••| مَكْتَبُ الحَيَاةِ |••
حکمت دوم - نهج البلاغه.pdf
افشای زودهنگام یک تصمیم محرمانهدر یک سازمان اقتصادی وابسته به دولت، طرح مهمی برای حمایت از کسبوکارهای دانشبنیان در حال نهاییشدن بود؛ تصمیماتی که باید پس از جمعبندی کامل، بهصورت رسمی اعلام میشد.
اما چند روز مانده به اعلام، رسانهها از جزئیات دقیق جلسات خبر دادند!تنها پنج نفر در جریان بودند… و رد ماجرا به گفتوگوی دوستانه و احساسیِ خانم رحیمی رسید؛ مدیری توانمند، اما کمی شتابزده در بیان حرفهای پشتپرده.
او فقط میخواست «دلگرمی بدهد» و «اعتماد بسازد»؛اما همین چند جمله، بازار را ملتهب کرد، برخی شرکتها را به رانت اطلاعاتی کشاند و پروژه را عقب انداخت.اعتماد مدیران آسیب دید و رحیمی با حس تلخی گفت: «من نیت خیر داشتم…»
اینجاست که حکمت دوم نهجالبلاغه از دل واقعه بالا میآید:گاهی زبان جلوتر از عقل میدود، و هواهای لطیفِ دل*—مثل دوست داشته شدن، مهم دیده شدن، یا بهروز نشان دادن خود—ما را به افشای چیزی میکشاند که باید در صندوق امانت میماند.*
حالا سؤالهای اصلی اینجاست: مرز میان شفافیت ارتباطی و امانتداری مدیریتی دقیقاً کجاست؟ چگونه میتوان بدون پنهانکاری، روحیهسازی کرد اما راز تصمیمات ناپخته را نگفت؟ آیا ممکن است میل به تأیید یا دیدهشدن، همان طمع پنهانی باشد که زبان را از عقل جلو میاندازد؟#نهجالبلاغه
۱۲:۲۷