، حقیقت های خوب ، تغییرات و افکارای خوب ، همشون جوونه‌ای از امید زندگی توی قلبم میکارن اما افکارات و یا اتفاقات و حدس و گمان های با انرژی کاملا برعکسشون شکوفه‌ی این جوونه‌هارو لگد مال میکنه اما بازم امیدوارم . با اینکه نمیدونم این امید درسته یا نه . قلبم هنوز روشنه و هنوز امیدوارم اما نمیتونم منکر این باشم که حتی امیدوار بودنم دردناکه.. اما همچنان دردشو به یدک میکشم.. اشک‌هایی ریخته میشه ، قلب‌هایی میشکنه ، حرف‌هایی زده میشه و شنیده میشه و همه‌ی اینا حاکی از تجربیاتی پشتشونه و درد دارن اما بابتشون شکرگذارم چون درد بخشی از زندگیه اما منکر رنج‌هاش نیستم.. نمیدونم مفهومیت این متن چیه ، نمیدونم از امیده یا نا امیدی . فقط میزارم مغزم کلماتو پشت سر هم قرار بده.. اما نمیخوام سرکوب‌گر صحبت‌های دلم باشم. گاهی سخته و بیهوده اما ایمان دارم به دشت سر سبزی که بعد یک بارون سخت بوجود میاد . میدونید با وجود تمام این‌ها بازم بعضی وقتا به صورت سرسام آوری گیج میشم . غرق توی اگر و اما . وقتی به خودم میام متوجه میشم هیولایی که میتونه بیشترین آسیب رو بهم وارد کنه خودمم و چقدر خوبه که بهش آگاهم و چقدر بده که راه مقابله‌ای پیدا نکردم.. شاید مشکل از تلخی‌های زندگیه شایدم از دیدگاه تلخ . اما نهایت تلاشم توی زنده نگه داشتن امیدمه . امیدی که آرزو دارم به حقیقت بپیونده . و این تنها بخشی از هزارتوی عجیب و مهیب ذهن و افکار منه ..
