امروز؛ روز وفات بانویی که وفا از نامش معنا گرفت.
حضرت اُمّالبنین علیهاالسلام...
بانویی که نه فقط مادرِ چهار شهید کربلا بود،
بلکه مادرِ پهلوانی بود که تمام دنیا او را با یک جمله میشناسد:
«أبنَی یا عباس…»
و هنوز هم تاریخ، از عظمت مادریِ او سر تعظیم فرود میآورد.
او بانوی آرامشِ خانهٔ امیرالمؤمنین علیهالسلام بود؛
با قدمهایی که بر خاک مدینه گذاشت،
ادب را معنا کرد،
معرفت را امضا زد،
و وفا را تا همیشه بالاتر برد.
مبادا دلِ فرزندان حضرت زهرا سلاماللهعلیها اندوهگین شود…
برای همین اجازه نداد «فاطمه» صدایش کنند.
این یعنی اوج عشقی که فقط در دلهای آسمانی پیدا میشود.
امروز که سالروز پرکشیدن این مادر نورانی است،
دلهای ما میفهمد چرا مدینه بعد از او ساکت شد…
چرا عزاداریِ او اولین زخم التیامنیافتهٔ پس از عاشورا بود…
چرا هر دلی که نام عباس علیهالسلام را میبرد،
بیاختیار به یاد مادرش میافتد.
یاد این بانو،
یاد وفاداری است…
یاد مادری است…
یاد بندگیِ خالصانهای است که هنوز هم دِلها را بلند میکند.
السلام علیکِ یا اُمَّالبنین؛
مادر امید، مادر وفا، مادر قمر بنیهاشم. 🤍
۸:۳۸