از رشادت‌ها، درایت‌ها و قهرمانی‌های شهید حاج‌قاسم سلیمانی سخن‌ها رفته و کتاب‌ها نوشته شده. کمتر کسی اما به سراغ شخصیت باطنی ایشان رفته. شخصیت و ادبی که او را به پهلوانی روزگار ما مبدل کرد و به قهرمان جهان اسلام تبدیل شد. اما خصلت‌های شخصیتی و باطنی حاج‌قاسم چه بود که او را به چنین مرتبه‌ای رسانید؟ او چه می‌کرد و چه می‌گفت که این‌چنین قلوب انسان‌ها را مسخر خود کرد؟ چه چیز و چگونه، حاج‌قاسم را به «حاج‌قاسم» مبدل کرد؟فاطمه رومنا در گفت‌وگو با چندین نفر از یاران نزدیک حاج‌قاسم، تلاش کرد که به وجوه مختلف شخصیتی ایشان دست پیدا کند و حاصل این گفت‌وگوها، جستار «این قلب را از کجا آورده‌ای؟» شد.برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید.
@Sourehmagazine
@Sourehmagazine۱۵:۲۳
ماهنامۀ سوره از رشادت‌ها، درایت‌ها و قهرمانی‌های شهید حاج‌قاسم سلیمانی سخن‌ها رفته و کتاب‌ها نوشته شده. کمتر کسی اما به سراغ شخصیت باطنی ایشان رفته. شخصیت و ادبی که او را به پهلوانی روزگار ما مبدل کرد و به قهرمان جهان اسلام تبدیل شد. اما خصلت‌های شخصیتی و باطنی حاج‌قاسم چه بود که او را به چنین مرتبه‌ای رسانید؟ او چه می‌کرد و چه می‌گفت که این‌چنین قلوب انسان‌ها را مسخر خود کرد؟ چه چیز و چگونه، حاج‌قاسم را به «حاج‌قاسم» مبدل کرد؟ فاطمه رومنا در گفت‌وگو با چندین نفر از یاران نزدیک حاج‌قاسم، تلاش کرد که به وجوه مختلف شخصیتی ایشان دست پیدا کند و حاصل این گفت‌وگوها، جستار «این قلب را از کجا آورده‌ای؟» شد. برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazine
از رشادت‌ها، درایت‌ها و قهرمانی‌های شهید حاج‌قاسم سلیمانی سخن‌ها رفته و کتاب‌ها نوشته شده. کمتر کسی اما به سراغ شخصیت باطنی ایشان رفته. شخصیت و ادبی که او را به پهلوانی روزگار ما مبدل کرد و به قهرمان جهان اسلام تبدیل شد. اما خصلت‌های شخصیتی و باطنی حاج‌قاسم چه بود که او را به چنین مرتبه‌ای رسانید؟ او چه می‌کرد و چه می‌گفت که این‌چنین قلوب انسان‌ها را مسخر خود کرد؟ چه چیز و چگونه، حاج‌قاسم را به «حاج‌قاسم» مبدل کرد؟ فاطمه رومنا در گفت‌وگو با چندین نفر از یاران نزدیک حاج‌قاسم، تلاش کرد که به وجوه مختلف شخصیتی ایشان دست پیدا کند و حاصل این گفت‌وگوها، جستار «این قلب را از کجا آورده‌ای؟» شد. برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazine بخشی از متن؛«چیزی ذهنم را مشغول می‌کرد؛ کسی که اهل مطالعۀ گسترده در متون مختلف است، سراغ آدم‌های مختلف می‌رود، حتماً با موضوعات متعارض مواجه شده است. اتفاقات ریز و درشتی که در تمام این سال‌ها افتاده بود، هرکدامشان برای این‌که فردی تغییر مسیر بدهد و راه عوض کند، کافی است. همان‌طور که افراد زیادی هم بودند که تغییر مسیر دادند، راه عوض کردند و اتفاقاً خود حاج‌قاسم از آن‌ها دست‌گیری کرده بود. چه‌چیزی در این میان بود که حاج‌قاسم را در این سنگلاخ‌های حوادث نجات می‌داد؟
آقای سلطان‌زاده با شنیدن این سؤالم گفت:«خاطره‌ای را تعریف می‌کنم که تا به حال تعریف نکرده‌ام. شب رحلت حضرت امام، من و آقای «علی متقی» دوتایی در ستاد لشکر بودیم. امام در بیمارستان بودند. (در وقت‌های خاص برای آمادگی فرماند‌‌هان، با آن‌ها زودتر تماس می‌گیرند و اطلاع می‌دهند.) از تهران تماس گرفتند که به حاج‌قاسم اطلاع دهیم ممکن است همچین اتفاقی بیفتد. منظورشان رحلت امام بود. لشکر در منطقۀ کوشک رزمایش داشت. من به‌سمت کوشک حرکت کردم. وقتی نزدیک وانتی شدم که حاج‌قاسم سوار بود، با بی‌سیم به حاج‌قاسم گفتم: "یک مطلبی هست که خصوصی باید به شما بگویم." حاجی از وانت پایین آمد. نزدیک هم که رسیدیم، گفتم: "ظاهراً موضوع امام است. مثل این‌که حالشان خوب نیست، شاید لحظات آخر باشد." روح و روانش با عشق به امام عجین بود. هنوز جمله را تمام نکرده بودم که تا ته حرف من را خواند. افتاد روی پوتین‌های من، من هم به‌احترام حاجی دیگر تکان نخوردم، همین‌طوری صاف ایستادم. محل رزمایش هم بود، می‌خواستم فضا به هم نریزد. همین که بچه‌ها خواستند پیاده شوند، گفتم: "برادر قاسم می‌گویند پیاده نشوید." (آقای سلطان‌زاده سرش را پایین انداخت، نفسی کشید تا حالش جا بیاید، دوباره تکرار کرد:) اسم امام را که شنید، افتاد روی زمین!»
معلوم بود این «افتادن حاج‌قاسم روی زمین» برایش یک متأثرشدن معمولی نبود؛ این‌که خبر درگذشت بزرگی رسیده و ناراحتی هم پیش آمده. در واقع داشت می‌گفت با رحلت امام، حاج‌قاسم زمین خورد. خودِ سردار زمین خورد. تکیه‌گاهش زمین خورد. بعد از آن‌که نفسی تازه کرد تا به خود مسلط شود، گفت: «حاج‌قاسم می‌گفت من به‌اندازۀ هزار نفر از امام و رهبری تبعیت می‌کنم.» آقای سلطان‌زاده از تبعیتی می‌گفت که تشریفاتی و مصلحتی نبود؛ بلکه قلبی و ضروری بود.
توضیح این تبعیت را خود حاج‌قاسم در جمع مدیران صدا‌و‌سیمای کرمان در سال ۱۳۹۵ دارند:«در بحث ولایت‌فقیه نه بحث تنوری [اشاره به داستان شیعۀ تنوری امام‌صادق] مطرح است، نه بحث قانونی مطرح است؛ یعنی این دوتا هر دوتایش افراط و تفریط است. درستش، التزام عملی به ولایت‌فقیه است؛ یعنی این‌که اگر ولی‌فقیه آمد نظریه‌ای داد در موضوعی، من آن نظریه را باید بپذیرم و نظریۀ خودم را کنار بگذارم؛ این را باید عملی بکنم، نه این‌که ولایت‌فقیه چیزی را بفرماید، من پی‌درپی حرف دیگری را بزنم.»
اول و آخر صحبت‌های رفقای حاج‌قاسم هم همین بود: "تکیه بر عمود ولایت"، "ترجیح‌دادن نظر ولی به نظر خود" و ...»
@Sourehmagazine۱۵:۲۳
نسبت روستا و انقلاب اسلامی چیست؟ آیا انقلاب اسلامی آن‌طور که غالب پژوهش‌های سیاسی و تاریخی ادعا می‌کنند، رخدادی شهری بود و روستاها نقشی در انقلاب اسلامی نداشتند؟ یا آن‌که روستاییان فرصت‌‌طلبانه در گوشه‌ای ایستادند تا انقلاب به پیروزی برسد و بعد خود را عنصر انقلابی معرفی کردند؟ یا این‌که انقلابی‌ها دست به مصادرۀ انقلاب در روستا زدند؟ علت غفلت از میراث روستا و روستاییان در انقلاب اسلامی چیست؟ بازشناسی میراث روستایی انقلاب اسلامی چه ره‌آوردی برای تبیین این رخداد دارد؟محمود ذکاوت در «روستا؛ پایگاه نهضت» با بررسی تقابلات میان پادشاهی پهلوی با روستاییان و مبارزۀ روستاییان با آن‌ها، تلاش می‌کند حضور مؤثر روستاییان در نهضت انقلاب اسلامی را نشان دهد.برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazine
@Sourehmagazine۱۳:۱۲
ماهنامۀ سوره نسبت روستا و انقلاب اسلامی چیست؟ آیا انقلاب اسلامی آن‌طور که غالب پژوهش‌های سیاسی و تاریخی ادعا می‌کنند، رخدادی شهری بود و روستاها نقشی در انقلاب اسلامی نداشتند؟ یا آن‌که روستاییان فرصت‌‌طلبانه در گوشه‌ای ایستادند تا انقلاب به پیروزی برسد و بعد خود را عنصر انقلابی معرفی کردند؟ یا این‌که انقلابی‌ها دست به مصادرۀ انقلاب در روستا زدند؟ علت غفلت از میراث روستا و روستاییان در انقلاب اسلامی چیست؟ بازشناسی میراث روستایی انقلاب اسلامی چه ره‌آوردی برای تبیین این رخداد دارد؟ محمود ذکاوت در «روستا؛ پایگاه نهضت» با بررسی تقابلات میان پادشاهی پهلوی با روستاییان و مبارزۀ روستاییان با آن‌ها، تلاش می‌کند حضور مؤثر روستاییان در نهضت انقلاب اسلامی را نشان دهد. برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazine
نسبت روستا و انقلاب اسلامی چیست؟ آیا انقلاب اسلامی آن‌طور که غالب پژوهش‌های سیاسی و تاریخی ادعا می‌کنند، رخدادی شهری بود و روستاها نقشی در انقلاب اسلامی نداشتند؟ یا آن‌که روستاییان فرصت‌‌طلبانه در گوشه‌ای ایستادند تا انقلاب به پیروزی برسد و بعد خود را عنصر انقلابی معرفی کردند؟ یا این‌که انقلابی‌ها دست به مصادرۀ انقلاب در روستا زدند؟ علت غفلت از میراث روستا و روستاییان در انقلاب اسلامی چیست؟ بازشناسی میراث روستایی انقلاب اسلامی چه ره‌آوردی برای تبیین این رخداد دارد؟ محمود ذکاوت در «روستا؛ پایگاه نهضت» با بررسی تقابلات میان پادشاهی پهلوی با روستاییان و مبارزۀ روستاییان با آن‌ها، تلاش می‌کند حضور مؤثر روستاییان در نهضت انقلاب اسلامی را نشان دهد. برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazineبخشی از متن؛
رشد شهرنشینی در ایران با بازار روستایی ارتباط نزدیکی دارد. البته این کارکرد روستا صرفاً به این دوره محدود نبود و در تمام دوره‌های تاریخ ایران خاصه دورۀ معاصر می‌توان این کارکرد را ردیابی کرد. شهر و روستا در تاریخ ایران در پیوند عمیق فرهنگی، سیاسی و اقتصادی بودند. روستا جایگاه و محل نفوذ و قدرت دهقانان بود و آنان در حفظ سنن اجتماعی و فرهنگی ایرانیان نقش جدی داشتند. بی‌علت نبود که وقتی دولت پهلوی در ایران سرکار آمد و هستۀ اصلی برنامه‌هایش تغییر هویت و سنن اجتماعی ایرانیان بود، برای نیل به این منظور نخست سراغ روستاییان و عشایر رفت. دولت حملۀ همه‌جانبه‌ای را علیه روستا آغاز کرد و از قضا نخستین هسته‌های مقاومت و رویارویی علیه پهلوی و برنامه‌هایش از همین جا آغاز شد. روستاها نخستین پایگاه‌های مقاومت و ناسازگاری علیه پهلوی بودند.
فردوسی‌گرایی حکومت پهلوی اول نیز که خود را در جشن هزارۀ فردوسی نشان داد، سراب و فریبی بیش نبود؛ چراکه در همان دوره، دولت در حال شاهنامه‌سوزی در میان عشایر و روستاهای کهگیلویه بود. جواد «صفی‌نژاد» در کتاب سترگ «عشایر مرکزی ایران» به نقل از کی‌خورشید، یکی از بزرگان عشایر بویراحمد روایت می‌کند: «در اواخر حکومت رضاشاه امنیه‌ها (ژاندارم‌ها) دستور داشتند که کتاب "شاهنامه" را در محل جمع‌آوری کنند. هر خانه‌ای که شاهنامه در آن بود، توسط امنیه‌ها محاصره می‌شد، زد‌و‌خورد درمی‌گرفت و در صورت پیروزی، "شاهنامه" را می‌بردند.»
وی در ادامه خاطرنشان می‌کند که در سال‌های ۱۳۱۲ تا ۱۳۱۴ امنیه‌ها برای جمع‌آوری «شاهنامه» خانه‌به‌خانه را تفتیش می‌کردند. ملابهمن دشت‌رومی در درگیری با امنیه‌ها در این ماجراها کشته شد. این روند تا سقوط رضاشاه در شهریور۱۳۲۰ ادامه داشت و بعد از سقوط او بود که شاهنامه‌خوانی نزد عشایر بویراحمد رواج یافت. محدودیت و ممنوعیت شاهنامه‌خوانی فقط سیاست پهلوی در قبال بویراحمدی‌ها نبود. قشقایی‌ها هم از خواندن و داشتن «شاهنامه» منع شدند. «اگر در هر چادری، دست هر عشایری "شاهنامه" می‌دیدند، اذیت می‌کردند و به زندان می‌انداختند.»
ولی این‌ها به انقلاب اسلامی چه ربطی دارد؟ ناسازگاری با دولت پهلوی یک مبحث است و اقدام در جهت انقلاب اسلامی مبحث دیگر. دولت پهلوی نیروهای اجتماعی ناسازگار متنوعی داشت؛ روشن‌فکران، روحانیان و چپ‌ها از جملۀ آن‌ها بودند. دولت مذکور به شیوه‌های مختلفی این نیروهای اجتماعی را کنترل یا سرکوب کرد؛ ولی تنها در قبال روستاییان و عشایر بود که نیروی هوایی خود را به کار گرفت. در دورۀ پهلوی دوم ارتش برای نخستین‌بار با نیروهای هوایی خود روستاها و عشایر بویراحمد و فارس را بمباران کرد.
روستاها در دورۀ پهلوی دوم به‌مثابۀ آزمایشگاه طرح‌های فرهنگی و اجتماعی به کار گرفته شد. قدرت که نیک فهمیده بود هستۀ اصلی هویت و سنن ایرانیان روستاست، بخش عظیمی از برنامه‌های نهادی و سیاست‌های فرهنگی و اجتماعی خود را به روستاها معطوف کرد. «سپاه ترویج دانش و آبادانی»، «انجمن ده»، «سپاهیان انقلاب»، «مبشران عمران»، «سپاه دانش»، «خانۀ فرهنگ»، «خانۀ انصاف»، «سپاه بهداشت» و «اردوی عمران ملی»، تنها بخشی از این نهادها بودند. بخش زیادی از برنامه‌های نهادهای شهری نیز معطوف به روستاها شد؛ برای مثال «کانون پرورش‌فکری کودکان‌و‌نوجوانان» با مساعی «محمد بهمن‌بیگی» شعبه‌ای در نهاد آموزش عشایری ایجاد کرد و از این طریق تغییر خلق‌و‌خوی کودکان عشایری و روستاها را دنبال می‌کرد. الگوی این تغییرات نیز مبنایی آمریکایی داشت. خاصه از دهۀ ۴۰ و حتی پیش از آن، که دولت پهلوی مجری برنامۀ اصل چهار در ایران شده بود، متکی به الگوی آمریکایی دست به نابودی سنن اجتماعی ایرانیان خاصه در روستاها زد. البته در همان موقع نیز این مسئله از سوی برخی از نیروهای قدرت انذار داده شد. «محمد خانلود» مسئول دانشسرای پسران تبریز در مقدمۀ خود بر یکی از متون الگوی آمریکایی برای تعلیم‌و‌تربیت جدید در مدارس روستایی چنین نوشت:
«تحول فرهنگی کشور ما نیز به دقت و نظارتِ کاملاً ماهرانه‌ای نیازمند است و اگر غیر از این باشد، بیم آن می‌رود که مجریان تعلیم‌و‌تربیت به علت ناآشنایی کامل با مفاهیم جدید تربیتی و روش‌های نو در کار خود دچار انحراف و اشتباه شوند و مسئلۀ بسیار مهم آموزش‌و‌پرورش را صدمه و لطمۀ قابل تأسفی برسد و به‌قول معروف: کسوت کهن را بیندازند و طرز به‌کار‌بردن لباس نو را آن‌چنان که شایسته و مقبول است، آشنا نباشند، چنان‌چه در بسیاری از امور اجتماعی و زندگی انفرادی ما که دچار نهضت و تحول شد، این اشکال و انحراف پیش آمده است.»
@sourehmagazine
رشد شهرنشینی در ایران با بازار روستایی ارتباط نزدیکی دارد. البته این کارکرد روستا صرفاً به این دوره محدود نبود و در تمام دوره‌های تاریخ ایران خاصه دورۀ معاصر می‌توان این کارکرد را ردیابی کرد. شهر و روستا در تاریخ ایران در پیوند عمیق فرهنگی، سیاسی و اقتصادی بودند. روستا جایگاه و محل نفوذ و قدرت دهقانان بود و آنان در حفظ سنن اجتماعی و فرهنگی ایرانیان نقش جدی داشتند. بی‌علت نبود که وقتی دولت پهلوی در ایران سرکار آمد و هستۀ اصلی برنامه‌هایش تغییر هویت و سنن اجتماعی ایرانیان بود، برای نیل به این منظور نخست سراغ روستاییان و عشایر رفت. دولت حملۀ همه‌جانبه‌ای را علیه روستا آغاز کرد و از قضا نخستین هسته‌های مقاومت و رویارویی علیه پهلوی و برنامه‌هایش از همین جا آغاز شد. روستاها نخستین پایگاه‌های مقاومت و ناسازگاری علیه پهلوی بودند.
فردوسی‌گرایی حکومت پهلوی اول نیز که خود را در جشن هزارۀ فردوسی نشان داد، سراب و فریبی بیش نبود؛ چراکه در همان دوره، دولت در حال شاهنامه‌سوزی در میان عشایر و روستاهای کهگیلویه بود. جواد «صفی‌نژاد» در کتاب سترگ «عشایر مرکزی ایران» به نقل از کی‌خورشید، یکی از بزرگان عشایر بویراحمد روایت می‌کند: «در اواخر حکومت رضاشاه امنیه‌ها (ژاندارم‌ها) دستور داشتند که کتاب "شاهنامه" را در محل جمع‌آوری کنند. هر خانه‌ای که شاهنامه در آن بود، توسط امنیه‌ها محاصره می‌شد، زد‌و‌خورد درمی‌گرفت و در صورت پیروزی، "شاهنامه" را می‌بردند.»
وی در ادامه خاطرنشان می‌کند که در سال‌های ۱۳۱۲ تا ۱۳۱۴ امنیه‌ها برای جمع‌آوری «شاهنامه» خانه‌به‌خانه را تفتیش می‌کردند. ملابهمن دشت‌رومی در درگیری با امنیه‌ها در این ماجراها کشته شد. این روند تا سقوط رضاشاه در شهریور۱۳۲۰ ادامه داشت و بعد از سقوط او بود که شاهنامه‌خوانی نزد عشایر بویراحمد رواج یافت. محدودیت و ممنوعیت شاهنامه‌خوانی فقط سیاست پهلوی در قبال بویراحمدی‌ها نبود. قشقایی‌ها هم از خواندن و داشتن «شاهنامه» منع شدند. «اگر در هر چادری، دست هر عشایری "شاهنامه" می‌دیدند، اذیت می‌کردند و به زندان می‌انداختند.»
ولی این‌ها به انقلاب اسلامی چه ربطی دارد؟ ناسازگاری با دولت پهلوی یک مبحث است و اقدام در جهت انقلاب اسلامی مبحث دیگر. دولت پهلوی نیروهای اجتماعی ناسازگار متنوعی داشت؛ روشن‌فکران، روحانیان و چپ‌ها از جملۀ آن‌ها بودند. دولت مذکور به شیوه‌های مختلفی این نیروهای اجتماعی را کنترل یا سرکوب کرد؛ ولی تنها در قبال روستاییان و عشایر بود که نیروی هوایی خود را به کار گرفت. در دورۀ پهلوی دوم ارتش برای نخستین‌بار با نیروهای هوایی خود روستاها و عشایر بویراحمد و فارس را بمباران کرد.
روستاها در دورۀ پهلوی دوم به‌مثابۀ آزمایشگاه طرح‌های فرهنگی و اجتماعی به کار گرفته شد. قدرت که نیک فهمیده بود هستۀ اصلی هویت و سنن ایرانیان روستاست، بخش عظیمی از برنامه‌های نهادی و سیاست‌های فرهنگی و اجتماعی خود را به روستاها معطوف کرد. «سپاه ترویج دانش و آبادانی»، «انجمن ده»، «سپاهیان انقلاب»، «مبشران عمران»، «سپاه دانش»، «خانۀ فرهنگ»، «خانۀ انصاف»، «سپاه بهداشت» و «اردوی عمران ملی»، تنها بخشی از این نهادها بودند. بخش زیادی از برنامه‌های نهادهای شهری نیز معطوف به روستاها شد؛ برای مثال «کانون پرورش‌فکری کودکان‌و‌نوجوانان» با مساعی «محمد بهمن‌بیگی» شعبه‌ای در نهاد آموزش عشایری ایجاد کرد و از این طریق تغییر خلق‌و‌خوی کودکان عشایری و روستاها را دنبال می‌کرد. الگوی این تغییرات نیز مبنایی آمریکایی داشت. خاصه از دهۀ ۴۰ و حتی پیش از آن، که دولت پهلوی مجری برنامۀ اصل چهار در ایران شده بود، متکی به الگوی آمریکایی دست به نابودی سنن اجتماعی ایرانیان خاصه در روستاها زد. البته در همان موقع نیز این مسئله از سوی برخی از نیروهای قدرت انذار داده شد. «محمد خانلود» مسئول دانشسرای پسران تبریز در مقدمۀ خود بر یکی از متون الگوی آمریکایی برای تعلیم‌و‌تربیت جدید در مدارس روستایی چنین نوشت:
«تحول فرهنگی کشور ما نیز به دقت و نظارتِ کاملاً ماهرانه‌ای نیازمند است و اگر غیر از این باشد، بیم آن می‌رود که مجریان تعلیم‌و‌تربیت به علت ناآشنایی کامل با مفاهیم جدید تربیتی و روش‌های نو در کار خود دچار انحراف و اشتباه شوند و مسئلۀ بسیار مهم آموزش‌و‌پرورش را صدمه و لطمۀ قابل تأسفی برسد و به‌قول معروف: کسوت کهن را بیندازند و طرز به‌کار‌بردن لباس نو را آن‌چنان که شایسته و مقبول است، آشنا نباشند، چنان‌چه در بسیاری از امور اجتماعی و زندگی انفرادی ما که دچار نهضت و تحول شد، این اشکال و انحراف پیش آمده است.»
@sourehmagazine۱۳:۱۲
نسخه مجازی سخنرانی سید حسن نصرالله.pdf
۲۸۰.۳۶ کیلوبایت
️ نبرد جنود الرحمان و جنود الشیطان؛ جنگ هر روز ما شهید سید حسن نصراللهمتن جلسه‌ای از سلسله دروس شهید سید حسن نصرالله با عنوان «السیر و السلوك في خط الإمام الخمیني» در سال ۱۹۹۵بازنشر به مناسبت تشییع پیکر سید مقاومت، شهید سید حسن نصرالله در پنجم اسفند؛ منتشرشده در شمارهٔ «۱۵و۱۶» ماهنامهٔ سوره، مهر و آبان ۱۴۰۳
#نسخه_موبایلی
@Sourehmagazine۱۷:۱۵
نسخه مجازی سخنرانی سید هاشم صفی‌الدین.pdf
۳۸۱.۲۱ کیلوبایت
️ مقاومت اسلامی؛ علیه یأس و بن‌بست شهید سید هاشم صفیالدینگفتاری از شهید سید هاشم صفی‌الدین دربارهٔ مفهوم شهادت، به‌مثابه اساس بنیان حرکت مقاومت اسلامیبازنشر به مناسبت تشییع پیکر فرماندهٔ مقاومت، شهید سید هاشم صفی‌الدین در پنجم اسفند؛ منتشرشده در شمارهٔ «۱۷و۱۸» ماهنامهٔ سوره، آذر و دی ۱۴۰۳
#نسخه_موبایلی
@Sourehmagazine۱۷:۱۵
وهب رامزی، عکاس، گرافیست، مدیر هنری و هنرگردان است اما هیچ‌کدام را به اندازۀ عکاسی دوست ندارد. در این سال‌ها عکس‌های زیادی نیز از او مشهور شده و به چشم آمده، مانند پرتره‌اش از مرحوم نادر طالب‌زاده، یا عکس صحنه‌پردازی‌شدۀ «رنگ و حقیقت»اش دربارۀ حماسۀ نهم دی، و یا آن عکس غریبی که از مادر شهید روح‌الله عجمیان در فروردین ۱۴۰۲ گرفت. سال گذشته، چند هفته بعد از طوفان الأقصی نیز، دوربینش را برداشت، به لبنان رفت و از چهار اردوگاه «رشیدیه»، «شتیلا»، «برج البراجنه» و «برج شمالی» که آوارگان فلسطینی در آن پناه گرفته‌اند، دیدن کرد. حاصل آن سفر امروز، در همراهی با کلمات «ساجده ابراهیمی»، در نمایشگاه عکس و روایت «کلیدهایی که عمرشان از اسرائیل بیشتر است» در موزۀ هنرهای معاصر فلسطین، قابل رؤیت و خواندن است. به بهانۀ این نمایشگاه و عکس‌هایش، با او به گفت‌وگو نشستیم.
برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazine
برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید.
@Sourehmagazine۱۵:۴۸
ماهنامۀ سوره وهب رامزی، عکاس، گرافیست، مدیر هنری و هنرگردان است اما هیچ‌کدام را به اندازۀ عکاسی دوست ندارد. در این سال‌ها عکس‌های زیادی نیز از او مشهور شده و به چشم آمده، مانند پرتره‌اش از مرحوم نادر طالب‌زاده، یا عکس صحنه‌پردازی‌شدۀ «رنگ و حقیقت»اش دربارۀ حماسۀ نهم دی، و یا آن عکس غریبی که از مادر شهید روح‌الله عجمیان در فروردین ۱۴۰۲ گرفت. سال گذشته، چند هفته بعد از طوفان الأقصی نیز، دوربینش را برداشت، به لبنان رفت و از چهار اردوگاه «رشیدیه»، «شتیلا»، «برج البراجنه» و «برج شمالی» که آوارگان فلسطینی در آن پناه گرفته‌اند، دیدن کرد. حاصل آن سفر امروز، در همراهی با کلمات «ساجده ابراهیمی»، در نمایشگاه عکس و روایت «کلیدهایی که عمرشان از اسرائیل بیشتر است» در موزۀ هنرهای معاصر فلسطین، قابل رؤیت و خواندن است. به بهانۀ این نمایشگاه و عکس‌هایش، با او به گفت‌وگو نشستیم. برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazine
وهب رامزی، عکاس، گرافیست، مدیر هنری و هنرگردان است اما هیچ‌کدام را به اندازۀ عکاسی دوست ندارد. در این سال‌ها عکس‌های زیادی نیز از او مشهور شده و به چشم آمده، مانند پرتره‌اش از مرحوم نادر طالب‌زاده، یا عکس صحنه‌پردازی‌شدۀ «رنگ و حقیقت»اش دربارۀ حماسۀ نهم دی، و یا آن عکس غریبی که از مادر شهید روح‌الله عجمیان در فروردین ۱۴۰۲ گرفت. سال گذشته، چند هفته بعد از طوفان الأقصی نیز، دوربینش را برداشت، به لبنان رفت و از چهار اردوگاه «رشیدیه»، «شتیلا»، «برج البراجنه» و «برج شمالی» که آوارگان فلسطینی در آن پناه گرفته‌اند، دیدن کرد. حاصل آن سفر امروز، در همراهی با کلمات «ساجده ابراهیمی»، در نمایشگاه عکس و روایت «کلیدهایی که عمرشان از اسرائیل بیشتر است» در موزۀ هنرهای معاصر فلسطین، قابل رؤیت و خواندن است. به بهانۀ این نمایشگاه و عکس‌هایش، با او به گفت‌وگو نشستیم. برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazineبخشی از مصاحبه؛
سوره: «انسان فلسطینی در اردوگاه»، «آوارگی در اردوگاه»، برای ما خیلی دور است. معمولاً به آن فکر نمی‌کنیم. ما تصویر از خود فلسطین زیاد دیده‌ایم. اما این آوارگی هیچ‌وقت برجسته نشده است. معمولاً قدس را یا عکس‌هایی از این دست را می‌بینیم که دست‌مایۀ عکس‌های هنری می‌شوند.
رامزی: به نظرم ما هیچ چیزی از فلسطینی‌ها نمی‌دانیم و فلسطینی‌ها هم هیچ چیزی از ما نمی‌دانند. شاید تا همین سال گذشته، اخبار فلسطین برای ما فرقی با باقی اخباری که می‌شنیدیم نداشت. شبیه خبر تصادف‌هایی که در روز می‌شنویم و بر اثر آن عده‌ای به رحمت خدا رفتند، یا بر اثر سانحه‌ای طبیعی. یعنی در اخبار روزانه، موارد متعدد از این جنس داریم، حالا یکی هم این است که در فلسطین عده‌ای بر اثر بمبی چیزی - یک کلماتی که دیگر شنیده نمی‌شود - شهید شدند. اخباری که تقریباً دیگر اصلاً شنیده نمی‌شد و در دل روزمرگی‌های ما گُم شده بود. یعنی برای ما به یک تعبیری تبدیل به کلیشه شده بود. خود همین باعث فراموشی فلسطینی‌ها شده بود. نکتۀ دیگر هم خوانش‌هایی است که در این سال‌ها صورت گرفته است. خوانش‌های رسمی، مواجهۀ حاکمیت با موضوع فلسطین، یک سمتش اخباری است که ما به صورت مستمر می‌شنیدیم. اما شاید حواس‌مان نبوده یا بوده، نخواستیم یا نشده یا نگذاشتند که از این لایه عبور کنیم و بگوییم که بسیار خب، این فلسطین که به خودی خود چیزی نیست! فلسطین یعنی فلسطینی‌ها. این فلسطینی‌ها واقعاً چه کسانی هستند، چه شکلی هستند، زندگی‌شان، رؤیایشان، نگاه‌شان به مسائل مختلف چیست؟ این را ما نداریم.
از آن طرف هم نگاهی که وجود دارد و شناختی که از ما وجود دارد به نظرم این است که دم شما ایرانی‌ها هم گرم، بالاخره شما هم دارید کمک می‌کنید دیگر. حالا یک وقتی پولی می‌فرستید و اسلحه‌ای می‌دهید و... در صورتی که مسئلۀ فلسطین برای ما خیلی عمیق‌تر است. مقام معظم رهبری در سومین كنفرانس بين المللی قدس فرمودند: «قضيۀ فلسطين كليد رمزآلود گشوده شدن درهای فرج به روی امت اسلام است». فلسطین این است. ما یک چنین نسبتی با فلسطین داریم که حاضریم جانمان را برای این آرمان بدهیم _ و باید هم بدهیم. اما خود همین نگاه می‌تواند یک سمت خطرناک هم داشته باشد که ما بی‌خیال فلسطینی‌ها شویم. این نگاه را دیده‌ام. یعنی خود آن مکان، خود آن کشور، خود تقدس آنجا یا نقش مهمش در آیندۀ تمدنی‌مان برایمان مهم باشد. انگار آنجا خود فلسطینی‌ها حضور ندارند. مانند نگاهی که اسرائیلی‌ها داشتند به این ماجرا که خود فلسطینی‌ها را نادیده بگیرند. چه در شعارهایشان مثل «سرزمین بی‌مردم» و چه در تصویرهایی که می‌گرفتند. ما چنین ادعایی نداریم و واقعاً هم این‌طور نیستیم؛ اما یک وقتی نحوۀ مواجه‌مان به جهت رسانه‌ای، ما را به این سمت می‌برد که فقط خود جغرافیا برایمان مهم می‌شود. در صورتی که این کشور، مردمانی دارد. اگر قرار است اتفاقی بیفتد، آن‌ها باید کاری کنند.
اسم نمایشگاه ما «کلیدهایی که عمرشان بیشتر از اسرائیل است» است. یک سنت قابل توجهی که فلسطینی‌های نسل اول داشتند این بود که کلید خانه‌هایشان را همراه‌شان آوردند و این تبدیل به یک نماد شد. اما فکر می‌کنم این کلیدها یک معنای دیگری هم داشته باشد. کلید، خود مردم فلسطین هستند. کلیدها، انسان‌ها هستند. این حتماً مهم‌تر از آن تکۀ فلزی و چدنی است. می‌خواهم بگویم که اگر ما دنبال حل مسئلۀ فلسطین هستیم، حتماً خود فلسطینی‌ها باید این تغییر و این بازگشت و این سرنوشت را رقم بزنند. ما - به معنای جمهوری اسلامی - هم چیزی بیشتر از این نمی‌خواهیم. آن پیشنهادی که جمهوری اسلامی ارائه داده آن است که یک رفراندوم برگزار کنید و همۀ فلسطینی‌ها اعم از مسیحی و مسلمان و فِرَق دیگر بیایند سرنوشت خودشان را تعیین کنند، یعنی خود این مردم در نهایت باید تکلیف این نقطه عطف مهم جهان اسلام را مشخص کنند.
از این لایه که پایین‌تر می‌آییم، باید ببینیم که این مردم چه کسانی هستند و چطور می‌شود با آن‌ها صحبت کرد و به آن‌ها نزدیک شد. ما چنین مسئله‌ای داریم. حتی مشخصاً با حزب‌الله لبنان - که خیلی هم نزدیک هستیم و ما خودمان را از آن‌ها و آن‌ها خودشان را از ما می‌دانند - هم چنین مسئله‌ای داریم. به نظرم این عدم شناخت خیلی جدی است. به «سمیر»، که از بچه‌های حماس در برج‌المراجنه بود، گفتم: «ایران یک پیشنهادی برای فلسطین دارد، می‌دانی چیست؟» گفت: «نه». بعد توضیح دادم که پیشنهاد جمهوری اسلامی این است که همهٔ فلسطینی‌ها در رفراندوم شرکت کنند و قضیه را حل کنند. از این پیشنهاد استقبال کرد و گفت «اسلام پیروز است». یعنی اصلاً از پیشنهاد ایران خبر نداشت.
@Sourehmagazine
سوره: «انسان فلسطینی در اردوگاه»، «آوارگی در اردوگاه»، برای ما خیلی دور است. معمولاً به آن فکر نمی‌کنیم. ما تصویر از خود فلسطین زیاد دیده‌ایم. اما این آوارگی هیچ‌وقت برجسته نشده است. معمولاً قدس را یا عکس‌هایی از این دست را می‌بینیم که دست‌مایۀ عکس‌های هنری می‌شوند.
رامزی: به نظرم ما هیچ چیزی از فلسطینی‌ها نمی‌دانیم و فلسطینی‌ها هم هیچ چیزی از ما نمی‌دانند. شاید تا همین سال گذشته، اخبار فلسطین برای ما فرقی با باقی اخباری که می‌شنیدیم نداشت. شبیه خبر تصادف‌هایی که در روز می‌شنویم و بر اثر آن عده‌ای به رحمت خدا رفتند، یا بر اثر سانحه‌ای طبیعی. یعنی در اخبار روزانه، موارد متعدد از این جنس داریم، حالا یکی هم این است که در فلسطین عده‌ای بر اثر بمبی چیزی - یک کلماتی که دیگر شنیده نمی‌شود - شهید شدند. اخباری که تقریباً دیگر اصلاً شنیده نمی‌شد و در دل روزمرگی‌های ما گُم شده بود. یعنی برای ما به یک تعبیری تبدیل به کلیشه شده بود. خود همین باعث فراموشی فلسطینی‌ها شده بود. نکتۀ دیگر هم خوانش‌هایی است که در این سال‌ها صورت گرفته است. خوانش‌های رسمی، مواجهۀ حاکمیت با موضوع فلسطین، یک سمتش اخباری است که ما به صورت مستمر می‌شنیدیم. اما شاید حواس‌مان نبوده یا بوده، نخواستیم یا نشده یا نگذاشتند که از این لایه عبور کنیم و بگوییم که بسیار خب، این فلسطین که به خودی خود چیزی نیست! فلسطین یعنی فلسطینی‌ها. این فلسطینی‌ها واقعاً چه کسانی هستند، چه شکلی هستند، زندگی‌شان، رؤیایشان، نگاه‌شان به مسائل مختلف چیست؟ این را ما نداریم.
از آن طرف هم نگاهی که وجود دارد و شناختی که از ما وجود دارد به نظرم این است که دم شما ایرانی‌ها هم گرم، بالاخره شما هم دارید کمک می‌کنید دیگر. حالا یک وقتی پولی می‌فرستید و اسلحه‌ای می‌دهید و... در صورتی که مسئلۀ فلسطین برای ما خیلی عمیق‌تر است. مقام معظم رهبری در سومین كنفرانس بين المللی قدس فرمودند: «قضيۀ فلسطين كليد رمزآلود گشوده شدن درهای فرج به روی امت اسلام است». فلسطین این است. ما یک چنین نسبتی با فلسطین داریم که حاضریم جانمان را برای این آرمان بدهیم _ و باید هم بدهیم. اما خود همین نگاه می‌تواند یک سمت خطرناک هم داشته باشد که ما بی‌خیال فلسطینی‌ها شویم. این نگاه را دیده‌ام. یعنی خود آن مکان، خود آن کشور، خود تقدس آنجا یا نقش مهمش در آیندۀ تمدنی‌مان برایمان مهم باشد. انگار آنجا خود فلسطینی‌ها حضور ندارند. مانند نگاهی که اسرائیلی‌ها داشتند به این ماجرا که خود فلسطینی‌ها را نادیده بگیرند. چه در شعارهایشان مثل «سرزمین بی‌مردم» و چه در تصویرهایی که می‌گرفتند. ما چنین ادعایی نداریم و واقعاً هم این‌طور نیستیم؛ اما یک وقتی نحوۀ مواجه‌مان به جهت رسانه‌ای، ما را به این سمت می‌برد که فقط خود جغرافیا برایمان مهم می‌شود. در صورتی که این کشور، مردمانی دارد. اگر قرار است اتفاقی بیفتد، آن‌ها باید کاری کنند.
اسم نمایشگاه ما «کلیدهایی که عمرشان بیشتر از اسرائیل است» است. یک سنت قابل توجهی که فلسطینی‌های نسل اول داشتند این بود که کلید خانه‌هایشان را همراه‌شان آوردند و این تبدیل به یک نماد شد. اما فکر می‌کنم این کلیدها یک معنای دیگری هم داشته باشد. کلید، خود مردم فلسطین هستند. کلیدها، انسان‌ها هستند. این حتماً مهم‌تر از آن تکۀ فلزی و چدنی است. می‌خواهم بگویم که اگر ما دنبال حل مسئلۀ فلسطین هستیم، حتماً خود فلسطینی‌ها باید این تغییر و این بازگشت و این سرنوشت را رقم بزنند. ما - به معنای جمهوری اسلامی - هم چیزی بیشتر از این نمی‌خواهیم. آن پیشنهادی که جمهوری اسلامی ارائه داده آن است که یک رفراندوم برگزار کنید و همۀ فلسطینی‌ها اعم از مسیحی و مسلمان و فِرَق دیگر بیایند سرنوشت خودشان را تعیین کنند، یعنی خود این مردم در نهایت باید تکلیف این نقطه عطف مهم جهان اسلام را مشخص کنند.
از این لایه که پایین‌تر می‌آییم، باید ببینیم که این مردم چه کسانی هستند و چطور می‌شود با آن‌ها صحبت کرد و به آن‌ها نزدیک شد. ما چنین مسئله‌ای داریم. حتی مشخصاً با حزب‌الله لبنان - که خیلی هم نزدیک هستیم و ما خودمان را از آن‌ها و آن‌ها خودشان را از ما می‌دانند - هم چنین مسئله‌ای داریم. به نظرم این عدم شناخت خیلی جدی است. به «سمیر»، که از بچه‌های حماس در برج‌المراجنه بود، گفتم: «ایران یک پیشنهادی برای فلسطین دارد، می‌دانی چیست؟» گفت: «نه». بعد توضیح دادم که پیشنهاد جمهوری اسلامی این است که همهٔ فلسطینی‌ها در رفراندوم شرکت کنند و قضیه را حل کنند. از این پیشنهاد استقبال کرد و گفت «اسلام پیروز است». یعنی اصلاً از پیشنهاد ایران خبر نداشت.
@Sourehmagazine۱۵:۴۸
«حمید حسام» در ادبیات پایداری نام پُرآوازه‌ای است. «وقتی مهتاب گم شد»، «مهاجر سرزمین آفتاب»، «خداحافظ سالار» و «آب هرگز نمی‌میرد» تنها بخشی از آثار اوست. در این گفتار که در حقیقت مصاحبۀ محسن زیارتی با حمید حسام بوده است؛ حسام ابتدا از آنچه باعث حجاب افکندن بر روایت می‌شود سخن می‌گوید، سپس توضیح می‌دهد که چگونه می‌توان از این حجاب عبور کرد، در ادامه از آنچه در روایت ما از انقلاب مغفول مانده سخن می‌گوید و پس از آن، به لوازم مستندنگاری می‌پردازد. در پایان نیز، چالش‌های عینی در میدان روایت انقلاب اسلامی را توضیح می‌دهد.آنچه می‌خوانید، بخش ابتدایی این گفتار است. تنظیم این مصاحبه-گفتار بر عهدۀ «هانیه ملک‌محمدی» بوده است.برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazine
@Sourehmagazine۱۶:۵۴
ماهنامۀ سوره «حمید حسام» در ادبیات پایداری نام پُرآوازه‌ای است. «وقتی مهتاب گم شد»، «مهاجر سرزمین آفتاب»، «خداحافظ سالار» و «آب هرگز نمی‌میرد» تنها بخشی از آثار اوست. در این گفتار که در حقیقت مصاحبۀ محسن زیارتی با حمید حسام بوده است؛ حسام ابتدا از آنچه باعث حجاب افکندن بر روایت می‌شود سخن می‌گوید، سپس توضیح می‌دهد که چگونه می‌توان از این حجاب عبور کرد، در ادامه از آنچه در روایت ما از انقلاب مغفول مانده سخن می‌گوید و پس از آن، به لوازم مستندنگاری می‌پردازد. در پایان نیز، چالش‌های عینی در میدان روایت انقلاب اسلامی را توضیح می‌دهد. آنچه می‌خوانید، بخش ابتدایی این گفتار است. تنظیم این مصاحبه-گفتار بر عهدۀ «هانیه ملک‌محمدی» بوده است. برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazine
«حمید حسام» در ادبیات پایداری نام پُرآوازه‌ای است. «وقتی مهتاب گم شد»، «مهاجر سرزمین آفتاب»، «خداحافظ سالار» و «آب هرگز نمی‌میرد» تنها بخشی از آثار اوست. در این گفتار که در حقیقت مصاحبۀ محسن زیارتی با حمید حسام بوده است؛ حسام ابتدا از آنچه باعث حجاب افکندن بر روایت می‌شود سخن می‌گوید، سپس توضیح می‌دهد که چگونه می‌توان از این حجاب عبور کرد، در ادامه از آنچه در روایت ما از انقلاب مغفول مانده سخن می‌گوید و پس از آن، به لوازم مستندنگاری می‌پردازد. در پایان نیز، چالش‌های عینی در میدان روایت انقلاب اسلامی را توضیح می‌دهد. آنچه می‌خوانید، بخش ابتدایی این گفتار است. تنظیم این مصاحبه-گفتار بر عهدۀ «هانیه ملک‌محمدی» بوده است. برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazineگاهی تفکیک سه‌گانه‌ای در روایت وجود دارد: «واقعه»، «خاطره‌گو» و «راوی». البته در نگاه بنده و عموم نویسندگان، تقسیم‌بندی عنوانیِ مختلفی به روایت وجود دارد. در ابتدا باید به تفکیک قالب «دیگرنوشت» و «خودنوشت» توجه کرد. خودنوشت به‌معنای وحدت نگارش و سوژه است. در دیگرنوشت، واقعه با یک واسطه روایت می‌شود و سوژه جدا از نویسنده قرار دارد؛ اما در چنین فرضی، راوی نویسنده نبوده و «سوژه» و «شخصیت اصلی» است. از این‌جا قصۀ حجاب‌های موجود در روایت‌ها شروع می‌شود.
به‌عبارتی دیگر، در قالب و ساختار دیگرنوشت، نویسنده بیرون از ماجراست. در عین حال این «بیرون‌بودن» حُسن است؛ چون نویسنده باید بی‌طرف و خالی از تعصب باشد. یعنی منی که با سوژه زیست کرده‌ام و در رزم با او بوده‌ام، باید خود را از دوستی‌ها، صمیمیت‌ها و پسندهای شخصی خود خالی کنم. این نکته‌ای کلیدی است. بخشی از آفت‌های ما به همین مسئله برمی‌گردد. یعنی من که از شهید «حاج میرزامحمد سلگی» در کتاب «آب هرگز نمی‌میرد» می‌نویسم، با او در جنگ زندگی کرده‌ام. این مسئله یک حسن و یک اشکال دارد. حسنش این است که به من تصویری واقعی و ملموس از اتفاقات مشروح اعطا می‌کند؛ اما اشکالش آن است که من به حب، علاقه و ارادتی به او رسیده‌ام که آن حب، ممکن است قلم را به‌سمتی بچرخاند که تصویر دقیق و درستی از او به من ندهد. من او را می‌خواهم آن‌گونه‌ای که دوست دارم، ببینم؛ نه آن‌گونه که هست!
این مسئله دربارۀ «حاج‌قاسم» ظهور و بروز بسیار بیشتری دارد. حاج‌قاسم شخصیت درخشان، بزرگ و منحصربه‌فردی است که هرکس از او می‌نویسد، باید متعهد باشد که از خود روایت‌سازی نکند و با فرض زیست و نزدیکی به ایشان، وقایع را آن‌گونه که بوده، گزارش کند. اما گاهی نویسنده می‌خواهد کارهای نکرده‌ای را به او نسبت دهد که آن مرد بزرگ را بزرگتر کند. از طرفی حاج‌قاسم حضور ندارد که بر این روایات صحه بگذارد و همچنین ممکن است هیچ سند مکتوبی برای راستی‌آزمایی از آن ماجرا وجود نداشته باشد. گاهی برای نویسنده این‌چنین شیطنت‌هایی، به تعبیر بنده، «شیطنت‌های قلم» پیش می‌آید. متأسفانه چنین چیزی گاهی از زاویۀ ارادت‌هاست. به همین دلیل سوژه را بزرگتر از چیزی که هست، نشان می‌دهد.
منظری دیگر از شیطنت قلم که به‌عبارتی واقعیت را قلب می‌کند، روایت ما از فردی است که در حجاب معاصرت با او قرار داریم. این عکس مثال اول است؛ بدین معنا که هم‌نسل و هم‌عصر بودن سوژه با کسانی که او را می‌شناختند، شخصیت را کوچک‌تر از قدوقواره‌اش در ذهن کسانی که با او زندگی کرده‌اند، نشان می‌دهد. این روزمرگی و حجاب معاصرت است. وقتی از ماجرا فاصله می‌گیریم، درخشش آن را می‌فهمیم. در حالت عادی می‌گوییم که «او با ما بود و یک فرد معمولی است!» تا این‌که بزرگی بیاید و مهر تأییدی بر منش، روش و خلق آن فرد بزند. به‌عنوان مثال آقا جمله‌ای قریب به این مضمون را دربارۀ «شهید چیت‌سازیان» دارند: «علی چیت‌سازیان عشق من است.» این‌جاست که همه برحسب دل‌دادگی، او را آن گونه که بود می‌بینند؛ این در حالی است که تا دهۀ ۷۰، کسی او را در سطح ملی نمی‌شناخت که این نشناختن ناشی از همان حجاب معاصرت بود. در قصۀ بود و نمود، «سعدی» گفته است:«به اندازۀ بود، باید نمود خجالت نبرد آن‌که که ننمود و بود»
متعادل دیدن واقعیت شخصیت فرد، با چیزی که نویسنده باید تحقیق کند و به آن برسد، نکته‌ای کلیدی است. نه بیشتر و نه کمتر باید از شخصیت روایت کرد. اما این حرف تنها صورت‌مسئله بوده و درمان نیست! من به‌عنوان مثال به این رسیده‌ام که «علی خوش‌لفظ» را باید آنقدر که هست، نشان دهم؛ نه ارادت‌ورزی کنم و نه کم‌فروشی؛ یعنی نگویم او مثل من است و چرا خود را برای او به زحمت بیندازم. بعد از مصاحبه و تحقیق است که حجاب‌ها کنار می‌رود و می‌بینم او را به‌اندازۀ واقعیت‌هایش نمی‌شناختم.
@Sourehmagazine
به‌عبارتی دیگر، در قالب و ساختار دیگرنوشت، نویسنده بیرون از ماجراست. در عین حال این «بیرون‌بودن» حُسن است؛ چون نویسنده باید بی‌طرف و خالی از تعصب باشد. یعنی منی که با سوژه زیست کرده‌ام و در رزم با او بوده‌ام، باید خود را از دوستی‌ها، صمیمیت‌ها و پسندهای شخصی خود خالی کنم. این نکته‌ای کلیدی است. بخشی از آفت‌های ما به همین مسئله برمی‌گردد. یعنی من که از شهید «حاج میرزامحمد سلگی» در کتاب «آب هرگز نمی‌میرد» می‌نویسم، با او در جنگ زندگی کرده‌ام. این مسئله یک حسن و یک اشکال دارد. حسنش این است که به من تصویری واقعی و ملموس از اتفاقات مشروح اعطا می‌کند؛ اما اشکالش آن است که من به حب، علاقه و ارادتی به او رسیده‌ام که آن حب، ممکن است قلم را به‌سمتی بچرخاند که تصویر دقیق و درستی از او به من ندهد. من او را می‌خواهم آن‌گونه‌ای که دوست دارم، ببینم؛ نه آن‌گونه که هست!
این مسئله دربارۀ «حاج‌قاسم» ظهور و بروز بسیار بیشتری دارد. حاج‌قاسم شخصیت درخشان، بزرگ و منحصربه‌فردی است که هرکس از او می‌نویسد، باید متعهد باشد که از خود روایت‌سازی نکند و با فرض زیست و نزدیکی به ایشان، وقایع را آن‌گونه که بوده، گزارش کند. اما گاهی نویسنده می‌خواهد کارهای نکرده‌ای را به او نسبت دهد که آن مرد بزرگ را بزرگتر کند. از طرفی حاج‌قاسم حضور ندارد که بر این روایات صحه بگذارد و همچنین ممکن است هیچ سند مکتوبی برای راستی‌آزمایی از آن ماجرا وجود نداشته باشد. گاهی برای نویسنده این‌چنین شیطنت‌هایی، به تعبیر بنده، «شیطنت‌های قلم» پیش می‌آید. متأسفانه چنین چیزی گاهی از زاویۀ ارادت‌هاست. به همین دلیل سوژه را بزرگتر از چیزی که هست، نشان می‌دهد.
منظری دیگر از شیطنت قلم که به‌عبارتی واقعیت را قلب می‌کند، روایت ما از فردی است که در حجاب معاصرت با او قرار داریم. این عکس مثال اول است؛ بدین معنا که هم‌نسل و هم‌عصر بودن سوژه با کسانی که او را می‌شناختند، شخصیت را کوچک‌تر از قدوقواره‌اش در ذهن کسانی که با او زندگی کرده‌اند، نشان می‌دهد. این روزمرگی و حجاب معاصرت است. وقتی از ماجرا فاصله می‌گیریم، درخشش آن را می‌فهمیم. در حالت عادی می‌گوییم که «او با ما بود و یک فرد معمولی است!» تا این‌که بزرگی بیاید و مهر تأییدی بر منش، روش و خلق آن فرد بزند. به‌عنوان مثال آقا جمله‌ای قریب به این مضمون را دربارۀ «شهید چیت‌سازیان» دارند: «علی چیت‌سازیان عشق من است.» این‌جاست که همه برحسب دل‌دادگی، او را آن گونه که بود می‌بینند؛ این در حالی است که تا دهۀ ۷۰، کسی او را در سطح ملی نمی‌شناخت که این نشناختن ناشی از همان حجاب معاصرت بود. در قصۀ بود و نمود، «سعدی» گفته است:«به اندازۀ بود، باید نمود خجالت نبرد آن‌که که ننمود و بود»
متعادل دیدن واقعیت شخصیت فرد، با چیزی که نویسنده باید تحقیق کند و به آن برسد، نکته‌ای کلیدی است. نه بیشتر و نه کمتر باید از شخصیت روایت کرد. اما این حرف تنها صورت‌مسئله بوده و درمان نیست! من به‌عنوان مثال به این رسیده‌ام که «علی خوش‌لفظ» را باید آنقدر که هست، نشان دهم؛ نه ارادت‌ورزی کنم و نه کم‌فروشی؛ یعنی نگویم او مثل من است و چرا خود را برای او به زحمت بیندازم. بعد از مصاحبه و تحقیق است که حجاب‌ها کنار می‌رود و می‌بینم او را به‌اندازۀ واقعیت‌هایش نمی‌شناختم.
@Sourehmagazine۱۶:۵۵
تابستان امسال کتاب تازه‌ای روی پیش‌خوان کتاب‌فروشی‌ها قرار گرفت؛ کتابی که تصویر «علی شریعتی» روی محافظ قرمزرنگ جلد آن، توجه مخاطب را جلب می‌کند و البته نام نویسنده و پرداختن وی به چنین موضوعی، روبه‌روی پیش‌خوان کتاب‌فروشی‌ها به چشم می‌آید. برای هر کسی که اندک مطالعه‌ای درخصوص تاریخ معاصر ایران داشته باشد، نام علی شریعتی، نام بیگانه‌ای نیست و به همان اندازه که نام‌آشناست، محل بحث و اختلاف نظر نیز است، آنقدر که هرکس قصد دارد روایت مدنظر خود را از شریعتی، به روایت غالب تبدیل سازد. ایستادن شریعتی در جایگاه یک روشنفکر مسلمان، شدت این تضارب را بیشتر می‌کند؛ چراکه او در روزهای پرتلاطم مبارزات فکری و انقلابی دهۀ ۴۰ و ۵۰، در دوگانۀ بحث‌برانگیز عصر حیاتش، یعنی دوگانۀ روشن‌فکربودن یا مسلمان‌بودن، روشن‌فکرِ مسلمان بودن را برگزیده است. چنین وضعیتی شریعتی را در زمان حیاتش نیز آماج انتقادات بسیاری قرار داده بود؛ به‌گونه‌ای که مارکسیست‌ها به‌دلیل اسلام‌گرایی وی، او را مرتجع می‌نامیدند و لیبرال‌ها کار او را غیرعقلانی می‌دیدند.
کتاب «روشنفکر مسلح»، اثر تازۀ محمد قوچانی، نیز تلاشی برای شناخت شریعتی است. نویسنده سعی دارد پرتره‌ای دیگر از شریعتی رسم کند. کتابی که در حقیقت نسخۀ بسط‌یافته و مفصل‌تر از مقاله‌ای است که در تیرماه ۱۳۹۶ تحت همین نام در «مهرنامه» به چاپ رسید. زینب شوندی، در صفحۀ «نوشتار» شمارۀ «۱۷و۱۸» سوره، تلاش کرده با بررسی این کتاب، نشان دهد که چرا نسخۀ محمد قوچانی از شریعتی، نسخۀ دقیق و قابل اتکایی نیست و تصویری غیرواقعی از او ترسیم می‌کند تا نتایج مد نظر و از پیش‌معین‌شدۀ خود را از آن استنباط کند.برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazine
کتاب «روشنفکر مسلح»، اثر تازۀ محمد قوچانی، نیز تلاشی برای شناخت شریعتی است. نویسنده سعی دارد پرتره‌ای دیگر از شریعتی رسم کند. کتابی که در حقیقت نسخۀ بسط‌یافته و مفصل‌تر از مقاله‌ای است که در تیرماه ۱۳۹۶ تحت همین نام در «مهرنامه» به چاپ رسید. زینب شوندی، در صفحۀ «نوشتار» شمارۀ «۱۷و۱۸» سوره، تلاش کرده با بررسی این کتاب، نشان دهد که چرا نسخۀ محمد قوچانی از شریعتی، نسخۀ دقیق و قابل اتکایی نیست و تصویری غیرواقعی از او ترسیم می‌کند تا نتایج مد نظر و از پیش‌معین‌شدۀ خود را از آن استنباط کند.برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید.
@Sourehmagazine۱۶:۲۰
ماهنامۀ سوره تابستان امسال کتاب تازه‌ای روی پیش‌خوان کتاب‌فروشی‌ها قرار گرفت؛ کتابی که تصویر «علی شریعتی» روی محافظ قرمزرنگ جلد آن، توجه مخاطب را جلب می‌کند و البته نام نویسنده و پرداختن وی به چنین موضوعی، روبه‌روی پیش‌خوان کتاب‌فروشی‌ها به چشم می‌آید. برای هر کسی که اندک مطالعه‌ای درخصوص تاریخ معاصر ایران داشته باشد، نام علی شریعتی، نام بیگانه‌ای نیست و به همان اندازه که نام‌آشناست، محل بحث و اختلاف نظر نیز است، آنقدر که هرکس قصد دارد روایت مدنظر خود را از شریعتی، به روایت غالب تبدیل سازد. ایستادن شریعتی در جایگاه یک روشنفکر مسلمان، شدت این تضارب را بیشتر می‌کند؛ چراکه او در روزهای پرتلاطم مبارزات فکری و انقلابی دهۀ ۴۰ و ۵۰، در دوگانۀ بحث‌برانگیز عصر حیاتش، یعنی دوگانۀ روشن‌فکربودن یا مسلمان‌بودن، روشن‌فکرِ مسلمان بودن را برگزیده است. چنین وضعیتی شریعتی را در زمان حیاتش نیز آماج انتقادات بسیاری قرار داده بود؛ به‌گونه‌ای که مارکسیست‌ها به‌دلیل اسلام‌گرایی وی، او را مرتجع می‌نامیدند و لیبرال‌ها کار او را غیرعقلانی می‌دیدند. کتاب «روشنفکر مسلح»، اثر تازۀ محمد قوچانی، نیز تلاشی برای شناخت شریعتی است. نویسنده سعی دارد پرتره‌ای دیگر از شریعتی رسم کند. کتابی که در حقیقت نسخۀ بسط‌یافته و مفصل‌تر از مقاله‌ای است که در تیرماه ۱۳۹۶ تحت همین نام در «مهرنامه» به چاپ رسید. زینب شوندی، در صفحۀ «نوشتار» شمارۀ «۱۷و۱۸» سوره، تلاش کرده با بررسی این کتاب، نشان دهد که چرا نسخۀ محمد قوچانی از شریعتی، نسخۀ دقیق و قابل اتکایی نیست و تصویری غیرواقعی از او ترسیم می‌کند تا نتایج مد نظر و از پیش‌معین‌شدۀ خود را از آن استنباط کند. برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazine
تابستان امسال کتاب تازه‌ای روی پیش‌خوان کتاب‌فروشی‌ها قرار گرفت؛ کتابی که تصویر «علی شریعتی» روی محافظ قرمزرنگ جلد آن، توجه مخاطب را جلب می‌کند و البته نام نویسنده و پرداختن وی به چنین موضوعی، روبه‌روی پیش‌خوان کتاب‌فروشی‌ها به چشم می‌آید. برای هر کسی که اندک مطالعه‌ای درخصوص تاریخ معاصر ایران داشته باشد، نام علی شریعتی، نام بیگانه‌ای نیست و به همان اندازه که نام‌آشناست، محل بحث و اختلاف نظر نیز است، آنقدر که هرکس قصد دارد روایت مدنظر خود را از شریعتی، به روایت غالب تبدیل سازد. ایستادن شریعتی در جایگاه یک روشنفکر مسلمان، شدت این تضارب را بیشتر می‌کند؛ چراکه او در روزهای پرتلاطم مبارزات فکری و انقلابی دهۀ ۴۰ و ۵۰، در دوگانۀ بحث‌برانگیز عصر حیاتش، یعنی دوگانۀ روشن‌فکربودن یا مسلمان‌بودن، روشن‌فکرِ مسلمان بودن را برگزیده است. چنین وضعیتی شریعتی را در زمان حیاتش نیز آماج انتقادات بسیاری قرار داده بود؛ به‌گونه‌ای که مارکسیست‌ها به‌دلیل اسلام‌گرایی وی، او را مرتجع می‌نامیدند و لیبرال‌ها کار او را غیرعقلانی می‌دیدند. کتاب «روشنفکر مسلح»، اثر تازۀ محمد قوچانی، نیز تلاشی برای شناخت شریعتی است. نویسنده سعی دارد پرتره‌ای دیگر از شریعتی رسم کند. کتابی که در حقیقت نسخۀ بسط‌یافته و مفصل‌تر از مقاله‌ای است که در تیرماه ۱۳۹۶ تحت همین نام در «مهرنامه» به چاپ رسید. زینب شوندی، در صفحۀ «نوشتار» شمارۀ «۱۷و۱۸» سوره، تلاش کرده با بررسی این کتاب، نشان دهد که چرا نسخۀ محمد قوچانی از شریعتی، نسخۀ دقیق و قابل اتکایی نیست و تصویری غیرواقعی از او ترسیم می‌کند تا نتایج مد نظر و از پیش‌معین‌شدۀ خود را از آن استنباط کند. برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazineبخشی از متن؛
این اولین باری نیست که «محمد قوچانی» پروندۀ چپ ایرانی را روی میز تحریریه‌اش گذاشته است و البته شریعتی هم اولین شخصیت تاریخی‌ای نیست که به‌واسطۀ اصطکاک با ایدۀ لیبرالیسم، سیبل نوشته‌های قوچانی قرار می‌گیرد. پروندۀ ویژۀ بنیان‌گذاران اسلام سیاسی که دستورکار جدید اوست، نشان می‌دهد که این بار نیز شخصیت‌های تاریخی و روایت آن‌ها، صرفاً مستمسک تازۀ نویسنده برای بیان مجدد و دفاع از ایدۀ لیبرال‌دموکراسیِ مطلوب از نگاه قوچانی هستند. همه‌چیز در خدمت آقای نویسنده قرار گرفته تا به دیگرباره تأکید کند هر ایده‌ای و جریانی غیر از مسیر مطلوب او، سیر قهقرایی دارد و همۀ مسیرها به غیر از نشانی‌ای که او می‌دهد، به ترکستان ختم می‌شود؛ حتی به قیمت این‌که شریعتی را صاحب افکار سلفی‌گرایانه و بدین‌وسیله منشأ غیرمستقیم گروه‌های افراطی و موحشی همچون داعش جا بزند.(روشنفکر مسلح؛ صفحات 60، 157 و 158) در ادامه نیز برای تلطیف ادعای اولیۀ خویش و همچنین در توجیه آن می‌گوید:«بدون شک سیمای علی شریعتی با سیمای ابوبکر بغدادی نسبتی ندارد و به‌احتمال زیاد علی شریعتی در زندگی شخصی و شاید اجتماعی و با احتمال کمتری در زندگی سیاسی‌اش انسانی آزادی‌خواه بوده...؛ اما اگر قضاوت ما دربارۀ علی شریعتی بی‌رحمانه است، از قضاوت او دربارۀ شاه‌عباس، بی‌رحمانه‌تر و منصفانه‌تر نیست.»(روشنفکر مسلح؛ صفحۀ 191)
قوچانی در «روشنفکر مسلح» درصدد اثبات این گزاره است که شریعتی روشن‌فکری مسلح است و به‌اندازه‌ای که مسلح است، روشنفکر نیست! و هر اندازه که شخصیت‌های تاریخی همچون مطهری و بازرگان، در اعیان‌نشین تهران خانه می‌گرفتند و بنز سوار می‌شدند و از فلسفه سخن می‌گفتند، روشن‌فکرترند از شریعتی که بر مبارزۀ مسلحانه تأکید داشته است. نویسنده در تداوم ایدۀ دوگانۀ اسلام فرهنگی و اسلام ایدئولوژیک، مطهری را نمایندۀ اسلام فرهنگی و مصلحانه و شریعتی را نمایندۀ اسلام ایدئولوژیک و مسلحانه می‌داند. او می‌نویسد: «مطهری برخلاف شریعتی محرومیت و استضعاف را یک ارزش نمی‌دانست که محرومان را رهبران تاریخ قلمداد کند... . مطهری خود نیز متظاهر به فقر نبود. از قم به تهران آمد و برخلاف توصیۀ متظاهران به فقر در شمال شهر خانه خرید و از اتومبیل مناسبی برای رفت‌وآمد استفاده کرد.» (روشنفکر مسلح؛ صفحۀ 22 و 23) او در بخشی دیگر تأکید می‌کند: «شریعتی بذر مبارزۀ مسلحانه را کاشته است، بدون شک او با ترور مطهری مخالف بود و خود نیز از خشونت بری بود؛ اما سلاح را او به دست مهاجمان داده است.» (روشنفکر مسلح؛ صفحۀ 22)
او در بخشی از کتاب، ایدۀ شریعتی را با مبارزۀ مسلحانه در برابر مبارزۀ فرهنگی، مترادف می‌داند و می‌گوید: «در دهۀ ۶۰، محمدعلی نجفی "سربداران" را می‌سازد؛ سریالی تلویزیونی که صورت اولیه و نمایش آن به‌صورت تئاتر تحت نظارت مستقیم علی شریعتی در حسینیۀ ارشاد ساخته شد و پس از مرگ شریعتی به دست شاگردانش در صدا‌و‌سیمای جمهوری اسلامی به‌صورت سریال درآمد... . [سریال سربداران] رسماً در تلویزیون مبارزۀ مسلحانه را در برابر مبارزۀ مصلحانه ترویج می‌کرد.» (روشنفکر مسلح؛ صفحۀ 38 و 39)
این اولین باری نیست که «محمد قوچانی» پروندۀ چپ ایرانی را روی میز تحریریه‌اش گذاشته است و البته شریعتی هم اولین شخصیت تاریخی‌ای نیست که به‌واسطۀ اصطکاک با ایدۀ لیبرالیسم، سیبل نوشته‌های قوچانی قرار می‌گیرد. پروندۀ ویژۀ بنیان‌گذاران اسلام سیاسی که دستورکار جدید اوست، نشان می‌دهد که این بار نیز شخصیت‌های تاریخی و روایت آن‌ها، صرفاً مستمسک تازۀ نویسنده برای بیان مجدد و دفاع از ایدۀ لیبرال‌دموکراسیِ مطلوب از نگاه قوچانی هستند. همه‌چیز در خدمت آقای نویسنده قرار گرفته تا به دیگرباره تأکید کند هر ایده‌ای و جریانی غیر از مسیر مطلوب او، سیر قهقرایی دارد و همۀ مسیرها به غیر از نشانی‌ای که او می‌دهد، به ترکستان ختم می‌شود؛ حتی به قیمت این‌که شریعتی را صاحب افکار سلفی‌گرایانه و بدین‌وسیله منشأ غیرمستقیم گروه‌های افراطی و موحشی همچون داعش جا بزند.(روشنفکر مسلح؛ صفحات 60، 157 و 158) در ادامه نیز برای تلطیف ادعای اولیۀ خویش و همچنین در توجیه آن می‌گوید:«بدون شک سیمای علی شریعتی با سیمای ابوبکر بغدادی نسبتی ندارد و به‌احتمال زیاد علی شریعتی در زندگی شخصی و شاید اجتماعی و با احتمال کمتری در زندگی سیاسی‌اش انسانی آزادی‌خواه بوده...؛ اما اگر قضاوت ما دربارۀ علی شریعتی بی‌رحمانه است، از قضاوت او دربارۀ شاه‌عباس، بی‌رحمانه‌تر و منصفانه‌تر نیست.»(روشنفکر مسلح؛ صفحۀ 191)
قوچانی در «روشنفکر مسلح» درصدد اثبات این گزاره است که شریعتی روشن‌فکری مسلح است و به‌اندازه‌ای که مسلح است، روشنفکر نیست! و هر اندازه که شخصیت‌های تاریخی همچون مطهری و بازرگان، در اعیان‌نشین تهران خانه می‌گرفتند و بنز سوار می‌شدند و از فلسفه سخن می‌گفتند، روشن‌فکرترند از شریعتی که بر مبارزۀ مسلحانه تأکید داشته است. نویسنده در تداوم ایدۀ دوگانۀ اسلام فرهنگی و اسلام ایدئولوژیک، مطهری را نمایندۀ اسلام فرهنگی و مصلحانه و شریعتی را نمایندۀ اسلام ایدئولوژیک و مسلحانه می‌داند. او می‌نویسد: «مطهری برخلاف شریعتی محرومیت و استضعاف را یک ارزش نمی‌دانست که محرومان را رهبران تاریخ قلمداد کند... . مطهری خود نیز متظاهر به فقر نبود. از قم به تهران آمد و برخلاف توصیۀ متظاهران به فقر در شمال شهر خانه خرید و از اتومبیل مناسبی برای رفت‌وآمد استفاده کرد.» (روشنفکر مسلح؛ صفحۀ 22 و 23) او در بخشی دیگر تأکید می‌کند: «شریعتی بذر مبارزۀ مسلحانه را کاشته است، بدون شک او با ترور مطهری مخالف بود و خود نیز از خشونت بری بود؛ اما سلاح را او به دست مهاجمان داده است.» (روشنفکر مسلح؛ صفحۀ 22)
او در بخشی از کتاب، ایدۀ شریعتی را با مبارزۀ مسلحانه در برابر مبارزۀ فرهنگی، مترادف می‌داند و می‌گوید: «در دهۀ ۶۰، محمدعلی نجفی "سربداران" را می‌سازد؛ سریالی تلویزیونی که صورت اولیه و نمایش آن به‌صورت تئاتر تحت نظارت مستقیم علی شریعتی در حسینیۀ ارشاد ساخته شد و پس از مرگ شریعتی به دست شاگردانش در صدا‌و‌سیمای جمهوری اسلامی به‌صورت سریال درآمد... . [سریال سربداران] رسماً در تلویزیون مبارزۀ مسلحانه را در برابر مبارزۀ مصلحانه ترویج می‌کرد.» (روشنفکر مسلح؛ صفحۀ 38 و 39)
۱۶:۲۰
داستان «احمد رضایی» نیز سکانسی متأثرکننده از درگیری شریعتی با شاگردان خود است: «در یکی از غروب‌های سرد جمعه آذرماه ۱۳۵۰، این عضو کادر مرکزی سازمان مجاهدین در مقابل ساختمان حسینیۀ ارشاد با شریعتی برخورد کرد و در همین فرصت شریعتی را به‌خاطر سرگرم‌کردن جوانان با حرف‌های پوچ و بی‌معنی و بازداشتن آنان از مبارزۀ مسلحانه و برآوردن منافع حکومت، به باد سرزنش و شماتت گرفت.» سرانجام رضایی در محاصرۀ امنیتی رژیم، با نارنجک انتحاری کشته می‌شود و دو برادر وی نیز تیرباران می‌شوند و در چنین شرایطی است که شریعتی سخنرانی معروف «شهادت» خود را با صدایی لرزان و بغضی در گلو، در حسینیۀ ارشاد ایراد می‌کند.
مارکسیست‌های انقلابی، از علی شریعتی و کسانی که به‌جای عمل انقلابی فقط در مورد آن حرف می‌زدند، به‌عنوان «روشن‌فکران خرده‌بورژوا» یا «گنده‌دماغان روشنفکر» انتقاد می‌کردند و شریعتی را به تخدیر جوانان و حتی همراهی با ساواک محکوم کردند و سخنرانی‌های شریعتی را «لالایی» می‌خواندند. از پس همین فشارها از اعضای سازمان مجاهدین بود که شریعتی در پاسخ به آن‌ها و در دفاع از عملکرد خود، متن «خودسازی انقلابی» را تقریر کرد. باید تأمل کرد که در چنین شرایطی، او چرا انتخاب می‌کند که محمد حنیف‌نژاد نباشد و علی شریعتی باشد و به‌جای یک چریک در خانۀ تیمی، معلمی باشد در حسینیۀ ارشاد؟
درست در همین احوالات است که شریعتی آماج حملات عزیزترین شاگردان خود قرار می‌گیرد و در نهایت برای شاگردان کشته‌‌شدۀ خود که وی را محکوم به بی‌عملی می‌کردند، مرثیه می‌سراید. این‌جاست که نویسندۀ کتاب «روشنفکر مسلح»، داستان «حسن و محبوبۀ» شریعتی را که ادای احترامی داستانگونه به شاگردان از‌دست‌رفتۀ اوست، مستندِ استدلال خود برای حمایت شریعتی از گروه‌های مسلحانه قرار می‌دهد؛ اما از دیالوگ انتقادی شریعتی با بسیاری از شاگردان خود و اعضای سازمان مجاهدین بر سر نقد مارکسیست‌شدن ایشان و مخالفت با مبارزۀ مسلحانه چیزی نمی‌گوید. بله، می‌توان شریعتی را مسلح دانست؛ اما روشن‌فکری مسلح به سلاح کلمه.
@Sourehmagazine
مارکسیست‌های انقلابی، از علی شریعتی و کسانی که به‌جای عمل انقلابی فقط در مورد آن حرف می‌زدند، به‌عنوان «روشن‌فکران خرده‌بورژوا» یا «گنده‌دماغان روشنفکر» انتقاد می‌کردند و شریعتی را به تخدیر جوانان و حتی همراهی با ساواک محکوم کردند و سخنرانی‌های شریعتی را «لالایی» می‌خواندند. از پس همین فشارها از اعضای سازمان مجاهدین بود که شریعتی در پاسخ به آن‌ها و در دفاع از عملکرد خود، متن «خودسازی انقلابی» را تقریر کرد. باید تأمل کرد که در چنین شرایطی، او چرا انتخاب می‌کند که محمد حنیف‌نژاد نباشد و علی شریعتی باشد و به‌جای یک چریک در خانۀ تیمی، معلمی باشد در حسینیۀ ارشاد؟
درست در همین احوالات است که شریعتی آماج حملات عزیزترین شاگردان خود قرار می‌گیرد و در نهایت برای شاگردان کشته‌‌شدۀ خود که وی را محکوم به بی‌عملی می‌کردند، مرثیه می‌سراید. این‌جاست که نویسندۀ کتاب «روشنفکر مسلح»، داستان «حسن و محبوبۀ» شریعتی را که ادای احترامی داستانگونه به شاگردان از‌دست‌رفتۀ اوست، مستندِ استدلال خود برای حمایت شریعتی از گروه‌های مسلحانه قرار می‌دهد؛ اما از دیالوگ انتقادی شریعتی با بسیاری از شاگردان خود و اعضای سازمان مجاهدین بر سر نقد مارکسیست‌شدن ایشان و مخالفت با مبارزۀ مسلحانه چیزی نمی‌گوید. بله، می‌توان شریعتی را مسلح دانست؛ اما روشن‌فکری مسلح به سلاح کلمه.
@Sourehmagazine۱۶:۲۱
سریال «آقای قاضی» بیش از هر چیز از دل دیالکتیک داده و درام ساخته شده است؛ ترکیبی از پرونده‌های حقوقی با درام دادگاهی تلویزیونی. رد این تضاد را می‌توان در زیست «سجاد مهرگان» هم پیدا کرد؛ دانش‌آموختۀ فیزیک که سربازی‌اش را در سازمان انرژی اتمی گذرانده و هم‌زمان علایق سینه‌فیلی‌اش را با کار در فضای ژورنالیسم سینمایی پی‌گیری کرده است. سریال «آقای قاضی» نخستین تجربۀ جدی مهرگان در سریال‌سازی در مقام کارگردان است که تاکنون دو فصل از آن ساخته و پخش شده و با استقبال خوب مخاطبان همراه شده است.فردین آریش در شمارۀ «۱۷و۱۸» سوره به سراغ سجاد مهرگان رفته و با او به گفت‌وگو نشسته است. کارگردان «آقای قاضی» در این گفت‌وگوی مفصل دربارۀ مسائل مختلفی سخن گفته؛ از نحوۀ اتصال و دل‌بستگی او به تصویر متحرک، مختصات سینمای مورد‌علاقه‌اش و چگونگی امتداد‌یافتن پژوهش و مطالعاتش با مقولۀ تولید تا شیوۀ تولید سریال «آقای قاضی» و ملاحظات و چالش‌های سریال‌سازی در ایران.برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazine
@Sourehmagazine۶:۱۹
ماهنامۀ سوره سریال «آقای قاضی» بیش از هر چیز از دل دیالکتیک داده و درام ساخته شده است؛ ترکیبی از پرونده‌های حقوقی با درام دادگاهی تلویزیونی. رد این تضاد را می‌توان در زیست «سجاد مهرگان» هم پیدا کرد؛ دانش‌آموختۀ فیزیک که سربازی‌اش را در سازمان انرژی اتمی گذرانده و هم‌زمان علایق سینه‌فیلی‌اش را با کار در فضای ژورنالیسم سینمایی پی‌گیری کرده است. سریال «آقای قاضی» نخستین تجربۀ جدی مهرگان در سریال‌سازی در مقام کارگردان است که تاکنون دو فصل از آن ساخته و پخش شده و با استقبال خوب مخاطبان همراه شده است. فردین آریش در شمارۀ «۱۷و۱۸» سوره به سراغ سجاد مهرگان رفته و با او به گفت‌وگو نشسته است. کارگردان «آقای قاضی» در این گفت‌وگوی مفصل دربارۀ مسائل مختلفی سخن گفته؛ از نحوۀ اتصال و دل‌بستگی او به تصویر متحرک، مختصات سینمای مورد‌علاقه‌اش و چگونگی امتداد‌یافتن پژوهش و مطالعاتش با مقولۀ تولید تا شیوۀ تولید سریال «آقای قاضی» و ملاحظات و چالش‌های سریال‌سازی در ایران. برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazine
سریال «آقای قاضی» بیش از هر چیز از دل دیالکتیک داده و درام ساخته شده است؛ ترکیبی از پرونده‌های حقوقی با درام دادگاهی تلویزیونی. رد این تضاد را می‌توان در زیست «سجاد مهرگان» هم پیدا کرد؛ دانش‌آموختۀ فیزیک که سربازی‌اش را در سازمان انرژی اتمی گذرانده و هم‌زمان علایق سینه‌فیلی‌اش را با کار در فضای ژورنالیسم سینمایی پی‌گیری کرده است. سریال «آقای قاضی» نخستین تجربۀ جدی مهرگان در سریال‌سازی در مقام کارگردان است که تاکنون دو فصل از آن ساخته و پخش شده و با استقبال خوب مخاطبان همراه شده است. فردین آریش در شمارۀ «۱۷و۱۸» سوره به سراغ سجاد مهرگان رفته و با او به گفت‌وگو نشسته است. کارگردان «آقای قاضی» در این گفت‌وگوی مفصل دربارۀ مسائل مختلفی سخن گفته؛ از نحوۀ اتصال و دل‌بستگی او به تصویر متحرک، مختصات سینمای مورد‌علاقه‌اش و چگونگی امتداد‌یافتن پژوهش و مطالعاتش با مقولۀ تولید تا شیوۀ تولید سریال «آقای قاضی» و ملاحظات و چالش‌های سریال‌سازی در ایران. برای مطالعهٔ کامل متن، به شمارهٔ هفدهم و هجدهم ماهنامهٔ سوره مراجعه کنید. این شماره را می‌توانید از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور و یا از طریق سفارش از صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام تهیه کنید. @Sourehmagazineبخشی از مصاحبه؛
سوره: این‌طور به نظر می‌رسد که انگار سریال «آقای قاضی» ادامه یا خروجی مطالعات و دل‌بستگی‌های پژوهشی شما در حوزۀ تصویر و سینماست. می‌توانیم بگوییم پروژۀ «آقای قاضی» ادامۀ واقعی آن ایده‌هاست؟
مهرگان: پروژۀ «آقای قاضی» نتیجۀ فکرکردن من به سینما بود. همیشه احساس می‌کردم که ما مدیوم تلویزیون را هم خیلی خوب نمی‌فهمیم. کارهایی هم که در سال‌های اخیر می‌سازیم، خیلی تلویزیونی نیستند و اصلاً به این مدیوم نمی‌آیند. تلویزیون باید برادر بزرگ خانواده باشد. در حالی که فکر کردیم تلویزیون پدر یا پدربزرگ است. تلویزیون باید یک‌سری حرف‌ها بزند، بچه‌ها روبه‌رویش بنشینند و گوش بدهند؛ حالا اگر پدرِ شیرینی باشد، با قصه می‌گوید و اگر پدرِ شیرینی نباشد، با تهدید می‌گوید. اما جنس تلویزیون این است که برادر بزرگ باشد. کسی که تو می‌توانی پایت را جلویش دراز کنی و با شوخی با تو حرف می‌زند و با تو بازی می‌کند. تلویزیون، مدیوم میخکوب‌کردن نیست. تلویزیون برودکست رایگان است. وقتی پول نمی‌گیری، قرار نیست میخکوب هم کنی.
سوره: این به‌خاطر اشتباه‌گرفتن مدیوم‌ها هم هست. در حالی که تلویزیون‌دیدن برخلاف سینمارفتن آیین‌مند هم نیست.
مهرگان: حتی پلتفرم‌ها هم آیین‌مند نیستند. خلاصه، این ذهن‌مشغولیِ همیشۀ من بوده است. من مدام به مدیوم منبر فکر می‌کردم؛ این‌که مثلاً با منبر چه‌کار می‌شود کرد. فکر می‌کردم تلویزیون هم نوعی منبر است و با منبر تلویزیون می‌شود چه‌کار کرد. منبرهای درست ما، مثلاً منبر آقای کافی چه شکلی بوده است؟ چه ویژگی‌هایی داشته که این‌قدر برای مردم جذاب بوده است؟ منبر آقای انصاریان چه ویژگی‌هایی دارد؟ به این رسیدم که آن‌ها قصه‌های روان می‌گفتند، قصه‌های پیچیده نمی‌گفتند. در هالیوود به آن، processing fluency می‌گویند. می‌گویند قصه باید روان‌پردازش باشد و معتقدند قصه‌ای که روان‌پردازش نباشد، اصلاً به درد مخاطب عموم نمی‌خورد. این اشخاص در منبرهایشان برای شما شخصیت نمی‌سازند، بلکه تیپ می‌سازند. همه تیپ هستند. منبرهای کافی پُر از تیپ است و اساساً تلویزیون هم محل تیپ‌سازی است.
با آمدن تلویزیون همۀ این تیپ‌ها از سینما به تلویزیون می‌روند و تلویزیون با تیپ رشد می‌کند. تلویزیون تیپ‌محور است، مثل همان مدیوم منبر. تو در منبر اصلاً فرصت این را نداری که بخواهی شخصیت و ابعاد پیچیدۀ آن را باز کنی. من فهمیدم که ما باید تیپ بسازیم. در تلویزیون تو باید رمان را از وسط باز کنی. نباید رمان را از اول شروع به خواندن کنی. مخاطب اصلاً حوصله ندارد. حوصله هم داشته باشد، تمرکز ندارد. او می‌خواهد چایش را بخورد و فیلمش را نگاه کند. مخاطب می‌خواهد با همسرش حرف بزند و فیلم تو را هم ببیند. می‌خواهد با گوشی‌اش بازی کند و فیلمت را ببیند. پس دغدغۀ اصلی من برای این‌که سمت سریال «آقای قاضی» رفتم، فهم مدیوم بود.
آثاری که این سال‌ها در تلویزیون می‌بینیم نه قصۀ روانی دارد، نه تیپ دارد. همه زور می‌زنند که شخصیت بسازند، در حالی که تلویزیون اصلاً جای شخصیت نیست. بعد از ساختن «آقای قاضی» همه به من می‌گفتند تلویزیون فقط جای این کارهاست. از مدیران صدا و سیما زیاد شنیدم که تلویزیون باید این کارها را بسازد.
نکتۀ بعدی این بود که تلویزیون اصلاً جای کَله نیست! «چهره» در تلویزیون اصلاً مهم نیست. شما کدام سریال تلویزیونی را می‌بینید که به‌خاطر چهره‌اش شناخته شده باشد؟ در تاریخ تلویزیون ایران کدام سریال است؟ معنای حرفم این نیست که بازیگر مهم نیست، به این معناست که چهره مهم نیست. بازیگر حتماً مهم است. مخاطب توانمندی بازیگر را نگاه می‌کند. مخاطب توانایی داریوش ارجمند را نگاه می‌کند، نه شهرت داریوش ارجمند را. حسین یاری بعد از سریال «شب دهم»، حسین یاری شد، قبلش اصلاً چهره نبوده است. ما الان می‌نشینیم می‌گوییم آن سریال چون حسین یاری داشت، دیده شد. این چه تفکر غلطی است که ما باور کرده‌ایم؟ الان سرمایه‌گذار برای ساخت کار تلویزیونی می‌گوید چند چهره هم بگذارید.
یکی از دغدغه‌های من این بود که یک بار دیگر ثابت کنم بدون حضور افراد چهره نیز می‌شود کاری را بالا آورد، به‌نحوی که مردم دوست داشته باشند. زمانی که این توضیحات را به مدیران وقت سازمان صدا و سیما می‌دادم، آن‌ها به من می‌گفتند: «تو سفت‌و‌سخت پای حرفت ایستاده‌ای که می‌خواهی تک‌لوکیشن باشی، نمی‌خواهی از چهره در کارت استفاده کنی، مطمئن هم هستی کارت دیده می‌شود! تو داری تمام ویژگی‌های نادیده‌گرفته‌شدن را جمع می‌کنی!» اما خب در نهایت اعتماد کردند. از زمانی که «آقای قاضی» پخش شد و مخاطب آورد، معادلات هم عوض شد. الان این باور وجود دارد که تو می‌توانی قصه بگویی و مخاطب جذب کنی. قصه‌های ساده بگو. نیازی به قصه‌های پیچیده هم نیست. بازیگر چهره نداشته باش، ولی بازیگر خوب داشته باش، آن وقت مخاطب هم تو را می‌بیند.
@Sourehmagazine
سوره: این‌طور به نظر می‌رسد که انگار سریال «آقای قاضی» ادامه یا خروجی مطالعات و دل‌بستگی‌های پژوهشی شما در حوزۀ تصویر و سینماست. می‌توانیم بگوییم پروژۀ «آقای قاضی» ادامۀ واقعی آن ایده‌هاست؟
مهرگان: پروژۀ «آقای قاضی» نتیجۀ فکرکردن من به سینما بود. همیشه احساس می‌کردم که ما مدیوم تلویزیون را هم خیلی خوب نمی‌فهمیم. کارهایی هم که در سال‌های اخیر می‌سازیم، خیلی تلویزیونی نیستند و اصلاً به این مدیوم نمی‌آیند. تلویزیون باید برادر بزرگ خانواده باشد. در حالی که فکر کردیم تلویزیون پدر یا پدربزرگ است. تلویزیون باید یک‌سری حرف‌ها بزند، بچه‌ها روبه‌رویش بنشینند و گوش بدهند؛ حالا اگر پدرِ شیرینی باشد، با قصه می‌گوید و اگر پدرِ شیرینی نباشد، با تهدید می‌گوید. اما جنس تلویزیون این است که برادر بزرگ باشد. کسی که تو می‌توانی پایت را جلویش دراز کنی و با شوخی با تو حرف می‌زند و با تو بازی می‌کند. تلویزیون، مدیوم میخکوب‌کردن نیست. تلویزیون برودکست رایگان است. وقتی پول نمی‌گیری، قرار نیست میخکوب هم کنی.
سوره: این به‌خاطر اشتباه‌گرفتن مدیوم‌ها هم هست. در حالی که تلویزیون‌دیدن برخلاف سینمارفتن آیین‌مند هم نیست.
مهرگان: حتی پلتفرم‌ها هم آیین‌مند نیستند. خلاصه، این ذهن‌مشغولیِ همیشۀ من بوده است. من مدام به مدیوم منبر فکر می‌کردم؛ این‌که مثلاً با منبر چه‌کار می‌شود کرد. فکر می‌کردم تلویزیون هم نوعی منبر است و با منبر تلویزیون می‌شود چه‌کار کرد. منبرهای درست ما، مثلاً منبر آقای کافی چه شکلی بوده است؟ چه ویژگی‌هایی داشته که این‌قدر برای مردم جذاب بوده است؟ منبر آقای انصاریان چه ویژگی‌هایی دارد؟ به این رسیدم که آن‌ها قصه‌های روان می‌گفتند، قصه‌های پیچیده نمی‌گفتند. در هالیوود به آن، processing fluency می‌گویند. می‌گویند قصه باید روان‌پردازش باشد و معتقدند قصه‌ای که روان‌پردازش نباشد، اصلاً به درد مخاطب عموم نمی‌خورد. این اشخاص در منبرهایشان برای شما شخصیت نمی‌سازند، بلکه تیپ می‌سازند. همه تیپ هستند. منبرهای کافی پُر از تیپ است و اساساً تلویزیون هم محل تیپ‌سازی است.
با آمدن تلویزیون همۀ این تیپ‌ها از سینما به تلویزیون می‌روند و تلویزیون با تیپ رشد می‌کند. تلویزیون تیپ‌محور است، مثل همان مدیوم منبر. تو در منبر اصلاً فرصت این را نداری که بخواهی شخصیت و ابعاد پیچیدۀ آن را باز کنی. من فهمیدم که ما باید تیپ بسازیم. در تلویزیون تو باید رمان را از وسط باز کنی. نباید رمان را از اول شروع به خواندن کنی. مخاطب اصلاً حوصله ندارد. حوصله هم داشته باشد، تمرکز ندارد. او می‌خواهد چایش را بخورد و فیلمش را نگاه کند. مخاطب می‌خواهد با همسرش حرف بزند و فیلم تو را هم ببیند. می‌خواهد با گوشی‌اش بازی کند و فیلمت را ببیند. پس دغدغۀ اصلی من برای این‌که سمت سریال «آقای قاضی» رفتم، فهم مدیوم بود.
آثاری که این سال‌ها در تلویزیون می‌بینیم نه قصۀ روانی دارد، نه تیپ دارد. همه زور می‌زنند که شخصیت بسازند، در حالی که تلویزیون اصلاً جای شخصیت نیست. بعد از ساختن «آقای قاضی» همه به من می‌گفتند تلویزیون فقط جای این کارهاست. از مدیران صدا و سیما زیاد شنیدم که تلویزیون باید این کارها را بسازد.
نکتۀ بعدی این بود که تلویزیون اصلاً جای کَله نیست! «چهره» در تلویزیون اصلاً مهم نیست. شما کدام سریال تلویزیونی را می‌بینید که به‌خاطر چهره‌اش شناخته شده باشد؟ در تاریخ تلویزیون ایران کدام سریال است؟ معنای حرفم این نیست که بازیگر مهم نیست، به این معناست که چهره مهم نیست. بازیگر حتماً مهم است. مخاطب توانمندی بازیگر را نگاه می‌کند. مخاطب توانایی داریوش ارجمند را نگاه می‌کند، نه شهرت داریوش ارجمند را. حسین یاری بعد از سریال «شب دهم»، حسین یاری شد، قبلش اصلاً چهره نبوده است. ما الان می‌نشینیم می‌گوییم آن سریال چون حسین یاری داشت، دیده شد. این چه تفکر غلطی است که ما باور کرده‌ایم؟ الان سرمایه‌گذار برای ساخت کار تلویزیونی می‌گوید چند چهره هم بگذارید.
یکی از دغدغه‌های من این بود که یک بار دیگر ثابت کنم بدون حضور افراد چهره نیز می‌شود کاری را بالا آورد، به‌نحوی که مردم دوست داشته باشند. زمانی که این توضیحات را به مدیران وقت سازمان صدا و سیما می‌دادم، آن‌ها به من می‌گفتند: «تو سفت‌و‌سخت پای حرفت ایستاده‌ای که می‌خواهی تک‌لوکیشن باشی، نمی‌خواهی از چهره در کارت استفاده کنی، مطمئن هم هستی کارت دیده می‌شود! تو داری تمام ویژگی‌های نادیده‌گرفته‌شدن را جمع می‌کنی!» اما خب در نهایت اعتماد کردند. از زمانی که «آقای قاضی» پخش شد و مخاطب آورد، معادلات هم عوض شد. الان این باور وجود دارد که تو می‌توانی قصه بگویی و مخاطب جذب کنی. قصه‌های ساده بگو. نیازی به قصه‌های پیچیده هم نیست. بازیگر چهره نداشته باش، ولی بازیگر خوب داشته باش، آن وقت مخاطب هم تو را می‌بیند.
@Sourehmagazine۶:۲۰
هنرگردان پیش‌فروش شمارهٔ نوزدهم‌وبیستم ماهنامهٔ سوره آغاز شد.
در این شماره می‌خوانید:
آتش‌بس؛ جنگیدن با آرایشی دیگر آتش‌بس برای ما چیست؟ حمیدرضا میررکنی
هنرگردان گفت‌وگو با مهدی کلهر دربارۀ تجربۀ هنرگردانی برای انقلاب اسلامی هنرگردانی چیست؟ هنرگردان کیست؟ طرح‌واره‌ای از یک ایده برای رشد هنر انقلاب اسلامی سید علی سیدان بحران دیانت در دورۀ پهلوی بررسی وضعیت دین‌داری ایرانیان پیش از انقلاب محمود ذکاوت
حجاب آغاز سیاست است درک سیاسی از حجاب؛ لازمۀ کار فرهنگی سحر دانشور
حجاب از سر بگیر! تاریخ مختصر بی‌حجابی اجباری در کشورهای اسلامی مهجة قحف؛ ترجمۀ حسین ولدخانی
همچنین در دیگر بخش‌های مجله خواهید خواند؛ ساده زیستن رمز مبارزه است گفت‌وگو با «کمال شرف» کاریکاتوریست یمنی
زندگیِ معمولی، سینمای میان‌مایه تحلیلی بر وضع سینما و فیلم‌های جشنوارۀ فجر فردین آریش
تودۀ یمنی یا انسان یمنی؟ دربارۀ بازنمایی «یمن» در صداوسیما هانیه ملک‌محمدی چشم‌های بسته به تماشای یکی از عکس‌های «کلیدهایی که عمرشان از اسرائیل بیشتر است» مسیحا ربیعی
این زندگی، زیباست دربارۀ کتاب «عایده» که یک اتفاق تازه در ادبیات پایداری است محمدصالح سلطانی خنده‌درمانی در شرح شعر طنزی از امید مهدی‌نژاد علی‌رضا سمیعی هنر؛ امانت‌دار تعهد و مبارزه بازخوانی متن سید مرتضی آوینی در شرح منشور هنر امام برای پیش‌خرید شمارهٔ نوزدهم‌وبیستم ماهنامهٔ سوره می‌توانید به صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام پیام دهید.
@Sourehmagazine
هنرگردان پیش‌فروش شمارهٔ نوزدهم‌وبیستم ماهنامهٔ سوره آغاز شد. در این شماره می‌خوانید: آتش‌بس؛ جنگیدن با آرایشی دیگر آتش‌بس برای ما چیست؟ حمیدرضا میررکنی هنرگردان گفت‌وگو با مهدی کلهر دربارۀ تجربۀ هنرگردانی برای انقلاب اسلامی هنرگردانی چیست؟ هنرگردان کیست؟ طرح‌واره‌ای از یک ایده برای رشد هنر انقلاب اسلامی سید علی سیدان بحران دیانت در دورۀ پهلوی بررسی وضعیت دین‌داری ایرانیان پیش از انقلاب محمود ذکاوت حجاب آغاز سیاست است درک سیاسی از حجاب؛ لازمۀ کار فرهنگی سحر دانشور
حجاب از سر بگیر! تاریخ مختصر بی‌حجابی اجباری در کشورهای اسلامی مهجة قحف؛ ترجمۀ حسین ولدخانی همچنین در دیگر بخش‌های مجله خواهید خواند؛ ساده زیستن رمز مبارزه است گفت‌وگو با «کمال شرف» کاریکاتوریست یمنی زندگیِ معمولی، سینمای میان‌مایه تحلیلی بر وضع سینما و فیلم‌های جشنوارۀ فجر فردین آریش تودۀ یمنی یا انسان یمنی؟ دربارۀ بازنمایی «یمن» در صداوسیما هانیه ملک‌محمدی چشم‌های بسته به تماشای یکی از عکس‌های «کلیدهایی که عمرشان از اسرائیل بیشتر است» مسیحا ربیعی این زندگی، زیباست دربارۀ کتاب «عایده» که یک اتفاق تازه در ادبیات پایداری است محمدصالح سلطانی خنده‌درمانی در شرح شعر طنزی از امید مهدی‌نژاد علی‌رضا سمیعی هنر؛ امانت‌دار تعهد و مبارزه بازخوانی متن سید مرتضی آوینی در شرح منشور هنر امام برای پیش‌خرید شمارهٔ نوزدهم‌وبیستم ماهنامهٔ سوره می‌توانید به صفحات ماهنامهٔ سوره در اینستاگرام و پیام‌رسان‌های بله، ایتا و تلگرام پیام دهید. @Sourehmagazine۱۵:۴۷
«إن تنصروا الله ینصرکم»بخشی از سخنرانی شهید سید حسن نصرالله در سلسله جلسات «السیر و السلوك في خط الإمام الخمینی»، منتشرشده در شمارهٔ «۱۵و۱۶» ماهنامهٔ سوره، مهر و آبان ۱۴۰۳انتشار به مناسبت آغاز ماه مبارک رمضان
@Sourehmagazine
@Sourehmagazine۱۴:۵۹
بازارسال شده از
با گفتگویی از گلستان جعفریان نویسنده کتاب "پاییز آمد" منتشر شد
فصلنامه سوره سیمرغ، شماره ۷ و ۸، پاییز و زمستان ۱۴۰۳
برای دریافت این شماره می‌توانید با خرید شماره نوزدهم و بیستم #ماهنامه_سوره از دکه یا به صورت مجازی، فصلنامه سوره سیمرغ را به عنوان ضمیمه دریافت نمایید. #خرید مجازی سوره و سوره سیمرغ، از صفحات ماهنامه سوره در بله، ایتا، تلگرام، اینستاگرام و روبیکا: @sourehmagazine
عضویت در صفحه اختصاصی #سوره_سیمرغ (درباره هنر و روایت بومی انقلاب اسلامی):
بـلـه | ایـتـا | ایـنـسـتـاگـرام | سـایـت
با گفتگویی از گلستان جعفریان نویسنده کتاب "پاییز آمد" منتشر شد فصلنامه سوره سیمرغ، شماره ۷ و ۸، پاییز و زمستان ۱۴۰۳ برای دریافت این شماره می‌توانید با خرید شماره نوزدهم و بیستم #ماهنامه_سوره از دکه یا به صورت مجازی، فصلنامه سوره سیمرغ را به عنوان ضمیمه دریافت نمایید. #خرید مجازی سوره و سوره سیمرغ، از صفحات ماهنامه سوره در بله، ایتا، تلگرام، اینستاگرام و روبیکا: @sourehmagazine عضویت در صفحه اختصاصی #سوره_سیمرغ (درباره هنر و روایت بومی انقلاب اسلامی): بـلـه | ایـتـا | ایـنـسـتـاگـرام | سـایـت
۱۱:۴۶
شمارهٔ نوزدهم‌وبیستم ماهنامهٔ سوره با تصویری از مهدی کلهر و عنوان «هنرگردان» منتشر شد و از امروز، از کیوسک‌های مطبوعاتی سراسر کشور قابل تهیه است. گفت‌وگو با مهدی کلهر دربارهٔ تجربهٔ هنرگردانی او و جستار «هنرگردانی چیست؟ هنرگردان کیست؟» از سید علی سیدان، از جمله مطالب این شماره هستند. همراه با شمارهٔ تازهٔ فصل‌نامهٔ «سوره سیمرغ» @Sourehmagazine
همراه با شمارهٔ تازهٔ فصل‌نامهٔ «سوره سیمرغ» @Sourehmagazine۱۱:۳۹