بعد از شهادتت دوست داشتم خانهام حسینیه باشددرش باز باشد و روضهاش به پا و چایش همیشه دم؛ هر کس دلش گرفت بیاید خانه شهید کمی برایش حرف بزنم از چیزهایی که تو در گوشم میگویی تا دلش باز شود.اما اگر اون طور که میخواستم نشد اینجا حسینیهای مجازی بر پاست...
https://ble.ir/hamzistibashahidhttps://eitaa.com/hamzistibashahid
https://ble.ir/hamzistibashahidhttps://eitaa.com/hamzistibashahid
۱۴:۰۸
شاید آن لحظههای دلآشوبه کنارم بودی انگار در دلم رخت میشستند ...
آن لحظه که به ذهنم خطور کرد خانه را جمع کنم شاید اتفاقی بیوفتد و بعد خودم را بهخاطر این فکر ملامت کردم ...
آن لحظه که پیاز روی ماهی را رنده میکردم و با خودم میگفتم من که میدانم این غذا به ثمر نمیرسد ...
آن لحظه که ترسیدم شاید شب نبینمت تا تولدت را تبریک بگویم و پیامک دادم امشب تولدتونه تولدتون مبارک، کنارم بودی و پیامم را خواندی!
شاید آن لحظه جلوی در مسجد که رفیقت با اطمینان به من گفت نه سید اونجا نبوده، خودت هم داشتی میشنیدی و صدای دلم را که چیز دیگری میگفت و اصلا شاید خودت به دلم میانداختی!
مرا دیدی که از درون فرو ریخته بودم. بچهها را صدا زدم تا به ملجا نوری پناه برم محکمتر از همیشه قدم برداشتم؛ به شهدای گمنام پناه بردم. نمیدانم چرا شروع کردم به طواف کردن! در نهایت درماندگی! به یاد سالهای دور حج! همان حجی که تو را از خدا طلب کردم و به من داده شدی! شاید آن لحظه آن مقبره شهدا مثل کعبه به محاذات عرش بود و من کالسکه به دست میچرخیدم شاید آن دو شهید گمنام حاضر بودند و تو مرا دیدی!مرا و استیصالم را ...
آدم گاهی از علت کارهای خودش هم سر در نمیآورد اما به گمانم طواف کردم چون هر چند کنار مقبره شهدای گمنام بودم اما احساس میکردم در محضر خودش هستم انگار امری عظیم پیش آمده بود احساس میکردم خوانده شدهام و قرار است بار عظیمی بر دوشم بگذارند ...
شکستم ...
خدایا من نمیتوانم ...
اصلا نمیشود من بدون آقاسیدمحمد با چهار بچه که همین الانش هم کم آوردهام چطور ادامه بدم!؟ اصلا با حکمت تو جور در نمیآید و حکمت تو خدشه ناپذیرست پس باید برگردد ...
خدایااااا ! مرا نجاتم بده ...من نمیتوانم ...
تو اما در گوشم زمزمه میکردی نجات تو در این است آرام باش عزیزکم!
شاید آن لحظات که در مسیر آن ساختمان فرو ریخته فریادهای بیصدای یا علیام را با تک تک سلولهایم تا عرش پرواز میدادم محکم بغلم کرده بودی تو حتما دست یتیم پرور علی را بر سرم دیدی من اما هنوز در مقام انکار بودم ...
و اصلا تو را دیدم سر آن کوچه که به استقبالم آمدی با همان لبخند همیشگی که خانم شما چرا اومدید اینجا؟! و آنجا حتما به دعا خواندم گوش میکردی:
يَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَكارِهِ، وَيَا مَنْ يُفْثَأُ بِهِ حَدُّ الشَّدائِدِ، وَيَا مَنْ يُلْتَمَسُ مِنْهُ الْمَخْرَجُ إِلىٰ رَوْحِ الْفَرَجِ، ذَلَّتْ لِقُدْرَتِكَ الصِّعابُ، وَتَسَبَّبَتْ بِلُطْفِكَ الْأَسْبابُ، وَجَرىٰ بِقُدْرَتِكَ الْقَضاءُ، وَمَضَتْ عَلىٰ إِرادَتِكَ الْأَشْياءُ ...خدایا مگر میشود این دعاها مستجاب نشود؟!!!!!آنجا که با یا وارث ابراهیم خلیل الله گریه کردم که خدایی که آتش را بر ابراهیم سرد کردی این آتش را بر پاره تنم سرد کن! خدای حسین(ع)! خدای حسینی که وارث همه این پیامبران اولوالعزم با چنین و چنان معجزاتیست به حق حسین(ع) من یک بار دیگر یک معجزه کوچک میخواهم ...
من دلم نیامد!مگر میشود با خدا جز این تا کرد؟!من همان شب تسلیم شدم گفتم خدایا هر چی تو بگی ولی بدون که من نمیتونم!
و شنیدم که با نگاه ربانیش به من گفت بگذار نشانت دهم تا کجا میتوانی!
اما آن سحر عجیب سومکه شده بودم عین مرغ سرکنده!که مگر میشود یک نفر سه روز زیر آوار زنده بماند!آن سحر که مثل شب اول قبر مرا لرزاند؛ انگار من دیگر باید میپذیرفتم.صبح شد! زمین زنده میشد من اما جان کنده بودم و تو گویی در من قیامت شد و من زیر و رو شده بودم و تو مرا محکم گرفتی دست بر قلبم گذاشتی و سوره والعصر خواندی و من خوابم برد ...با صدای تلفن همراهم بیدار شدم و خبر پیدا شدن مدارکت و البته پیکری کنار آن مدارک که احتمالا پیکر عزیز توست ...
پی نوشت:شاید باورتان نشود ولی دلم برای آن روزها تنگ شده است!
اینها دردهای تولد دوباره من بود دردی شبیه درد زایمان که بعد دیدم وجه مشترک خانواده شهداست!
و بعد از آن ما در سرزمینی دیگر متولد شدیم!تو گویی همسران و عزیزان شهیدمان همانطور که بالا میرفتند دست ما را رها نکردند و تا آنجا که بند دنیا که به پایمان بسته بود اجازه میداد ما را با خود بالا کشیدند و ما در سرزمینی میان ظاهر و باطن عالم ساکن شدیم.و پشت درهای عالم غیب به تماشا نشستیم ...
#پای_سفره_شهیدسیدمحمدمصطفوی#همزیستی_با_شهید
https://ble.ir/hamzistibashahidhttps://eitaa.com/hamzistibashahid
آن لحظه که به ذهنم خطور کرد خانه را جمع کنم شاید اتفاقی بیوفتد و بعد خودم را بهخاطر این فکر ملامت کردم ...
آن لحظه که پیاز روی ماهی را رنده میکردم و با خودم میگفتم من که میدانم این غذا به ثمر نمیرسد ...
آن لحظه که ترسیدم شاید شب نبینمت تا تولدت را تبریک بگویم و پیامک دادم امشب تولدتونه تولدتون مبارک، کنارم بودی و پیامم را خواندی!
شاید آن لحظه جلوی در مسجد که رفیقت با اطمینان به من گفت نه سید اونجا نبوده، خودت هم داشتی میشنیدی و صدای دلم را که چیز دیگری میگفت و اصلا شاید خودت به دلم میانداختی!
مرا دیدی که از درون فرو ریخته بودم. بچهها را صدا زدم تا به ملجا نوری پناه برم محکمتر از همیشه قدم برداشتم؛ به شهدای گمنام پناه بردم. نمیدانم چرا شروع کردم به طواف کردن! در نهایت درماندگی! به یاد سالهای دور حج! همان حجی که تو را از خدا طلب کردم و به من داده شدی! شاید آن لحظه آن مقبره شهدا مثل کعبه به محاذات عرش بود و من کالسکه به دست میچرخیدم شاید آن دو شهید گمنام حاضر بودند و تو مرا دیدی!مرا و استیصالم را ...
آدم گاهی از علت کارهای خودش هم سر در نمیآورد اما به گمانم طواف کردم چون هر چند کنار مقبره شهدای گمنام بودم اما احساس میکردم در محضر خودش هستم انگار امری عظیم پیش آمده بود احساس میکردم خوانده شدهام و قرار است بار عظیمی بر دوشم بگذارند ...
شکستم ...
خدایا من نمیتوانم ...
اصلا نمیشود من بدون آقاسیدمحمد با چهار بچه که همین الانش هم کم آوردهام چطور ادامه بدم!؟ اصلا با حکمت تو جور در نمیآید و حکمت تو خدشه ناپذیرست پس باید برگردد ...
خدایااااا ! مرا نجاتم بده ...من نمیتوانم ...
تو اما در گوشم زمزمه میکردی نجات تو در این است آرام باش عزیزکم!
شاید آن لحظات که در مسیر آن ساختمان فرو ریخته فریادهای بیصدای یا علیام را با تک تک سلولهایم تا عرش پرواز میدادم محکم بغلم کرده بودی تو حتما دست یتیم پرور علی را بر سرم دیدی من اما هنوز در مقام انکار بودم ...
و اصلا تو را دیدم سر آن کوچه که به استقبالم آمدی با همان لبخند همیشگی که خانم شما چرا اومدید اینجا؟! و آنجا حتما به دعا خواندم گوش میکردی:
يَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَكارِهِ، وَيَا مَنْ يُفْثَأُ بِهِ حَدُّ الشَّدائِدِ، وَيَا مَنْ يُلْتَمَسُ مِنْهُ الْمَخْرَجُ إِلىٰ رَوْحِ الْفَرَجِ، ذَلَّتْ لِقُدْرَتِكَ الصِّعابُ، وَتَسَبَّبَتْ بِلُطْفِكَ الْأَسْبابُ، وَجَرىٰ بِقُدْرَتِكَ الْقَضاءُ، وَمَضَتْ عَلىٰ إِرادَتِكَ الْأَشْياءُ ...خدایا مگر میشود این دعاها مستجاب نشود؟!!!!!آنجا که با یا وارث ابراهیم خلیل الله گریه کردم که خدایی که آتش را بر ابراهیم سرد کردی این آتش را بر پاره تنم سرد کن! خدای حسین(ع)! خدای حسینی که وارث همه این پیامبران اولوالعزم با چنین و چنان معجزاتیست به حق حسین(ع) من یک بار دیگر یک معجزه کوچک میخواهم ...
من دلم نیامد!مگر میشود با خدا جز این تا کرد؟!من همان شب تسلیم شدم گفتم خدایا هر چی تو بگی ولی بدون که من نمیتونم!
و شنیدم که با نگاه ربانیش به من گفت بگذار نشانت دهم تا کجا میتوانی!
اما آن سحر عجیب سومکه شده بودم عین مرغ سرکنده!که مگر میشود یک نفر سه روز زیر آوار زنده بماند!آن سحر که مثل شب اول قبر مرا لرزاند؛ انگار من دیگر باید میپذیرفتم.صبح شد! زمین زنده میشد من اما جان کنده بودم و تو گویی در من قیامت شد و من زیر و رو شده بودم و تو مرا محکم گرفتی دست بر قلبم گذاشتی و سوره والعصر خواندی و من خوابم برد ...با صدای تلفن همراهم بیدار شدم و خبر پیدا شدن مدارکت و البته پیکری کنار آن مدارک که احتمالا پیکر عزیز توست ...
پی نوشت:شاید باورتان نشود ولی دلم برای آن روزها تنگ شده است!
اینها دردهای تولد دوباره من بود دردی شبیه درد زایمان که بعد دیدم وجه مشترک خانواده شهداست!
و بعد از آن ما در سرزمینی دیگر متولد شدیم!تو گویی همسران و عزیزان شهیدمان همانطور که بالا میرفتند دست ما را رها نکردند و تا آنجا که بند دنیا که به پایمان بسته بود اجازه میداد ما را با خود بالا کشیدند و ما در سرزمینی میان ظاهر و باطن عالم ساکن شدیم.و پشت درهای عالم غیب به تماشا نشستیم ...
#پای_سفره_شهیدسیدمحمدمصطفوی#همزیستی_با_شهید
https://ble.ir/hamzistibashahidhttps://eitaa.com/hamzistibashahid
۱۴:۴۲
السلام علیک یا حضرت مادر(س)...
چند روز بود احساس خوبی نداشتم از اینکه در کانال شهیدم فقط از حالات و نفسانیات فردی خودم بنویسم. دوست داشتم از دغدغههای همسرم بگم و حتما خودش این افکارو به دلم انداخت:
به این فکر میکردم اگر حضرت زهرا(س) در حال حاضر حیات مادی داشتند برای بچههای غزه چه کارهایی انجام میدادند و چطور مادری میکردند!چون کمال زن در مادری کردنه نه فقط برای بچههای خودش که برای هر چه بیشتر از افراد جامعه انسانی و حتی کل هستی!و من زن اگر الگویم فاطمه(س) است باید بیاندیشم فاطمهای که سه روز غذایش را به مسکین و یتیم و اسیر داد برای گرسنگی مردم غزه چه میکرد؟!
فاطمه(س)ای که تمام توانش را به کار گرفت تمام توانش را در آن ایام مصیبت فقدان پدر تا با جهاد تبیین جامعه مسلمین را از انحراف از خط امامت حفظ کند تا آنجا که در این راه شهید شد اگر امروز بود برای آگاهی جامعه چه میکرد؟!
حالا ما دختران فاطمه باید کاری زهرایی کنیم بگیم یا فاطمه(س) اگر بنا به حکمت خداوند دست اهل آسمان از زمین به نحو اثرگذاری که ما اسیران خاک داریم کوتاه است[که البته این به سبب ذلت دنیا و رفعت مقام ایشان است]، ما دست شما و زبان شما میشویم بر روی زمین چشم و گوش ذهن و قلب خودمان را به شما میسپاریم، تا طبق خواست و اراده شما کار کنیم با تمام توان خود مجاهدانه، خالصانه و عاشقانه با جان و مال و کلام و ... خستگی ناپذیر به یاری مظلومین و رسوایی ظالمان بپردازیم تا آنجا که انقلاب اسلامیمان را که امتداد کربلاست با رسیدن به حکومت الله بر زمین ختم به خیر کنیم.
بی تعارف بگم اگر دوست داریم شهید زندگی کنیم حقیقت اینه که شهدایی که من دیدم تو دنیا اونقدر به عشق حضرت زهرا(س) و امام حسین و ظهور و ... کار کردن و خودشونو به آب و آتش زدن که گمان میکردیم قبر قرار است جایگاه آرامش و استراحت آنها باشد اما بعد از شهادت هم میبینیم یک کلیدواژه مشترک در تمام خواب هایی که دیگران از شهدا میبینند هست و اون کلیدواژه اینه: "خیلی کارداریم باید برم ..."
یکی از اون رویاهای صادقه رو که چند روز پیش همسر یکی از شهدا که دوست همسرم بودن فرستادن:
چهارشنبه شب هفته قبل خواب همسرم و آقای شما را دیدم. با ماشین خودم رفته بودم شهرستان؛ نزدیک خونهی مادرم بودم دیدم یک ماشین شبیه پاترول اومد نزدیکم ایستاد. دیدم همسرم و آقای شما توی ماشین نشستن. همسرم پیاده شد اومد طرف ماشین به من گفت خانم بیا پایین! نشست پشت ماشین خودمون و ماشینو روشن کرد و گفت خانم ماشین خرابه حواست باشه امیرعلی سوار نشه. بهشون گفتم چرا از این طرف دارین میاین گفتن ما از غزه داریم میایم رفتیم ماموریت. گفتم بیاین بریم خونهی مامانم گفتن خیلی کار داریم باید برگردیم!فرداش ساعت ده صبح بود دخترم بهم زنگ زد گفت مامان چرا گریه میکنی؟ گفتم بابا و شهید مصطفوی اومدن به خوابم.خوابمو براش تعریف کردم زنگ زده داداشش که امیر علی ماشینو ببریم میکانیکی نشون بدیم!بردن مکانیکی گفته خدا رحم کرده حین رانندگی فرمان ماشین قفل نکرده ...
این خواب دو تا پیام مهم برای من داشت اینکه گفتن از غزه داریم برمیگردیم!و اینکه خیلی کار داریم!
در اینکه آتش جنگ در غیب داغتر از این عالم در جریانه شکی نیست ولی این رویاهای صادقه پیامهایی هستند از طرف شهدا به اهل زمین!
اینکه حواستون به غزه باشه!اینکه خیلی باید کار کنید در حدی که وقت چند دقیقه استراحت هم نداشته باشید!
چون به هر حال گرههای دنیا فقط به دست اهل همین دنیا باید باز بشه شهدا میتونن در صورت خلوص به کار ما برکت بدن میتونن به اذهان و افکار موثرین در جنگ الهام و اشراق کنند، میتونن قلبها و اذهان اهل دنیا رو به سمتی متمایل کنند ولی حرکت اصلی باید به دست اهل زمین رقم بخوره و اهل زمین باید به بلوغ لازم برسند تا این آزمونها و مصائب آخرالزمانی منجر به ظهور بشه.
اون قسمت ماشین هم نشانهای برای اثبات صحت خواب بوده!
خودم شنیدم با گوش دلم یه شب از اون شبها که دلتنگ و قرآن به دست شده بودم بهم گفت: "خانم آرام نشستن تو آخرالزمان بخشودنی نیست خانوم خون بچه های غزه یقه همه رو میگیره اگر هر کاری میتونید نکنید"
«پای سفره شهید مصطفوی»
#پای_سفره_شهیدسیدمحمدمصطفوی#همزیستی_با_شهید
https://ble.ir/hamzistibashahidhttps://eitaa.com/hamzistibashahid
چند روز بود احساس خوبی نداشتم از اینکه در کانال شهیدم فقط از حالات و نفسانیات فردی خودم بنویسم. دوست داشتم از دغدغههای همسرم بگم و حتما خودش این افکارو به دلم انداخت:
به این فکر میکردم اگر حضرت زهرا(س) در حال حاضر حیات مادی داشتند برای بچههای غزه چه کارهایی انجام میدادند و چطور مادری میکردند!چون کمال زن در مادری کردنه نه فقط برای بچههای خودش که برای هر چه بیشتر از افراد جامعه انسانی و حتی کل هستی!و من زن اگر الگویم فاطمه(س) است باید بیاندیشم فاطمهای که سه روز غذایش را به مسکین و یتیم و اسیر داد برای گرسنگی مردم غزه چه میکرد؟!
فاطمه(س)ای که تمام توانش را به کار گرفت تمام توانش را در آن ایام مصیبت فقدان پدر تا با جهاد تبیین جامعه مسلمین را از انحراف از خط امامت حفظ کند تا آنجا که در این راه شهید شد اگر امروز بود برای آگاهی جامعه چه میکرد؟!
حالا ما دختران فاطمه باید کاری زهرایی کنیم بگیم یا فاطمه(س) اگر بنا به حکمت خداوند دست اهل آسمان از زمین به نحو اثرگذاری که ما اسیران خاک داریم کوتاه است[که البته این به سبب ذلت دنیا و رفعت مقام ایشان است]، ما دست شما و زبان شما میشویم بر روی زمین چشم و گوش ذهن و قلب خودمان را به شما میسپاریم، تا طبق خواست و اراده شما کار کنیم با تمام توان خود مجاهدانه، خالصانه و عاشقانه با جان و مال و کلام و ... خستگی ناپذیر به یاری مظلومین و رسوایی ظالمان بپردازیم تا آنجا که انقلاب اسلامیمان را که امتداد کربلاست با رسیدن به حکومت الله بر زمین ختم به خیر کنیم.
بی تعارف بگم اگر دوست داریم شهید زندگی کنیم حقیقت اینه که شهدایی که من دیدم تو دنیا اونقدر به عشق حضرت زهرا(س) و امام حسین و ظهور و ... کار کردن و خودشونو به آب و آتش زدن که گمان میکردیم قبر قرار است جایگاه آرامش و استراحت آنها باشد اما بعد از شهادت هم میبینیم یک کلیدواژه مشترک در تمام خواب هایی که دیگران از شهدا میبینند هست و اون کلیدواژه اینه: "خیلی کارداریم باید برم ..."
یکی از اون رویاهای صادقه رو که چند روز پیش همسر یکی از شهدا که دوست همسرم بودن فرستادن:
چهارشنبه شب هفته قبل خواب همسرم و آقای شما را دیدم. با ماشین خودم رفته بودم شهرستان؛ نزدیک خونهی مادرم بودم دیدم یک ماشین شبیه پاترول اومد نزدیکم ایستاد. دیدم همسرم و آقای شما توی ماشین نشستن. همسرم پیاده شد اومد طرف ماشین به من گفت خانم بیا پایین! نشست پشت ماشین خودمون و ماشینو روشن کرد و گفت خانم ماشین خرابه حواست باشه امیرعلی سوار نشه. بهشون گفتم چرا از این طرف دارین میاین گفتن ما از غزه داریم میایم رفتیم ماموریت. گفتم بیاین بریم خونهی مامانم گفتن خیلی کار داریم باید برگردیم!فرداش ساعت ده صبح بود دخترم بهم زنگ زد گفت مامان چرا گریه میکنی؟ گفتم بابا و شهید مصطفوی اومدن به خوابم.خوابمو براش تعریف کردم زنگ زده داداشش که امیر علی ماشینو ببریم میکانیکی نشون بدیم!بردن مکانیکی گفته خدا رحم کرده حین رانندگی فرمان ماشین قفل نکرده ...
این خواب دو تا پیام مهم برای من داشت اینکه گفتن از غزه داریم برمیگردیم!و اینکه خیلی کار داریم!
در اینکه آتش جنگ در غیب داغتر از این عالم در جریانه شکی نیست ولی این رویاهای صادقه پیامهایی هستند از طرف شهدا به اهل زمین!
اینکه حواستون به غزه باشه!اینکه خیلی باید کار کنید در حدی که وقت چند دقیقه استراحت هم نداشته باشید!
چون به هر حال گرههای دنیا فقط به دست اهل همین دنیا باید باز بشه شهدا میتونن در صورت خلوص به کار ما برکت بدن میتونن به اذهان و افکار موثرین در جنگ الهام و اشراق کنند، میتونن قلبها و اذهان اهل دنیا رو به سمتی متمایل کنند ولی حرکت اصلی باید به دست اهل زمین رقم بخوره و اهل زمین باید به بلوغ لازم برسند تا این آزمونها و مصائب آخرالزمانی منجر به ظهور بشه.
اون قسمت ماشین هم نشانهای برای اثبات صحت خواب بوده!
خودم شنیدم با گوش دلم یه شب از اون شبها که دلتنگ و قرآن به دست شده بودم بهم گفت: "خانم آرام نشستن تو آخرالزمان بخشودنی نیست خانوم خون بچه های غزه یقه همه رو میگیره اگر هر کاری میتونید نکنید"
«پای سفره شهید مصطفوی»
#پای_سفره_شهیدسیدمحمدمصطفوی#همزیستی_با_شهید
https://ble.ir/hamzistibashahidhttps://eitaa.com/hamzistibashahid
۷:۰۹
برکات این شهادت اینقدر زیاد بود که احساس میکنم اگر بگویم "کاش شهید نشده بودی!" کفران نعمت کردم!به ذهنم خطور میکند، ولی باز راه نمیدهم. انگار کسی با بیان محبت آمیزی در گوشم میگویند اینقدر به پایت ریختیم باز هم راضی نشدی؟دیگر چکار کنیم دلت راضی شود؟
و من در دلم یکی یکی رحمتهای خدا را در این ایام میشمارم، سرم را پایین میاندازم! شرم میکنم از اینکه اینقدر بند زمینم که پیله کنم به نبود حضور فیزیکی همسرم به جای آنکه خودم را عادت دهم به همنشینی با وجود آسمانیش!
یکی از این برکتها دیدار خصوصی خانواده شهدای اخیر با پیکرهای شهدای تازه تفحص شده در معراج شهدا بود. همانهایی که قرار است روز شهادت حضرت زهرا(س) در تهران تشییع شوند.
و من فرونشاندم حسرت اینکه چرا بیشتر تابوت همسرم را بغل نکردم چرا زیادی حجب و حیا به خرج دادم! بغل کردم گوشه یکی از این تابوتها را به نیابت از تابوت همسرم و به تصور اینکه پیکر عزیز دلم داخلش هست سرم را مثلا روی سرش گذاشتم و دلی سبک کردم.
پینوشت: ولی بعدا یادم آمد و شرم کردم که آن شهید گمنام داخل تابوت مادری داشته و خواهری و شاید همسری که عمری در حسرت پیکر عزیزشان بودند و آنها همه این سالها محروم بودند از آنچه من برخوردار بودم در روزهای بعد از شهادت همسرم از وداع با پیکر همسرم و آن تشییع باشکوهش و سپردن پیکرش به صحن و سرای امام رضا (ع) و ...
اما خدا خودش را مدیون کسی نمیکند و من حالا به تجربه خوب میدانم خداوند چه سنگ تمامی برایشان میگذارد!
اصلا خوش به حال خانوادههای شهدای مفقودالاثر! به حالشان قبطه میخورم! آنها دیگر چقدر برای خدا عزیزند! چقدر نور چشماند! چقدر دردانهاند!
#پای_سفره_شهیدسیدمحمدمصطفوی#همزیستی_با_شهید
https://ble.ir/hamzistibashahidhttps://eitaa.com/hamzistibashahid
و من در دلم یکی یکی رحمتهای خدا را در این ایام میشمارم، سرم را پایین میاندازم! شرم میکنم از اینکه اینقدر بند زمینم که پیله کنم به نبود حضور فیزیکی همسرم به جای آنکه خودم را عادت دهم به همنشینی با وجود آسمانیش!
یکی از این برکتها دیدار خصوصی خانواده شهدای اخیر با پیکرهای شهدای تازه تفحص شده در معراج شهدا بود. همانهایی که قرار است روز شهادت حضرت زهرا(س) در تهران تشییع شوند.
و من فرونشاندم حسرت اینکه چرا بیشتر تابوت همسرم را بغل نکردم چرا زیادی حجب و حیا به خرج دادم! بغل کردم گوشه یکی از این تابوتها را به نیابت از تابوت همسرم و به تصور اینکه پیکر عزیز دلم داخلش هست سرم را مثلا روی سرش گذاشتم و دلی سبک کردم.
پینوشت: ولی بعدا یادم آمد و شرم کردم که آن شهید گمنام داخل تابوت مادری داشته و خواهری و شاید همسری که عمری در حسرت پیکر عزیزشان بودند و آنها همه این سالها محروم بودند از آنچه من برخوردار بودم در روزهای بعد از شهادت همسرم از وداع با پیکر همسرم و آن تشییع باشکوهش و سپردن پیکرش به صحن و سرای امام رضا (ع) و ...
اما خدا خودش را مدیون کسی نمیکند و من حالا به تجربه خوب میدانم خداوند چه سنگ تمامی برایشان میگذارد!
اصلا خوش به حال خانوادههای شهدای مفقودالاثر! به حالشان قبطه میخورم! آنها دیگر چقدر برای خدا عزیزند! چقدر نور چشماند! چقدر دردانهاند!
#پای_سفره_شهیدسیدمحمدمصطفوی#همزیستی_با_شهید
https://ble.ir/hamzistibashahidhttps://eitaa.com/hamzistibashahid
۶:۴۵
ملاقات در معراج
عاشقانههای بعد از شهادت را یادم نمیآید از کجا شروع شد!حتما از همان اول در کنارم بودی و مدیریت میکردی ذهن و دلم و حوادث را. ولی من حضورت را انکار میکردم. میگفتم: "نه، اگر شهید شده بود من باید حضورش را حس میکردم اما من چیزی حس نمیکنم!"حس نمیکردم چون نمیخواستم حس کنم! نمیتوانستم بپذیرم!
یا شاید قبل از آن چشم و گوش دلم بسته بود و خداوند به یکباره قوای باطنیم را رشد داد تا حضورش را حس کنم.
برای من همه چیز از آن لحظهی شناسایی پیکرش در معراج شروع شد.
از همانجا بود متوجه شدم آن ناز خریدن ها و آن دست و پا به راه بودنها و هر چه از ذهنم خطور کند زود مهیا شدنها را ...
برید داخل اگر شک کردید و نتونستید تشخیص بدید لازم نیست هیچ توضیحی بدید بیاید بیرون ما خودمون برای آزمایش دی آن ای اقدام میکنیم.
_ باشه!در باز شد!سردخانه!بوی گلاب و کافور!پیکری پیچیده در پارچه سفید که فقط صورتش باز بود!همان لحظه دقیقا همین جا بود که زندگی من به قبل و بعد این لحظه تقسیم شد!
آمدم بالای سرت!
پیکری که زیر چند طبقه آوار ...بعد سه روز ...زیر آتش سه موشک ...شاید باید صیحهای میکشیدم و تمام میشدمچطور تحمل کردم؟!!!!من چرا نمردم؟!!!!
همان لحظه بود که به یکباره همه چیز در نگاهم عوض شد تو گویی انگار هدایت ذهن و قلب مرا به دست گرفتی و در همان آن که نگاهم صورت زیبایت را در آغوش کشید، پرده عالم ظاهر فرو افتاد و من وارد دنیایی دیگر شدم دنیای من عوض شد و رنگی دیگر گرفت و دیدم که اگر در ظاهر پیکریست چنین و چنان اما باطن ماجرا عاشقیست که به پای معشوق قربانی شده به خاک و خون کشیده شده و حیاتش را، جوانیش را، آسایش کنار زن و فرزندش را به پای معشوق ذبح کرده. این شد که با دیدن چهرهاش فقط بر زبانم جاری شد: "چقدرررر دلبری کرده!"
این طور به خاک و خون و آتش کشیده شدن به پای معشوق! این طور خوش رقصی کردن در مقابل معشوق!
مگر زیباتر از این میشد که باشد!
هنیئا لک عزیز دلم!نوش جانت آقاسیدمحمدم!زیبایی چنین سرانجامی برای عاشقی که عمری برای یار خود را به آب و آتش زده بود قابل وصف نبود!
شکوهمند بود!مردیست که به معراج میرود!
مرحبا! آفرین عزیز دلم!
آرام شدم. سراپا شوق شدم. از شدت شوق در پوست خود نمیگنجیدم. بهتر از این چه میتوانستم برایش بخواهم!
و اینجا بود که فهمیدم وقتی زینب کبری گفت ما رایت الا جمیلا نه از سر تعارف بود نه برای حفظ ظاهر در مقابل دشمن بلکه حقیقتا او جز زیبایی نمیدید چرا که کربلا عاشقانهترین و زیباترین رخداد جهان هستیست و حسین ثابت کرد تا کجا میتوان عاشق خدا بود تا کجا میتوان برای خدا همه چیز را فدا کرد و بعد از همه آن مصائب گفت خدایا تو میبینی و همین کافیست!
حرفی برای گفتن نماند و هر چه جز اللهم لک الحمد حمدالشاکرین کفران نعمت بود.
و بعد همه آمدند و برای تسلی خاطرم آرام از کربلا در گوشم نجوا کردند و از آنچه بر پیکر حسین(ع) گذشت اما من شرم کردم که مصائبم را با مصائبت یا حسین! التیام بخشم بلکه مصائبم قطرهای بود از دریای مصائب تو که کربلا را برایم رمزگشایی کند و آنچه به علم حصولی شنیده بودم برایم حضوری کند.
آنچه مرا آرام کرد این نبود که آنچه بر امام من در کربلا گذشته است بسی سهمگینتر است بلکه من تسلی خاطر یافتم از آنجا که همسرم اینچنین تمثل یافته بود به اصحاب کربلا ...
اما یا حسین!
من شرمندهام ...
از اینکه از اربا اربای همسرم بیشتر سوختم تا اربا اربای تو!یا حسین مرا به اندکی فهمم ببخش!
ببخش اگر عمری گفتم بابی و امی و نفسی و ولدی ... ولی تنها کلماتی بود که بر زبان آمده بود ...
حسین جانم چنانم کن که تو در راس همه دوست داشتنیهایم باشی!
#پای_سفره_شهیدسیدمحمدمصطفوی#همزیستی_با_شهید
https://ble.ir/hamzistibashahidhttps://eitaa.com/hamzistibashahid
عاشقانههای بعد از شهادت را یادم نمیآید از کجا شروع شد!حتما از همان اول در کنارم بودی و مدیریت میکردی ذهن و دلم و حوادث را. ولی من حضورت را انکار میکردم. میگفتم: "نه، اگر شهید شده بود من باید حضورش را حس میکردم اما من چیزی حس نمیکنم!"حس نمیکردم چون نمیخواستم حس کنم! نمیتوانستم بپذیرم!
یا شاید قبل از آن چشم و گوش دلم بسته بود و خداوند به یکباره قوای باطنیم را رشد داد تا حضورش را حس کنم.
برای من همه چیز از آن لحظهی شناسایی پیکرش در معراج شروع شد.
از همانجا بود متوجه شدم آن ناز خریدن ها و آن دست و پا به راه بودنها و هر چه از ذهنم خطور کند زود مهیا شدنها را ...
برید داخل اگر شک کردید و نتونستید تشخیص بدید لازم نیست هیچ توضیحی بدید بیاید بیرون ما خودمون برای آزمایش دی آن ای اقدام میکنیم.
_ باشه!در باز شد!سردخانه!بوی گلاب و کافور!پیکری پیچیده در پارچه سفید که فقط صورتش باز بود!همان لحظه دقیقا همین جا بود که زندگی من به قبل و بعد این لحظه تقسیم شد!
آمدم بالای سرت!
پیکری که زیر چند طبقه آوار ...بعد سه روز ...زیر آتش سه موشک ...شاید باید صیحهای میکشیدم و تمام میشدمچطور تحمل کردم؟!!!!من چرا نمردم؟!!!!
همان لحظه بود که به یکباره همه چیز در نگاهم عوض شد تو گویی انگار هدایت ذهن و قلب مرا به دست گرفتی و در همان آن که نگاهم صورت زیبایت را در آغوش کشید، پرده عالم ظاهر فرو افتاد و من وارد دنیایی دیگر شدم دنیای من عوض شد و رنگی دیگر گرفت و دیدم که اگر در ظاهر پیکریست چنین و چنان اما باطن ماجرا عاشقیست که به پای معشوق قربانی شده به خاک و خون کشیده شده و حیاتش را، جوانیش را، آسایش کنار زن و فرزندش را به پای معشوق ذبح کرده. این شد که با دیدن چهرهاش فقط بر زبانم جاری شد: "چقدرررر دلبری کرده!"
این طور به خاک و خون و آتش کشیده شدن به پای معشوق! این طور خوش رقصی کردن در مقابل معشوق!
مگر زیباتر از این میشد که باشد!
هنیئا لک عزیز دلم!نوش جانت آقاسیدمحمدم!زیبایی چنین سرانجامی برای عاشقی که عمری برای یار خود را به آب و آتش زده بود قابل وصف نبود!
شکوهمند بود!مردیست که به معراج میرود!
مرحبا! آفرین عزیز دلم!
آرام شدم. سراپا شوق شدم. از شدت شوق در پوست خود نمیگنجیدم. بهتر از این چه میتوانستم برایش بخواهم!
و اینجا بود که فهمیدم وقتی زینب کبری گفت ما رایت الا جمیلا نه از سر تعارف بود نه برای حفظ ظاهر در مقابل دشمن بلکه حقیقتا او جز زیبایی نمیدید چرا که کربلا عاشقانهترین و زیباترین رخداد جهان هستیست و حسین ثابت کرد تا کجا میتوان عاشق خدا بود تا کجا میتوان برای خدا همه چیز را فدا کرد و بعد از همه آن مصائب گفت خدایا تو میبینی و همین کافیست!
حرفی برای گفتن نماند و هر چه جز اللهم لک الحمد حمدالشاکرین کفران نعمت بود.
و بعد همه آمدند و برای تسلی خاطرم آرام از کربلا در گوشم نجوا کردند و از آنچه بر پیکر حسین(ع) گذشت اما من شرم کردم که مصائبم را با مصائبت یا حسین! التیام بخشم بلکه مصائبم قطرهای بود از دریای مصائب تو که کربلا را برایم رمزگشایی کند و آنچه به علم حصولی شنیده بودم برایم حضوری کند.
آنچه مرا آرام کرد این نبود که آنچه بر امام من در کربلا گذشته است بسی سهمگینتر است بلکه من تسلی خاطر یافتم از آنجا که همسرم اینچنین تمثل یافته بود به اصحاب کربلا ...
اما یا حسین!
من شرمندهام ...
از اینکه از اربا اربای همسرم بیشتر سوختم تا اربا اربای تو!یا حسین مرا به اندکی فهمم ببخش!
ببخش اگر عمری گفتم بابی و امی و نفسی و ولدی ... ولی تنها کلماتی بود که بر زبان آمده بود ...
حسین جانم چنانم کن که تو در راس همه دوست داشتنیهایم باشی!
#پای_سفره_شهیدسیدمحمدمصطفوی#همزیستی_با_شهید
https://ble.ir/hamzistibashahidhttps://eitaa.com/hamzistibashahid
۲۲:۱۳