۷:۴۵
جایی...
تصویر
تصویر«می‌دونی اخلاقیات اون‌ها و قواعدشون یک شوخی بی‌مزه است. با اولین نشانه‌ای از مشکل، اون‌ها رو فراموش می‌کنن. اون‌ها فقط تا جایی خوب هستند که دنیا بهشون اجازه می‌ده. بهت نشون خواهم داد که وقتی اوضاع خطرناک می‌شه، همین مردم متمدن حاضر می‌شن هم‌دیگر رو بخورن. پس من یک هیولا نیستم، فقط نقطۀ جوش بقیه هستم»
• شوالیۀ تاریکی؛ کریستوفر نولان
قسمت آخر سریال «The Penguin»، سکانسی در انتهای خود (دو سه سکانس مانده به آخر) دارد که همه چیز را تغییر می‌دهد. خشونت عیان، دهشتناک و حیوانی‌ای که هیچ نسبتی با بخش‌های دیگر سریال ندارد. البته سریال صحنه‌هایی به مراتب خونین‌تر و - در ظاهر - خشونت‌آمیزتر از این هم داشته، اما آنچه که باعث می‌شود این سکانس، با سکانس‌های دیگر تفاوت پیدا کند، «لحن» آن است. لحنی که حالا بیش از همیشه، سریال را به «The Batman» مت ریوز نزدیک می‌کند.
تمام سریال با لحنی سرخوش، طنازانه و سمپات نسبت به شخصیت اصلی، اُزوالد کاب یا همان پنگوئن، ساخته شده. در هیچ لحظه‌ای از جنایات مختلفی که شخصیت اصلی انجام می‌دهد، قاب و میزانسن اجازهٔ انزجار و حس منفی به مخاطب نمی‌دهد. به عنوان مثال، بلایی که پنگوئن بر سر خانوادهٔ سالوادور مارونی می‌آورد؛ این احتمالاً یکی از وحشتناک‌ترین جنایاتی است که می‌توان تصور کرد و به چشم دید، صحنه اما طوری به نمایش گذاشته می‌شود که هیچ حس منفی‌ای ایجاد نمی‌کند و انزجاری نسبت به پنگوئن در مخاطب پیدا نمی‌شود، که بالعکس، با آن هم‌ذات‌پنداری هم می‌کند. مخاطب نسبت به پنگوئن سمپات دارد، به دنبال موفقیت اوست و از پیروزی یا نجات پیدا کردن از مهلکه‌اش خوش‌حال می‌شود. ما به هیچ عنوان با یکی از شخصیت‌های شرور دنیای بَت‌مَن مواجه نمی‌شویم و هیچ‌کدام از جنایت‌هایش برایمان ناپسند نیست. از این جهت، سریال از ریشهٔ دنیای سیاه خود، The Batman، نیز فاصلهٔ معناداری دارد. حتی با وجود راز مخوفی که در قسمت‌های ششم و هفتم افشا می‌شود و تقابلی که در آغاز قسمت پایانی می‌بینیم، باز هم پنگوئن به کارکتر شرور سیاه و پلید مبدل نمی‌شود؛ کارکتری هم‌سنگ با «Joker» در «The Dark Knight».
آن سکانس مخوف پیش از سکانس پایانی در قسمت آخر اما همه چیز را تغییر می‌دهد و ورق را بر می‌گرداند. حالا دیگر پنگوئن آن «اُزوالد کاب» دوست‌داشتنی با بیان و حرکت بامزه نیست. حالا بی‌پرده با ذات پلید و سیاه شخصیت رو‌به‌روییم. گویی سازندگان پس از هشت قسمت عشق‌بازی مخاطب با شخصیت اصلی، تصمیم گرفته‌اند سیلی سختی به او بزنند و ذات پلید کارکتر را به او یادآوری کنند. حالا مخاطب غافل‌گیرشده از این واقعیت، بیش از مواجهه با ذات آن کارکتر، با ذات مخوف خود ملاقات می‌کند؛ چرا در درون او نسبت به کارکتر جنایت‌کاری چون پنگوئن، سمپاتی به وجود آمده؟ مگر او بنا بوده چیزی غیر از کارکتر شرور شهر گاتهام (گاثهام) باشد؟
آنچه این سکانس را با بخش‌های دیگر سریال متفاوت می‌کند، لحن آن است. این‌جا دیگر خبری از آن فضای شوخ‌وشنگ نیست. دوربین با بی‌رحمی اوج قساوت پنگوئن را به مخاطب نشان می‌دهد، قساوتی که با آن دیالوگ‌های خوش‌رنگ‌ولعاب و شبه‌فلسفی هم قابل توجیه نیست. حالا ما دیگر با جلوهٔ تازه‌ای از پنگوئن مواجهیم، با رذالت و حیوانیتی که حتی در سنت جهان بَت‌مَن هم ریشه‌ای ندارد. نه پنگوئن «Batman Returns» تیم برتون و نه پنگوئن «Batman; the Animated Series» و نه حتی پنگوئن در «Batman; Caped Crusader» هیچ‌کدام چنین سبعیت و توحشی ندارند و به نقطه‌ای که کارکتر جوکر در دنیای بَت‌مَن در آن ایستاده نزدیک هم نمی‌شوند. و این، تقسیم کاری است که از ابتدا در میان شروران در این جهان صورت گرفته. هم‌واره جوکر به عنوان بزرگ‌ترین، غریب‌ترین و وحشتناک‌ترین جنایت‌کار شهر و دشمن بَت‌مَن، به مخاطب معرفی می‌شده. حالا سریال اما با رونمایی از این وجه تازهٔ پنگوئن و سیلیِ سخت آن سکانس، که با عقبهٔ کارکتر در قسمت اول The Batman هم متفاوت است، بنا کرده‌اند شرور تازه‌ای را، در رقابت با جوکر، به میدان بیاورند.
• شوالیۀ تاریکی؛ کریستوفر نولان
قسمت آخر سریال «The Penguin»، سکانسی در انتهای خود (دو سه سکانس مانده به آخر) دارد که همه چیز را تغییر می‌دهد. خشونت عیان، دهشتناک و حیوانی‌ای که هیچ نسبتی با بخش‌های دیگر سریال ندارد. البته سریال صحنه‌هایی به مراتب خونین‌تر و - در ظاهر - خشونت‌آمیزتر از این هم داشته، اما آنچه که باعث می‌شود این سکانس، با سکانس‌های دیگر تفاوت پیدا کند، «لحن» آن است. لحنی که حالا بیش از همیشه، سریال را به «The Batman» مت ریوز نزدیک می‌کند.
تمام سریال با لحنی سرخوش، طنازانه و سمپات نسبت به شخصیت اصلی، اُزوالد کاب یا همان پنگوئن، ساخته شده. در هیچ لحظه‌ای از جنایات مختلفی که شخصیت اصلی انجام می‌دهد، قاب و میزانسن اجازهٔ انزجار و حس منفی به مخاطب نمی‌دهد. به عنوان مثال، بلایی که پنگوئن بر سر خانوادهٔ سالوادور مارونی می‌آورد؛ این احتمالاً یکی از وحشتناک‌ترین جنایاتی است که می‌توان تصور کرد و به چشم دید، صحنه اما طوری به نمایش گذاشته می‌شود که هیچ حس منفی‌ای ایجاد نمی‌کند و انزجاری نسبت به پنگوئن در مخاطب پیدا نمی‌شود، که بالعکس، با آن هم‌ذات‌پنداری هم می‌کند. مخاطب نسبت به پنگوئن سمپات دارد، به دنبال موفقیت اوست و از پیروزی یا نجات پیدا کردن از مهلکه‌اش خوش‌حال می‌شود. ما به هیچ عنوان با یکی از شخصیت‌های شرور دنیای بَت‌مَن مواجه نمی‌شویم و هیچ‌کدام از جنایت‌هایش برایمان ناپسند نیست. از این جهت، سریال از ریشهٔ دنیای سیاه خود، The Batman، نیز فاصلهٔ معناداری دارد. حتی با وجود راز مخوفی که در قسمت‌های ششم و هفتم افشا می‌شود و تقابلی که در آغاز قسمت پایانی می‌بینیم، باز هم پنگوئن به کارکتر شرور سیاه و پلید مبدل نمی‌شود؛ کارکتری هم‌سنگ با «Joker» در «The Dark Knight».
آن سکانس مخوف پیش از سکانس پایانی در قسمت آخر اما همه چیز را تغییر می‌دهد و ورق را بر می‌گرداند. حالا دیگر پنگوئن آن «اُزوالد کاب» دوست‌داشتنی با بیان و حرکت بامزه نیست. حالا بی‌پرده با ذات پلید و سیاه شخصیت رو‌به‌روییم. گویی سازندگان پس از هشت قسمت عشق‌بازی مخاطب با شخصیت اصلی، تصمیم گرفته‌اند سیلی سختی به او بزنند و ذات پلید کارکتر را به او یادآوری کنند. حالا مخاطب غافل‌گیرشده از این واقعیت، بیش از مواجهه با ذات آن کارکتر، با ذات مخوف خود ملاقات می‌کند؛ چرا در درون او نسبت به کارکتر جنایت‌کاری چون پنگوئن، سمپاتی به وجود آمده؟ مگر او بنا بوده چیزی غیر از کارکتر شرور شهر گاتهام (گاثهام) باشد؟
آنچه این سکانس را با بخش‌های دیگر سریال متفاوت می‌کند، لحن آن است. این‌جا دیگر خبری از آن فضای شوخ‌وشنگ نیست. دوربین با بی‌رحمی اوج قساوت پنگوئن را به مخاطب نشان می‌دهد، قساوتی که با آن دیالوگ‌های خوش‌رنگ‌ولعاب و شبه‌فلسفی هم قابل توجیه نیست. حالا ما دیگر با جلوهٔ تازه‌ای از پنگوئن مواجهیم، با رذالت و حیوانیتی که حتی در سنت جهان بَت‌مَن هم ریشه‌ای ندارد. نه پنگوئن «Batman Returns» تیم برتون و نه پنگوئن «Batman; the Animated Series» و نه حتی پنگوئن در «Batman; Caped Crusader» هیچ‌کدام چنین سبعیت و توحشی ندارند و به نقطه‌ای که کارکتر جوکر در دنیای بَت‌مَن در آن ایستاده نزدیک هم نمی‌شوند. و این، تقسیم کاری است که از ابتدا در میان شروران در این جهان صورت گرفته. هم‌واره جوکر به عنوان بزرگ‌ترین، غریب‌ترین و وحشتناک‌ترین جنایت‌کار شهر و دشمن بَت‌مَن، به مخاطب معرفی می‌شده. حالا سریال اما با رونمایی از این وجه تازهٔ پنگوئن و سیلیِ سخت آن سکانس، که با عقبهٔ کارکتر در قسمت اول The Batman هم متفاوت است، بنا کرده‌اند شرور تازه‌ای را، در رقابت با جوکر، به میدان بیاورند.
۷:۴۶
4_5944962184864862942.mp3
۱۲:۳۴-۲۹.۰۵ مگابایت
|رسم فاطمیه هر سال...|| حاج محمود کریمیدو روز از خبر شهادت حاجی گذشته بود. یکشنبه شب بود و شب اول مراسم فاطمیه. دل توی دلمان نبود که صبح دوشنبه این پیکر مقدس را تشییع کنیم. حاج محمود اینطور آغاز کرد:
رسم فاطمیه هر سال؛ شب آخر شب دریاسولی امسال شب اول می‌خونیم روضه عباس
#روضه . یکشنبه ۱۵ دی‌ماه ۹۸
از کانال تلگرامی کناش|حمیدرضا میررکنی
۸:۵۵
جایی... سوم جمادي الثاني باید روضهٔ دو نفر را خواند؛ روضهٔ شهادت حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها و روضهٔ غربت و تنهایی امیرالمؤمنین علیه‌السلام. روضهٔ سر در چاه کردن علی و درددل کردن با آن در غیاب زهرا. این قصیده یکی از همان درددل‌های شبانهٔ علی است؛ با این تفاوت که این‌بار علی «دنیا» را مخاطب گرفته و با او گفت‌وگو می‌کند؛ با جگری سوخته خطابش قرار می‌دهد که أخذتي زهرة سنيني، یا دنيا بعد گولي شتطلبیني، یا دنيا «گلِ زندگی‌ام را از من گرفتی، دیگر از من چه طلب داری؟ منی که در فقدان زهرا جز حسرت و سوخته‌دلی هیچ ندارم». دنیا اما بغض علی را در دل دارد و به این داغی که بر دل او گذاشته راضی نیست. با زبانی گستاخ پاسخ علی را می‌دهد؛ با روایت آنچه بناست بر سر فرزندانش بیاورد بنينك کلها تتبضع، يا حيدر بناتك لليسر تطلع، يا حيدر... جایی...
سوم جمادي الثاني باید روضهٔ دو نفر را خواند؛ روضهٔ شهادت حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها و روضهٔ غربت و تنهایی امیرالمؤمنین علیه‌السلام. روضهٔ سر در چاه کردن علی و درددل کردن با آن در غیاب زهرا. این قصیده یکی از همان درددل‌های شبانهٔ علی است؛ با این تفاوت که این‌بار علی «دنیا» را مخاطب گرفته و با او گفت‌وگو می‌کند؛ با جگری سوخته خطابش قرار می‌دهد که أخذتي زهرة سنيني، یا دنيا بعد گولي شتطلبیني، یا دنيا «گلِ زندگی‌ام را از من گرفتی، دیگر از من چه طلب داری؟ منی که در فقدان زهرا جز حسرت و سوخته‌دلی هیچ ندارم». دنیا اما بغض علی را در دل دارد و به این داغی که بر دل او گذاشته راضی نیست. با زبانی گستاخ پاسخ علی را می‌دهد؛ با روایت آنچه بناست بر سر فرزندانش بیاورد بنينك کلها تتبضع، يا حيدر بناتك لليسر تطلع، يا حيدر... جایی...يا دنيا - باسم الكربلائي.mp3
۱۶:۴۹-۱۱.۶۱ مگابایت
على الزهراء أحس ﭼـبدي تبضع...
• باسم الکربلائي• الشاعر جابر الکاظمي• إصدار أصلي عليك
(نسخهٔ استودیویی)
جایی...
• باسم الکربلائي• الشاعر جابر الکاظمي• إصدار أصلي عليك
(نسخهٔ استودیویی)
جایی...
۱۹:۲۵
۳۷ روز پیش، «یانی» ِافسانه‌ای ۷۰ ساله شد. موزیسینِ مشهور یونانی که تعداد بی‌شماری از قطعات بی‌کلام و خاطره‌انگیز چند دههٔ گذشتهٔ ما را خلق کرده و ما، هر بار با شنیدن‌شان، در دنیای نوستالژیکش غرق شده‌ایم. قطعاً تا به حال قطعاتی از این هنرمند را شنیده‌اید، در تلویزیون، رادیو و ... حتی اگر نامش را نشنیده باشید.
آنچه که مشاهده خواهید کرد، فیلم اجرای قطعهٔ مشهور «Nostalgia» از یانی است در کنسرتی که در سال ۱۹۹۴ در جوار بنای تاریخی آکروپلیس شهر آتن برگزار کرد، به رهبری استاد شهرداد روحانی و با پیانونوازی خود یانی.
نوستالژیا، پا در روزهای شیرین از دست رفته و جهان خلسه‌آور و حسرت‌برانگیز نوستالژی، پای همهٔ آنچه از شکوه و عظمت یونان باستان باقی مانده. هم‌نشینی رندانهٔ هنر و تاریخ، تجلی شکوه ذهن خلاق و حکیم انسان باستان، برای فرار از سرمای فراموش‌کار معاصر...
جایی...
آنچه که مشاهده خواهید کرد، فیلم اجرای قطعهٔ مشهور «Nostalgia» از یانی است در کنسرتی که در سال ۱۹۹۴ در جوار بنای تاریخی آکروپلیس شهر آتن برگزار کرد، به رهبری استاد شهرداد روحانی و با پیانونوازی خود یانی.
نوستالژیا، پا در روزهای شیرین از دست رفته و جهان خلسه‌آور و حسرت‌برانگیز نوستالژی، پای همهٔ آنچه از شکوه و عظمت یونان باستان باقی مانده. هم‌نشینی رندانهٔ هنر و تاریخ، تجلی شکوه ذهن خلاق و حکیم انسان باستان، برای فرار از سرمای فراموش‌کار معاصر...
جایی...
۹:۴۶
مادر، ایثار، شهادت...
• ایثار• استاد کاظم چلیپا• رنگ و روغن، ۱۳۶۰
میلاد معظم و ملکوتی علت خلقت کائنات، حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها، و روز مادر، مبارک
جایی...
• ایثار• استاد کاظم چلیپا• رنگ و روغن، ۱۳۶۰
میلاد معظم و ملکوتی علت خلقت کائنات، حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله‌علیها، و روز مادر، مبارک
جایی...
۱۵:۴۵
آنورا (Anora) شان بِیْکِر همهٔ آن چیزی است که از یک اثر مستقل آمریکایی انتظار می‌رود؛استتیکِ مینی‌مال و خودمانی، زبان نقد تُند و بی‌رحم، قصهٔ ساده و بی‌تکلف، پرداخت عمیق و کارکتر‌های ملموس.و میزانسن...میزانسن...آنورا خودنمایی و جلوه‌گریِ شان بِیکر در میزانسن است...
#سینماجایی...
#سینماجایی...
۸:۴۸