بله | کانال دل‌نوشته‌های احسان محمدحسنی

۲۶ مرداد

یادداشت؛برای ابوالفضل سپهر و اتل متل های جاودانه‌اش…

دومین سفری بود که با هم همراه می‌شدیم. در سفر اول و بنا به دعوت برادر خوبم آقا «رحیم آبفروش» و در رکاب استاد ارجمند «حاج‌رحیم چهره‌خند» برای شرکت در شب خاطره ماهانه بچه‌های مؤسسه شهید آوینی به قزوین رفتیم.اما در سفر دوم بود که به دعوت دوست نازنینم «حسین فدوی» برای حضور در اردوی جهادی بچه‌های دانشگاه تهران و به همراه سردار «حاج‌سعید قاسمی» - که بعدها از او بیشتر خواهم گفت - اواسط تابستان راهی روستای صعب‌العبور، کوهستانی و باصفای «بَلَده» از توابع استان مازندران شدیم. با یک پیکان سفید یخچالی ولی درب و داغون که علاوه بر پنجره، از همه سوراخ‌سُنبه‌های ماشین، خاک بود که به داخل می‌آمد.
رفیق خوبم نادر بکایی پشت رل نشسته بود، حاج‌سعید هم صندلی جلو و من و «ابوالفضل سپهر» روی صندلی عقب لَم داده بودیم. هرازگاهی به آقا نادر سفارش آهنگ‌های درخواستی می‌دادیم؛ نوار کاست سرودهای مقاومت لبنان که تمام می‌شد، نوار ترانه‌های افغانستانی در نوبت بود و ملودی‌های افغانی که به آخر می‌رسید، سرودهای انقلابی وطنی و همه اینها که به انتها می‌رسید، تازه نوبت حاج‌سعید بود که با سرودهای بوسنیایی و مولودی‌خوانی‌های شاد و مجلسی‌اش، حال و هوای سرنشینان را عوض کند.
بگذریم! مسیر خسته‌کننده، طولانی و جاده خاکی و پرپیچ و خم کوهستانی منتهی به بلده، با این تدابیرِ من‌درآوردی، کوتاه و قابل تحمل شد. بالاخره با هر والذاریاتی که بود و جوش آوردن چندباره رادیاتور ماشین رسیدیم به روستای سرسبز، خنک و با صفای بلده، با رودخانه‌ای پر آب و هوایی سرد در وسط مردادماه، انگار وارد اقلیم و کشور دیگری شده بودیم از تفاوت آب و هوا!و اما اصل مطلب! متأسفانه برای حقیر که مثل خیلی از بچه‌های حزب‌اللهی و انقلابی، هجرت یک بازیگر یا آرتیست از عوالم سینما و تلویزیون به جهان و حال و هوای مکتبی و پر شرّ و شور جهادی، با ابهامات و تردیدها و ناباوری‌های متعددی همراه بود، و شاید برای برخی همچنان باشد، شمایل ظاهری و آشفتگی‌های سپهر را بعد از این چرخش و تغییر ریل اعتقادی نمی‌فهمیدم و برایم قابل درک نبود! اینکه چرا محاسنش را مثل قبل اصلاح و مرتّب نمی‌کند؟ چرا به جای کفش، دمپایی می‌پوشد؟ چرا پیراهنش گشاد و چروکیده است؟ و چراهای بی‌شمار دیگر! اما سفر دور و دراز به روستای بلده، گویی محملی بود تا یکی‌یکی همه گره‌های ذهنی‌ام باز شود و پاسخ سوالاتم را دریافت کنم. ابوالفضل سپهر، از بیماری شدید قند رنج می‌برد تا جایی که بارها در طول سفر می‌دیدم که با رنج و عذاب الیم و با سُرنگ، انسولین به خودش تزریق می‌کرد. فهمیدم که چرا باید پیراهن راحت و گشاد بپوشد، رنگ زرد چهره‌اش و آشفتگی ظاهری‌اش هم به خاطر مشکل حاد و از دست دادن هر دو کلیه‌اش بود و دیالیز می‌شد که تا موعد کوچ ابدی‌اش از این عالم، رنگ و روی زرد و آشفته‌اش میهمان دائمی سیمای سختی ‌کشیده‌اش بود. لذا دیگر حال و رمقی برایش باقی نمانده بود …در بلده بود که فهمیدم بازیگر توانایی که در سریال «آخرین روز تابستان» و سریال‌های موفق گروه کودک و نوجوان تلویزیون در روزگار نوجوانی‌ام به زیبایی نقش‌آفرینی کرده بود و تُن صدای بَم و متفاوتش و چهره‌ جدی اما مظلومانه‌اش در ذهنم تا همیشه ماندگار بود، چرا از دنیای بازیگری به یک‌باره خداحافظی کرد و با تغییر مسیر، مبدل به شاخص‌ترین و بسیجی‌ترین شاعر وادی سراسر شعور و شیدایی شعر پایداری در عصر خود شد. سپهر به‌رغم چشیدن طعم تلخ یتیمی و فقر و تنگدستی اما قد کشیده بود؛ تا آنجا که روح آسمانی‌اش پر کشید و محرم اسرار و راوی قصه‌ها و غصه‌های حماسه‌آفرینان پایداری ایمانی ملت ایران شد.
در اردوی جهادی روستای زیبا اما محروم بلده، سپهر را بیشتر شناختم و درک کردم، نه سپهر را، که حاج‌سعید را، نادر را و همه یاران صف‌شکن و زخمی خاکریز فرهنگی انقلاب را! یاد گرفتم که باید یکدیگر را درک کنیم و به باورها، اعتقادات و سلیقه‌های هم احترام بگذاریم. یاد گرفتم که در شرایط بحران که خاکریزهای فرهنگی و اعتقادی، بی‌سروصدا و پی‌درپی فرو می‌ریزند، قدر جماعت قلیل و خاکی‌پوشان جبهه فرهنگ محکوم به مظلومیت این انقلاب را بیشتر بدانیم.
ابوالفضل سپهر که رفیق‌های نازنینش و اساتید باصفای ادبیات پایداری یعنی آقایان گلعلی بابایی، حسین بهزاد و حاج‌رحیم چهره‌خند تا آخرین لحظات کنار بالینش حضور داشتند، در سحرگاه روز دوشنبه چهارم شعبان سال ۸۳ و مصادف با سالروز ولادت حضرت قمر بنی‌هاشم آقا اباالفضل‌العباس‌(ع)، به سوی قهرمانان واقعی تنها میراث بجا مانده‌اش یعنی «دفتر آبی» پر کشید و پیکر بی‌جانش، در کمال حیرت و اشک و شگفتی یاران و تشییع‌کنندگانش در قطعه ۴۴ بهشت زهرا (س) یا همان قطعه شهدای گمنام آرام گرفت!

ادامه دارد…