عمار
اشکی بوَد مرا که به دنیا نمیدهماین است گوهری که به دریا نمیدهمگر لحظهای وصال حبیبم شود نصیبآن لحظه را به عمر گوارا نمیدهمدر سینهام جمال علی نقش بسته استاین سینه را به سینۀ سَینا نمیدهمسرمایۀ محبت زهراست دین منمن دین خویش را به دو دنیا نمیدهم