بله | کانال مـِقدامه

۱۷ آبان

بازارسال شده از اسلام ناب

۲۱:۲۷

بازارسال شده از اسلام ناب

۲۱:۲۷

بازارسال شده از اسلام ناب

۲۱:۲۷

بازارسال شده از اسلام ناب

۲۱:۲۷

۱۸ آبان

یحیی سنوار
از ۷۲ ساعت قبل از شهادت
چیزی نخورده بوده
معنایی در ترکیب این واژگان در کنار هم هست که زبان بیانش را ندارم؛ فقط کلماتی را کنار هم می‌چینم بلکه سایه‌ای شود از حقیقتی که در عالم‌ معنا مرا به خویش می‌خواند.
قبل از ۷ اکتبر ۲۰۲۳ هم، این سوال را از خود پرسیده بودم اما بعد از آن جور دیگری به پاسخش می‌اندیشم. پرسش همیشگی‌ام در اوج احساس غم در مواجهه با خبری جگرسوز، از فایده‌ی این احساس است. مثل وقتی که عکس چهره‌ی کودک فلسطینی مجروحی را می‌بینم که چشمانش می‌خواهد رازهای بسیار برایم فاش کند. اما من توان زل زدن به صفحه گوشی را ندارم و با بغضی فروخورده فقط می‌خواهم از واقعیت آن به سرعت عبور کنم. چون می‌ترسم جان از بدنم بگریزد! آری آن احساس چیزی شبیه همین است؛ مردن! و دیگر نای زنده ماندن نداشتن! همین وقت از خود می‌پرسم که چه؟ این احساس عمیق و سنگین غم، تو‌ را به چه کار آید؟ آنقدر پرسش اصیلی می‌دانمش که هرگز به پاسخ‌های سطحی و کوچکی که ذهنم می‌پروراند، اکتفا نکرده‌ام. هربار از خود پرسیده‌ام با تصویر بعدی، خبر بعدی و حتی تصور بعدی... حقیقتا والا مدبر عالم چنان سرنوشتی را برای آن معصوم مظلوم مقدر کرده است که سنگی در گلوی چون تویی راه نفست را ببندد؟ همین؟ ارزشش را دارد؟ هدف یک رنج مادی هرقدر هم سنگین است؟ حقا که نه!
در تکاپویی برای یافتن پاسخ به آن پرسش، کلمات تا اینجا بر زبانم میلغزند که مدعی شوم حقیقتی کمی آن‌طرف‌تر در انتظارت ایستاده و این رنج مادی مرکب سفر توست از این جایی که هستی تا آنجایی که باید باشی. آن حقیقت چیست و چگونه؟ من کلماتش را در زبانم ندارم. حتی معنایش را هم مطمئن نیستم که درک کرده باشم. مسیرش را هم حتی شک دارم پیموده باشم!اما نجوایی در قلبم می‌گوید یحیی سنوار خوب سواری بر آن مرکب و خوب سائری به آن مقصد معنا بود. حتما به رنج آوارگانش اجازه داده بود برود در اعماق جانش چنان جاگیر شود که تو گویی وجودش بر آن رنج استوار است. نه فرار کرده بود و نه عادت. حتما هربار با گرسنگی غزه، گرسنگی را در خود حاضر یافته بود. او گرسنگی را فقط نشنیده یا ندیده بود بلکه آن را وجدان کرده بود. من می‌خواهم اینگونه باور کنم که جسمش ۷۲ ساعت گرسنگی را با خود حمل کرده بود اما وجودش از خیلی قبل‌تر. آنچنان قبل‌تر که خدا در مرگش آیتی به ودیعه گذاشت. آیتی که با ما سخن می‌گوید، از فایده از غایت از رنجی که می‌بریم.
خدای سنوار، حیات و ممات یحیی‌وار روزی همه‌ی چشم‌ دوختگانش کند...

سارا حاجلی ادوار بسیج دانشجویی دانشگاه شریف
مقدامه