چگونه سره و ناسره ایده‌های سیاستی را تشخیص دهیم؟ آنچه به‌عنوان اندیشکده در ایران می‌شناسیم، تفاوت ماهوی و اساسی با تجربه غرب از اتاق‌های فکر دارد. نهاد و نهال نوپای اندیشکده در ایران، نیازمند بازتعریف بومی ماموریت‌ها، جایابی‌ها و کارکردهای تازه است؛ تا خروجی آن در اتصال واقعی و براساس نیاز واقعی کشور جهت‌دهی شود.در بحبوبحه چگونگی‌های تقویت اندیشکده در ایران، با بسامد دو کلان‌راهبرد حمایتی مواجهیم: یکم: مرکزیت‌بخشیدن به چند اندیشکده برجسته و صاحب‌نام، که نهال‌های اندیشه‌ورزی در مدار اقماری آنان ببالند؛ و دوم: تکثرگرایی و تفحص هر آنچه نام اندیشه‌ورزی به خود نهاده و بسط اقلیم سیاست‌اندیشی و اندیشه‌ورزی.در فقدان معاضدت واقعی اندیشکده‌های بزرگ، چه «طرح»ی از حمایت اندیشکده‌ای «امکان»ِ پیاده‌سازی دارد؟ و با چه مدل ارزیابی‌ای می‌توان سره و ناسره ایده‌های سیاستی را تشخیص داد و تداوم اندیشکده و جریانات اندیشه‌ورزی را دنبال کرد؟ این سوالات اساسی منجر به برگزاری نشست تخصصی «آسیب‌‌شناسی نظام ارزیابی اندیشکده‌ها» در ایران شد؛ که با حضور اصغر عیوضی و محمد امینی‌رعایا در خانه اندیشه‌ورزان برگزار شد. در دو فرسته، دو نگاه متفاوت را به نظاره و بحث می‌گذاریم. فرسته نخست را اینجا ببینید!#جایزه_ملی_سیاستگذاری#نشست_تخصصی /۲#ترویج
جایزه ملی سیاستگذاری در وب | بله | تلگرام۸:۲۱