بازارسال شده از
کاش یکی از پیراهن‌هایت بودم! آویز به کمددیواریِ شیری. خوش‌دوخت و اتوکشیده، با بوی وانیلِ نرم‌کننده. بعد تو هر روز می‌آمدی، درِ کمد را باز می‌کردی، و من را می‌پوشیدی...
۲۰:۰۶
بازارسال شده از
آرامَم! مثلِ زنِ بیوه‌ای که نشسته توی خرابه‌ی خانه‌اش، و زانوهایش را چسبانده به بغل! بدون ترس و وحشت، بدون ناله و زاری! چونکه دیگر چیزی ندارد برای از دست دادن، که بنشیند برایش گریه کند و پنجه بکشد به گونه‌‌اش. خونسرد سرش را تکیه داده به ترکِ دیوار، و پلک‌هایش را انداخته روی هم. بدونِ دل‌نگرانی! بدون آنکه چشمش به در باشد و گوشَش به ماشین‌های جاده. چون دیگر نه همسری دارد که منتظرش بماند، نه پسری که دلش شور بیفتد برایش...همانقدر آرامَم و خاموش، همانقدر.
۲۱:۰۵
آقای چاوشی آخر سالی پُرکار شدن، حواسشون به قلبِ گنجشکیِ ما نیست :)
اما مشتاقانه منتظر چهارشنبه‌ام...
اما مشتاقانه منتظر چهارشنبه‌ام...
۱۵:۵۲
نه اینکه نتوانم، اتفاقاً می‌توانستم!می‌توانستم قبل از آنکه خورشید بیفتد توی گرگ و میشِ غروب، بروم! قبل از اینکه مسیرت بیفتد به خانه، قبل از ساعتِ هشت. می‌توانستم زودتر بروم، بی‌خبر! بدونِ پیش کشیدنِ خداحافظی. اما نرفتم، نه اینکه پشیمان بشوم! نه.چمدانِ چرک را تکیه دادم به دیوار و کفش‌هایم را گذاشتم پشت در. بعد آمدم نشستم روی صندلیِ راک، پشت شیشه‌های بلندِ پنجره! که وقتی کلید انداختی توی در، وقتی قدم‌هایت افتاد توی حیاط، صورتِ عرق‌کرده‌ات را ببینم! آن جفت چشم‌های شرقی را، که هیچوقت دوستم نداشتند. شانه‌های کوفته‌ات را، که سرم را همیشه پس می‌زدند. نمی‌خواستم حسرتش را با چمدانم ببرم! نمی‌خواستم قلبم را تشنه بگذارم، که تا آخرِ عمر لَه‌‌لَه بزند توی سینه. منتظرت بودم که برای آخرین بار، خوب نگاهت کنم. نگاهت کنم و بعد، از این خانهٔ بی‌عشق بروم! با خیال تخت، با دلِ سیر و قلبِ سیراب...
۱۸:۱۴
دربارهٔ نوشته‌هاتون یه نکته‌ای رو ضمیمه کنم؛ من حتی در فاجعهٔ روحی و جسمی، پیگیرِ خوندنِ نوشته‌هاتونم. اما خیلی برام احترامِ طرف مقابل مهمه. مثلاً بعضی افراد وقتی پیام میدن، حتی سلام هم نمی‌کنن.من این دسته رو نمی‌خونم، چون احساس موظف‌بودن بهم دست می‌ده، انگار مأمورم و معذور.این یه کمکِ دلی و دوستانه‌ست، نه انجام وظیفه. پس بهتره با حفظ احترام باشه :)
۱۶:۵۷
من اگر قرار باشد از این شهر جمع کنم و بروم، چمدان به کار و بارم نمی‌آید!مگر چند ورق کاغذ، یک تخته بوم و چند قلم مداد، چقدر جا تنگ می‌کند برایم؟ من اگر قرار باشد کوچ کنم، یک بومِ جمع و جور می‌اندازم پشتِ دوشم و خودم را می‌رسانم به راه‌آهن. همین‌ها کفایت می‌کند! برای بقا، برای نمردن، حتیٰ برای نان شبم. نه لاف می‌گویم، نه گزاف! هنر همیشه کافی بوده است. شاید آدمیزاد بدونِ خورد و خوراک زنده بماند، یا بدونِ جامه. اما بدون هنر می‌میرد، بی‌اغراق...
۱۳:۳۴
ترجیح می‌داد غم‌هایش را روی کاغذ بکشد، نه روی دوش...سخت بود خب، نمی‌توانست این بارِ سنگین را با خودش به هر طرف بکشاند.
۱۴:۰۸