بله | کانال حاج آقا مجتبی تهرانی رحمةالله علیه

۴ آذر

﷽

بلاها برای رشد بندگان محبوب خدا

️

«وَ إِنِّی إِنَّمَا ابْتَلَیْتُهُ لِمَا هُوَ خَیْرٌ لَهُ»

؛ خطاب به حضرت موسی(ع) است که محبوب‏ترین بندگان پیش من بندۀ مؤمن است. امّا او را مبتلا می‏کنم و نسبت‏به چیزی که به نفع اوست، می آزمایم. این فشارها به نفع توست. مثل بچّه‏ای که به استاد اشکال می کند که چرا این قدر ما را زیر فشار قرار می دهی؟ استاد می گوید: به نفعت است. بزرگ می شوی و می‏فهمی. به آن عالَم می‏روی و می‏فهمی. «وَ أَنَا أَعْلَمُ بِمَا یُصْلِحُ عَبْدِی»؛ من داناتر هستم به آنچه بندۀ مرا اصلاح می کند؛ یعنی پرورشش می دهد و تربیتش می کند. آنچه را به صلاح اوست، بهتر می دانم.

بحارالأنوار، ج 64، ص235

#آزمایش_الهی

#امتحان_الهی_به_بلا_شکر_صبر

جلسه اول

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۴۵

﷽

#كليپ_تصويرى#روضه#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۴۶

۵ آذر

﷽

پاداش بزرگ نتیجه بلای بزرگ

️

امام صادق(ع) می‏فرماید: «اِنَّ عَظِیمَ الاَجرِ مَعَ عَظِيمِ‏ الْبَلَاءِ»؛ پاداش بزرگ با بلای بزرگ است. معنایش چیست؟ پاداش کوچک با بلای کوچک است. معلوم می‏شود این ها دست به گردن هستند. پاداش با بلاست. پاداش بزرگ بخواهی، با بلای بزرگ است: «ما أَحَبَّ اللَّهُ قَوْماً إِلَّا ابْتَلَاهُمْ». روایات بسیاری داریم. معاویة بن عمّار از اصحاب امام صادق(ع) است که نقل می کند: «مَا مِنْ مُؤْمِنٍ إِلَّا وَ هُوَ یَذَّكَّرُ لِبَلَاءٍ یُصِیبُهُ‏ فِی‏ كُلِ‏ أَرْبَعِینَ‏ یَوْماً أَوْ بِشَی‏ءٍ فِی مَالِهِ وَ وُلْدِهِ لِیَأْجُرَهُ اللَّهُ عَلَیْهِ»

؛ هر مؤمنی این طور است که چهل روز بر او نمی گذرد، مگر اینکه حادثه ای برای او می آید برای اینکه به او اجر داده شود.

بحارالأنوار، ج 64، ص207 و ص241

#آزمایش_الهی

#امتحان_الهی_به_بلا_شکر_صبر

جلسه اول

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۱:۱۰

۶ آذر

﷽

بلاهای ما نتیجه انتخاب راه سعادت

️

امام صادق(ع) می‏فرماید: «إِنَّ فِی الْجَنَّةِ لَمَنْزِلَةً لَا یبْلُغُهَا الْعَبْدُ»

؛ در بهشت منزلی است که بنده به آن نمی رسد، «إِلَّا بِبَلَاءٍ فِی‏ جَسَدِهِ»؛ بعد بلاها را تقسیم‏بندی کنیم. یک بلای بدنی پیدا می کند. بلای مالی، جانی و بدنی و... داریم. هر بلایی یک حسنه است. بلیٰ گفتیم باید بلا بکشیم. وقتی که دارد: «أَلَسْتُ بِرَبِّكُمْ قَالُوا بَلىٰ»

؛ همان انتخاب راه سعادت است. اگر با خدا پیوند پیدا کرده‏ای، همین است: آواز الست آمد و گفتیم بلی را زان گفته بلا کش همه تا عهد الستیمما اگر واقعاً در این راه وارد شدیم و آن بلیٰ را گفتیم، باید این بلاها را بکشیم تا استعدادهای معنوی به فعلیّت برسد.

بحارالأنوار، ج 64، ص237

سورۀ مبارکۀ اعراف، آیۀ 172

#آزمایش_الهی

#امتحان_الهی_به_بلا_شکر_صبر

جلسه اول

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۳۴

۷ آذر

﷽

بلا متناسب با استعداد معنوی

️

روش تکاملی بُعد معنوی ما؛ یعنی خداوند که ما را سیر می دهد، خیال نکنید یک روش بی فایده است؛ بلکه حساب شده است. به تناسب استعداد هر کسی به او بلا داده می‏شود. این سیر، تدریجی الحصول استچون سیر مراتب، تدریجی الحصول است. به تناسب هر استعدادی در هر مرتبه‏ای سیر وجود دارد؛ لذا در باب مسئلۀ سلوک الی الله بزرگان این طور بودند که اوّل مسئلۀ اتیان واجبات و ترک محرمات است. بعد مسئلۀ انجام مستحبّات و ترک مکروهات است. بعد یک سنخ ریاضت‏های ابتدایی است؛ تا آرام آرام جان بگیرد و جلو برود، لذا بلاها به تناسب استعدادهاست؛ چون در این ها هنوز فعلیّت قبلی حاصل نشده، فعلیّت بعدی معنا ندارد.

#آزمایش_الهی

#امتحان_الهی_به_بلا_شکر_صبر

جلسه اول

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۸:۱۳

۸ آذر

﷽

خدا به قدر ظرفیت بلا می دهد

️

وقتی بلا یا حادثه‏ای برای ما پیش بیاید، می توانیم ادّعا کنیم که این حادثه برای من زیاد بود و من نمی توانستم آن را تحمّل کنم؛ نه.. استاد قبل از آنکه تکلیف بدهد و امتحان کند. او استعداد شاگرد و فعلیّت قبلی را تست کرده است. وحشت نکن! خداوند هر کسی را به حدّ ظرفیتش بلا می دهد. زود شانه خالی نکنید! این یک وحشت ابتدایی است. ورقۀ امتحانی را که دستم می‏دهد، می‏بینم از بالا تا پایین پر کرده است. نترس! استاد خیلی مسلَّط است. تا در تو نبیند که قدرت و توان این امتحان را داری، این ورقۀ امتحانی را به دستت نمی دهد.

#آزمایش_الهی

#امتحان_الهی_به_بلا_شکر_صبر

جلسه اول

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۳۵

۹ آذر

﷽رُوِيَ عَن رَسُولِ اللِه صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ الِهِ وَ سَلَّم قالَ:« مِنْ عَلاَمَاتِ اَلْعَقْلِ اَلتَّجَافِيَ عَنْ دَارِ اَلْغُرُورِ وَ اَلْإِنَابَةَ إِلَى دَارِ اَلْخُلُودِ وَ اَلتَّزَوُّدَ لِسُكْنَى اَلْقُبُورِ وَ اَلتَّأَهُّبَ لِيَوْمِ اَلنُّشُورِ »1ترجمه: از نشانه های عاقل بودن، آماده و مهیّا شدن برای کوچ کردن از خانۀ غرور یعنی دنیا می باشد؛ و به سمت خانۀ جاودانه و همیشگی حرکت کردن است و زاد و توشه برداشتن برای خانۀ قبری است که می خواهد در آن ساکن شود؛ و آماده شدن برای روز سخت و هولناک قیامت است.شرح: روایت از پیغمبر اکرم (ص) ، منقول است که حضرت فرمودند: از نشانۀ عقل و خرد در انسان این است که نسبت به نشئۀ دنیا، جوری باشد که از نظر درونی، دوری بگزیند از او، نه این که رو سوی او کند به تعبیر ما، پیغمبر اکرم (ص)، سه نشئه از وجود را در رابطۀ با انسان مطرح می کند. من این را کلی اش را بگویم که در این روایت هست، که انسان، انسان عاقل در ارتباط با سه نشئۀ از وجودی که قرار می گیرد، باید چه جوری باشد.ما یک نشئۀ دنیا داریم، یک نشئۀ برزخ داریم، یک نشئۀ آخرت داریم؛ سه تاست. از این جا می رویم ما نشئۀ برزخ، از آن نشئه هم می رویم به قیامت؛ این سیر ماست، سه تا خانه داریم: یکی خانۀ دنیا، یکی خانه برزخ، یک خانۀ آخرت. انسان عاقل، رابطۀ درونیش را با این ها چه جوری برقرار بکند؟اولیش: دنیاست. و آن این است که نسبت به نشئۀ دنیا که فریبنده است، تعبیر به غرور می کند. که جالب هم هست، جاذب هم هست، جذب می کند انسان را، جلوه دارد. می فرماید به این که انسان عاقل، مجذوب دنیا نمی شود. «مِنْ عَلاَمَاتِ اَلْعَقْلِ اَلتَّجَافِيَ عَنْ دَارِ اَلْغُرُورِ». «تجافی» دوری گزیدن از نظر درونی است. «وَ اَلْإِنَابَةَ إِلَى دَارِ اَلْخُلُودِ» درست در مقابلش، از نظر درونی، روی دلش به سوی آن خانۀ جاودانه اش است. «دار»تعبیر می کند. آن هم «خلود»، جاودانه. چون این خانه، خانۀ جاودانه برای من نیست، شد؟! وجدانی مان هم هست، همه مردند و رفتند. درست است یا نه؟ بسیار خوب. آدم عاقل، هیچ وقت که نمی آید به این که دل ببندد به آن چیزی را که از او جدا می شود؛ دل می بندد به آن چیزی را که همیشه در او باشد دیگر. خیلی قشنگ. این اولیش. دوم: نشئۀ برزخ ما داریم که ازش تعبیر می کند در روایت، به قبر. شد؟! می فرماید:«وَ اَلتَّزَوُّدَ لِسُكْنَى اَلْقُبُورِ»یعنی من، توی آن خانه می روم؛ اما آن جا این جور نیستش که دست خالی بروم، توشه می خواهم آن جا، توی نشئه برزخ هم همان جور که توی دنیا ما چی می خواهیم؟ وسایل می خواهیم، ابزار زندگی می خواهیم، درست است یا نه؟ توی نشئۀ برزخ هم ابزار زندگی می خواهیم، توشه می خواهیم. گوش کنید: آدم عاقل وقتی می داند از یک خانه، توی یک خانۀ دیگر می رود، آن جا هم هیچی تویش نیست،باید همه چیز همراه خودت ببری برای زندگی در آن جا چه کار می کند؟ توشه تهیه می کند، همراهش می برد. از این خانه می خواهیم برویم به یک خانۀ دیگر، توی آن خانه خالی است؛ابزار و اثاث زندگیمان هم باید همراهمان ببریم. آدم عاقل چه کار می کند؟ ظاهراً مثل اینکه، همه اینها که فرموده اند. پیغمبر اکرم (ص) خیلی وجدانی ما است. درست است؟ آدم عاقل است.«وَ اَلتَّزَوُّدَ لِسُكْنَى اَلْقُبُورِ» تعبیر می کند.«سکنی» می دانید که معنایش چیه؟ یک جایی که آدم می خواهد آن جا، فرض کن، موقت بماند، می آید توشه بر می دارد برای چی؟ برای سکونت در قبر؛ یعنی آن نشئه برزخش. این را می گویند آدم عاقل. بسیار خوب، این هم به تعبیر من، نشئۀ دوم است.سوم:«وَ اَلتَّأَهُّبَ لِيَوْمِ اَلنُّشُورِ » نشئۀ قیامت. خودش را آماده می کند برای روز قیامت. توجه کنید، روز قیامت، تعبیر می کند این جا، دیگر دار نمی گوید. آن دو تا را گفت دار، خانه. اما نشئۀ آخرت را خانه نمی گوید. تعبیر این جا توی روایت، دار قیامت نیست، روز قیامت است. چرا این تعبیر؟ حالا من عرض می کنم و او این است به این که ما در روایاتمان هم داریم،آیات هم گویای این مطلب هست. خدمتتان عرض شود که ما اگر بخواهیم تعبیر کنیم سختی را،گوش کنید!هیچ وقت نمی آییم به مکان نسبت بدهیم، به زمان نسبت بدهیم؛ شد؟! می گوییم روز قیامت، روز وانفسا است، نمی گوییم خانۀ وانفسا. خود ماها هم همین را می گوییم، توی روایت هم داریم،ها! «یوم وانفسا» توی روایت هم داریم. دارد: روز قیامت جز یک نفر، و آن پیغمبر اکرم (ص) است، شد؟! بقیه حتی جمیع انبیا می گویند وانفسا.فقط پیغمبر (ص) است، که می گویند او، وانفسا نمی گوید، یک چیز دیگر می گوید او؛می گوید: «وا امتی»؛ چون رحمة للعالمین است. می گوید: وا امتی.این است. و می فرماید: «وَ اَلتَّأَهُّبَ لِيَوْمِ اَلنُّشُورِ » خودش را آماده می کند برای آن روز وانفسا، حواسش را جمع می کند، می میریم،ها! همه مان،ها!ما قیامت در پیش داریم.هیچ وقت یادش نمی رود آن روز که یک همچین روزی در پیش د

۱۰:۳۳

ارم من. توجه کنید، این جوری است این جا، و لذاست که پیغمبر اکرم (ص)، که ما در روایاتمان، همه جا، آیات هم داریم دیگر ما، خدمتتان عرض شود که مقام محمودی را که دارد، خودش معلوم است چی هست. توجه کنید! اما خود سفارش می کند که گوش کنید. من شفاعت می کنم؛ اما کارم را آسان کنید شماها در شفاعتتان. فهمیدید؟این «وَ اَلتَّأَهُّبَ لِيَوْمِ اَلنُّشُورِ » مال این است. نه این که من دستتان را نمی گیرم، من دستگیری می کنم از شماها؛ اما این را هم بدانید! خودتان را هم آماده کنید. توجه کنید! چون هر موقفی از موقف های قیامت، بر طبق آیاتی که داریم، توجه کنید! خیلی عبور بخواهی بکنی، مشکل است کار.
1- بحار جلد 74 صفحه 176

شرح حدیث
#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۳۳

شرح حدیث

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۳۴

۱۰ آذر

﷽

تطهیر مومن با بلا

️

روایت مفصّلی است که من یک قسمتش را می گویم. امیرالمؤمنین(ع) می فرماید: «إِنَّ اللَّهَ تَعَالَى یُطَهِّرُ شِیعَتَنَا مِنْ‏ ذُنُوبِهِمْ‏ فِی‏ الدُّنْیَا»؛ خداوند شیعیان ما را در دنیا پاکیزه می کند. با چه چیزی پاکیزه می‏کند؟ «بِمَا یَبْتَلِیهِمْ بِهِ مِنَ الْمِحَنِ»؛ به این وسیله که این ها را به یک سنخ از بلاها و ناراحتی ها مبتلا می کند. این کار،جنبۀ تطهیری دارد. می خواهد مانع را برطرف کند. «حَتَّى إِذَا وَرَدُوا الْقِیَامَةَ تَوَفَّرَتْ عَلَیْهِمْ طَاعَاتُهُمْ وَ عِبَادَاتُهُمْ»

؛ برای اینکه وقتی وارد قیامت بشوند، طاعت¬ها و عبادت-هایشان زیاد بشود، نه اینکه معصیت ها را حمل کنند و به قیامت ببرند. قیامت، خانۀ معصیت نیست. لطف حق است که مؤمن را در دنیا مبتلا می کند، برای اینکه تطهیرش کند.

بحارالأنوار، ج 64، ص 232

#آزمایش_الهی

#امتحان_الهی_به_بلا_شکر_صبر

جلسه دوم

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۳۷

۱۱ آذر

﷽

حسنات پاک کننده گناهان

️

امام صادق(ع) فرمودند: «إِنَ‏ الْعَبْدَ إِذَا كَثُرَتْ‏ ذُنُوبُهُ‏»

؛ اگر گناهان بنده زیاد باشد، «وَ لَمْ‏ یَجِدْ مَا یَكَفِّرُهَا بِهِ»؛ چیزی هم نداشته باشد که بتواند این گناهان را جبران کند. مسئلۀ تطهیر، بحث مفصّلی دارد. شاید اشاره به این است که حسنات، یک دسته از سیئات را می¬پوشاند و محو می¬کند. «إِنَّ الْحَسَنَاتِ يُذْهِبْنَ السَّيِّئَاتِ»

؛. امّا آیا هر حسنه-ای، هر گناه و ذنبی را از بین می¬برد؟ نه؛ این طور نیست. کسی یک آدم کشته، اگر یک صلوات بفرستد، درست می‏شود؟ بعد خدا او را می‏بخشد؟ نه؛ مسئله این طور نیست. دقّت کنید: کسی مثلاً به کیان اسلام ضربه زده است. بعد بیاید و دو رکعت نمار بخواند که تمام شود و برود؛ مسئله، این طور نیست.

الأمالی (للصدوق) , جلد۱ , صفحه۲۹۴

سورۀ هود، آیۀ 114

#آزمایش_الهی

#امتحان_الهی_به_بلا_شکر_صبر

جلسه دوم

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۳۵

۱۲ آذر

﷽

پس گردنی هایی از جنس لطف حق

️

گاهی خداوند او را مبتلا می کند و برایش ناراحتی دنیایی ایجاد می کند؛ آنجایی که می بیند او خیز برداشته و می‏خواهد به سمت گناه برود. من تعبیر می‏کنم پس گردنی می‏زند تا دستش آلوده نشود. مثل بچّه ای که می خواهد بازیگوشی بکند، گاهی این طور است؛ استاد پس گردنی به او می زند. پیشگیری برای اینکه به گناه آلوده نشود. از نظر دنیایی چیزی را انتخاب می کند که در انتخاب اشتباه کرده است؛ چه مقام و مسئولیت باشد، چه امر مادّی به معنای مالی باشد. برای مقامی خیز برداشته و تلاش می کند به آن برسد. برای پولی دست و پا می زند. بعد هم آخر مدام می بیند که چوب لای چرخش می آید و به آن نمی رسد؛ پس ناراحت می‏شود و می گوید: بدشانسی آوردم. تو نفهمیدی و خیلی خوش شانسی آوردی. من و تو نمی فهمیم. خدا بود که خواست تو را حفظ بکند. اگر به آن مقام یا مال می رسیدی، به آتش می رسیدی. این، خودش یک نوع محنت و بلاست، امّا پشتوانه اش لطف حق است.

#آزمایش_الهی

#امتحان_الهی_به_بلا_شکر_صبر

جلسه دوم

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۳۴

۱۳ آذر

﷽

کار و تدبیر از ما، دوری از غفلت از الطاف حق

️

گاهی بلاها و ناراحتی¬ها جنبۀ پیشگیری دارد که مانع بر سر راه معنوی ما پیدا نشود. یک تذکّر بدهم. معنایش این نیست که آدم دست روی دست بگذارد و هیچ کار نکند. انسان باید بر طبق مسیر شرعی در همان چهارچوب احکام و تکالیف وارد کار بشود و تدبیرش را بکند امّا از خدا غفلت نکند. وارد کار شدم و بر طبق معمول تلاش هم کردم، امّا تیرم به سنگ خورد. بگویم: «شکراً لله» سِرَّش را نمی دانم. نه اینکه بنشینم و زانوی غم به بغل بگیرم. بحث بر سر مسائل دنیوی است. انسان کار خودش را بکند.

#آزمایش_الهی

#امتحان_الهی_به_بلا_شکر_صبر

جلسه دوم

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۳۳

۱۴ آذر

﷽

بلا، زنگ خطر بیدار باش

️

امام هفتم می فرماید: «لَنْ تَكُونُوا مُؤْمِنِینَ»؛ شما هیچ وقت مؤمن نیستید. «حَتَّى تَعُدُّوا الْبَلَاءَ نِعْمَةً وَ الرَّخَاءَ مُصِیبَةً»؛ مگر اینکه یک سنخ ابتلائات دنیوی را نعمت بدانید. چرا؟ «وَ ذَلِكَ أَنَ‏ الصَّبْرَ عِنْدَ الْبَلَاءِ أَعْظَمُ مِنَ الْغَفْلَةِ عِنْدَ الرَّخَاءِ»

؛ اگر آدم به تَشر استاد صبر بکند، بهتر است از اینکه غفلت بکند و او هیچ چیز نگوید که ناگهان پایش در چاله برود. حقیقت یک سنخ از بلاها این است که حواست را جمع کن. زنگ خطر است؛ مواظب باش!

بحارالأنوار، ج 64، ص237

#آزمایش_الهی

#امتحان_الهی_به_بلا_شکر_صبر

جلسه دوم

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۳۸

۱۵ آذر

﷽

سنت تذکر با حادثه برای مومنین

️

روایت را محمدبن مُسلم می گوید: شنیدم امام صادق(ع) می فرمودند: «الْمُؤْمِنُ لَا یَمْضِی عَلَیْهِ أَرْبَعُونَ لَیلَْةً إِلَّا عَرَضَ لَهُ أَمْرٌ یَحْزُنُهُ یُذَكَّرُ بِهِ»

؛ برای مؤمن چهل شب نمی گذرد، مگر اینکه حادثه ای یا بلایی به او عارض می‏شود و پیش می آید که او را ناراحتش کند. چرا؟ گروهی از محدّثین گفتند که «یذکَّرُ به»؛ به سبب آن، این شخص نسبت‏به گناهانش متذکّر بشود. در خودش فرو برود که این گره‏ها برای چه در کار من افتاده است. مؤمن این چنین است، به ماورای این عالم اعتقاد دارد. می داند رابطه ای بین عالم مادّه و عالم معنویّت وجود دارد. مؤمن این طور است می گوید: نظام مافوق بر این نظام حاکم است، لذا نسبت‏به معصیتش یادآور ‏شود.

الکافی، ج2، ص254

#آزمایش_الهی

#امتحان_الهی_به_بلا_شکر_صبر

جلسه دوم

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۳۶

۱۶ آذر

﷽رُوِیَ عَنِ عَلِیٍّ (ع) قالَ: إِنِ اِسْتَطَعْتُمْ أَنْ يَشْتَدَّ خَوْفُكُمْ مِنَ اَللَّهِ تَعَالَی وَ أَنْ يَحْسُنَ ظَنُّكُمْ بِهِ فَاجْمَعُوا بَيْنَهُمَا فَإِنَّ اَلْعَبْدَ إِنَّمَا يَكُونُ حُسْنُ ظَنِّهِ بِرَبِّهِ عَلَى قَدْرِ خَوْفِهِ مِنْ رَبِّهِ إِنَّ أَحْسَنَ اَلنَّاسِ ظَنّاً بِاللَّهِ تَعَالَی أَشَدُّهُمْ خَوْفاً لِلَّهِترجمه: اگر بتوانید که خوف و بیم خود را از خداوند متعال زیاد کنید و ظن و گمان خود را به خداوند نیکو کنید بین بیم و امید جمع کنید، پس به راستی که بنده باید امید و حسن ظنّ او به پروردگار خود به اندازۀ بیم و خوف او از پروردگارش باشد، پس به راستی که بهترین مردم در حسن و امید به خداوند کسی است که خوف و بیم او هم از خداوند زیاد باشد.شرح: روایت از علی (ع) منقول است که حضرت فرمودند: اگر بتوانید شما که بیمتان را از خداوند، تشدید بکنید و از طرفی هم گمان خوب نسبت به خداوند داشته باشید، جمع کنید بین این دوتا را «إِنِ اِسْتَطَعْتُمْ أَنْ يَشْتَدَّ خَوْفُكُمْ مِنَ اَللَّهِ وَ أَنْ يَحْسُنَ ظَنُّكُمْ بِهِ فَاجْمَعُوا بَيْنَهُمَا» یعنی هم، حالا به تعبیری من می آورم توی این وادی، بیم از عذاب الهی که جهنّم است و هم از طرفی امید به عنایات او و بهشت او که گمان خوب داشته باشید، این دو تا را جمع بکنید. هم خوف از عقاب، هم از این طرف، رجاء نسبت به ثواب و پاداش الهی، بین این دو تا جمع بکنید. بعد می فرماید: در بین بندگان آن بنده ای را ما می توانیم بگوییم بنده است «فَإِنَّ اَلْعَبْدَ إِنَّمَا يَكُونُِ» بنده این است و جز این نیست؛ آن که بنده است، بندۀ خداست«حُسْنُ ظَنِّهِ بِرَبِّهِ» گمان نیکش به پروردگارش «عَلی قَدرِ خَوفِهِ مِن رَبِّه» به همان مقدار هم که بیم از عقاب دارد، رجاء و امید به ثواب و پاداش دارد. این دو تا با هم برابری می کند.بعد هم جمله آخر است به این که: «إِنَّ أَحْسَنَ اَلنَّاسِ ظَنّاً بِاللَّهِ أَشَدُّهُمْ خَوْفاً لِلَّهِ» در این جا مسئله این است که باید خوف و رجاء، نقش سازندگی روی انسان داشته باشد. هم خوف از عقاب و جهنّم، هم امید به بهشت، این ها اثر بگذارد روی عمل آدم. اگر دیدی خوف از عقاب، اثر روی عملت نگذاشته است، امید به بهشت هم اثرنگذاشته، بفهم که موازنه بین این ها نیست. موزانه نیست. آنی که نقش سازنده دارد روی انسان و سازندگیش عبارت از این است که انسان را به سوی عمل می کشاند. در باب رجاء، به عمل خیر انسان را می کشاند. در باب عقاب، باز می دارد از گناه. خوف از عقاب اگر صادقانه باشد، موجب می شود آدم گناه نکند. امید به ثواب موجب می شود انسان برود کار خیر بکند، توجه کنید. می فرماید به این که: این دو تا نباید هیچ کدام بر دیگری بچربد، اگر چربید، بدان آن جاست که دیگر نقش روی عمل ندارد. این به درد نمی خورد اصلا. توجه کنید! این به درد نمی خورد. آن خوفی به درد می خورد و آن رجائی به درد می خورد که نقش سازندگی روی عمل داشته باشد؛ آن هم، آن وقتی است که این دوتا با هم برابر باشد. می فرماید: «فَإِنَّ اَلْعَبْدَ إِنَّمَا يَكُونُ حُسْنُ ظَنِّهِ بِرَبِّهِ» این است و جز این نیست که بنده، خوش گمانیش به خدا که همان رجاء به اصطلاح، پاداش الهی است، به پروردگارش «عَلَى قَدْرِ خَوْفِهِ مِنْ رَبِّهِ» به آن مقدار است. لذا اگر بپیچد این طرف، ای خدا! چه کریمی و چی و کذاو کذا؛ تا دیدی توی این خط دارد کار می کند، بدان این ازش عمل خیر هان؟! از آن طرفش هم همین است، توجه می کنید این ها نقش تخریبی دارد اگر هر کدام بر دیگری چیه؟ بخواهد چه کار بکند؟ غلبه بکند.در نتیجه، باید انسان ازنظر درونیش در ربط با پروردگارش این طور باشد، که اگر بد بکنم، کیفرم می کند و اگر خوب بکنم، پاداشم می دهد. این طوری باید بکند در ارتباط با خداوند .1- نهج البلاغة , جلد۱ , صفحه۳۸۳

شرح حدیث
#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۵۸

شرح حدیث

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۵۹

۱۷ آذر

﷽

بلا برای ظالم و مومن و انبیا اندازه گیری شده است

️

پیغمبراکرم(ص) فرمود: «إِنَّ الْبَلَاءَ لِلظَّالِمِ أَدَبٌ وَ لِلْمُؤْمِنِ امْتِحَانٌ وَ لِلْأَنْبِیَاءِ دَرَجَةٌ وَ لِلْأَوْلِیَاءِ كَرَامَةٌ»«الْبَلَاءَ لِلظَّالِمِ أَدَبٌ»؛ برای ظالم این است که می‏خواهد ادبش کند. به آن مقداری که این تخلّف کرده و کج رفته، اگر بشود او را برگرداند. معلوم است که اندازه گیری شده است. راجع‏به مؤمن، امتحان است. امتحان برای چیست؟ به فعلیّت برسد. به فعلیّت برسد؛ یعنی به بهشت برود. استعدادهای معنوی به فعلیّت برسد؛ یعنی به بهشت برود. ملکات حسنه بهشت ساز است. در ادامۀ بحث نسبت به جملۀ «وَ لِلْأَنْبِیاءِ(ع) دَرَجَةٌ»

؛ باز اندازه گیری مطرح شده است. هر جایی که درجه، منزله و امثال این ها هست، اندازه¬گیری در نظر است.

جامع الاخبار، ص113

#آزمایش_الهی

#امتحان_الهی_به_بلا_شکر_صبر

جلسه دوم

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۵۰

۱۸ آذر

﷽

بلای اولیا از سر کرامت

️

«وَ لِلْأَوْلِیاءِ كَرَامَةٌ»

؛ اولیا جدا شده است. این اولیا غیر انبیا(ع) هستند.امّا در کرامت اندازه نیست. حالا یک مثال بزنم: انسان از کسی تقاضای چیزی می کند. می¬گوید: چقدر بدهم؟ می گوید: آقا بستگی به کرمت دارد؛ یعنی اندازه را کنار بگذار. قدر و اندازه باید کنار برود. به ذهن من می آید که بلاها در ربط با اولیا نه از برای پیمودن درجات آنهاست؛ بلکه برای رسیدن به کرامتی است که از ناحیۀ حق است. منشأش کرامت حق که بی نهایت است. در نتیجه اولیا به بی نهایت برسند.

جامع الاخبار، ص113

#آزمایش_الهی

#امتحان_الهی_به_بلا_شکر_صبر

جلسه دوم

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۲:۱۲

۱۹ آذر

﷽

بهترین زنان از دیدگاه الهی

️

روزی پیغمبر‎اکرم(ص) از اصحاب خود پرسیدند: «مَا خَیْرٌ لِلنِّسَاءِ؟»؛ بهترین زن‎ها کیست؟ اصحاب عرض کردند: «فَلَمْ نَدْرِ مَا نَقُولُ»؛ نمی‎دانیم!«فَسَارَّ عَلِیٌّ(ع) إِلَى فَاطِمَةَ(س) فَأَخْبَرَهَا بِذَلِکَ»؛ در این هنگام امام علی(ع) از جا برخاستند و به منزل رفته و سؤال پیامبراکرم(ص) را با حضرت‎زهرا(س) در میان گذاشتند. حضرت‎زهرا(س)فرمودند: «بهترینِ زنان، آن زنی است که به مرد نامحرم نگاه نکند و مرد نامحرم نیز او را نبیند.»امام‎علی(ع) برگشتند و این جواب را به پیامبر(ص) ارائه نمودند. حضرت رو به‎سوی امام‎علی(ع) کرده و فرمودند: «مَنْ عَلَّمَکَ هَذَا؟»؛ چه کسی این را به تو یاد داده است؟ امام‎علی(ع) عرض کرد: فاطمه(س) این مطلب را به من گفته است. در اینجا بود که پیغمبراکرم(ص) فرمودند: «إِنَّهَا بَضْعَةٌ مِنِّی»

؛ فاطمه(س) پارۀ تن من است.

حلیة‎الأولیاء، ج 2، ص 41

#ادب_الهی

#حیا_موهبتی_الهی

جلسه دوازدهم

#كليپ_تصويرى#حاج_آقا_مجتبی_تهرانی@mojtabatehrani_ir

۱۰:۴۳