گفتگو با قرآن | ghorangoft
#یادداشت | غفلت از بیرون: خطایی درونسوز (بخش دوم: نگاهی قرآنی) زمان مطالعه: ۷ دقیقه " />تولید: حلقه اقتصاد آیا منظومه فکری قرآنی، مؤید درونبسندگی است؟ آیا قرآن اول به ساختن درون و بعد توجه به بیرون توصیه میکند؟ قرآن از مسائل بیرونی آغاز میکند یا مسائل درونی؟ بخش اول از یادداشت «غفلت از بیرون: خطایی درونسوز» با عنوان «نگاهی میدانی» را از اینجا مطالعه کنید. #درون_بیرون صفحه گفتگو با قرآن | قرآنگفت ble.ir/join/AKX37gUdE3
#یادداشت | غفلت از بیرون: خطایی درونسوز (بخش دوم: نگاهی قرآنی) زمان مطالعه: ۷ دقیقه " />تولید: حلقه اقتصاد آیا منظومه فکری قرآنی، مؤید درونبسندگی است؟ آیا قرآن اول به ساختن درون و بعد توجه به بیرون توصیه میکند؟ قرآن از مسائل بیرونی آغاز میکند یا مسائل درونی؟ بخش اول از یادداشت «غفلت از بیرون: خطایی درونسوز» با عنوان «نگاهی میدانی» را از اینجا مطالعه کنید. #درون_بیرون صفحه گفتگو با قرآن | قرآنگفت ble.ir/join/AKX37gUdE3غفلت از بیرون: خطایی درونسوز
(بخش دوم: نگاهی قرآنی)
قسمت ۱ از ۴
در بخش اول از این نوشتار، این ادعا طرح شد که عرصه عمومی و نخبگانی کشور از معضلی رنج میبرد به نام #درونبسندگی. در آنجا این موضوع تبیین شد و برخی نمونهها در زمینه سیاستگذاری نیز به عنوان مؤید ذکر گردید. در نهایت نیز به این نکته اشاره شد که یکی از مهمترین ریشههای این نوع نگاه، دوری از تعالیم دینی و به ویژه تعالیم قرآنی است. این بخش درصدد است تا نگرش قرآن به این مسئله را به شکلی کوتاه بازشناسی کند.
انگاره رایج | اینطور جا افتاده که رهنمود دین و قرآن این است که جامعه مؤمن باید به خود بپردازد و به درون و داشتههای خود نگاه کند. گاه به برخی از مطالب قرآن استناد میشود که به درون توجه میدهد. برای مثال به این آیه: يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنوا عَلَيكُم أَنفُسَكُم (مائده، ۱۰۵) اشاره میشود. یا به این آیه: إِنَّ اللَّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَومٍ حَتّىٰ يُغَيِّروا ما بِأَنفُسِهِم (رعد، ۱۱). اما این آیات اولاً معنای مشهوری که معمولاً برایشان بیان میشود را ندارند. و ثانیاً با بحث این نوشتار منافاتی پیدا نمیکنند. زیرا ادعای نوشتار این نیست که درون اهمیتی ندارد و یا درون را باید رها کرد و به بیرون گرایش داشت و یا با هر نوع از آسیب درونی، می توان دستاوردهای بیرونی کسب کرد. بحث بر سر این است که حل مسائل درونی بدون لحاظ امور بیرونی و نگاهی فرامرزی ممکن نیست.گاه نیز به مطالبی استناد میشود که در آن، از خطرات ارتباط بیرونی یاد شده است. لذا این دست تعاملات منشأ بسط سلطه دشمنان و اثرپذیری از آنها تلقی میشود. ممکن است در این راستا به مطالبی چون: يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنوا لا تَتَّخِذوا بِطانَةً مِن دونِكُم لا يَألونَكُم خَبالًا (آلعمران، ۱۱۸)؛ لَن يَجعَلَ اللَّهُ لِلكافِرينَ عَلَى المُؤمِنينَ سَبيلًا (نساء، ۱۴۱)، يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنوا لا تَتَّخِذوا عَدُوّي وَعَدُوَّكُم أَولِياءَ تُلقونَ إِلَيهِم بِالمَوَدَّةِ (ممتحنه، ۱) استناد شود. اما این بیانات به معنای عدم توجه به بیرون و درونبسندگی نیست؛ زیرا تعامل با بیرون را نباید منحصر در تعامل بر مبنای ضعف، پذیرش ولایت و سلطه و روابط مودتآمیز با دشمنان دانست.
پایان قسمت اول#درون_بیرون
صفحه گفتگو با قرآن | قرآنگفتble.ir/join/AKX37gUdE3
غفلت از بیرون: خطایی درونسوز (بخش دوم: نگاهی قرآنی)
قسمت ۱ از ۴در بخش اول از این نوشتار، این ادعا طرح شد که عرصه عمومی و نخبگانی کشور از معضلی رنج میبرد به نام #درونبسندگی. در آنجا این موضوع تبیین شد و برخی نمونهها در زمینه سیاستگذاری نیز به عنوان مؤید ذکر گردید. در نهایت نیز به این نکته اشاره شد که یکی از مهمترین ریشههای این نوع نگاه، دوری از تعالیم دینی و به ویژه تعالیم قرآنی است. این بخش درصدد است تا نگرش قرآن به این مسئله را به شکلی کوتاه بازشناسی کند. انگاره رایج | اینطور جا افتاده که رهنمود دین و قرآن این است که جامعه مؤمن باید به خود بپردازد و به درون و داشتههای خود نگاه کند. گاه به برخی از مطالب قرآن استناد میشود که به درون توجه میدهد. برای مثال به این آیه: يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنوا عَلَيكُم أَنفُسَكُم (مائده، ۱۰۵) اشاره میشود. یا به این آیه: إِنَّ اللَّهَ لا يُغَيِّرُ ما بِقَومٍ حَتّىٰ يُغَيِّروا ما بِأَنفُسِهِم (رعد، ۱۱). اما این آیات اولاً معنای مشهوری که معمولاً برایشان بیان میشود را ندارند. و ثانیاً با بحث این نوشتار منافاتی پیدا نمیکنند. زیرا ادعای نوشتار این نیست که درون اهمیتی ندارد و یا درون را باید رها کرد و به بیرون گرایش داشت و یا با هر نوع از آسیب درونی، می توان دستاوردهای بیرونی کسب کرد. بحث بر سر این است که حل مسائل درونی بدون لحاظ امور بیرونی و نگاهی فرامرزی ممکن نیست.گاه نیز به مطالبی استناد میشود که در آن، از خطرات ارتباط بیرونی یاد شده است. لذا این دست تعاملات منشأ بسط سلطه دشمنان و اثرپذیری از آنها تلقی میشود. ممکن است در این راستا به مطالبی چون: يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنوا لا تَتَّخِذوا بِطانَةً مِن دونِكُم لا يَألونَكُم خَبالًا (آلعمران، ۱۱۸)؛ لَن يَجعَلَ اللَّهُ لِلكافِرينَ عَلَى المُؤمِنينَ سَبيلًا (نساء، ۱۴۱)، يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنوا لا تَتَّخِذوا عَدُوّي وَعَدُوَّكُم أَولِياءَ تُلقونَ إِلَيهِم بِالمَوَدَّةِ (ممتحنه، ۱) استناد شود. اما این بیانات به معنای عدم توجه به بیرون و درونبسندگی نیست؛ زیرا تعامل با بیرون را نباید منحصر در تعامل بر مبنای ضعف، پذیرش ولایت و سلطه و روابط مودتآمیز با دشمنان دانست. پایان قسمت اول#درون_بیرونصفحه گفتگو با قرآن | قرآنگفتble.ir/join/AKX37gUdE3۱۶:۳۵