بر کرانه آیه‌ها #شرح_تفسیری_آیه يَكادُ البَرقُ يَخطَفُ اَبصارَهُم كُلَّمآ اَضآءَ لَهُم مَشَوا فيهِ وَاِذآ اَظلَمَ عَلَيهِم قاموا وَلَو شآءَ اللهُ لَذَهَبَ بِسَمعِهِم وَاَبصارِهِم اِنَّ اللهَ عَلیٰ كُلِّ شَیءٍ قَديرٌ (بقره/20)نزدیک است برق (صاعقه، روشنیِ) چشم‌هایشان را برُباید. هرگاه (برق، بیابان را) برایشان روشن کند، در (پرتوِ) آن، راه میافتند و چون تاریکی، آنان را فراگیرد، می‌ایستند و اگر خدا می‌خواست، حتما (از همان اول،) شنوایی و بینایی‌شان را از بین می‌برد، زیرا خداوند بر هر کاری تواناست.
اين آيه، مثال دومی است که حال منافقان را بیان می‌کند؛ همان کسانی که اظهار ایمان می‌کنند اما در نهان، کافرند. این افراد مانند کسانی هستند که گرفتار رگبار به‌همراه تاریکی شدید شده‌اند، ظلمتی که حتی نمی‌توانند پیش پایشان را ببینند. منافق می‌خواهد از شدت رگبار، پا به فرار بگذارد اما تاریکی شدید به او اجازه نمی‌دهد که قدم از قدم بردارد. از سوى ديگر، رعد و برق هولناکی هم از هر سو دچار وحشتش كرده و آرام و قراری ندارد جز اينكه از برق آسمان استفاده كند، اما برق آسمان هم یک لحظه است، دوام و بقا ندارد، همين كه يک قدم برداشت، برق خاموش شده، دوباره در تاريكى فرو مى‌رود. اين حال و روز منافق است، همان کسی که ايمان را دوست ندارد و از روى ناچارى بدان تظاهر مى‌كند و چون دلش با زبانش يكی نيست راه زندگی‌اش آن‌طور كه بايد روشن نمی‌شود. معلوم است كسى كه می‌خواهد به چيزى تظاهر كند كه ندارد، نهایتا رسوا خواهد شد و خواهد لغزید. عبارت «وَلَو شآءَ اللهُ لَذَهَبَ بِسَمعِهِم وَاَبصارِهِم»، به‌منزله تهدید به عذاب است؛ یعنی اگر خدا بخواهد بر کفر و نفاقشان چیره خواهد شد و آنان را واژگون خواهد کرد و اگر خدا بخواهد اين ايمان ظاهرى را هم از آنان مى‌گيرد و از همان روز اول، رسوا خواهند شد. منابع: قرآن حکیم (خلاصه مجمع البیان)، ص4؛ المیزان، ج1، ص56 کانال رسمی مرکز طبع و نشر قرآن کریم@moshaf_org۳:۳۶