۱۹:۰۸
؛من همان انارِ رسیده و ترک‌خورده‌ام! اناری که از فرق، شکاف برداشته و دلش ترکیده. اناری که هنوز بر شاخه‌ی لاغرِ درخت، منتظر مانده تا دستی از راه برسد و او را بچیند. من همان انارِ تنهایی‌ام که به چشمِ باغبان نیامد! سَوا نشد و بر شاخه‌ها جا ماند...
۱۹:۰۸
؛بی‌هدف با نخ‌های قالی وَر می‌رفتم و هرازگاهی به سه کنجِ دیوار نگاه می‌کردم! به عقربه‌های خستهٔ ساعت. شعله‌ی خُردِ چراغِ گِردسوز می‌سوخت و گرمایی ملس پس می‌داد. انتظار دلم را شور انداخته بود و خواب، سراغی از چشمانم نمی‌گرفت. فیتیله‌ی گردسوز را بالا کشیدم و چشم از گل‌های خُتاییِ قالی گرفتم. دیر کرده بودند! خاطره‌ها را می‌گویم. همیشه ساعت از دوازده که رد می‌شد، پشتِ در می‌ریختند و انگشت‌هایشان را روی زنگ خانه می‌فشردند! اما امشب دیر کرده بودند؛ صدای پاهایشان را نمی‌شنیدم. یعنی داشتم کم کم آنها را فراموش می‌کردم؟ زبانم لال! من که به جز همین خاطره‌ها دیگر از او چیزی نداشتم...لب‌هایم را جلو بُردم و با فوتی بلند، شعلهٔ گردسوز را کُشتم. شاید خاطرات از نور بیزار بودند، شاید دوست نداشتند به چشم آدمها بیایند. باید امشب بیشتر منتظر می‌ماندم! از کجا معلوم؟ شاید بالاخره زنگِ خانه به صدا می‌خورد...
۱۴:۲۰
؛نوکِ انگشتانش گچی شده بود و ساییده.کف دست‌هایش را به بلوزِ صورتی‌اش کشید و خیره شد به کف خیابان! به نقاشیِ سیاه و سفیدش. در پَسِ ذهنش جزئیات را مرور کرد؛ انگار هیچ چیزی از قلم نیفتاده بود! خُرده‌موهای مادرش که از زیر روسری به پیشانی می‌سُریدند. لبخند شکسته‌ی پدرش و عشقی که میان‌ِ آن دو نفس می‌کشید! همه چیز را مو به مو به تصویر کشیده بود، اما باز انگار یک پایِ نقاشی می‌لنگید و چیزی کم داشت! تا زانو خم شد و چسبِ هَرزشده‌‌ی کتانی‌اش را باز کرد. پاهای برهنه‌اش را بیرون کشید و روی آسفالتِ سخت و زمخت راه رفت. کنارِ نقاشیِ پدر و مادرش زانو تا کرد و نشست. بعد آرام سرش را روی آسفالتِ سرد خواباند و پاهایش را زیر سینه جمع کرد. کمی بیشتر به مادرش چسبید، پلک‌های کوچکش را بست و پاهایش را به بغل چسباند. پدر، مادر و دختر!حالا خانواده تکمیل شده بود...
۱۸:۳۵
؛عقربه‌های ساعت، دست و پا می‌زنند و سرتاپا عرق می‌ریزند. تمامِ زورشان را در پاهایشان ریخته‌اند و دقیقه‌ها را می‌دَوَند!می‌بینی؟ برای تو را دیدن، حتیٰ عقربه‌های ساعت هم عَجول‌اند و مشتاق! شاید از من هم بیشتر...
۱۷:۵۸
؛عُمری پیشه‌اش همین بود! اصلاً آب و اجدادی این کاره بودند. دُکانی کم طول و عرض داشت، با سقفی چوبینه و دیوارهایی گچ‌مال. یک لا موکتِ کهنه کفِ حُجره‌اش خوابانده بود و لامپی رشته‌ای به سقف بند کرده بود.کوچه بازاری‌ها و کسبه، خطابش می‌کردند: «قصه فروش!»قصه می‌خرید و قصه می‌فروخت. کیپ تا کیپِ دکان را طبق طبق کتاب چپانده بود و گاهی بوی کاغذ تا هفت کوچه آن وَرتَر سرک می‌کشید. تمامِ ثروت و دارایی‌اش در همین واژه‌ها خلاصه می‌شد؛ دُکانی با هزاران هزار قصه...هر کتاب، جهانی بود بی‌کران! دیگر این جهانِ کوچکِ آدمها را می‌خواست چه‌کار؟ خودش صَدها جهان را در دُکانش جا کرده بود...
۱۸:۰۲
ـهنگام بازی، نفس کم آورد و پشتِ پای بچه‌ها عقب افتاد. بند کتانی به مچ پایش پیچید و زانو خالی کرد. با ضرب بر آسفالتِ کوچه افتاد و پوست آرنجش خراشید. کودکان از دویدن ایستادند و پشتِ سرشان را نگاه کردند. انگشت‌‌های اشاره‌شان سمت دختربچه نشانه رفت و با خنده گفتند: «دختره‌ی دست و پا چُلُفتی!»نزدیک‌تر شدند و دست در دستِ یکدیگر، دور تا دورِ دختربچه حلقه زدند! بعد شروع کردند به چرخیدن؛ دامن‌هایشان در هوا بالا می‌رفت و چین می‌خورد. زانوهای دختربچه دودی شده بود و خون‌مُرده! اما چرا با چشم‌های سرخ لبخند می‌زد؟ نمی‌دانم!من هیشه همان دختربچه بوده‌ام، در تمام عمرم! بی استثناء. هر وقت داغِ شکست بر پیشانی‌ام مُهر شد و زمین خوردم، انسان‌ها دوره‌ام کردند و رقصیدند! نه دستی پیش کشیدند نه دستی از من گرفتند. من هم همیشه بهشان لبخند زدم، که مبادا گمان کنند بازی را سه هیچ به نفعِ آنها باخته‌ام. اما از شما چه پنهان؟ در خود چکیدم و سوختم! مانند شمعی به تماشای مرگِ خویش...
۱۹:۵۴
چه کسی گفته شب یلدا طولانی‌ترین شب سال است؟پس شب‌هایی که با بی‌خوابی به صبح رساندیم و با غم دست و پنجه نرم کردیم چه می‌شوند...
۹:۰۷
؛کاش از آخرین فرصت‌ها غافل و بی‌خبر نبودیم!مثلاً می‌دانستیم تا آخرین ملاقات با کسی که دوستش داریم چند شبانه‌روز باقی مانده. یا آخرین مُهلت در چه تاریخ و ساعتی فرا می‌رسد...اینطوری بیشتر آغوش می‌قاپیدیم، بیشتر نگاهمان را به چشم‌هایش سنجاق می‌کردیم. بیشتر لبخند بر لبانش می‌دوختیم! یا حتیٰ قدرش را کمی بیشتر می‌دانستیم...
۱۷:۲۸