گوشه‌ای از روایت ماه هشتم
با خوانش زهرا قوامی‌فر از نویسندگان کتاب چراغدار
شما هم می‌توانید بخش‌های مورد علاقه‌تان از کتاب چراغدار را بخوانید و برای ما ارسال کنید.
حافظهـ؛ رسانه حسینیه هنر شیراز:https://ble.ir/hafezeh_shz
با خوانش زهرا قوامی‌فر از نویسندگان کتاب چراغدار
شما هم می‌توانید بخش‌های مورد علاقه‌تان از کتاب چراغدار را بخوانید و برای ما ارسال کنید.
حافظهـ؛ رسانه حسینیه هنر شیراز:https://ble.ir/hafezeh_shz
۱۷:۳۸
آنروا (1).mp3
۰۵:۴۳-۱۳.۴۴ مگابایت
آنروا
مقاومت و فراز و فرود آژانس امدادرسانی سازمان ملل
متن: محسن فائضیخوانش: میثم ملکی‌پورتنظیم و صداگذاری: پیمان زندی
سری پادکست ماجرای فلسطین ۴۷
کاری از:حافظهـ؛ رسانه حسینیه هنر شیرازhttps://ble.ir/hafezeh_shz
مقاومت و فراز و فرود آژانس امدادرسانی سازمان ملل
متن: محسن فائضیخوانش: میثم ملکی‌پورتنظیم و صداگذاری: پیمان زندی
سری پادکست ماجرای فلسطین ۴۷کاری از:حافظهـ؛ رسانه حسینیه هنر شیرازhttps://ble.ir/hafezeh_shz
۱۰:۳۷
بهتر از تو نداشتم در شبکه خبر
اخبار اتباع شبکه خبر در گزارشی به بررسی کتاب بهتر از تو نداشتم پرداخت.
کتاب بهتر از تو نداشتم کاری از حسینیه هنر شیراز با تحقیق آقای عبدالرسول محمدی و خانم زهراسادات هاشمی به قلم آقای محمدجواد رحیمی است که زندگی اولین شهید فاطمیون استان فارس، شهید سیدجواد سجادی را شرح می‌دهد.
دوربین این کتاب به طور خاص روی زندگی شهید سیدجواد سجادی بسته شده؛ به زندگی خانواده پدری و مادری سرک کشیده و قاب‌هایی گرفته از شیطنت‌ها و دغدغه‌هایی که سیدجواد را سیدجواد کرد. در نگاهی عام‌تر اما دوربین کتاب چالش‌های افغانستانی‌های مهاجر را هم ضبط کرده، به افغانستان رفته و برگشته و ما را همراه تیپ فاطمیون به سوریه برده.
برای خرید کتاب به انتشارات راهیار مراجعه کنید.
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:https://ble.ir/hafezeh_shz
اخبار اتباع شبکه خبر در گزارشی به بررسی کتاب بهتر از تو نداشتم پرداخت. کتاب بهتر از تو نداشتم کاری از حسینیه هنر شیراز با تحقیق آقای عبدالرسول محمدی و خانم زهراسادات هاشمی به قلم آقای محمدجواد رحیمی است که زندگی اولین شهید فاطمیون استان فارس، شهید سیدجواد سجادی را شرح می‌دهد. دوربین این کتاب به طور خاص روی زندگی شهید سیدجواد سجادی بسته شده؛ به زندگی خانواده پدری و مادری سرک کشیده و قاب‌هایی گرفته از شیطنت‌ها و دغدغه‌هایی که سیدجواد را سیدجواد کرد. در نگاهی عام‌تر اما دوربین کتاب چالش‌های افغانستانی‌های مهاجر را هم ضبط کرده، به افغانستان رفته و برگشته و ما را همراه تیپ فاطمیون به سوریه برده. برای خرید کتاب به انتشارات راهیار مراجعه کنید.تاریخ را به حافظهـ بسپارید:https://ble.ir/hafezeh_shz
۳:۵۴
چراغدار؛ الهام‌بخش آثار تلویزیونی
هدف ما این بود که راوی اولین روایت‌های مردمی از حادثه شاهچراغ باشیم، چه در قالب خود واقعه، چه درباره شهدا، جانبازان و افرادی که به نوعی با موضوع مرتبط بودند.یکی از چالش‌ها فضای امنیتی بود که باعث شد در مصاحبه با خادمان دچار مشکل شویم. برخی از راویان مجبور بودند در مکان‌های خاصی قرار بگیرند تا بتوانند روایت‌های خود را بیان کنند.برای اینکه کتاب از لحاظ بازخوانی حادثه ابعاد خوبی داشته باشد، در هر روایت یک یا دو QR-Code درج شده که از مصاحبه‌های تصویری با شاهدان حادثه است و یا از دوربین‌های مداربسته گرفته شده است.پژوهش‌ها از همان روز اول حادثه شروع شد و طی یکسال به پایان رسید. حدود هشت ماه نیز مراحل نویسندگی و تدوین زمان برد و پس از گذشت حدود یک سال و هشت‌ماه از حادثه تروریستی اول، کتاب چراغدار منتشر شد.حسینیه هنر شیراز تنها مرجع پژوهشی روایی از حادثه تروریستی شاهچراغ بود که علاوه بر بررسی ابعاد ماجرا سعی داشت به عمق زندگی مردمی که درگیر ماجرا بودند نیز بپردازد. پژوهش‌های این مجموعه الهام بخش ساخت آثار مختلفی از جمله سریالی به نام «روز خون» و برنامه تلویزیونی «چراغدار» بوده است. این پژوهش‌ها در اختیار عوامل سریال روز خون قرار گرفت و از بخشی از این پژوهش‌ها در تولید فیلم‌نامه استفاده کردند. البته روز خون یک سریال صرفاً اقتباسی نبود و عنصر تخیل در آن دیده می‌شد. از این پژوهش‌ها مستندهایی مانند «آرشام»، «غیبت موجه» و چند کار تلویزیونی کوتاه مانند «روایت قهرمان جهان» و مجموعه روایت‌های «حرامی در حرم» و مجموعه «سایه بالا سر» نیز تولید شد.
مشروح مصاحبه با سیدحامد ترابی، مسئول حسینیه هنر شیراز:
mehrnews.com/x36wqL
حافظهـ؛ رسانه حسینیه هنر شیراز:
https://ble.ir/hafezeh_shz
هدف ما این بود که راوی اولین روایت‌های مردمی از حادثه شاهچراغ باشیم، چه در قالب خود واقعه، چه درباره شهدا، جانبازان و افرادی که به نوعی با موضوع مرتبط بودند.یکی از چالش‌ها فضای امنیتی بود که باعث شد در مصاحبه با خادمان دچار مشکل شویم. برخی از راویان مجبور بودند در مکان‌های خاصی قرار بگیرند تا بتوانند روایت‌های خود را بیان کنند.برای اینکه کتاب از لحاظ بازخوانی حادثه ابعاد خوبی داشته باشد، در هر روایت یک یا دو QR-Code درج شده که از مصاحبه‌های تصویری با شاهدان حادثه است و یا از دوربین‌های مداربسته گرفته شده است.پژوهش‌ها از همان روز اول حادثه شروع شد و طی یکسال به پایان رسید. حدود هشت ماه نیز مراحل نویسندگی و تدوین زمان برد و پس از گذشت حدود یک سال و هشت‌ماه از حادثه تروریستی اول، کتاب چراغدار منتشر شد.حسینیه هنر شیراز تنها مرجع پژوهشی روایی از حادثه تروریستی شاهچراغ بود که علاوه بر بررسی ابعاد ماجرا سعی داشت به عمق زندگی مردمی که درگیر ماجرا بودند نیز بپردازد. پژوهش‌های این مجموعه الهام بخش ساخت آثار مختلفی از جمله سریالی به نام «روز خون» و برنامه تلویزیونی «چراغدار» بوده است. این پژوهش‌ها در اختیار عوامل سریال روز خون قرار گرفت و از بخشی از این پژوهش‌ها در تولید فیلم‌نامه استفاده کردند. البته روز خون یک سریال صرفاً اقتباسی نبود و عنصر تخیل در آن دیده می‌شد. از این پژوهش‌ها مستندهایی مانند «آرشام»، «غیبت موجه» و چند کار تلویزیونی کوتاه مانند «روایت قهرمان جهان» و مجموعه روایت‌های «حرامی در حرم» و مجموعه «سایه بالا سر» نیز تولید شد.مشروح مصاحبه با سیدحامد ترابی، مسئول حسینیه هنر شیراز:mehrnews.com/x36wqL
حافظهـ؛ رسانه حسینیه هنر شیراز:
https://ble.ir/hafezeh_shz
۱۶:۲۸
وقتی رضا در سنت لوئیس دزدیده شد
یک روز کنار ماشین ایستاده بودم و بستنی می‌فروختم. ماشین پلیس آمد و کنار پایم ترمز زد. پلیس پرسید:- تو دزدیده نشدی؟- من؟ میبینی که اینجام.- مشخصاتی که به ما گزارش شده با تو می‌خوره. گفتن یه ماشین بستنی فروشی ربوده شدهبا خودم گفتم: «آخ که رضا رو دزدیدن»به پلیس گفتم: «احتمالا رفیقمه دوتا خیابون اون طرفی داشت بستنی می‌فروخت»مشخصات ظاهری‌اش را به پلیس دادم. سریع بساطم را جمع کردم و توی خیابان‌های سنت لوئیس دنبالش گشتم. اما خبری ازش نبود که نبود. غروب شد. رفتم خانه. دیدم رضا و بقیه بچه‌ها توی خانه هستند. گفتم: «رضا چی شد؟ چه بلایی سرت آوردن؟» گفت: «بابا نامرد یهو اسلحه در آورد و گفت بشین پشت ماشین و برو. بعد که رفتم گفت پولاتو بده. اسلحش روی شقیقم بود. استخاره نکردم و سریع پولامو دادم. قانع نشد. گفت نه تو یخچالتم هرچی پول قایم کردی بیار. اونارو هم گرفت لعنتی. سر یه چهار راه گفت نگه دار. ترمز که زدم، زد به چاک»مهر ۵٢ بود که از دانشگاه ایلی‌نویز پذیرش گرفته بودم و دی ماه آمده بودم سنت لوئیس. اینجا باید یکی دو ترم زبان انگلیسی می‌خواندم و بعد می‌رفتم دانشگاه ایلی‌نویز و انتخاب رشته می‌کردم. توی این مدت باید پول در می‌آوردم. بستنی فروشی پورسانت خوبی داشت و ساعت کاری‌اش دست خودم بود. ماشینی که باهاش بستنی می‌فروختیم از این ماشین پُست قدیمی‌ها بود و فرمانش سمت راست قرار داشت مثل ماشین انگلیسی‌ها. پشتش هم یخچال گذاشته بودند. تابلویی روی ماشین نصب کرده بودیم و انواع بستنی‌ها و قیمتش را نوشته بودیم. محله‌ها را تقسیم کردیم. هرکداممان می‌رفتیم در یک خیابان مشخص. ٣ نفر بودیم. به محله سیاه‌پوست‌ها می‌رفتیم. بیشترشان فقیر بودند و کولر و حتی یخچال نداشتند. اما بیشتر سفیدپوست‌ها توی خانه‌هایشان یخچال داشتند و یا از سوپرمارکت خرید می‌کردند. جدای این نمی‌گذاشتند بچه‌هایشان زیاد توی خیابان باشند ولی سیاه‌پوست‌ها به بچه‌هایشان پول می‌دادند و آن‌ها برای اینکه خنک شوند از ما بستنی می‌خریدند. ماجرای دزدیده شدن رضا باعث نشد از کار کردن منصرف شوم. از فردا توی یکی دیگر از محله‌های سیاه‌پوست بساط کردم. تا اینکه چند روز بعد وقتی رسیدم خانه، دیدم یکی از هم‌خانه‌ای‌هایم که شیرازی بود و فوق‌لیسانس می‌خواند آش و لاش افتاده گوشه اتاق. پرسیدم: «چی شده؟ این چه ریخت و قیافه‌ایه؟ کی کتکت زده؟» گفت: «تو ماشین نشسته بودم که دو نفر پریدن داخل ماشین. می‌خواستن پولامو بگیرن. از صبح کلی بستنی فروخته بودم. ندادم. حمله کردن بهم. شانس آوردم اسلحه نداشتن. با هر بدبختی بود خودمو از ماشین پرت کردم پایین تا فرار کنم. محمد توی خیابون کلی آدم نشسته بود. زن و مرد. موقعی که داشتن کتکم می‌زدن اینا روشون رو می‌کردن یه سمت دیگه. دو سه تا مشت خوردم. دیدم یه خونه درش بازه. با خودم گفتم تا نکشتنم برم یه جا بهم پناه بدن. دویدم سمت خونه. تا رسیدم دم خونه در رو بست. دوباره دوسه تا مشت دیگه خوردم. دویدم سمت یه خونه‌ی دیگه. اونم در رو بست. هیشکی بهم پناه نداد.» گفتم: «خب بعدش چی شد؟ چجوری ولت کردن؟» گفت:«نمیدونم. فکر کنم صدای آژیر ماشین پلیس رو شنیدن که در رفتن و بیخیالم شدن.»بعد از این اتفاق، باز هم برای مدتی بستنی فروختم. ولی بعدش به خاطر خطر کشته شدن ولش کردم. توی این مدت چیزهای جدیدی از آمریکا فهمیدم. آنجا می‌گفتند:«بهترین شاهد، شاهد مرده ست.» مثلا وقتی توی یک محله کسی کشته می‌شد، پلیس می‌رفت سراغ مردم آنجا. همه می‌گفتند ما چیزی ندیدیم. می‌ترسیدند شاهد شوند. وقتی درگیری برایت پیش می‌آمد کسی بهت کمک نمی‌کرد چون خودش توی خطر می‌افتاد. تمام زرق و برق آمریکا تا غروب آفتابش بود. بعدش دیگر هیچ زنی به خودش جرات نمی‌داد تنهایی پیاده جایی برود.
روایت محمدتقی ایزدی، از اعضای سابق جهاد سازندگی استان فارس؛ ٣ آبان ١۴٠٣
تحقیق و تنظیم: پویان حسن نیا
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:
https://ble.ir/hafezeh_shz
یک روز کنار ماشین ایستاده بودم و بستنی می‌فروختم. ماشین پلیس آمد و کنار پایم ترمز زد. پلیس پرسید:- تو دزدیده نشدی؟- من؟ میبینی که اینجام.- مشخصاتی که به ما گزارش شده با تو می‌خوره. گفتن یه ماشین بستنی فروشی ربوده شدهبا خودم گفتم: «آخ که رضا رو دزدیدن»به پلیس گفتم: «احتمالا رفیقمه دوتا خیابون اون طرفی داشت بستنی می‌فروخت»مشخصات ظاهری‌اش را به پلیس دادم. سریع بساطم را جمع کردم و توی خیابان‌های سنت لوئیس دنبالش گشتم. اما خبری ازش نبود که نبود. غروب شد. رفتم خانه. دیدم رضا و بقیه بچه‌ها توی خانه هستند. گفتم: «رضا چی شد؟ چه بلایی سرت آوردن؟» گفت: «بابا نامرد یهو اسلحه در آورد و گفت بشین پشت ماشین و برو. بعد که رفتم گفت پولاتو بده. اسلحش روی شقیقم بود. استخاره نکردم و سریع پولامو دادم. قانع نشد. گفت نه تو یخچالتم هرچی پول قایم کردی بیار. اونارو هم گرفت لعنتی. سر یه چهار راه گفت نگه دار. ترمز که زدم، زد به چاک»مهر ۵٢ بود که از دانشگاه ایلی‌نویز پذیرش گرفته بودم و دی ماه آمده بودم سنت لوئیس. اینجا باید یکی دو ترم زبان انگلیسی می‌خواندم و بعد می‌رفتم دانشگاه ایلی‌نویز و انتخاب رشته می‌کردم. توی این مدت باید پول در می‌آوردم. بستنی فروشی پورسانت خوبی داشت و ساعت کاری‌اش دست خودم بود. ماشینی که باهاش بستنی می‌فروختیم از این ماشین پُست قدیمی‌ها بود و فرمانش سمت راست قرار داشت مثل ماشین انگلیسی‌ها. پشتش هم یخچال گذاشته بودند. تابلویی روی ماشین نصب کرده بودیم و انواع بستنی‌ها و قیمتش را نوشته بودیم. محله‌ها را تقسیم کردیم. هرکداممان می‌رفتیم در یک خیابان مشخص. ٣ نفر بودیم. به محله سیاه‌پوست‌ها می‌رفتیم. بیشترشان فقیر بودند و کولر و حتی یخچال نداشتند. اما بیشتر سفیدپوست‌ها توی خانه‌هایشان یخچال داشتند و یا از سوپرمارکت خرید می‌کردند. جدای این نمی‌گذاشتند بچه‌هایشان زیاد توی خیابان باشند ولی سیاه‌پوست‌ها به بچه‌هایشان پول می‌دادند و آن‌ها برای اینکه خنک شوند از ما بستنی می‌خریدند. ماجرای دزدیده شدن رضا باعث نشد از کار کردن منصرف شوم. از فردا توی یکی دیگر از محله‌های سیاه‌پوست بساط کردم. تا اینکه چند روز بعد وقتی رسیدم خانه، دیدم یکی از هم‌خانه‌ای‌هایم که شیرازی بود و فوق‌لیسانس می‌خواند آش و لاش افتاده گوشه اتاق. پرسیدم: «چی شده؟ این چه ریخت و قیافه‌ایه؟ کی کتکت زده؟» گفت: «تو ماشین نشسته بودم که دو نفر پریدن داخل ماشین. می‌خواستن پولامو بگیرن. از صبح کلی بستنی فروخته بودم. ندادم. حمله کردن بهم. شانس آوردم اسلحه نداشتن. با هر بدبختی بود خودمو از ماشین پرت کردم پایین تا فرار کنم. محمد توی خیابون کلی آدم نشسته بود. زن و مرد. موقعی که داشتن کتکم می‌زدن اینا روشون رو می‌کردن یه سمت دیگه. دو سه تا مشت خوردم. دیدم یه خونه درش بازه. با خودم گفتم تا نکشتنم برم یه جا بهم پناه بدن. دویدم سمت خونه. تا رسیدم دم خونه در رو بست. دوباره دوسه تا مشت دیگه خوردم. دویدم سمت یه خونه‌ی دیگه. اونم در رو بست. هیشکی بهم پناه نداد.» گفتم: «خب بعدش چی شد؟ چجوری ولت کردن؟» گفت:«نمیدونم. فکر کنم صدای آژیر ماشین پلیس رو شنیدن که در رفتن و بیخیالم شدن.»بعد از این اتفاق، باز هم برای مدتی بستنی فروختم. ولی بعدش به خاطر خطر کشته شدن ولش کردم. توی این مدت چیزهای جدیدی از آمریکا فهمیدم. آنجا می‌گفتند:«بهترین شاهد، شاهد مرده ست.» مثلا وقتی توی یک محله کسی کشته می‌شد، پلیس می‌رفت سراغ مردم آنجا. همه می‌گفتند ما چیزی ندیدیم. می‌ترسیدند شاهد شوند. وقتی درگیری برایت پیش می‌آمد کسی بهت کمک نمی‌کرد چون خودش توی خطر می‌افتاد. تمام زرق و برق آمریکا تا غروب آفتابش بود. بعدش دیگر هیچ زنی به خودش جرات نمی‌داد تنهایی پیاده جایی برود.
روایت محمدتقی ایزدی، از اعضای سابق جهاد سازندگی استان فارس؛ ٣ آبان ١۴٠٣
تحقیق و تنظیم: پویان حسن نیا
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:
https://ble.ir/hafezeh_shz
۱۵:۵۴
در هنگام هجوم غم‌ها باید به این چراغ ظلمت‌سوز (چراغدار) پناه برد
دکتر سیدحمیدرضا علوی ، استاد دانشگاه و عضو هیئت علمی دانشگاه شهید باهنر کرمان در یادداشتی به بررسی کتاب چراغدار پرداخت. این استاد علوم تربیتی دانشگاه در بخشی از این یادداشت نوشته است:
کتاب حکمت‌آمیز و رحمت‌خیز «چراغدار» براستی چراغ‌وار و مهرآسا و مهتاب‌وش هدایتگر خواننده‌ای است که شیدا و دلداده حقیقت پنهان پشت حادثه‌ای جانسوز و جگرسوز یعنی حادثه تروریستی حرم حضرت شاهچراغ(ع) است. حتی خود من که بسیاری نکات بعد از گذشت چند سال از این اتفاق تلخ و جانکاه همچنان برایم در هاله‌ای از ابهام بود با مطالعه این کتاب پاسخ سوالات خود را دریافتم و بواسطه توضیحات راهگشایانه آن از من رفع ابهام شد.
اکنون از سر ارادت و شیفتگی و دلبردگی بر خویشتن فرض و واجب می‌دانم که بگویم حقا که در هنگام هجوم غم‌ها و دلمردگی‌ها و ناآرامی‌های زندگی باید به این چراغ ظلمت‌سوز (چراغدار) پناه برد.
به اعتقاد من، کتاب «چراغدار» بالقوه توان و شایستگی آن را دارد که هر فصل آن در مورد هر شهید به رمان یا رمان‌هایی مستقل تبدیل شود و حتی مجموعه‌هایی دیگر در همین قالب برای کودکان و نوجوانان از آن استخراج و به رشته تحریر در آید.
متن کامل یادداشت در روزنامه آگاه را از اینجا بخوانید.
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:https://ble.ir/hafezeh_shz
دکتر سیدحمیدرضا علوی ، استاد دانشگاه و عضو هیئت علمی دانشگاه شهید باهنر کرمان در یادداشتی به بررسی کتاب چراغدار پرداخت. این استاد علوم تربیتی دانشگاه در بخشی از این یادداشت نوشته است:کتاب حکمت‌آمیز و رحمت‌خیز «چراغدار» براستی چراغ‌وار و مهرآسا و مهتاب‌وش هدایتگر خواننده‌ای است که شیدا و دلداده حقیقت پنهان پشت حادثه‌ای جانسوز و جگرسوز یعنی حادثه تروریستی حرم حضرت شاهچراغ(ع) است. حتی خود من که بسیاری نکات بعد از گذشت چند سال از این اتفاق تلخ و جانکاه همچنان برایم در هاله‌ای از ابهام بود با مطالعه این کتاب پاسخ سوالات خود را دریافتم و بواسطه توضیحات راهگشایانه آن از من رفع ابهام شد.اکنون از سر ارادت و شیفتگی و دلبردگی بر خویشتن فرض و واجب می‌دانم که بگویم حقا که در هنگام هجوم غم‌ها و دلمردگی‌ها و ناآرامی‌های زندگی باید به این چراغ ظلمت‌سوز (چراغدار) پناه برد.به اعتقاد من، کتاب «چراغدار» بالقوه توان و شایستگی آن را دارد که هر فصل آن در مورد هر شهید به رمان یا رمان‌هایی مستقل تبدیل شود و حتی مجموعه‌هایی دیگر در همین قالب برای کودکان و نوجوانان از آن استخراج و به رشته تحریر در آید. متن کامل یادداشت در روزنامه آگاه را از اینجا بخوانید.
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:https://ble.ir/hafezeh_shz
۱۰:۰۹
بازارسال شده از
مسابقه سراسری کتاب «چراغ دار»روایت‌هایی از زندگی شهدای دو حادثه تروریستی در حرم حضرت شاهچراغ(ع)جوایز یک جایزه ۵ میلیون تومانی یک جایزه ۴ میلیون تومانی یک جایزه ٣ میلیون تومانی یک جایزه ٢ میلیون تومانی یازده جایزه ۱ میلیون تومانی زمان اجرای مسابقه از چهارم آبان ١۴٠٣ به مدت دو ماهشرکت در مسابقه به صورت اینترنتی است و در طول ۲ ماه برگزاری امکان پذیر است.برای تهیه کتاب از سراسر کشور به شماره 09175569951 در بله و ایتا پیام دهید. آیدی بله و ایتا: @Mohammadi_Ar111کتاب چراغدار در کتابخانه‌های عمومی استان فارس موجود است.
برای شرکت در مسابقه سراسری کتابخوانی چراغدار از طریق پیوند زیر اقدام کنید:
شرکت در مسابقه چراغدار
حافظهـ؛ رسانه حسینیه هنر شیراز:https://ble.ir/hafezeh_shz
۲:۴۹
آقای دکتر! جمعیت منتظر شماست
خاطره‌ای از سخنرانی دکتر شریعتی در دانشگاه فردوسی مشهدبه روایت آقای ادب؛ دانشجوی وقت این دانشگاه
بخشی از پروژه ستاد جنگ استان فارس واحد تاریخ شفاهی حسینیه هنر شیراز
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:
https://ble.ir/hafezeh_shz
خاطره‌ای از سخنرانی دکتر شریعتی در دانشگاه فردوسی مشهدبه روایت آقای ادب؛ دانشجوی وقت این دانشگاهبخشی از پروژه ستاد جنگ استان فارس واحد تاریخ شفاهی حسینیه هنر شیرازتاریخ را به حافظهـ بسپارید:
https://ble.ir/hafezeh_shz
۹:۵۵
جزئیات تلخ
برای تکمیل مصاحبه شهید علی‌اصغر لری‌گویینی باید با مادرش تماس می‌گرفتم. سوالاتم جزئی بود و پرسیدنش سخت. نه می‌توانستم از خیر پرسیدنش بگذرم نه رویش را داشتم اینقدر وارد جزئیات بشوم. اما چاره‌ای نبود. بدون این جزییات متن لخت‌وعور بود. اجازه تخیل هم نداشتم. هر طور بود باید می‌پرسیدم. شهید اهل سیرجان بود و جنس مصاحبه‌مان تلفنی. تماس گرفتم. مادر شهید درگیر بود و ناخوش. آخر سر مصاحبه‌مان شد ساعت ۱۰ شب. دلشوره داشتم سوال‌هایم دلخورش کند. توضیح دادم که برای نوشتن روایت زندگی شهید، نیاز به یک سری جزئیات دارم. جزئیاتی که دل خودم را هم می‌لرزاند چه برسد به مادر شهید.-آخرین بار کی علی‌اصغر رو دیدید؟ کی و چطور خبر شهادتش رو شنیدید؟ کی بهتون خبر داد؟ چجوری گفت؟ قبلش داشتید چیکار می‌کردید؟ وقتی فهمیدید واکنش‌تون چی بود؟ چیکار کردید؟ چطور غم‌تون رو بروز دادید؟ و ...-کل شب چشم روی هم نذاشته بودم. ساعت ۸ صبح با صدای در از خواب پریدم. تازه خوابم برده بود. پسرداییم پشت در بود. مِن‌مِن‌کنان گفت: «اهورا توی شاهچراغ تیر خورده!» بلافاصله راه افتادیم سمت شیراز. از علی اصغر پرسیدم و بهم اطمینان دادن حالش خوبه. تمام راه زیر لب ذکر می‌گفتم و از اهل‌بیت کمک می‌خواستم. نگران بچه‌هایم بودم. ورودی شیراز پسرداییم گفت: «علی‌اصغر شهید شده!» باورم نمی‌شد. بهم ریختم. حالم دست خودم نبود. جیغ می‌زدم و با دست توی صورت خودم می‌کوبیدم. هق‌هق گریه‌هام ماشین رو پر کرده بوده. علی‌اصغر همه‌ی امیدم بود. تموم دنیام بود...اگرچه برایش سخت بود، با حوصله جواب می‌داد. انگار او از من مصمم‌تر بود و کامل بودن روایت زندگی شهید برای او اهمیتی چند برابر داشت.امروز که یک سال و دو ماه از آن مصاحبه می‌گذرد و من رخت مادری بر تن دارم؛ نمی‌دانم او با چه قدرتی توانست سوال‌هایم را جواب دهد؟ یا شاید بهتر است بگویم نمی‌دانم او با چه قدرتی توانست پای این غم تاب بیاورد؟
پ.ن: علی‌اصغر لری‌گویینی در ٧ سالگی در حادثه تروریستی حرم شاهچراغ در تاریخ ۴ آبان ۱۴۰۱ به شهادت رسید.
روایت ثریا گودرزی ٨ آذر ١۴٠٣
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:https://ble.ir/hafezeh_shz
برای تکمیل مصاحبه شهید علی‌اصغر لری‌گویینی باید با مادرش تماس می‌گرفتم. سوالاتم جزئی بود و پرسیدنش سخت. نه می‌توانستم از خیر پرسیدنش بگذرم نه رویش را داشتم اینقدر وارد جزئیات بشوم. اما چاره‌ای نبود. بدون این جزییات متن لخت‌وعور بود. اجازه تخیل هم نداشتم. هر طور بود باید می‌پرسیدم. شهید اهل سیرجان بود و جنس مصاحبه‌مان تلفنی. تماس گرفتم. مادر شهید درگیر بود و ناخوش. آخر سر مصاحبه‌مان شد ساعت ۱۰ شب. دلشوره داشتم سوال‌هایم دلخورش کند. توضیح دادم که برای نوشتن روایت زندگی شهید، نیاز به یک سری جزئیات دارم. جزئیاتی که دل خودم را هم می‌لرزاند چه برسد به مادر شهید.-آخرین بار کی علی‌اصغر رو دیدید؟ کی و چطور خبر شهادتش رو شنیدید؟ کی بهتون خبر داد؟ چجوری گفت؟ قبلش داشتید چیکار می‌کردید؟ وقتی فهمیدید واکنش‌تون چی بود؟ چیکار کردید؟ چطور غم‌تون رو بروز دادید؟ و ...-کل شب چشم روی هم نذاشته بودم. ساعت ۸ صبح با صدای در از خواب پریدم. تازه خوابم برده بود. پسرداییم پشت در بود. مِن‌مِن‌کنان گفت: «اهورا توی شاهچراغ تیر خورده!» بلافاصله راه افتادیم سمت شیراز. از علی اصغر پرسیدم و بهم اطمینان دادن حالش خوبه. تمام راه زیر لب ذکر می‌گفتم و از اهل‌بیت کمک می‌خواستم. نگران بچه‌هایم بودم. ورودی شیراز پسرداییم گفت: «علی‌اصغر شهید شده!» باورم نمی‌شد. بهم ریختم. حالم دست خودم نبود. جیغ می‌زدم و با دست توی صورت خودم می‌کوبیدم. هق‌هق گریه‌هام ماشین رو پر کرده بوده. علی‌اصغر همه‌ی امیدم بود. تموم دنیام بود...اگرچه برایش سخت بود، با حوصله جواب می‌داد. انگار او از من مصمم‌تر بود و کامل بودن روایت زندگی شهید برای او اهمیتی چند برابر داشت.امروز که یک سال و دو ماه از آن مصاحبه می‌گذرد و من رخت مادری بر تن دارم؛ نمی‌دانم او با چه قدرتی توانست سوال‌هایم را جواب دهد؟ یا شاید بهتر است بگویم نمی‌دانم او با چه قدرتی توانست پای این غم تاب بیاورد؟
پ.ن: علی‌اصغر لری‌گویینی در ٧ سالگی در حادثه تروریستی حرم شاهچراغ در تاریخ ۴ آبان ۱۴۰۱ به شهادت رسید.
روایت ثریا گودرزی ٨ آذر ١۴٠٣
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:https://ble.ir/hafezeh_shz
۱۵:۲۴
جامعه‌شناسی با کله‌پاچه
باید کنار درس‌های تخصصی مهندسی عمران، یکسری درس‌های عمومی را می‌گذراندیم. ترم دو یا سه بود که جامعه‌شناسی را انتخاب کردم. درس‌های عمومی معمولا دانشجوها زیاد بودند و کلاس در فضایی مثل آمفی‌تئاتر برگزار می‌شد. در کلاس جامعه‌شناسی نزدیک به صد دانشجو بودیم. استادمان بازنشسته ارتش آمریکا بود. خانمی حدود ٧٠ ساله که توی این سن بلوز و شلوار ارتشی ساده می‌پوشید. به جای کمربند هم فانوسقه می‌بست. هنوز خلق و خوی ارتشی توی رگش جریان داشت. مثلا موقع راه رفتن انگار به چپ‌چپ به راست‌راست نظامی را اجرا می‌کرد. دکتری جامعه شناسی داشت. یک‌بار رو کرد به ما و گفت: «چندین سال پیش از طرف ارتش آمریکا رفتم مکزیک. ۵ سال اونجا بین قبایل سرخپوستی زندگی کردم. کارم جامعه‌شناسی بود. چیزای جالبی ازشون دیدم. مثلا دیدم این سرخپوست‌ها کله‌پاچه می‌خورن» چند ثانیه مکث کرد. مثل همیشه با سینه‌ای جلو و سری راست و گامی استوار به چپ‌چپ چند قدم برداشت. ایستاد. با به راست‌راست دوباره چرخید سمت ما. بعد با پوزخندی تمسخرآمیز گفت: «یه روز یکیشون بهم گفت ما تمدنمون از شما آمریکایی‌ها خیلی بیشتره. شما هنوز ٢٠٠ سال هم تمدن ندارین. قدمت فرهنگی‌تون از ما سرخپوستا خیلی پایین‌تره» دانشجوها زدند زیر خنده. بهم برخورد. دستم را بالا بردم و اجازه صحبت کردن خواستم. اجازه داد. از جایم بلند شدم و گفتم: «استاد در کشور من همه کله پاچه می‌خورن. منم می‌خورم. ولی من از جایی اومدم که ٧ هزار سال تمدن داره. شما توی آمریکا بعضی وقتا غذاهایی می‌خورین که ما تو کشورمون به سگمون هم نمی‌دیم. تمدن ربطی به غذا نداره.»بعضی از آمریکایی‌ها خودشان را از بقیه کشورها بالاتر می‌دانستند. من اگر احساس می‌کردم دارد ملیت و مذهبم تحقیر می‌شود جلویشان می‌ایستادم. مثلا یک روز یک آمریکایی از محمدرضا پهلوی بد گفت و بهش توهین کرد. من مخالف حکومت بودم اما فهمیدم آن آمریکایی از روی دلسوزی این حرف‌ها را نمی‌زند. می‌خواست کشورم را تحقیر کند که مثلا این چه حکومتی است شما دارید. من هم بهش گفتم: «شاه کشور من به تو هیچ ربطی نداره. تو حق نداری در امور کشور من دخالت کنی. سرت تو کارخودت باشه. ما خودمون مشکلات خودمونو حل می‌کنیم» از شنیدن این جملات جا خورد و برای چندثانیه مات و مبهوت بهم خیره شد. من از روی عشق به وطنم با شاه مخالف بودم و آن آمریکایی از روی تحقیر کشورم. من زیر بار چنین تحقیری هیچ وقت نرفتم.
روایت محمدتقی ایزدی، از اعضای سابق جهاد سازندگی استان فارستحقیق و تنظیم: پویان حسن نیا
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:https://ble.ir/hafezeh_shz
باید کنار درس‌های تخصصی مهندسی عمران، یکسری درس‌های عمومی را می‌گذراندیم. ترم دو یا سه بود که جامعه‌شناسی را انتخاب کردم. درس‌های عمومی معمولا دانشجوها زیاد بودند و کلاس در فضایی مثل آمفی‌تئاتر برگزار می‌شد. در کلاس جامعه‌شناسی نزدیک به صد دانشجو بودیم. استادمان بازنشسته ارتش آمریکا بود. خانمی حدود ٧٠ ساله که توی این سن بلوز و شلوار ارتشی ساده می‌پوشید. به جای کمربند هم فانوسقه می‌بست. هنوز خلق و خوی ارتشی توی رگش جریان داشت. مثلا موقع راه رفتن انگار به چپ‌چپ به راست‌راست نظامی را اجرا می‌کرد. دکتری جامعه شناسی داشت. یک‌بار رو کرد به ما و گفت: «چندین سال پیش از طرف ارتش آمریکا رفتم مکزیک. ۵ سال اونجا بین قبایل سرخپوستی زندگی کردم. کارم جامعه‌شناسی بود. چیزای جالبی ازشون دیدم. مثلا دیدم این سرخپوست‌ها کله‌پاچه می‌خورن» چند ثانیه مکث کرد. مثل همیشه با سینه‌ای جلو و سری راست و گامی استوار به چپ‌چپ چند قدم برداشت. ایستاد. با به راست‌راست دوباره چرخید سمت ما. بعد با پوزخندی تمسخرآمیز گفت: «یه روز یکیشون بهم گفت ما تمدنمون از شما آمریکایی‌ها خیلی بیشتره. شما هنوز ٢٠٠ سال هم تمدن ندارین. قدمت فرهنگی‌تون از ما سرخپوستا خیلی پایین‌تره» دانشجوها زدند زیر خنده. بهم برخورد. دستم را بالا بردم و اجازه صحبت کردن خواستم. اجازه داد. از جایم بلند شدم و گفتم: «استاد در کشور من همه کله پاچه می‌خورن. منم می‌خورم. ولی من از جایی اومدم که ٧ هزار سال تمدن داره. شما توی آمریکا بعضی وقتا غذاهایی می‌خورین که ما تو کشورمون به سگمون هم نمی‌دیم. تمدن ربطی به غذا نداره.»بعضی از آمریکایی‌ها خودشان را از بقیه کشورها بالاتر می‌دانستند. من اگر احساس می‌کردم دارد ملیت و مذهبم تحقیر می‌شود جلویشان می‌ایستادم. مثلا یک روز یک آمریکایی از محمدرضا پهلوی بد گفت و بهش توهین کرد. من مخالف حکومت بودم اما فهمیدم آن آمریکایی از روی دلسوزی این حرف‌ها را نمی‌زند. می‌خواست کشورم را تحقیر کند که مثلا این چه حکومتی است شما دارید. من هم بهش گفتم: «شاه کشور من به تو هیچ ربطی نداره. تو حق نداری در امور کشور من دخالت کنی. سرت تو کارخودت باشه. ما خودمون مشکلات خودمونو حل می‌کنیم» از شنیدن این جملات جا خورد و برای چندثانیه مات و مبهوت بهم خیره شد. من از روی عشق به وطنم با شاه مخالف بودم و آن آمریکایی از روی تحقیر کشورم. من زیر بار چنین تحقیری هیچ وقت نرفتم.
روایت محمدتقی ایزدی، از اعضای سابق جهاد سازندگی استان فارستحقیق و تنظیم: پویان حسن نیا
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:https://ble.ir/hafezeh_shz
۱۶:۵۵
سنوار اعجوبه.mp3
۰۷:۳۹-۱۷.۸۷ مگابایت
سنوار، اعجوبه‌ای در مظان اتهام
مروری بر اقدامات کمتر شنیده شده از شهید یحیی سنوار
متن: محسن فائضیخوانش: میثم ملکی‌پورتنظیم و صداگذاری: پیمان زندی
سری پادکست ماجرای فلسطین ۴۸
کاری از:حافظهـ؛ رسانه حسینیه هنر شیرازhttps://ble.ir/hafezeh_shz
مروری بر اقدامات کمتر شنیده شده از شهید یحیی سنوار
متن: محسن فائضیخوانش: میثم ملکی‌پورتنظیم و صداگذاری: پیمان زندی
سری پادکست ماجرای فلسطین ۴۸کاری از:حافظهـ؛ رسانه حسینیه هنر شیرازhttps://ble.ir/hafezeh_shz
۱۰:۴۴
حسینیه هنر شیراز با همکاری جامعه‌اسلامی دانشگاه شیراز برگزار می‌کند:کارگاه نویسندگی در تاریخ شفاهی شهید غسان کنفانی
سرفصل‌های دوره شامل:چرا نویسنده دنبال دردسر می‌گردد؟ستون‌های اصلی متن چیست؟چه چیزهایی ستون‌های متن را آوار می‌کنند؟چه موقع ساده‌نویسی مچ ادبی‌نویسی را می‌خواباند؟حذف کردن هنر است. چرا؟نویسندگی تاریخ شفاهی نسبت به خاطره‌نگاری و داستان نویسی چه دست بالایی دارد؟چه زاویه‌دیدهایی مناسب تاریخ شفاهی است؟
استاد دوره:محمدجواد رحیمی ؛ نویسنده کتاب‌های بهتر از تو نداشتم، هفت خان شستن، نهضت در شیراز
🪪 امکان همکاری با حسینه هنر پس از پایان موفقیت‌آمیز دوره فراهم است.
هزینه شرکت در دوره: ۴۰۰ هزار تومان (هزینه ثبت‌نام برای دانشجویان دانشگاه شیراز ۲۰۰ هزار تومان)
زمان برگزاری دوره: ٢٢ و ٢٣ آذر
مکان برگزاری دوره: دانشگاه شیراز
جهت ثبت‌نام می‌توانید از طریق شماره تماس‌ها یا لینک زیر اقدام فرمایید. https://survey.porsline.ir/s/6iLhk0se 09020603322 (راه ارتباطی برای عموم افراد)09375302855 (راه ارتباطی برای دانشجویان دانشگاه شیراز)
برای افرادی که از شهرستان‌ها در این کارگاه شرکت می‌کنند، اسکان در نظر گرفته شده است.
حافظهـ؛ رسانه حسینیه هنر شیرازhttps://ble.ir/hafezeh_shz
شهید غسان کنفانی سرفصل‌های دوره شامل:چرا نویسنده دنبال دردسر می‌گردد؟ستون‌های اصلی متن چیست؟چه چیزهایی ستون‌های متن را آوار می‌کنند؟چه موقع ساده‌نویسی مچ ادبی‌نویسی را می‌خواباند؟حذف کردن هنر است. چرا؟نویسندگی تاریخ شفاهی نسبت به خاطره‌نگاری و داستان نویسی چه دست بالایی دارد؟چه زاویه‌دیدهایی مناسب تاریخ شفاهی است؟ استاد دوره:محمدجواد رحیمی ؛ نویسنده کتاب‌های بهتر از تو نداشتم، هفت خان شستن، نهضت در شیراز🪪 امکان همکاری با حسینه هنر پس از پایان موفقیت‌آمیز دوره فراهم است.
هزینه شرکت در دوره: ۴۰۰ هزار تومان (هزینه ثبت‌نام برای دانشجویان دانشگاه شیراز ۲۰۰ هزار تومان) زمان برگزاری دوره: ٢٢ و ٢٣ آذر مکان برگزاری دوره: دانشگاه شیرازجهت ثبت‌نام می‌توانید از طریق شماره تماس‌ها یا لینک زیر اقدام فرمایید. https://survey.porsline.ir/s/6iLhk0se 09020603322 (راه ارتباطی برای عموم افراد)09375302855 (راه ارتباطی برای دانشجویان دانشگاه شیراز)برای افرادی که از شهرستان‌ها در این کارگاه شرکت می‌کنند، اسکان در نظر گرفته شده است.حافظهـ؛ رسانه حسینیه هنر شیرازhttps://ble.ir/hafezeh_shz
۱۵:۵۹
من به اندیشه‌ات نمره دادم
خاطره‌ای از سخنرانی دکتر شریعتی در دانشگاه فردوسی مشهدبه روایت آقای ادب؛ دانشجوی وقت این دانشگاه
بخشی از پروژه ستاد جنگ استان فارس واحد تاریخ شفاهی حسینیه هنر شیراز
تاریخ را به حافظه بسپارید:
https://ble.ir/hafezeh_shz
خاطره‌ای از سخنرانی دکتر شریعتی در دانشگاه فردوسی مشهدبه روایت آقای ادب؛ دانشجوی وقت این دانشگاهبخشی از پروژه ستاد جنگ استان فارس واحد تاریخ شفاهی حسینیه هنر شیرازتاریخ را به حافظه بسپارید:
https://ble.ir/hafezeh_shz
۱۷:۴۴
بازارسال شده از
باشگاه طنز انقلاب اسلامی برگزار میکنددومین فراخوان سراسری کارتون و کاریکاتور «شکست ترمیم ناپذیر»
با محوریت سخنان و کلیدواژه‌های رهبر معظم انقلاب اسلامی در مورد حرکت مجاهدان فلسطینی در عملیات بزرگ طوفان‌الاقصی داوران:استاد مازیار بیژنیاستاد محمد علی رجبی جوایز: نفر اول: 50 میلیون ریال نفر دوم: 30 میلیون ریال نفر سوم: 20 میلیون ریال مهلت ارسال آثار تا 1 دی ماه 1403 برای شرکت در فراخوان و کسب اطلاعات بیشتر با شناسه @farakhan_cartoon در پیامرسان‌های بله، ایتا و تلگرام در ارتباط باشید.۱۳:۳۲
بازارسال شده از
ما طالب آزادی هستیم
برشی از صحبت‌های شهید دستغیب
انتشار به مناسبت ایام شهادت
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:https://ble.ir/hafezeh_shz
برشی از صحبت‌های شهید دستغیبانتشار به مناسبت ایام شهادتتاریخ را به حافظهـ بسپارید:https://ble.ir/hafezeh_shz
۷:۱۸
رهبر انقلاب در تبیین چرایی مبارزه با داعش: فتنه داعش یک چیز معمولی نبود. هرجا توانستند فجایعی مثل حادثه شاهچراغ، حادثه کرمان و حادثه مجلس را به وجود آوردند.١۴٠٣/٠٩/٢١ کتاب چراغدار روایت‌گر فاجعه‌آفرینی داعش در حرم حضرت شاهچراغ(ع)برای تهیه کتاب از سراسر کشور به شماره ٠٩١٧۵۵۶٩٩۵١ در بله و ایتا پیام دهید. آیدی بله و ایتا: @Mohammadi_Ar111برای شرکت در مسابقه سراسری کتابخوانی چراغدار از طریق پیوند زیر اقدام کنید:
شرکت در مسابقه چراغدار
حافظهـ؛ رسانه حسینیه هنر شیراز:https://ble.ir/hafezeh_shz
۱۲:۲۴
مسابقه سراسری کتاب «چراغ دار» تمدید شدروایتهایی از واقعه و زندگی شهدای دو حادثه تروریستی در حرم حضرت شاهچراغ(ع)جوایز یک جایزه ۵ میلیون تومانی یک جایزه ۴ میلیون تومانی یک جایزه ٣ میلیون تومانی یک جایزه ٢ میلیون تومانی یازده جایزه ۱ میلیون تومانی مهلت شرکت در مسابقه تا ۱۲ بهمن‌ماه تمدید شد.برای تهیه کتاب از سراسر کشور کلمه چراغدار را به شماره 09175569951 در بله و ایتا ارسال کنید. آیدی بله و ایتا: @Mohammadi_Ar111کتاب چراغدار در کتابخانه‌های عمومی استان فارس موجود است.
برای شرکت در مسابقه سراسری کتابخوانی چراغدار از طریق پیوند زیر اقدام کنید:
شرکت در مسابقه چراغدار
حافظهـ؛ رسانه حسینیه هنر شیراز:https://ble.ir/hafezeh_shz
۱۵:۱۷
مستشار دائم الخمر
سال دوم حضورم در آمریکا بود، یعنی سال ۵۴. ترم چهارمم که تمام شد یکی از دانشجوهای شیرازی بهم پیشنهاد کار داد. کارش کارگری توی زیرزمین کشتی بود. کشتی‌ها کنار ساحل می‌سی‌سی‌پی پهلو می‌گرفتند. بارشان آرد بود. رودخانه می‌سی‌سی‌پی از سنت لوئیس رد می‌شد و با دانشگاه ما فاصله کمی داشت.ما آن زیر باید چند لوله را باز و بسته می‌کردیم. اگر لوله انتقال آرد گیر می‌کرد بهش ضربه می‌زدیم و آخر کار آرد را از لوله‌ها با هوایی که پشتشان بود به سیلوهای کنار ساحل منتقل می‌کردیم. هوا گرم بود و شرجی. ولی چون حقوقش خوب بود ماندم تا کار کنم. ٣تا ایرانی بودیم. کارگر زیاد داشت. بین این کارگرها یکی‌شان به نام جو با ما ایرانی‌ها گرم می‌گرفت. آمریکایی سفیدپوست بود و آنجا مثل ما به عنوان کارگر ساده کار می‌کرد. نه تخصصی داشت و نه سواد آن‌چنانی. تخصص اصلی‌اش دائم الخمر بودنش بود. از حضورم توی زیر زمین گرم و شرجی کشتی یک هفته گذشت. یک روز جو آمد پیشم و گفت: - بهم پیشنهاد کردن برم ایران. - ایران؟ پیشنهاد چی؟- دوران سربازی‌م توی جنگ ویتنام کمک مکانیک هلی‌کوپتر بودم. الان از ارتش بهم پیشنهاد کردن به عنوان مکانیک هلی‌کوپتر برم شرکت بِلر اصفهان. حقوق خیلی خوبی هم میدن. این را که شنیدم مخم سوت کشید. زورم گرفت. خواستم دستش بیاندازم. بهش گفتم: «جو! تو اصلا میدونی چرا اومدن سراغ تو؟ یعنی هیچ کی دیگه نبود؟» گفت: «خب حالا اومدن، نمیدونم چرا.» گفتم: «جو! تو اگه کمک مکانیک ماهری بودی الان یه شغل خوب داشتی برای خودت. چجوری اومدن سراغ تو؟ تو الان اینجا داری کارگری می‌کنی.» کمی به فکر فرو رفت. سری به نشانه تایید تکان داد و گفت: «راست میگی. به نظرت چرا اومدن سراغ من؟» وقتی دیدم باور کرده، پیاز داغش را زیاد کردم. گفتم: «تاحالا از اصفهان نشنیدی؟ شبی نیست سر یه امریکایی رو نبُرن تو اصفهان!» چشمانش درشت شد. پرسید: - پس چرا چیزی نمیگن؟- یعنی تو انتظار داری بگن؟ یه خورده فکر کن. اگه از تلویزیون اخبارش رو بگن که دیگه کسی نمی‌ره اونجا.حرف‌هایم را پذیرفت. گفت که دیگر نمی‌رود.
روایت محمدتقی ایزدی، از اعضای سابق جهاد سازندگی استان فارستحقیق و تنظیم: پویان حسن نیا
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:https://ble.ir/hafezeh_shz
سال دوم حضورم در آمریکا بود، یعنی سال ۵۴. ترم چهارمم که تمام شد یکی از دانشجوهای شیرازی بهم پیشنهاد کار داد. کارش کارگری توی زیرزمین کشتی بود. کشتی‌ها کنار ساحل می‌سی‌سی‌پی پهلو می‌گرفتند. بارشان آرد بود. رودخانه می‌سی‌سی‌پی از سنت لوئیس رد می‌شد و با دانشگاه ما فاصله کمی داشت.ما آن زیر باید چند لوله را باز و بسته می‌کردیم. اگر لوله انتقال آرد گیر می‌کرد بهش ضربه می‌زدیم و آخر کار آرد را از لوله‌ها با هوایی که پشتشان بود به سیلوهای کنار ساحل منتقل می‌کردیم. هوا گرم بود و شرجی. ولی چون حقوقش خوب بود ماندم تا کار کنم. ٣تا ایرانی بودیم. کارگر زیاد داشت. بین این کارگرها یکی‌شان به نام جو با ما ایرانی‌ها گرم می‌گرفت. آمریکایی سفیدپوست بود و آنجا مثل ما به عنوان کارگر ساده کار می‌کرد. نه تخصصی داشت و نه سواد آن‌چنانی. تخصص اصلی‌اش دائم الخمر بودنش بود. از حضورم توی زیر زمین گرم و شرجی کشتی یک هفته گذشت. یک روز جو آمد پیشم و گفت: - بهم پیشنهاد کردن برم ایران. - ایران؟ پیشنهاد چی؟- دوران سربازی‌م توی جنگ ویتنام کمک مکانیک هلی‌کوپتر بودم. الان از ارتش بهم پیشنهاد کردن به عنوان مکانیک هلی‌کوپتر برم شرکت بِلر اصفهان. حقوق خیلی خوبی هم میدن. این را که شنیدم مخم سوت کشید. زورم گرفت. خواستم دستش بیاندازم. بهش گفتم: «جو! تو اصلا میدونی چرا اومدن سراغ تو؟ یعنی هیچ کی دیگه نبود؟» گفت: «خب حالا اومدن، نمیدونم چرا.» گفتم: «جو! تو اگه کمک مکانیک ماهری بودی الان یه شغل خوب داشتی برای خودت. چجوری اومدن سراغ تو؟ تو الان اینجا داری کارگری می‌کنی.» کمی به فکر فرو رفت. سری به نشانه تایید تکان داد و گفت: «راست میگی. به نظرت چرا اومدن سراغ من؟» وقتی دیدم باور کرده، پیاز داغش را زیاد کردم. گفتم: «تاحالا از اصفهان نشنیدی؟ شبی نیست سر یه امریکایی رو نبُرن تو اصفهان!» چشمانش درشت شد. پرسید: - پس چرا چیزی نمیگن؟- یعنی تو انتظار داری بگن؟ یه خورده فکر کن. اگه از تلویزیون اخبارش رو بگن که دیگه کسی نمی‌ره اونجا.حرف‌هایم را پذیرفت. گفت که دیگر نمی‌رود.
روایت محمدتقی ایزدی، از اعضای سابق جهاد سازندگی استان فارستحقیق و تنظیم: پویان حسن نیا
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:https://ble.ir/hafezeh_shz
۱۶:۰۷
مرابطین از راه دور
دنبال کسانی بودم که به هر نحوی کنار مردم فلسطین ایستادند. کسی که پویش مقلوبه را اولین بار در ایران بدون امکانات سازمانی و دولتی راه‌اندازی کرد، فاطمه لطیفی بود. تماس گرفتم و خواهش کردم مصاحبه کند. ساکن قم بود. قرار شد با دوربین و فیلم‌بردار به خانه‌اش برویم و مقلوبه درست کند.قرارمان شد پنجشنبه شب. خانم لطیفی ورودی در ایستاده بود. با لبخند سلام کرد و داخل خانه شدیم. بوی غلیظ سرکه به مشامم رسید. همین‌طور خانه را برانداز کردم که شیشه‌های سرکه را کنار آشپزخانه دیدم. از سرکه‌ها که پرسیدم توضیح داد؛ سفارش می‌گیرد و درست می‌کند. انواع شربت دست‌سازش را منو داد. انتخابمان پیشنهاد سرآشپز بود. لیوان‌ها را از کابینت بیرون آورد که فیلم‌بردار موقعیت سینمایی را در هوا قاپید. دوربین را فوری روشن کرد و دشت اول را از آماده‌سازی شربت گرفت. تجهیزات آماده ضبط شد.وسط پخت‌وپَز، خانم لطیفی با هرچه در یخچال، کابینت و اتاق پشتی داشت از ما پذرایی کرد. انواع شکلات و میوه جایی برای سینی چای روی میز نگذاشت. سینی را روی زمین گذاشت و سر صحبت را راجع به بیسکوییت شکلاتی در دستم باز کرد. -اینا رو وقتی شاگردام سوره جدید حفظ می‌کنن بهشون جایزه می‌دم. -کلاس حفظ قرآن دارید؟-آره. آیه‌ای که پشت تلفن راجع به مرابطین براتون خوندم رو حفظید؟گیج و مبهوت نگاهش کردم. با تلفظ غلیظ خواندش:«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ»-خب حالا بخون؟ -یااااا ایها الذین امنو... اصبرو و صابرو و رابطو ....دوستم حرفم را قطع کرد و گفت: «صابروا نداشت!» شک کردم اما با تعجب گفتم: «داااااشت!» خانم لطیفی که تایید کرد، خیالم راحت شد. ادامه آیه را خواندم و بیسکوییتی که خوردم حلال شد.پرسیدم: «مرابطین یعنی چه؟» گفت: «به زبان عربی و انگلیسی مسلط بودم. تو بخش بین‌المللی حرم علی ابن حمزه فعال بودم. اونجا پیشنهاد شد پویش مقلوبه راه بندازیم. تحقیق کردم رسیدم به مرابطین. از آیه ۲۰۰ آل عمران گرفته شده. یعنی برقراری شبکه اجتماعی مسلمین و معنی دیگرش پاسداری از مرزهاست. خانمای فلسطینی خودشونو پاسدار و فدایی قدس می‌دونن.مرابطین چند سال تشکیل شده بود و الزاماتی داشت. مثلا تو مسجدالاقصی هر روز تلاوت قرآن داشتن. باید حداقل ۵ فرزند داشته باشن. ماه رمضون هم مقلوبه درست می‌کنن و توی مسجدالاقصی واژگون می‌کنن. به معنی واژگونی اسرائیل و برگشتن اهالی قدس به خونشون. گفتم چرا ما همچین کاری نکنیم؟با یه سری خانم فعال فرهنگی صحبت کردم. گفتم ما به عنوان کشوری که ادعای مسلمونی و دوستی با فلسطین داریم؛ چرا حمایت فرهنگی نداشته باشیم؟ مرابطین از راه دور باشیم.» تا دم کشیدن غذا رفتیم سراغ مصاحبه. تنها جایی که نور و فضای مناسب برای گفتگو داشت؛ دیوار پشتی آسانسور بود. صدای در آسانسور و سروصدای مسافرانش استرس ضبط به جانمان داد. فکر شرورانه‌ای به سرم زد تا در آسانسور را باز نگه دارم. اما به دعوا و ناسزای بعدش نمی‌ارزید. راه دیگر باز گذاشتن در آسانسور از طبقه دیگر بود. اما ناجوانمردانه بود و در دم، در ذهنم رد شد.یک شات گرفتیم. تاکید کردم بجای واژه‌های مرسوم انگلیسی از کلمات ترکیبی فارسی استفاده کند. مبادا امید جلوداری در اخبار ۲۰:۳۰، سوژه‌مان کند. اما خانم لطیفی گه‌گاهی هضم مصاحبه شد. مثلا «پیج» را بجای «صفحه شخصی» گفت. از استقبال و بازخورد مردم پرسیدم. گفت: «نزدیک به ۶۰ نفر فیلم و عکس ارسال کردند. مادر پیری بود که توانی نداشت؛ اما از پسرش خواسته بود از غذایش فیلم بگیرد و بفرستد.فیلم و عکسا رو توی پیج خودم و صفحه الاقصی دات آی آر؛ که راه اندازی کردم گذاشتم. یک نفر از یمن و یکی دیگه هم از نجف استقبال کرد. برام فیلم فرستادن. هر کدوم رو که پست کردم، خانمای مرابطین رو هم تگ کردم. یکی دونفرشون استقبال کردن. خانم حَلَوانی یکی از اونا بود که توی پیج خودش گذاشت.» بوی خوش غذا کم کم به مشامم رسید. بلند گفتم: «غذا دم کشید.» خانم لطیفی به آشپزخانه رفت. دیس را روی قابلمه گذاشت و محتویات آن را برگرداند. تصویر زیبا و خوش طعمی قاب دوربین را پر کرد. ساعت ۱۱ شب بود. سریع وسایل پذیرایی و تجهیزاتمان را جمع و جور کردیم تا برگردیم. اما اصرار خانم لطیفی ما را سر سفره مقلوبه نشاند. انگار خانه خودمان بود. جای بشقاب و چنگال را هم یادگرفتیم. زیتون سیاه، سالاد خیار، گوجه، بادمجان و سس خاصش طعم فلسطین داشت. سر میز بار دیگر خانم لطیفی آیه مربطات را پرسید. در ذهنم تکرارش کردم اما دوستم آیه را خواند. «يَا أَيُّهَاالَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ»
روایت فهیمه نیکخو از مصاحبه با فاطمه سادات لطیفی؛ ٢٩ آذر ١۴٠٣
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:https://ble.ir/hafezeh_shz
دنبال کسانی بودم که به هر نحوی کنار مردم فلسطین ایستادند. کسی که پویش مقلوبه را اولین بار در ایران بدون امکانات سازمانی و دولتی راه‌اندازی کرد، فاطمه لطیفی بود. تماس گرفتم و خواهش کردم مصاحبه کند. ساکن قم بود. قرار شد با دوربین و فیلم‌بردار به خانه‌اش برویم و مقلوبه درست کند.قرارمان شد پنجشنبه شب. خانم لطیفی ورودی در ایستاده بود. با لبخند سلام کرد و داخل خانه شدیم. بوی غلیظ سرکه به مشامم رسید. همین‌طور خانه را برانداز کردم که شیشه‌های سرکه را کنار آشپزخانه دیدم. از سرکه‌ها که پرسیدم توضیح داد؛ سفارش می‌گیرد و درست می‌کند. انواع شربت دست‌سازش را منو داد. انتخابمان پیشنهاد سرآشپز بود. لیوان‌ها را از کابینت بیرون آورد که فیلم‌بردار موقعیت سینمایی را در هوا قاپید. دوربین را فوری روشن کرد و دشت اول را از آماده‌سازی شربت گرفت. تجهیزات آماده ضبط شد.وسط پخت‌وپَز، خانم لطیفی با هرچه در یخچال، کابینت و اتاق پشتی داشت از ما پذرایی کرد. انواع شکلات و میوه جایی برای سینی چای روی میز نگذاشت. سینی را روی زمین گذاشت و سر صحبت را راجع به بیسکوییت شکلاتی در دستم باز کرد. -اینا رو وقتی شاگردام سوره جدید حفظ می‌کنن بهشون جایزه می‌دم. -کلاس حفظ قرآن دارید؟-آره. آیه‌ای که پشت تلفن راجع به مرابطین براتون خوندم رو حفظید؟گیج و مبهوت نگاهش کردم. با تلفظ غلیظ خواندش:«يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ»-خب حالا بخون؟ -یااااا ایها الذین امنو... اصبرو و صابرو و رابطو ....دوستم حرفم را قطع کرد و گفت: «صابروا نداشت!» شک کردم اما با تعجب گفتم: «داااااشت!» خانم لطیفی که تایید کرد، خیالم راحت شد. ادامه آیه را خواندم و بیسکوییتی که خوردم حلال شد.پرسیدم: «مرابطین یعنی چه؟» گفت: «به زبان عربی و انگلیسی مسلط بودم. تو بخش بین‌المللی حرم علی ابن حمزه فعال بودم. اونجا پیشنهاد شد پویش مقلوبه راه بندازیم. تحقیق کردم رسیدم به مرابطین. از آیه ۲۰۰ آل عمران گرفته شده. یعنی برقراری شبکه اجتماعی مسلمین و معنی دیگرش پاسداری از مرزهاست. خانمای فلسطینی خودشونو پاسدار و فدایی قدس می‌دونن.مرابطین چند سال تشکیل شده بود و الزاماتی داشت. مثلا تو مسجدالاقصی هر روز تلاوت قرآن داشتن. باید حداقل ۵ فرزند داشته باشن. ماه رمضون هم مقلوبه درست می‌کنن و توی مسجدالاقصی واژگون می‌کنن. به معنی واژگونی اسرائیل و برگشتن اهالی قدس به خونشون. گفتم چرا ما همچین کاری نکنیم؟با یه سری خانم فعال فرهنگی صحبت کردم. گفتم ما به عنوان کشوری که ادعای مسلمونی و دوستی با فلسطین داریم؛ چرا حمایت فرهنگی نداشته باشیم؟ مرابطین از راه دور باشیم.» تا دم کشیدن غذا رفتیم سراغ مصاحبه. تنها جایی که نور و فضای مناسب برای گفتگو داشت؛ دیوار پشتی آسانسور بود. صدای در آسانسور و سروصدای مسافرانش استرس ضبط به جانمان داد. فکر شرورانه‌ای به سرم زد تا در آسانسور را باز نگه دارم. اما به دعوا و ناسزای بعدش نمی‌ارزید. راه دیگر باز گذاشتن در آسانسور از طبقه دیگر بود. اما ناجوانمردانه بود و در دم، در ذهنم رد شد.یک شات گرفتیم. تاکید کردم بجای واژه‌های مرسوم انگلیسی از کلمات ترکیبی فارسی استفاده کند. مبادا امید جلوداری در اخبار ۲۰:۳۰، سوژه‌مان کند. اما خانم لطیفی گه‌گاهی هضم مصاحبه شد. مثلا «پیج» را بجای «صفحه شخصی» گفت. از استقبال و بازخورد مردم پرسیدم. گفت: «نزدیک به ۶۰ نفر فیلم و عکس ارسال کردند. مادر پیری بود که توانی نداشت؛ اما از پسرش خواسته بود از غذایش فیلم بگیرد و بفرستد.فیلم و عکسا رو توی پیج خودم و صفحه الاقصی دات آی آر؛ که راه اندازی کردم گذاشتم. یک نفر از یمن و یکی دیگه هم از نجف استقبال کرد. برام فیلم فرستادن. هر کدوم رو که پست کردم، خانمای مرابطین رو هم تگ کردم. یکی دونفرشون استقبال کردن. خانم حَلَوانی یکی از اونا بود که توی پیج خودش گذاشت.» بوی خوش غذا کم کم به مشامم رسید. بلند گفتم: «غذا دم کشید.» خانم لطیفی به آشپزخانه رفت. دیس را روی قابلمه گذاشت و محتویات آن را برگرداند. تصویر زیبا و خوش طعمی قاب دوربین را پر کرد. ساعت ۱۱ شب بود. سریع وسایل پذیرایی و تجهیزاتمان را جمع و جور کردیم تا برگردیم. اما اصرار خانم لطیفی ما را سر سفره مقلوبه نشاند. انگار خانه خودمان بود. جای بشقاب و چنگال را هم یادگرفتیم. زیتون سیاه، سالاد خیار، گوجه، بادمجان و سس خاصش طعم فلسطین داشت. سر میز بار دیگر خانم لطیفی آیه مربطات را پرسید. در ذهنم تکرارش کردم اما دوستم آیه را خواند. «يَا أَيُّهَاالَّذِينَ آمَنُوا اصْبِرُوا وَصَابِرُوا وَرَابِطُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ»
روایت فهیمه نیکخو از مصاحبه با فاطمه سادات لطیفی؛ ٢٩ آذر ١۴٠٣
تاریخ را به حافظهـ بسپارید:https://ble.ir/hafezeh_shz
۱۷:۵۸