بسم‌اللهنزدیک به 6 سال پیش، یعنی ۱۷ بهمن ۱۳۹۷، اولین پست سایت «فصل کوچ» را منتشر کردم. آن روز بعد از سال‌ها وبلاگ‌نویسی‌های پراکنده، با نام‌های مستعار بامعنا و بی‌معنا، تصمیم گرفتم با نام خودم بنویسم، از حدیث نفس نوشتن فاصله بگیرم و بیش‌تر از تجربه‌ها، افکارم و چیزهایی که آموخته‌ام بنویسم.پیش از “فصل کوچ”، از خود می‌پرسیدم که “نوشته‌های من چه تغییری در فضای فکری جهان ایجاد می‌کند؟ نوشتن و ننوشتن من چه فرقی برای آدم‌ها دارد؟ انتشار این نوشته‌ها چه فایده‌ای دارد؟” اما روزی به این فکر کردم که مثل گل‌های کوچک کنار جوی آب، که روزی یک مسافر، یک رهگذر نگاهشان می‌کند و دلش از آن زیبایی کوچک و کم‌عمر خوش و روشن می‌شود، شاید نوشته من هم شبیه تجربه زیسته کسی باشد و بتواند یک روزنه، یک سوسوی کم‌رمق نور در زندگی کسی روشن کند. آن وقت چه می‌شود؟ آیا نوشتن بهتر از ننوشتن نیست؟ آیا ایجاد این امکان، بهتر از نگه داشتن آن در کتم عدم نیست؟ امروز 5سال و10 ماه و 10 روز است که دکمه انتشار اولین نوشته‌ام را در فصل کوچ زده‌ام، به نام خودم، و دیگر آن را پاک نکرده‌ام. خوشحالم؛ نه به خاطر نوشتن مطالب عجیب و فاخر؛ خوشحالم، به خاطر جرأت کردن، به خاطر بودن، به خاطر فکر کردن، به خاطر “جریان زندگی‌ساز نوشتن”. نوشتن، همانطور که فکر ما را می‌سازد و پیراسته و منسجم می‌کند، همانطور که به ما امکان آموختن و پیش رفتن می‌دهد، زندگی ما را می‌سازد و پیش می‌برد. به همین خاطر است که نام این خانه، این فصل از زندگی من، “فصل کوچ” است؛ فصل زیبای “نوشتن” و “کوچیدن”!
پ.ن.: پستی بروز شده از سایت
وجیهه مهرابی | @vjh_mhrb | @vajihemehrabin_ir
پ.ن.: پستی بروز شده از سایت
وجیهه مهرابی | @vjh_mhrb | @vajihemehrabin_ir
۰:۱۸