۱۹:۲۳
شهید توکل در مسیر کوه پیمایی
۱۹:۲۴
رفیق روزهای سخت
من با محمدرضا تو حوزه آشنا شدم از همون اول عاشق ادب و معرفت و البته لهجه قشنگش شدماز نظر من محمدرضا و مرحوم آژینی از همون اول تافته جدا بافته ای بودندبه قول رفقا محمد رضا واقعاً تو نظم و مرتب بودن جزء خاص ترین های مجموعه بودیعنی اگر کاری بهش میسپردی و قبول میکرد خیالت تمام و کمال راحت بودهمیشه با لحن قشنگ آباده ای بهم میگفت ما شهرستانیها خوش مرامیم اگر کمک میخوای بهم بگومحمدرضا همجوره برای بچههای واحد پشتیبانی عشق بود سراسر ادب بود وبامرام گوش شنوا داشت و حسابی سنگ صبور بودو البته بامعرفت!!میدونید چرا انقدر به معرفت و مرام محمدرضا تأکید دارم ؟چون غمخوار همه ی رفقاش بود اگر کسی مشکلی براش پیدا میشد مستقیم و غیرمستقیم پیگیر مشکلش میشد تهش اگرم کاری از دستش بر نمی آمد میرفت دورش رو میگرفت و به هر طریقی که میتونست سعی میکرد طرف رو از حالت دمقی خارج کنهبی تفاوت نبود مرد بود...محمدرضا رگ غیرتش تو رفاقت خیلی بالا بودبا کل هیکل و لباسش ۶۰کیلو وزن نداشتولی قد دنیا معرفت و مرام بودمن خودم همیشه رفقام رو از روی مرام و معرفتشون میسنجیدممحمدرضا ادا و لب و دهن نبود مرد میدون بودرفاقت من و محمدرضا از مدرسه بهان شروع شد ولی تا قیام قیامت برام رفیقه
خیلی اوقات که خسته از کار برمی گشتم سمت مجموعه دنبال محمدرضا بودم تا باهاش حالم خوب بشه خیلی اوقات هم با هم تو مجموعه راه میرفتیم و کلی گپ میزدیم و حسابی حالم خوش میشد بهش عادت کرده بودممحمدرضا برای من حکم فقط رفیق نبود بلکه داداشیم بودخیلی باعث حال خوبم بود یه تنه کل درد دل و بار غم و غصه آدم رو میکشید من و محمد رضا تقریباً تو یه تایم از حوزه خارج شدیم یه مدتی نداشتمش و ازش بیخبر بودم که از یکی از رفقا جویای حالش شدم گفت رفته دوره پاسداری اون زمان حالم خراب بود که محمد رضا رو نداشتم هر چند که بعد ها به واسطهی ازدواجش بچه محل شدیم دوباره قرار محلی داشتیم ایام اربعین شده بود و حسابی دل کنده مشایه شدموبدون هیچ برنامه ی قبلی راهی کشور عراق شدموزنم از دستم در رفته بود اضافه وزن پیدا کرده بودم و یه پای علیل که از قبل آسیب دیده بود هم داشتم که تاب و توان وزنم رو نداشت واسه همین یه عصای چوبی همراه خودم بردمگفتم بادا باد میرم و میزنم به مسیر و حال و هوای خوبان جاده عشق و میبینم و حالم جفت و جور میشه عادتم بود تنها سفر کنم خاصه تو مسیر مشایه رونه اینکه فاز عرفانی برم دارهنهفقط بخاطر اینکه کمتر حرف بزنم و حواسم رو جفت و جور مسیر وحالش باشهچون پرحرفی زیاد داشتمرسیدم نجف و رفتم تو حرم آقا جان امیرالمومنین علی جان (ع)اذن بگیرم و کنار سایه ی زوار الحسین (ع) و خوبان راهی کربلا بشم قربون حرمت علی(ع) جان که وقتی زائرت تو صحن و سرات تاب هم میخوره غم از دل میبری هر کی رو میدیدی با رفقا و بچه محل هاشون داشتند آماده حرکت میشدند که گفتم علی جان خودت هوام رو داشته باشو کمک کن پام اذیتم نکنه تو همین حال و احوال بودم یه صدای آشنا و شیرین از پشت سر خورد به گوشم و اسمم رو صدا زد صدا صدای رفیق بامعرفت و بامرام بودآره رفقا صدای محمدرضا بودبا همون صدا و لهجه قند تو دلم آب شدهمچین تو بغل گرفتمش که انگاری دنیا رو بهم دادن یعنی هیچکس و هیچ چیز نمی تونست انقدر حالم رو خوب کنه بعد از کلی گله گذاری از نداشتنش و حال و احوال متوجه شدم محمدرضا هم تنها عازم سفر شده همینکه تو دستم عصای چوبی رو دید گفت حاجی باز پات که داره ادا در میاره منکه دیگه از خوشحالی دیدن محمدرضا روی زمین نبودم گفتم داداش فدای سرت همینکه تو رو دیدم نصف دردش رفتنصف دیگه ش هم خب تو هستی جمع و جورم میکنی 🥹جنس رفاقت من و محمدرضا تو دلی بود یعنی خیلی برای هم درد دل میکردیم و صندوق اسرار هم شده بودیمهزاران بار میگم محمد رضا خیلی مرد بودرفقا همه از تقوا و ملاحت و صفات معنوی محمدرضا خاطره گفتن ولی برای امثال ما بچه پایین شهری هارفیق یعنی کسی که مرام و معرفت داشته باشه ومشتی باشه که داداشم محمدرضا همش رو داشت و خیلی خوبش هم داشت ببخشید هی میپرم این ور و اونور حالم خراب رفیق بهتر از برادرم شده رفیقم نذاشت با اون احوال تو مسیر تنها باشم با اینکه مطمئن بودم که میخواست تنها مشایه رو طی کنه بهش گفتم داداش شما برو من خودم پشت سر نم نم میام که با همون لحن و لهجه به شوخی و تبسم معروفش گفت اگر آماده ای راه بیفتیم که بایدلنگان لنگان بریم کربلا 🥹خلاصه این رفیق همچی تموم حسابی بار سنگینی روح و جسم رفیقش رو بدوش کشید و تا یه عمر من رو مدیون خودش کردمحمدرضا دستگیر و همسفر رفیق عاجزش که حدود دو برابر وزن خودش وزن داشت شد و بدون اینکه ذره ای به روش بیاره و همراهیش کردمسیر مشایه همینجور یش سخت و طاقت فرسا بود ولی باور کنید محمدرضا یک لحظه هم تنهام نذاشت و ازم غافل نشد.و حسابی به من توجه میکرد و آروم آروم من رو همراهی میکرد خیلی اوقات که کم میآورم دل
من با محمدرضا تو حوزه آشنا شدم از همون اول عاشق ادب و معرفت و البته لهجه قشنگش شدماز نظر من محمدرضا و مرحوم آژینی از همون اول تافته جدا بافته ای بودندبه قول رفقا محمد رضا واقعاً تو نظم و مرتب بودن جزء خاص ترین های مجموعه بودیعنی اگر کاری بهش میسپردی و قبول میکرد خیالت تمام و کمال راحت بودهمیشه با لحن قشنگ آباده ای بهم میگفت ما شهرستانیها خوش مرامیم اگر کمک میخوای بهم بگومحمدرضا همجوره برای بچههای واحد پشتیبانی عشق بود سراسر ادب بود وبامرام گوش شنوا داشت و حسابی سنگ صبور بودو البته بامعرفت!!میدونید چرا انقدر به معرفت و مرام محمدرضا تأکید دارم ؟چون غمخوار همه ی رفقاش بود اگر کسی مشکلی براش پیدا میشد مستقیم و غیرمستقیم پیگیر مشکلش میشد تهش اگرم کاری از دستش بر نمی آمد میرفت دورش رو میگرفت و به هر طریقی که میتونست سعی میکرد طرف رو از حالت دمقی خارج کنهبی تفاوت نبود مرد بود...محمدرضا رگ غیرتش تو رفاقت خیلی بالا بودبا کل هیکل و لباسش ۶۰کیلو وزن نداشتولی قد دنیا معرفت و مرام بودمن خودم همیشه رفقام رو از روی مرام و معرفتشون میسنجیدممحمدرضا ادا و لب و دهن نبود مرد میدون بودرفاقت من و محمدرضا از مدرسه بهان شروع شد ولی تا قیام قیامت برام رفیقه
خیلی اوقات که خسته از کار برمی گشتم سمت مجموعه دنبال محمدرضا بودم تا باهاش حالم خوب بشه خیلی اوقات هم با هم تو مجموعه راه میرفتیم و کلی گپ میزدیم و حسابی حالم خوش میشد بهش عادت کرده بودممحمدرضا برای من حکم فقط رفیق نبود بلکه داداشیم بودخیلی باعث حال خوبم بود یه تنه کل درد دل و بار غم و غصه آدم رو میکشید من و محمد رضا تقریباً تو یه تایم از حوزه خارج شدیم یه مدتی نداشتمش و ازش بیخبر بودم که از یکی از رفقا جویای حالش شدم گفت رفته دوره پاسداری اون زمان حالم خراب بود که محمد رضا رو نداشتم هر چند که بعد ها به واسطهی ازدواجش بچه محل شدیم دوباره قرار محلی داشتیم ایام اربعین شده بود و حسابی دل کنده مشایه شدموبدون هیچ برنامه ی قبلی راهی کشور عراق شدموزنم از دستم در رفته بود اضافه وزن پیدا کرده بودم و یه پای علیل که از قبل آسیب دیده بود هم داشتم که تاب و توان وزنم رو نداشت واسه همین یه عصای چوبی همراه خودم بردمگفتم بادا باد میرم و میزنم به مسیر و حال و هوای خوبان جاده عشق و میبینم و حالم جفت و جور میشه عادتم بود تنها سفر کنم خاصه تو مسیر مشایه رونه اینکه فاز عرفانی برم دارهنهفقط بخاطر اینکه کمتر حرف بزنم و حواسم رو جفت و جور مسیر وحالش باشهچون پرحرفی زیاد داشتمرسیدم نجف و رفتم تو حرم آقا جان امیرالمومنین علی جان (ع)اذن بگیرم و کنار سایه ی زوار الحسین (ع) و خوبان راهی کربلا بشم قربون حرمت علی(ع) جان که وقتی زائرت تو صحن و سرات تاب هم میخوره غم از دل میبری هر کی رو میدیدی با رفقا و بچه محل هاشون داشتند آماده حرکت میشدند که گفتم علی جان خودت هوام رو داشته باشو کمک کن پام اذیتم نکنه تو همین حال و احوال بودم یه صدای آشنا و شیرین از پشت سر خورد به گوشم و اسمم رو صدا زد صدا صدای رفیق بامعرفت و بامرام بودآره رفقا صدای محمدرضا بودبا همون صدا و لهجه قند تو دلم آب شدهمچین تو بغل گرفتمش که انگاری دنیا رو بهم دادن یعنی هیچکس و هیچ چیز نمی تونست انقدر حالم رو خوب کنه بعد از کلی گله گذاری از نداشتنش و حال و احوال متوجه شدم محمدرضا هم تنها عازم سفر شده همینکه تو دستم عصای چوبی رو دید گفت حاجی باز پات که داره ادا در میاره منکه دیگه از خوشحالی دیدن محمدرضا روی زمین نبودم گفتم داداش فدای سرت همینکه تو رو دیدم نصف دردش رفتنصف دیگه ش هم خب تو هستی جمع و جورم میکنی 🥹جنس رفاقت من و محمدرضا تو دلی بود یعنی خیلی برای هم درد دل میکردیم و صندوق اسرار هم شده بودیمهزاران بار میگم محمد رضا خیلی مرد بودرفقا همه از تقوا و ملاحت و صفات معنوی محمدرضا خاطره گفتن ولی برای امثال ما بچه پایین شهری هارفیق یعنی کسی که مرام و معرفت داشته باشه ومشتی باشه که داداشم محمدرضا همش رو داشت و خیلی خوبش هم داشت ببخشید هی میپرم این ور و اونور حالم خراب رفیق بهتر از برادرم شده رفیقم نذاشت با اون احوال تو مسیر تنها باشم با اینکه مطمئن بودم که میخواست تنها مشایه رو طی کنه بهش گفتم داداش شما برو من خودم پشت سر نم نم میام که با همون لحن و لهجه به شوخی و تبسم معروفش گفت اگر آماده ای راه بیفتیم که بایدلنگان لنگان بریم کربلا 🥹خلاصه این رفیق همچی تموم حسابی بار سنگینی روح و جسم رفیقش رو بدوش کشید و تا یه عمر من رو مدیون خودش کردمحمدرضا دستگیر و همسفر رفیق عاجزش که حدود دو برابر وزن خودش وزن داشت شد و بدون اینکه ذره ای به روش بیاره و همراهیش کردمسیر مشایه همینجور یش سخت و طاقت فرسا بود ولی باور کنید محمدرضا یک لحظه هم تنهام نذاشت و ازم غافل نشد.و حسابی به من توجه میکرد و آروم آروم من رو همراهی میکرد خیلی اوقات که کم میآورم دل۵:۱۸
دل به دلم میداد و نمیذاشت حالم بد بشه محمدرضا کوه ادب و معرفت و مرام بودآره رفقا محمد رضا رفیق روزهای سخت بودیه رفیق و داداشیه همچی تموم رفقا محمد رضا هنوزم اهل گوش کردن درد دل رفقاشه سعی کنید حتماً بهش تو قطعه ۴۲ سر بزنید منکه بیشتر از قبل دارمش و هر وقت دلتنگ و ناخوش احوال میشم میرم پیشش و حسابی براش صحبت و درد و دل میکنمالان هم امدم کنار رفیقم و حسابی باهاش صفا و دل و روحی سبک کردمرفقا محمدرضا خیلی بیشتر از قبل هست دستش هم بازه و حسابی کار از دستش بر میاد یه رفیق شهرستانیه خوب و با مرام ومعرفت یاد همون جمله معروفش میافتم که میگفت ( ما شهرستانیها خوش مرامیم اگر کمک میخوای بهم بگو ) رفقا از خودش خواستم از شما هم میخوام که عاجزانه برای منم دعا کنید عاقبت من هم مثل داداش و رفیق با معرفتم ختم به شهادت بشه و خودش دستم رو باز بگیرهمثل همونجوری که در مسیر مشایه گرفت
نقل از یکی از دوستان فرمودن اسمشون رو نگم
یاد همون جمله معروفش میافتم که میگفت ( ما شهرستانیها خوش مرامیم اگر کمک میخوای بهم بگو ) رفقا از خودش خواستم از شما هم میخوام که عاجزانه برای منم دعا کنید عاقبت من هم مثل داداش و رفیق با معرفتم ختم به شهادت بشه و خودش دستم رو باز بگیرهمثل همونجوری که در مسیر مشایه گرفت نقل از یکی از دوستان فرمودن اسمشون رو نگم
۵:۲۲
عاشقان را سر شوریده به پیکر عجب استدادن سر نه عجب، داشتن سر عجب است
۹:۵۹
یازده سال پیش در چنین روزی(۲۱ شهریور ماه) من و محمدرضا، ما شدیمازدواجی که خیلی زود پا گرفت، از زمان خواستگاری تا عقد کلا یک ماه طول کشید، با اینکه ما فامیل بودیم ولی اینطوری هم نبود که خیلی همدیگه رو دیده باشیم، قبل ازدواج خیلی کم هم کلام شده بودیم. حتی بعدتر محمدرضا میگفت چون شما دختر مجرد خونه بودید من معذب بودم که بخوام خونهی شما رفت و آمد کنم.خلاصه با همهی اینها قسمت ما باهم بود، و الحمدلله بابت این قسمت
عقد ما رو حاج آقای قاسمیان خوندن، و بعد از عقد اولین جایی که باهم رفتیم بهشت زهرا بود، باهم رفتیم قطعه ۴۰(قطعهی سرداران بی پلاک)
محمدرضا ساده بود، ساده و خودمونی، ساده و دوست داشتنی🥰 اهل کافه رفتن نبود، ولی ساده محبت میکرد، از همون بهشت زهرا که برمیگشتیم یه آبمیوه خرید و توی ماشین خوردیم.
حالا امسال یازدهمین سالگرد عقدمون رو دوباره توی بهشت زهرا گرفتیم، اینبار قطعه ۴۲.تا همیشه جات کنارم خالی میمونه، هرچقدر همهی عالم به من محبت کنن، جای محبت های ساده و دوست داشتنی تو رو نمیگیرههوای ما رو داشته باش
عقد ما رو حاج آقای قاسمیان خوندن، و بعد از عقد اولین جایی که باهم رفتیم بهشت زهرا بود، باهم رفتیم قطعه ۴۰(قطعهی سرداران بی پلاک)
محمدرضا ساده بود، ساده و خودمونی، ساده و دوست داشتنی🥰 اهل کافه رفتن نبود، ولی ساده محبت میکرد، از همون بهشت زهرا که برمیگشتیم یه آبمیوه خرید و توی ماشین خوردیم.
حالا امسال یازدهمین سالگرد عقدمون رو دوباره توی بهشت زهرا گرفتیم، اینبار قطعه ۴۲.تا همیشه جات کنارم خالی میمونه، هرچقدر همهی عالم به من محبت کنن، جای محبت های ساده و دوست داشتنی تو رو نمیگیره
هوای ما رو داشته باش۱۶:۴۵
۲۰:۲۳
آدمی همان است که میخواند.
آقا محمدرضا اهلِ مطالعه بود. مطالعاتی متنوع و چندجانبه. یک سرش به رشتهی دانشگاهیاش میکشید و یک طرفش به ایام درسهای حوزه. دغدغههای تربیتیِ شخصی و خانوادگی هم که همیشه داشت.
این اهل مطالعه بودن و تنوع مطالعاتی و دغدغهمندی، گفتوگوهایی خاطرهانگیز رقم میزد. گفتوگوهای ما در محل کار، اغلب بعد از نمازِ ظهر و عصر بود تا وقتِ نهار. گفتوگوهایی پربار و مفید.
«*فرهنگِ جامعِ سخنانِ امامحسین علیهالسلام*» را محرم و صفر دو سال پیش میخواند. دو سه سال قبلتر که کارش در محلکار مربوط به آمریکا شدهبود، کتاب «*آمریکا*»ی بودریار را خواندهبود. کتاب «*من*» تامپسون را هم برای یک سلسله سوالات شخصی داشت میخواند که به رحمت خدا رفت. خدایش بیامرزاد که میخواند و میفهمید و در کار میکرد و فروتن بود.
سین صاد
آقا محمدرضا اهلِ مطالعه بود. مطالعاتی متنوع و چندجانبه. یک سرش به رشتهی دانشگاهیاش میکشید و یک طرفش به ایام درسهای حوزه. دغدغههای تربیتیِ شخصی و خانوادگی هم که همیشه داشت.
این اهل مطالعه بودن و تنوع مطالعاتی و دغدغهمندی، گفتوگوهایی خاطرهانگیز رقم میزد. گفتوگوهای ما در محل کار، اغلب بعد از نمازِ ظهر و عصر بود تا وقتِ نهار. گفتوگوهایی پربار و مفید.
«*فرهنگِ جامعِ سخنانِ امامحسین علیهالسلام*» را محرم و صفر دو سال پیش میخواند. دو سه سال قبلتر که کارش در محلکار مربوط به آمریکا شدهبود، کتاب «*آمریکا*»ی بودریار را خواندهبود. کتاب «*من*» تامپسون را هم برای یک سلسله سوالات شخصی داشت میخواند که به رحمت خدا رفت. خدایش بیامرزاد که میخواند و میفهمید و در کار میکرد و فروتن بود.
سین صاد
۱۰:۵۱
۱۰:۵۱
۱۰:۵۱
دفعه قبلی که توکل رو توی مدرسه دارالشفاء قم دیدم سال ۸۹ بود،برای یه سری مصاحبه که یکیش مصاحبه روانشناختی بود اومده بودیم.مصاحبه که تموم شد با خنده گفت دعا کن تو این مصاحبه رد نشیم بعدا نگن اینا دیونه بودن.صلی الله علیک یا ابا عبدالله(هر کی دوست داشت سه بار از طرف شهید بگه)
.صلی الله علیک یا ابا عبدالله(هر کی دوست داشت سه بار از طرف شهید بگه)۱۷:۱۴
سایهاش روی مزار شهید افتاده بود…یاد حدیث پیامبر رحمت افتاد که فرمودند:«المؤمنُ مأوَى أخیهِ المؤمن»«مؤمن، پناه و سایهبان برادر مؤمن است.»
در دلش گفت:«اگر مؤمن پناه مؤمن است،پس شهید چقدر دلها را زیر سایهاش میگیرد…»
در دلش گفت:«اگر مؤمن پناه مؤمن است،پس شهید چقدر دلها را زیر سایهاش میگیرد…»
۱۷:۵۴
محمدرضا همیشه می گفت آدم وقتی ازدواج می کنه، تازه روضه حضرت زهرا (سلام الله علیها) رو می فهمه، تازه می فهمه چی گذشته به حضرت زهرا و امیرالمومنینان شاالله شفیع ما باشه
نقل از همسر محترم شهید
ان شاالله شفیع ما باشه نقل از همسر محترم شهید
۲:۱۵
صلوات خاصه حضرت زهرا سلام الله علیها رو به نیابت از تمام شهدا از بدو خلقت تاکنون، امام شهدا، شهدای جنگ ۱۲ روزه، خصوصا آقا محمدرضا بخونیم
۲:۱۷
رفیق اش نگاهش کرد و گفت:چقدر دلم برای آرامش لبخندت تنگ شده بود...
۵:۵۰