۳۰ خرداد
۷ تیر
۱۳ تیر
انتخاب جمعهجمعه قبل به آقای قالیباف رأی دادم. ایشان دو ویژگی داشت که هیچ کدام از دو نامزد فعلی ندارند: اول سابقه اجرایی قوی و توانایی جلو بردن حل مسأله و دوم مقبول بودن بین تقریبا تمام احزاب سیاسی. حاشیه های دور و برش کار دستش داد و مردم به او اعتماد نکردند. بگذریم..دو نامزد فعلی هیچکدام سابقه اجرایی موثری ندارند. آقای جلیلی در صورت انتخاب شدن برای تشکیل کابینه کار سختی در پیش دارد زیرا برای تمام وزارت خانه ها برنامه های جزیی دارد و انتخاب وزرایی که هم حرف او را بخوانند و هم مورد قبول مجلس باشند ممکن است کار سختی باشد. آقای پزشکیان اما کاملا در سمت مقابل آقای جلیلی قرار دارد. ایشان نه تنها برای مسائل کشور راهکار ندارد بلکه اساسا مسائل کشور را به درستی نمی‌شناسد. بعد از انتخاب آقای پزشکیان، معاون اول ایشان احتمالا نقش نخست‌وزیر را ایفا خواهد کرد.از منظر کارشناسان همراه، کارشناسان کنار آقای جلیلی برای من چندان شناخته شده نیستند. کارشناسان همراه آقای پزشکیان را اما خوب می‌شناسم. اساتید دانشکده اقتصاد شریف هستند. مدل اقتصادی این کارشناسان چفت و بست اقتصادی درستی دارد اما یک ایراد اساسی (که از ایرادات اساسی علم اقتصاد هم هست) کار آن ها را قفل میکند. علم اقتصاد از وارد کردن فروض سیاسی در تحلیل ها خودداری میکند و اینجاست که اساتید به نام اقتصاد شریف دچار اشتباهات بزرگ می‌شوند.در اقتصاد رایج دنیا اولا مسأله اصلی رشد اقتصادی کل کشور است و توجه زیادی به آسیب دیدن اقشار متوسط و ضعیف نمی‌شود (مانند اتفاقی که برای بنزین در سال ۹۸ افتاد) دوما در این مدل ها تحریم عاملی بسیار مخرب است و همه چیز متوقف به حل آن خواهد شد (شاید مانند چهار سال دوم دولت روحانی). این است که آقای پزشکیان می‌گوید باید به هر صورت و با آلترناتیو های مختلف تحریم را حتما برطرف کرد. آقای پزشکیان و کارشناسان همراهش نگاهی غلط به دنیای سیاست دارند و تصور می‌کنند در صورت انجام اقداماتی نه چندان اساسی آمریکا با ما دوست می‌شود و نمی‌دانند که آمریکا به لحاظ تمدنی با ایران مسأله دارد و قطعا تا قبل از افغانستان کردن ایران عقب نشینی نخواهند کرد و این موضوع در متون درسی اقتصادی وجود ندارد. در طرف مقابل، آقای جلیلی واقع گرایانه‌تر برخورد میکند و مدل اقتصادی خود را با فرض وجود یک دشمن اقتصادی قطعی (که در دشمنی‌اش تفاوتی بین پزشکیان و جلیلی قائل نیست) بنا کرده است. در این مدل می‌توان کشور را با دشواری اداره کرد اما در مدل آقای پزشکیان اداره کشور اساسا امکان‌پذیر نیست.در رابطه با دعوای برنامه داشتن، در مورد آقای پزشکیان گفتیم که نه‌تنها برنامه ندارد بلکه به صورت مسأله هم اشراف ندارد. اما این به معنی برتری مطلق آقای جلیلی نیست. برنامه های آقای جلیلی در اتاق های فکر طراحی شده و در زمین اجرا به هزاران مشکل برخورد خواهد کرد. تصور میکنم طرفداران ایدئولوژیک جلیلی بعد از ریاست جمهوری او تا مدتی سرخورده شوند زیرا خواهند دید که علی‌رغم انتخاب اون، همچنان بسیاری از مشکلات باقی مانده است. یکی از ایرادات اصلی مدل های جلیلی عدم توجه به این مسأله است که هم باید برای اجرای این برنامه ها آدم داشت، هم توان بوروکراتیک کشور به قدری نیست که بتواند چند مسأله زیرساختی را هم زمان پیش ببرد. سعید جلیلی برای اجرای برنامه هایش به یک دوره ریاست جمهوری پیوسته ده ساله نیاز دارد. علی‌رغم این موضوع و نگرانی و حتی ناامیدی از توان اجرای برنامه های سنگین جلیلی، جلیلی یک مزیت مهم نسبت به پزشکیان دارد و آن هم آشنایی با مسائل است. شاید راهکار های جلیلی مناسب نباشند اما احاطه او به مسائل کمک میکند تا راهکار ها به نحو مناسب اصلاح شوند. بعد از تمام این حرف ها، مهم ترین موضوع این است: تبدیل شدن به یک قدرت منطقه‌ای. ایران با توسعه محور مقاومت و فشار به آمریکا و اسرائیل در منطقه در حال تبدیل شدن به یک ابرقدرت منطقه‌ای است. اینکه بعد از عملیات وعده صادق نه تنها ارتباط کشور های دنیا با ما کمتر نشد بلکه بیشتر هم شد نشان دهنده این است که دنیا دارد ما را به عنوان یک قدرت جهانی می‌شناسد. خدا می‌داند این هژمون قدرت بودن چه در های قفل اقتصادی را به راحتی باز نمی‌کند. اتصال به کوریدور های جهانی و ارتباط با اقتصاد های بزرگ دنیا به سادگی برای یک قدرت منطقه‌ای برقرار خواهد بود. آقای پزشکیان در مسیر قدرت منطقه‌ای شدن ما اخلال ایجاد خواهد کرد و تیم اقتصادی او ترجیح میدهند ما یک برده شاد و ثروتمند باشیم و نه یک قدرت مقتدر.نهایتا من به جلیلی رای خواهم داد. با علم به اینکه اخلال هایی جدی در دوره ریاست جمهوری‌اش وجود خواهد داشت. ----------------
حمیدرضا مشکین چهارشنبه سوم تیر ۱۴۰۳@parakandeh_meshkin۶:۳۵