معنابخشی در لحظه اضطراب، کنش در نادان بی اعتمادی
بحرانها همیشه فقط در زمین اتفاق نمیافتند؛ نقطه اصلی نبرد در ذهن مردم است.اینکه یک حادثه تلخ به سوگی بیپایان تبدیل شود یا به نقطهای از همبستگی تاریخی و سرمایه اجتماعی بدل گردد، بیش از هر چیز به «روایت» بستگی دارد.
روایت میتواند شکست را به پیروزی بدل کند، یا اعتماد عمومی را به فروپاشی بکشاند.همینجاست که نقش سیاستگذار روایتمحور روشن میشود: آیا میتواند از دل ترس، امید بسازد؟ از دل رنج، معنا بیافریند؟ و از دل شکست، سرمایهای هویتی خلق کند؟
در یادداشت تازه، با مثالهای واقعی از حوادث تاریخی نشان دادهایم که چرا «نفس رویداد» تعیینکننده نیست، بلکه «نحوه روایت» است که سرنوشت بحران را مینویسد. این بخش از فصل سوم را از دست ندهید:
ادامه مطلب را اینجا بخوانید
---
#روایت #سیاستگذاری #بحران #سرمایه_اجتماعی #امید #اعتماد #مدیریت_بحران #حکمرانی_روایت
بحرانها همیشه فقط در زمین اتفاق نمیافتند؛ نقطه اصلی نبرد در ذهن مردم است.اینکه یک حادثه تلخ به سوگی بیپایان تبدیل شود یا به نقطهای از همبستگی تاریخی و سرمایه اجتماعی بدل گردد، بیش از هر چیز به «روایت» بستگی دارد.روایت میتواند شکست را به پیروزی بدل کند، یا اعتماد عمومی را به فروپاشی بکشاند.همینجاست که نقش سیاستگذار روایتمحور روشن میشود: آیا میتواند از دل ترس، امید بسازد؟ از دل رنج، معنا بیافریند؟ و از دل شکست، سرمایهای هویتی خلق کند؟
در یادداشت تازه، با مثالهای واقعی از حوادث تاریخی نشان دادهایم که چرا «نفس رویداد» تعیینکننده نیست، بلکه «نحوه روایت» است که سرنوشت بحران را مینویسد.
این بخش از فصل سوم را از دست ندهید: ادامه مطلب را اینجا بخوانید---
#روایت #سیاستگذاری #بحران #سرمایه_اجتماعی #امید #اعتماد #مدیریت_بحران #حکمرانی_روایت
۱۶:۲۵
چرا بسیاری از سیاستهای فرهنگی، با وجود بودجههای کلان و فعالیتهای گسترده، کماثر یا حتی بیاثر میشوند؟فرهنگ فقط مجموعهای از برنامهها یا محتواها نیست؛ فرهنگ یعنی نظام معنا. و این معنا تنها با «روایت» ساخته میشود.وقتی سیاستگذاری فرهنگی پیوست روایی نداشته باشد، محتوا تولید میشود اما تصویری از هویت و آینده خلق نمیشود. اینجاست که دشمنان ما میدان روایت را پر میکنند.
در یادداشت تازه «روایت بهمثابه زیربنای نرم فرهنگ و رسانه» توضیح دادهایم:چرا سیاستگذار فرهنگی باید در اصل «روایتساز» باشد؟
چگونه میتوان از دل روایت، کنش اجتماعی و تمدنی برانگیخت؟
و چرا صداوسیما و نهادهای فرهنگی اگر روایت نداشته باشند، حتی بهترین تولیداتشان بیاثر میماند؟
این بخش از دفتر سوم روایتسازی راهبردی را بخوانید تا ببینید سیاست فرهنگی چگونه میتواند از مصرفکننده بودجه، به موتور محرک تمدن تبدیل شود. ادامه یادداشت را اینجا بخوانیدhttps://farsnews.ir/Mohsen_Dobashi/1756876853230400581#روایت #سیاستگذاری_فرهنگی #رسانه #کنش_تمدنی #هویت #معنا #صداوسیما #روایت_ایرانی #فرهنگ #حکمرانی_روایت
۷:۲۵
می خواستم این چند روز برای درگذشت آقای سیدی، چیزی بنویسم اما نتوانستم اما سعی کردم به حسب رفاقت هم که شده، چند خطی بنویسم.رفیق خوب ما، آقا غلامحسن سیدی، بعد از یک دوره بیماری از میان ما رفت و داغی بر دل دوستانش گذاشت.بیش از یک سال، ساعتهای زیادی را با هم گذراندیم؛ در سفرها، در مسیرها و در روزهای سخت ادغام بنیاد. او برای من تنها یک راننده نبود؛ رفیقی با تجربه و امین بود که در هیچ شرایطی دست از همراهی و کمک نمیکشید.
من همیشه با داشتن راننده سخت کنار میآمدم، اما صمیمیت و رفاقت با آقای سیدی پیوندی میان ما ساخت که دیگر جدایی از او سخت بود. درباره روزهای بعد از بازنشستگی بارها با هم صحبت کردیم، برنامه ریختیم و خیالپردازی کردیم. می گفت فردای بازنشستگی میرود ملایر.
علایق مشترکمان ـ از موتور و ماشین گرفته تا فوتبال و غذاهای خوشمزه سفرها ـ باعث میشد بعد از روزهای پر فشار، لحظات دلچسبی با هم داشته باشیم. او اهل سحر بود؛ پیش از نماز در مسجد محله حاضر میشد و بعد با هم راهی بنیاد میشدیم، در ساعتی که هنوز خیابانها از صدای جارو و آبپاشی تانکرها زنده بودند و ما با هم طراوت صبح را نفس میکشیدیم.
آقای سیدی مرد خانواده بود؛ همسرش را همیشه با احترام "سید خانم" صدا میزد و میگفت داماد سادات بودن افتخار اوست. برای من هم بارها از ارزش با خانواده بودن گفت و نصیحت میکرد که فرصت بزرگ شدن بچهها را از دست ندهم. از عشق به همسرش، از تولد سجاد، از رفاقت با سینا، بارها و بارها سخن گفت.
روز پیش از سکته، مرخصی گرفت تا راهی شهرستان شود و حتی برای هفته بعد چند قرار کاری گذاشته بودیم. اما دوشنبه خبر رسید که رفیق ما از پا افتاده است. خودم را به بیمارستان رساندم، اما دیگر فرصت چشم در چشم شدن نبود. چند شب و چند صبح کنار تختش ماندم و نذر کردم که رفاقت ما به پایان نرسد؛ اما تقدیر الهی سرنوشتی دیگر رقم زده بود. شاید رازی در همان سه ماه بیماری بود که فرصت بیشتری برای در کنار خانواده بودن به او داد.
این روزها هر بار که موتورسواری میکنم، یاد تو زنده میشود سیدی جان. خاطرات مشترکمان بیوقفه در ذهنم پرواز میکنند.خداحافظ رفیق؛ به امید دیدار.
محبت کنید و رفیق ما را به ذکر صلوات و فاتحه ای مهمان کنید.
من همیشه با داشتن راننده سخت کنار میآمدم، اما صمیمیت و رفاقت با آقای سیدی پیوندی میان ما ساخت که دیگر جدایی از او سخت بود. درباره روزهای بعد از بازنشستگی بارها با هم صحبت کردیم، برنامه ریختیم و خیالپردازی کردیم. می گفت فردای بازنشستگی میرود ملایر.
علایق مشترکمان ـ از موتور و ماشین گرفته تا فوتبال و غذاهای خوشمزه سفرها ـ باعث میشد بعد از روزهای پر فشار، لحظات دلچسبی با هم داشته باشیم. او اهل سحر بود؛ پیش از نماز در مسجد محله حاضر میشد و بعد با هم راهی بنیاد میشدیم، در ساعتی که هنوز خیابانها از صدای جارو و آبپاشی تانکرها زنده بودند و ما با هم طراوت صبح را نفس میکشیدیم.
آقای سیدی مرد خانواده بود؛ همسرش را همیشه با احترام "سید خانم" صدا میزد و میگفت داماد سادات بودن افتخار اوست. برای من هم بارها از ارزش با خانواده بودن گفت و نصیحت میکرد که فرصت بزرگ شدن بچهها را از دست ندهم. از عشق به همسرش، از تولد سجاد، از رفاقت با سینا، بارها و بارها سخن گفت.
روز پیش از سکته، مرخصی گرفت تا راهی شهرستان شود و حتی برای هفته بعد چند قرار کاری گذاشته بودیم. اما دوشنبه خبر رسید که رفیق ما از پا افتاده است. خودم را به بیمارستان رساندم، اما دیگر فرصت چشم در چشم شدن نبود. چند شب و چند صبح کنار تختش ماندم و نذر کردم که رفاقت ما به پایان نرسد؛ اما تقدیر الهی سرنوشتی دیگر رقم زده بود. شاید رازی در همان سه ماه بیماری بود که فرصت بیشتری برای در کنار خانواده بودن به او داد.
این روزها هر بار که موتورسواری میکنم، یاد تو زنده میشود سیدی جان. خاطرات مشترکمان بیوقفه در ذهنم پرواز میکنند.خداحافظ رفیق؛ به امید دیدار.
محبت کنید و رفیق ما را به ذکر صلوات و فاتحه ای مهمان کنید.
۱۸:۵۰
رسانه دیگر فقط «ابزار» نیست؛ خودش میدان نبرد معناستدر جهانی که روایتها ذهنها را تسخیر میکنند، رسانه یا راوی تمدنی است یا اسیر روایت رقیب. در یادداشت تازه «از تریبون تا صحنه نبرد معنا» میخوانید:️ چرا روایتگری رسانههای ما اغلب منفعل، بیهویت و دیرهنگام است؟️ چه نسبتی میان سیاستگذاری رسانهای و حکمرانی روایی وجود دارد؟️ راهبردهایی برای بازآفرینی رسانه بهعنوان راوی قابل اعتماد چیست؟ این یادداشت هفتم از دفتر سوم «روایتسازی راهبردی» است؛ تحلیلی که نشان میدهد چرا سیاست رسانهای باید از سطح «برنامهسازی» فراتر رود و وارد میدان «سیاست روایت» شود. ادامه یادداشت را اینجا بخوانیدhttps://farsnews.ir/Mohsen_Dobashi/1757216169802538602#روایت #رسانه #سیاستگذاری_رسانهای #حکمرانی_معنا #قدرت_نرم #جنگ_روایت #رسانه_مردمی #محسن_دوباشی
۵:۵۵
روایت قدرت و امید: هفت افتخار در دو ماه پس از جنگ#یادداشت #محسن_دوباشی
کمتر از دو ماه از روزهایی میگذرد که ایران در میانهی یک جنگ روایتها قرار گرفت؛ جنگی که میخواست تصویر این ملت را در حافظه جهانی تضعیف کند. اما درست در همان ایامی که دشمن، صدای آژیر خطر را بلندتر میکرد، ملت ایران صدای دیگری را به جهان رساند: صدای امید، تلاش و قهرمانی.
در مرداد و نیمه اول شهریور ۱۴۰۴، هفت پرچم افتخار بر قلههای جهانی به اهتزاز درآمد؛ پرچمهایی که هر کدام گواهی روشن بر زنده بودن روح ایراناند:
والیبال جوانان ایران، قهرمان جهان شد؛ نسلی که با پرشهای بلند خود نشان داد ایران نهتنها در میدان نبرد، که در میدان رقابتهای جهانی نیز قدرتی شکستناپذیر است.
تیم ملی نجوم و اخترفیزیک ایران در جهان قهرمان شد؛ گویی ستارهها نیز به احترام ذهنهای درخشان ایرانی، سر تعظیم فرود آوردند.
کشتی فرنگی جوانان ایران جهان را به زانو درآورد؛ ورزشی ریشهدار که بار دیگر یادآور شد ایران همیشه بر شانههای پهلوانی ایستاده است.
سارا بهمنیار، بانوی کاراتهکای ایرانی، قهرمان بازیهای جهانی چین شد؛ روایتی زنانه از اقتدار و عزت که مرزهای جنسیت را درنوردید.
سینا موحد، استاد بزرگ شطرنج ایران، در رقابتهای آنلاین جهانی «تایتلد تیوزدی» قهرمان شد؛ هوش ایرانی در صفحهی ۶۴ خانهای که به همهی جهان تعلق دارد.
تیم ملی تکواندو نوجوانان دختر و پسر ایران، نایبقهرمان آسیا شد؛ آیندهای روشن که از همین امروز خود را به تصویر کشید.
و در نهایت، دکتر زینب حسینزاده، فیزیوتراپیست تیم ملی فوتبال بانوان ایران، جایزه برنز پزشکی آسیا را کسب کرد؛ نشانهای که علم و ورزش در کنار هم، تصویر ایران را جهانیتر میکنند.
اینها تنها مدال و جام نیستند؛ اینها روایت ایران پس از جنگ است. روایتی که میگوید: ملتی که دشمن خواست او را در حصار بحرانها زندانی کند، در کمتر از دو ماه، خود را در جهان با زبان قهرمانی، دانش، علم و امید روایت کرد.
ایران امروز نه فقط ملتی ایستاده در برابر تهدیدها، بلکه ملتی الهامبخش در عرصههای جهانی است. این هفت افتخار، هفت جمله در داستانی بزرگترند: داستان ملتی که هر بار از دل سختیها، روایت قدرت و امید را به جهان عرضه میکند.
کمتر از دو ماه از روزهایی میگذرد که ایران در میانهی یک جنگ روایتها قرار گرفت؛ جنگی که میخواست تصویر این ملت را در حافظه جهانی تضعیف کند. اما درست در همان ایامی که دشمن، صدای آژیر خطر را بلندتر میکرد، ملت ایران صدای دیگری را به جهان رساند: صدای امید، تلاش و قهرمانی.
در مرداد و نیمه اول شهریور ۱۴۰۴، هفت پرچم افتخار بر قلههای جهانی به اهتزاز درآمد؛ پرچمهایی که هر کدام گواهی روشن بر زنده بودن روح ایراناند:
والیبال جوانان ایران، قهرمان جهان شد؛ نسلی که با پرشهای بلند خود نشان داد ایران نهتنها در میدان نبرد، که در میدان رقابتهای جهانی نیز قدرتی شکستناپذیر است.
تیم ملی نجوم و اخترفیزیک ایران در جهان قهرمان شد؛ گویی ستارهها نیز به احترام ذهنهای درخشان ایرانی، سر تعظیم فرود آوردند.
کشتی فرنگی جوانان ایران جهان را به زانو درآورد؛ ورزشی ریشهدار که بار دیگر یادآور شد ایران همیشه بر شانههای پهلوانی ایستاده است.
سارا بهمنیار، بانوی کاراتهکای ایرانی، قهرمان بازیهای جهانی چین شد؛ روایتی زنانه از اقتدار و عزت که مرزهای جنسیت را درنوردید.
سینا موحد، استاد بزرگ شطرنج ایران، در رقابتهای آنلاین جهانی «تایتلد تیوزدی» قهرمان شد؛ هوش ایرانی در صفحهی ۶۴ خانهای که به همهی جهان تعلق دارد.
تیم ملی تکواندو نوجوانان دختر و پسر ایران، نایبقهرمان آسیا شد؛ آیندهای روشن که از همین امروز خود را به تصویر کشید.
و در نهایت، دکتر زینب حسینزاده، فیزیوتراپیست تیم ملی فوتبال بانوان ایران، جایزه برنز پزشکی آسیا را کسب کرد؛ نشانهای که علم و ورزش در کنار هم، تصویر ایران را جهانیتر میکنند.
اینها تنها مدال و جام نیستند؛ اینها روایت ایران پس از جنگ است. روایتی که میگوید: ملتی که دشمن خواست او را در حصار بحرانها زندانی کند، در کمتر از دو ماه، خود را در جهان با زبان قهرمانی، دانش، علم و امید روایت کرد.
ایران امروز نه فقط ملتی ایستاده در برابر تهدیدها، بلکه ملتی الهامبخش در عرصههای جهانی است. این هفت افتخار، هفت جمله در داستانی بزرگترند: داستان ملتی که هر بار از دل سختیها، روایت قدرت و امید را به جهان عرضه میکند.
۱:۵۵
روایتهای رسمی دیگر جواب نمیدهند!اگر روایت از دل مردم نباشد، در دل آنها جا نخواهد گرفت.چرا در عصر بیاعتمادی، "مردمی شدن روایت" یک ضرورت است؟این یادداشت مهم را از دست ندهید.
برای مطالعه کامل مقاله کلیک کنید:[لینک مطلب]
#روایت_مردمی #ساختن_روایت #نبرد_معنا #اعتماد #جامعه #رسانه #انقلاب_اسلامی #محسن_دوباشی #یادداشت #تولید_محتوا #فضای_مجازی #سرمایه_اجتماعی #آینده_انقلاب
برای مطالعه کامل مقاله کلیک کنید:[لینک مطلب]#روایت_مردمی #ساختن_روایت #نبرد_معنا #اعتماد #جامعه #رسانه #انقلاب_اسلامی #محسن_دوباشی #یادداشت #تولید_محتوا #فضای_مجازی #سرمایه_اجتماعی #آینده_انقلاب
۱۸:۵۹
تنوع صداها، گنجینه معنامردم فقط شنونده نیستند، آنها راویاند...آیا تا به حال فکر کردهای روایت واقعی یک جامعه از کجا میآید؟
نه فقط از رسانههای رسمی یا تیترهای خبری؛ بلکه از دل زندگی روزمره، اشکها، امیدها، اعتراضها و حتی سکوت مردم.هر خاطره یک پرستار، هر نوشته یک دانشجو، هر تصویر یک کارگر و حتی یک توییت ساده میتواند پنجرهای تازه به روح جامعه باشد.
این صداها، تنوعی شگفتانگیز از معنا و تجربه را میسازند که اگر آنها را نشنویم، بخشی از حقیقت جامعه را از دست دادهایم.در یادداشت دوم فصل چهارم «روایت مردم» تلاش کردهایم گونهشناسی روایتهای مردمی در ایران امروز را دستهبندی کنیم؛ از روایت زیسته تا روایت اعتراضی، از امید تا مقاومت، از هویت تا هنر.
ادامه مطلب را اینجا بخوانید:[لینک یادداشت]---#روایت_مردم #صداهای_پنهان #زیسته #اعتراض #امید #هویت #زندگی_روزمره #مقاومت #هنر #روایتگری #تحلیل_اجتماعی #نظام_روایی۶:۲۲
هر جا مردماند، روایت جاری است...روایت فقط در استودیوها و پشت میزهای رسمی ساخته نمیشود؛روایت واقعی همان چیزی است که در هیئتها، محلهها، دانشگاهها، سفرها، بحرانها، و حتی یک استوری ساده اینستاگرام شکل میگیرد.
هر خاطره، هر اشک، هر لبخند و هر تجربه روزمره، یک «روایت» است. اگر خوب شنیده و بازگو شود، میتواند الهامبخش، امیدآفرین و حتی تغییرآفرین باشد.
هنر ما این است که این روایتها را ببینیم، بشنویم و بازتاب دهیم. هر میدان اجتماعی، یک میدان روایت است؛ کافیست باور کنیم «مردم، راوی اصلیاند». در یادداشت بعدی: نسبت روایت مردم و روایت حاکمیت؛ تقابل یا تکمیل؟مطالعه متن کامل یادداشت:https://farsnews.ir/Mohsen_Dobashi/1758359503896225218
#روایت_مردم #هر_جا_مردمند_روایت_هست #انسان_روایی #قدرت_مردم #روایتگری #ایران #روایت_زیسته
۱۷:۲۲
خاطره گویی جالب شهید حاج رمضان از جریان یکی از دیدارهای ایشان با حاج قاسم در حلب سوریه
۱۸:۱۸
بازارسال شده از
#یادداشت l همیشه جهادگربه بهانه درگذشت سردار علیرضا افشار*، از اعضای شورای مرکزی جهاد سازندگی در سالهای آغازین انقلاب، بد نیست مروری داشته باشیم بر بخشی از نگاههای او به ماهیت و مسیر جهاد.افشار معتقد بود *مردمیبودن*، با شعار تحقق پیدا نمیکند. میگفت اگر قرار است کار به دست مردم باشد، باید *ساختار مدیریتی متناسب با آن شکل بگیرد.از نظر او، امام خمینی(ره) از همان ابتدا بر واگذاری امور به ظرفیتهای مردمی ــ تعاونیها، نهادهای انقلابی، تشکلهای داوطلبانه و خیریهها ــ تأکید داشتند، و جهاد یکی از بارزترین مصادیق این نگاه بود.
او یادآوری میکرد که شهید بهشتی در همان سالهای نخست انقلاب خطاب به جهادگران گفته بود:«شما دولت آینده هستید؛ ما باید دولت را کوچک کنیم و شما باید اداره امور را به دست بگیرید»از نگاه افشار، این جمله تنها یک تشویق نبود، بلکه ترسیم نقشهی آینده انقلاب بود؛ آیندهای که در آن اداره کشور بر دوش مردم قرار گیرد.
افشار بر این باور بود که انحلال جهاد سازندگی*، نتیجهی غلبهی جریانهای تکنوکرات و لیبرال بر ساختار اجرایی کشور بود؛ جریانی که یا نهادهای انقلابی را ادغام کرد یا آنها را چنان دولتی ساخت که از روح داوطلبانه و جهادی فاصله گرفتند. او میگفت اگر آن مسیر ادامه نمییافت، نهادهایی چون جهاد میتوانستند در حوزههای عمرانی، اقتصادی و حتی علمی، پیش از هر نهاد رسمی بدرخشند.
در روایت او، جهاد سازندگی در همان سالهای کوتاه توانست از آبرسانی و برقرسانی گرفته تا سیلوسازی و حتی پروژههای موشکی، با تکیه بر جوانان و ایمان، به بالاترین سطوح فنی کشور برسد. نمونهای از *خودباوری جمعی که میتوانست پایهی یک مدل جدید از حکمرانی مردمی شود.
افشار معتقد بود:اگرچه جهاد به وزارتخانه تبدیل و بعد ادغام شد، اما احیای آن ناممکن نیست.به گفتهاو، «اگر قرار است جهاد دوباره زنده شود، *باید کار را به دست خود جهادیها سپرد؛ همانهایی که هنوز در میدان ماندهاند*»
ایشان تا آخرین لحظه عمر در مسیر جهاد ماند و دل در گرو خدمت به مردم داشت.*روحش قرین رحمت الهی و راهش پررهرو باد*.
@jahadnegar | جهادنگار۶:۳۷