۲۷ فروردین
به نظر می‌آید چیزی که در بسیاری مراحل، قصه فیلمنامه خاتون را نجات داده شخصیت‌پردازی شیرزاد است. مردی با خاستگاه به‌شدت سنتی و خون اربابی که سعی می‌کند روشنفکر باشد و نمی‌تواند؛ به علاوه بدبیاری‌هایی هم دارد که مهم‌ترینش نظامی بودن است در دوره‌ی اشغال! یعنی یک انسان بی‌اختیار! پرداخت عالی فیلمنامه به اضطرابات و پنهان‌کاری‌های شیرزاد که در میان سنت و مدرنیته و هم خوی نظامی‌گری و وضعیت بله قربان‌گویی درحال دوشقه شدن است بسیار عالی است تا جایی که بسیاری ضعف‌های شخصیت‌پردازی خاتون را پوشانده است.
به بهانه تولد کارگردان خاتون، خانم تینا پاکروان در ۲۸ اردیبهشت نقد و بررسی سریال خاتون را بخوانید.
#خاتون#تینا_پاکروان#مجله_میدان_آزادی #فیلم
@azadisqart
به بهانه تولد کارگردان خاتون، خانم تینا پاکروان در ۲۸ اردیبهشت نقد و بررسی سریال خاتون را بخوانید.
#خاتون#تینا_پاکروان#مجله_میدان_آزادی #فیلم
@azadisqart۱۸:۱۲
۲۹ فروردین
اگرچه دربارهی رکود بزرگ سرمایه‌داری آمریکا در سال 2008 چندین کتاب و بی‌شمار مقاله‌ی اقتصادی نوشته شده است اما نکته حائز اهمیت اینجاست که آدام مک کی علاوه بر بررسی ریشه‌های ساده‌ی این رکود بر اساس نگاه اقتصادی، تاکید دارد نشان دهد چیزی که مانع از دیده شدن اشتباهات فاحش در طراحی اقتصاد آمریکا شده است نوعی روحیه‌ی برونگرایانه، خودبزرگ‌بین و کنشگر است که مطلقا تحمل صبر و تامل در کاری که دارد انجام می‌دهد را ندارد. مک کی جنبه‌ی بیمارگونه این عملگرایی ویرانگر را در سکانس جلسه‌ی گروه درمانی یکی از شخصیت‌های اصلی فیلم که بانکدار است به خوبی نشان می‌دهد.
کارگردان خیلی روشن توضیح می‌دهد که پیش‌بینی رکود و بحران اقتصادی چقدر ساده بوده است. بنا شدن وام‌های مسکن سنگین‌تر بر دارایی‌های مفروضی که از بازپرداخت وام‌های مسکنِ سبک‌تر ساخته شده‌اند، یعنی ساختن بنایی سنگین بر ستون‌هایی سست، یا حتی فرضی!
متن کامل نقد فیلم رکود بزرگ به کارگردانی آدام مک کی به بهانه تولد این کارگردان آمریکایی را بخوانید.
#رکود_بزرگ#آدام_مک_کی #مجله_میدان_آزادی #سینما#فیلم@azadisqart
کارگردان خیلی روشن توضیح می‌دهد که پیش‌بینی رکود و بحران اقتصادی چقدر ساده بوده است. بنا شدن وام‌های مسکن سنگین‌تر بر دارایی‌های مفروضی که از بازپرداخت وام‌های مسکنِ سبک‌تر ساخته شده‌اند، یعنی ساختن بنایی سنگین بر ستون‌هایی سست، یا حتی فرضی!
متن کامل نقد فیلم رکود بزرگ به کارگردانی آدام مک کی به بهانه تولد این کارگردان آمریکایی را بخوانید.
#رکود_بزرگ#آدام_مک_کی #مجله_میدان_آزادی #سینما#فیلم
@azadisqart۱۵:۱۵
۳۰ فروردین
پربازدیدترین مطالب مجله میدان آزادیدر فروردین ۱۴۰۳فهرست ده مطلب پربازدید مجله میدان آزادی در اولین ماه از سال ۱۴۰۳ را در ادامه ببینید.گفتنی‌ست پنج مطلب این فهرست مربوط به #پرونده_قهر است.
۱. ریویو: نقد و نظری به فیلم «نوروز» ۲. ریویو: نقد و نظری به فیلم «تمساح خونی»
۳. ده هایکوی ژاپنی در حال‌وهوای بهار و شکوفه‌هایش + ترجمه فارسی ۴. ده انیمیشن برتر در حال و هوای بهار
۵. روایت قهر ابراهیم گلستان و کاوه گلستان
۶. ریویو: نقد و نظری به فیلم «آپاراتچی»
۷. پنج کتاب رمان از بهترین کتاب‌ها با موضوع قهر برای مخاطب نوجوان
۸. ویدئو: سرمقاله تصویری پرونده «قهر»
۹. نگاهی به قهرهای دراماتیک در سریال «وضعیت سفید» ۱۰. ده فیلم از بهترین فیلم‌ها با موضوع قهر
#مجله_میدان_آزادی
@azadisqart۱۳:۵۴
۳۱ فروردین
سیدعلی موسوی گرمارودی ۳۱ فروردین ۱۳۲۰ در قم و در خانواده‌ای که به علم و مذهب و فرهنگ معروف بودند متولد شد. او در خردسالی تابستان‌ها را در روستای پدری در گرمارود می‌گذراند و امروز معتقد است هرآنچه در اشعارش از طبیعت سروده، ردپای خاطره آن طبیعت بکر است.
همین کنار، دلم زیر بوته‌ی گَوَن استکمی فراتر از آنجا که شاخه‌ی جَگن است
من و بنفشه‌ی کوهی نگار همدگریمدل یگانه‌ی ما گرچه در دو پیرهن است
غروب دیر ولی می‌رسد به خانه کلاغتمام دغدغه‌ی او چو من همین وطن است
هزار سال دگر هم چو بگذری زینجااگر ز کوه برآید صدا، صدای من است
از کودکی کنار پدر با یک دیوان منقش حافظ، مسافر سرزمین خیال می‌شد و خواندن و نوشتن را با قرآن و نصاب الصبیان و گلستان در محضر پدر عارف و دانشمند خود آموخت.
برخی صاحب نظران اشعار سپید و در درجه بعد نیمایی‌های او را شاخص می‌دانند، برخی نیز به قصاید استوارش اشاره می‌کنند و قصیده‌سرایی‌اش را دست‌برتر، وجه ممیز و هنر اصلی‌اش می‌دانند. همین مساله نشانِ موفقیت او در این قالب‌ها است. در هرصورت گرمارودی با سپیدهایش به شهرت رسیده و صد البته بزرگان ادبی معتقد بودند قصیده خاصیتی پدرانه دارد و قصیده‌گوی موفق، از پس دیگر قالب‌های کلاسیک به جد برمی‌آید و پشتوانه ادبی به‌هنجار او، در هنجارهای ادبی نیمایی و سپیدهای او بی تاثیر نبوده.
اما نکته مهم اینجاست که او در بیشتر شعرهای کهن نیز نوپرداز است. اصلا او خودش می‌گوید شاعری که زبانش زبان زمانش نیست، و صرفا مقلد قدماست، شاعر واقعی نیست. چگونه کسی شاعر اوضاع زمانش نباشد و شاعر واقعی باشد؟ کلمات ابزار شاعرند و امروزی و معاصر بودن زبان و بیان شاعر، نشانه شاعر واقعی بودن است. به عبارت دیگر، علی موسوی گرمارودی هم در شعر و نثر خویش جزو نوپردازان به شمار می‌رود (چه در قالب و چه در محتوا) و هم در تحلیل‌ها و نقدهایش خودش به لزوم نوپردازی در شعر تصریح کرده و اصلا شاعر واقعی را شاعر نوپرداز تعریف می‌کند.
متن کامل تک‌نگاری سید علی گرمارودی را در سالروز تولد این نویسنده، شاعر، پژوهشگر و مترجم بخوانید.
#سید_علی_گرمارودی#مجله_میدان_آزادی #ادبیات#شعر@azadisqart
همین کنار، دلم زیر بوته‌ی گَوَن استکمی فراتر از آنجا که شاخه‌ی جَگن است
من و بنفشه‌ی کوهی نگار همدگریمدل یگانه‌ی ما گرچه در دو پیرهن است
غروب دیر ولی می‌رسد به خانه کلاغتمام دغدغه‌ی او چو من همین وطن است
هزار سال دگر هم چو بگذری زینجااگر ز کوه برآید صدا، صدای من است
از کودکی کنار پدر با یک دیوان منقش حافظ، مسافر سرزمین خیال می‌شد و خواندن و نوشتن را با قرآن و نصاب الصبیان و گلستان در محضر پدر عارف و دانشمند خود آموخت.
برخی صاحب نظران اشعار سپید و در درجه بعد نیمایی‌های او را شاخص می‌دانند، برخی نیز به قصاید استوارش اشاره می‌کنند و قصیده‌سرایی‌اش را دست‌برتر، وجه ممیز و هنر اصلی‌اش می‌دانند. همین مساله نشانِ موفقیت او در این قالب‌ها است. در هرصورت گرمارودی با سپیدهایش به شهرت رسیده و صد البته بزرگان ادبی معتقد بودند قصیده خاصیتی پدرانه دارد و قصیده‌گوی موفق، از پس دیگر قالب‌های کلاسیک به جد برمی‌آید و پشتوانه ادبی به‌هنجار او، در هنجارهای ادبی نیمایی و سپیدهای او بی تاثیر نبوده.
اما نکته مهم اینجاست که او در بیشتر شعرهای کهن نیز نوپرداز است. اصلا او خودش می‌گوید شاعری که زبانش زبان زمانش نیست، و صرفا مقلد قدماست، شاعر واقعی نیست. چگونه کسی شاعر اوضاع زمانش نباشد و شاعر واقعی باشد؟ کلمات ابزار شاعرند و امروزی و معاصر بودن زبان و بیان شاعر، نشانه شاعر واقعی بودن است. به عبارت دیگر، علی موسوی گرمارودی هم در شعر و نثر خویش جزو نوپردازان به شمار می‌رود (چه در قالب و چه در محتوا) و هم در تحلیل‌ها و نقدهایش خودش به لزوم نوپردازی در شعر تصریح کرده و اصلا شاعر واقعی را شاعر نوپرداز تعریف می‌کند.
متن کامل تک‌نگاری سید علی گرمارودی را در سالروز تولد این نویسنده، شاعر، پژوهشگر و مترجم بخوانید.
#سید_علی_گرمارودی#مجله_میدان_آزادی #ادبیات#شعر
@azadisqart۶:۰۲
کاغذ اخبار هنر: مهم‌ترین خبرهای هنر و ادبیات؛ فروردین ۱۴۰۳در دنیای موسیقی فرهاد فخرالدینی، موزیسین پیشکسوت ایرانی که تصور می‌شد مدت‌هاست خود را در عرصه‌ی آهنگ‌سازی بازنشسته کرده است، در فروردین ماه، همزمان با روز ۲۵ فروردین که در تقویم ایران روز ملی عطار نام گرفته، از اتمام نگارش آخرین اثر خود با نام «منظومه سیمرغ» بر اساس «منطق‌الطیر» فریدالدین عطار نیشابوری خبر داد.در اواخر فروردین امسال حضور ایران در دوسالانه ونیز تایید شد. دوسالانه‌ی ونیز در سال‌های فرد برگزار می‌شود که هر دوسال یکبار یکسال را به معماری و سال بعد را به هنر می‌پردازد. ایران برای اولین بار در سال ۱۹۵۸ در این رویداد شرکت کرده و سال‌های ۲۰۰۳، ۲۰۰۵، ۲۰۰۹، ۲۰۱۱، ۲۰۱۵، ۲۰۱۹، ۲۰۱۷ از سال‌هایی است که ایران در این رویداد هنری که از آن به عنوان المپیک هنرهای تجسمی یاد می‌شود، حضور داشته است. هیأت داوران سی‌وچهارمین جشنواره محیط زیستی فرانسه، مجموعه‌ای از فیلم‌های مولف از سراسر جهان را که بازتاب مضامینی چون وضعیت حیوانات، طبیعت و انسان را دارند، انتخاب کرده‌اند و از همه‌ی مخاطبان خود دعوت کرده است تا به مدت سه روز برای تأمل در پیوند انسان و طبیعت گرد هم آیند. سهم ایران در این حرکت راه‌یابی انیمیشن «ده سالگی» به این جشنواره است. این انیمیشن از تولیدات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان است که با شیوه استاپ‌موشن ساخته شده است.متن کامل کاغذ اخبار هنر فروردین ۱۴۰۳ را بخوانید.
#کاغذ_اخبار #مجله_میدان_آزادی
@azadisqart۱۴:۰۸
۱ اردیبهشت
امروز «اول اردیبهشت ماه جلالی» روز گرامیداشت ابومحمّد مُشرف‌الدین مُصلِح بن عبدالله شیرازی معروف به سعدی است. ظاهرا علت این نامگذاری آغاز نگارش کتاب شاهکار «گلستان» در چنین روزی است:
«به حکم ضرورت سخن گفتم و تفرج‌کنان بیرون رفتیم در فصل ربیع که صولت بَرْد آرمیده بود و ایام دولت وَرْد رسیده.
پیراهنِ برگ، بر درختانچون جامهٔ عیدِ نیک‌بختان
اول اردیبهشتِ ماهِ جلالیبلبل گوینده بر منابرِ قُضبانبر گل سرخ از نم اوفتاده لَآلیهمچو عرق بر عِذار شاهد غَضبان»
بزرگان و کارشناسان تاریخ ادبیات فارسی وقتی می‌خواهند از پنج استاد سخن نام ببرند نام سعدی را در کنار فردوسی، نظامی، مولوی و حافظ می‌آورند و وقتی بخواهند از چهار ستون شعر فارسی بگویند نیز نام سعدی را در کنار نام فردوسی و مولوی و حافظ از قلم نمی‌اندازند. از این پنج تن تنها حافظ پس از سعدی می‌زیسته، همین حافظ که محبوب‌ترین شاعر مردم ایران است و همین حافظ سعدی را «استاد سخن» نامیده.
طبیعتا انتخاب بهترین غزل‌های عاشقانه سعدی امری آسان نیست، شاید اصلا شدنی نباشد. با این حال فهرستی از 20 غزل عاشقانه سعدی را برای شما گردآوردیم. به جز چند مورد، بیشتر شعرهایی که خواهید خواند یا به خودی خود جزو معروف‌ترین و محبوب‌ترین غزل‌های سعدی در میان مردم و مخاطبان عام و خاص‌اند و در کتاب‌های درسی و غیردرسی نیز مدام یاد می‌شوند یا در ترانه‌ها و با موسیقی‌های مختلف در دهه‌های اخیر به گوش مردم رسیده‌اند. از طرفی سعی شده در این فهرست هم عاشقانه‌های شاد سعدی گردآیند و هم عاشقانه‌های غمگین سعدی، به احترام دو روی سکه‌ی عشق. همچنین در کنار غزل‌های فارسی دو غزل از بهترین ملمع‌های سعدی (عربی-فارسی) برای این فهرست انتخاب شده.
متن کامل فهرست ۲۰ غزل عاشقانه از سعدی را بخوانید.
#سعدی#مجله_میدان_آزادی#فهرست_آثار #شعر@azadisqart
«به حکم ضرورت سخن گفتم و تفرج‌کنان بیرون رفتیم در فصل ربیع که صولت بَرْد آرمیده بود و ایام دولت وَرْد رسیده.
پیراهنِ برگ، بر درختانچون جامهٔ عیدِ نیک‌بختان
اول اردیبهشتِ ماهِ جلالیبلبل گوینده بر منابرِ قُضبانبر گل سرخ از نم اوفتاده لَآلیهمچو عرق بر عِذار شاهد غَضبان»
بزرگان و کارشناسان تاریخ ادبیات فارسی وقتی می‌خواهند از پنج استاد سخن نام ببرند نام سعدی را در کنار فردوسی، نظامی، مولوی و حافظ می‌آورند و وقتی بخواهند از چهار ستون شعر فارسی بگویند نیز نام سعدی را در کنار نام فردوسی و مولوی و حافظ از قلم نمی‌اندازند. از این پنج تن تنها حافظ پس از سعدی می‌زیسته، همین حافظ که محبوب‌ترین شاعر مردم ایران است و همین حافظ سعدی را «استاد سخن» نامیده.
طبیعتا انتخاب بهترین غزل‌های عاشقانه سعدی امری آسان نیست، شاید اصلا شدنی نباشد. با این حال فهرستی از 20 غزل عاشقانه سعدی را برای شما گردآوردیم. به جز چند مورد، بیشتر شعرهایی که خواهید خواند یا به خودی خود جزو معروف‌ترین و محبوب‌ترین غزل‌های سعدی در میان مردم و مخاطبان عام و خاص‌اند و در کتاب‌های درسی و غیردرسی نیز مدام یاد می‌شوند یا در ترانه‌ها و با موسیقی‌های مختلف در دهه‌های اخیر به گوش مردم رسیده‌اند. از طرفی سعی شده در این فهرست هم عاشقانه‌های شاد سعدی گردآیند و هم عاشقانه‌های غمگین سعدی، به احترام دو روی سکه‌ی عشق. همچنین در کنار غزل‌های فارسی دو غزل از بهترین ملمع‌های سعدی (عربی-فارسی) برای این فهرست انتخاب شده.
متن کامل فهرست ۲۰ غزل عاشقانه از سعدی را بخوانید.
#سعدی#مجله_میدان_آزادی#فهرست_آثار #شعر
@azadisqart۹:۰۳
بیستم آوریل -که امسال مصادف با اول اریبهشت است- را به نام روز جهانی زبان چینی نامگذاری کرده‌اند. زبانی که ما تقریبا هر روز به‌نوعی با آن مواجهیم و به واسطه بروشور و دفترچه و برچسب انواع و اقسام کالاهای چینی، حروف عجیب و غریب آن را هر روز می‌بینیم. کالاهایی که تا عمق خانه و زندگی‌مان نفوذ کرده‌اند. چینی یکی از پُرگویشورترین زبان‌های دنیاست و زبان اول ۱۶ درصد مردم دنیا –یک و دو دهم میلیارد انسان- به حساب می‌آید.
از مهم‌ترین ویژگی‌های زبان چینی، نواخت‌بر بودن آن است؛ نواخت یعنی به کاربردن زیر و بم و آهنگ دادن به کلام برای تشخیص معنای واژه‌ها و دستور. اغلب زبان‌ها برای بیان عواطف و دادن اطلاعات کلامی بیشتر، به واژگان‌شان زیر و بم می‌دهند اما همه زبان‌ها نواخت‌بر نیستند. اجازه بدهید از زبان فارسی مثال بزنم: واژه‌ی «کَرَم» با توجه به نواخت آن دو معنی متفاوت دارد. هم می‌تواند به معنای جود و بخشش باشد و هم به این معنا که «من ناشنوا هستم». یا واژه‌ی «گویا» بسته به نواخت، هم معنی «شیوا و روشن» می‌دهد و هم معنی «ظاهراً». اما این مساله باعث نمیشود ما فارسی را یک زبان «نواخت‌بر» بنامیم. در زبان‌های نواخت‌بر اغلب قریب به اتفاق هجاها یک زیر و بم ذاتی دارند و چینی هم از آن جمله است. در زبان چینی هر هجا یکی از پنج نواخت را با خود دارد.
یادداشت «ماجرای شاعر شیرخوار» و دفاع ژائو یوانرن از الفبای زبان چینی را در روز جهانی زبان چینی بخوانید.
#مجله_میدان_آزادی #ادبیات@azadisqart
از مهم‌ترین ویژگی‌های زبان چینی، نواخت‌بر بودن آن است؛ نواخت یعنی به کاربردن زیر و بم و آهنگ دادن به کلام برای تشخیص معنای واژه‌ها و دستور. اغلب زبان‌ها برای بیان عواطف و دادن اطلاعات کلامی بیشتر، به واژگان‌شان زیر و بم می‌دهند اما همه زبان‌ها نواخت‌بر نیستند. اجازه بدهید از زبان فارسی مثال بزنم: واژه‌ی «کَرَم» با توجه به نواخت آن دو معنی متفاوت دارد. هم می‌تواند به معنای جود و بخشش باشد و هم به این معنا که «من ناشنوا هستم». یا واژه‌ی «گویا» بسته به نواخت، هم معنی «شیوا و روشن» می‌دهد و هم معنی «ظاهراً». اما این مساله باعث نمیشود ما فارسی را یک زبان «نواخت‌بر» بنامیم. در زبان‌های نواخت‌بر اغلب قریب به اتفاق هجاها یک زیر و بم ذاتی دارند و چینی هم از آن جمله است. در زبان چینی هر هجا یکی از پنج نواخت را با خود دارد.
یادداشت «ماجرای شاعر شیرخوار» و دفاع ژائو یوانرن از الفبای زبان چینی را در روز جهانی زبان چینی بخوانید.
#مجله_میدان_آزادی #ادبیات
@azadisqart۱۱:۵۸
۲ اردیبهشت
محمدِ اقبال، فرزند شیخ نورمحمد، حدود صدوپنجاه سالِ پیش، در سیالکوتِ پنجاب چشم وا کرد؛ در لاهور بُرنا شد و صاحب‌قلم؛ فلسفه خواند؛ چند صباحی فرنگ را پالید و برگشت؛ شعرِ فارسی را زبان و ترجمانِ خود دید؛ اندیشه‌‌اش برای اتحاد و بیداری مسلمین را در چند مجلّدِ آهنگین منتشر کرد و آب و پرده‌ای یافت.
اقبال به دنبال انسان کامل می‌گشت؛ کسی که بتواند راهبر روحانی او باشد و جهان را سامان دهد. پس از کند و کاو بسیار، مولوی را پیر خود قرار داد و بسیاری از اشعارش را بر وزن مثنوی معنوی سرود. «جاویدنامه» که احتمالاً به تاسی و تاثیر از «کمدی الهی» دانته سروده شده، شرحِ دردمندی و اندیشه‌ورزیِ شاعری است که شبی از همرهان سست‌عناصر دلش می‌گیرد و دلش هوایی شیر خدا و رستم دستان می‌شود. ناگاه مولوی بر او نمودار می‌گردد، دستش را می‌گیرد و به سیاحت عالم بالا می‌برد.
متن کامل تک‌نگاری اقبال لاهوری را در سالروز درگذشت این ادیب بخوانید.
#اقبال_لاهوری#مجله_میدان_آزادی#ادبیات#شعر@azadisqart
اقبال به دنبال انسان کامل می‌گشت؛ کسی که بتواند راهبر روحانی او باشد و جهان را سامان دهد. پس از کند و کاو بسیار، مولوی را پیر خود قرار داد و بسیاری از اشعارش را بر وزن مثنوی معنوی سرود. «جاویدنامه» که احتمالاً به تاسی و تاثیر از «کمدی الهی» دانته سروده شده، شرحِ دردمندی و اندیشه‌ورزیِ شاعری است که شبی از همرهان سست‌عناصر دلش می‌گیرد و دلش هوایی شیر خدا و رستم دستان می‌شود. ناگاه مولوی بر او نمودار می‌گردد، دستش را می‌گیرد و به سیاحت عالم بالا می‌برد.
متن کامل تک‌نگاری اقبال لاهوری را در سالروز درگذشت این ادیب بخوانید.
#اقبال_لاهوری#مجله_میدان_آزادی#ادبیات#شعر
@azadisqart۷:۴۶
۶ اردیبهشت
وقتی در فروردین ۱۴۰۱ همه، برنامه‌ی «مهمونی» را، در شبکه‌ی نمایش خانگی دیدند فهمیدند نگرانی‌هایشان برای زوج هنری جبلی و طهماسب بی‌سبب نبوده و شایعه‌ی قهر آنها صحت دارد. این نگرانی وقتی تشدید شد که در سری جدید «مهمونی» یعنی «مهمانی» طهماسب با تلویزیون آشتی کرد و به خانه اصلی خودش برگشت و حتی عروسک‌های دهه هشتاد مجموعه کلاه‌قرمزی (مثل فامیل دور، ببعی، آقای همساده و...) را دوباره به تلویزیون آورد ولی مخاطبان دیدند باز هم جای کلاه قرمزی، پسرخاله و صدالبته حمید جبلی همچنان خالی‌ست! چند اتفاق دیگر نشان داد جدایی نهایتا از جنس همان قهر ایرانی خودمان است نه یک دشمنی یا جدایی سرد، یکی وایرال شدن کامنت طهماسب پای تصویری از جبلی با این مضمون «جان من است او» در اردیبهشت ۱۴۰۱ و دیگری حضور طهماسب در تئاتر جبلی و عکس دوستانه و دو نفره‌شان در شهریور ۱۴۰۲.
مطلب کامل قهر ایرج طهماسب و حمید جبلی را در ستون قهر هنرمندان بخوانید.
#ایرج_طهماسب#حمید_جبلی#پرونده_قهر#مجله_میدان_آزادی@azadisqart
مطلب کامل قهر ایرج طهماسب و حمید جبلی را در ستون قهر هنرمندان بخوانید.
#ایرج_طهماسب#حمید_جبلی#پرونده_قهر#مجله_میدان_آزادی
@azadisqart۱۳:۳۸
۸ اردیبهشت
بازارسال شده از
#ویدئو موشن‌ویدئو: دوسیه سیمین دانشورهشتمین روز از اردیبهشت‌ماه مصادف است با تولد نویسنده‌ی نام‌آشنای معاصر، خانم «سیمین دانشور». به همین مناسبت، این مطلب از مجله را به دوسیه‌ی موشن‌گرافی دربارهی زندگی این «شیرازی بی‌نام» اختصاص داده‌ایم.
نسخه با کیفیت اصلی را از اینجا ببینید.
#سیمین_دانشور#مجله_میدان_آزادی #ادبیات#کتاب#دوسیه
@Azadisqart۷:۲۸
سیمین در گفت‌وگویی که با هوشنگ گلشیری داشته دربارهی منشأ خصلت پیش‌گویانه‌اش این‌طور گفته:
«من به آن خدای ناشناخته ایمان دارم و تجلیاتش را در عالم و آدم حس می‌کنم و نشان می‌دهم. تجلیاتش برایم عشق، دوستی، امید، آزادی است. آن حالت متعالی است که از هنرها و علوم احساس می‌شه. تظاهرات آن خدای ازلی و ابدی برای من نور است، عطر گل، شکوفایی، رشد، حقانیت، معصومیت... اما در سکوت صدای خدا را بهتر می‌نیوشم. این شناخت یک حالت پیش‌بینی به من می‌ده. ببین! مثلاً در سووشون تقریباً پیش‌بینی مرگ جلال را کردم. پیش‌بینی مبارزه برای استقلال ایرلند را کردم، مبارزات ایرلند مربوط به همین چند سال اخیره. مک‌ماهون واقعاً یک شخصیت خیالیه، ولی من از قول مک‌ماهون خواب آزادی ایرلند و یا حداقل مبارزه برای آزادی ایرلند را می‌بینم.»این خصلت پیش‌گویانه به‌نوعی سبک روایی در آثار سیمین تبدیل شده است.
متن کامل تک‌نگاری سیمین دانشور را بخوانید.
#سیمین_دانشور#مجله_میدان_آزادی#ادبیات@azadisqart
«من به آن خدای ناشناخته ایمان دارم و تجلیاتش را در عالم و آدم حس می‌کنم و نشان می‌دهم. تجلیاتش برایم عشق، دوستی، امید، آزادی است. آن حالت متعالی است که از هنرها و علوم احساس می‌شه. تظاهرات آن خدای ازلی و ابدی برای من نور است، عطر گل، شکوفایی، رشد، حقانیت، معصومیت... اما در سکوت صدای خدا را بهتر می‌نیوشم. این شناخت یک حالت پیش‌بینی به من می‌ده. ببین! مثلاً در سووشون تقریباً پیش‌بینی مرگ جلال را کردم. پیش‌بینی مبارزه برای استقلال ایرلند را کردم، مبارزات ایرلند مربوط به همین چند سال اخیره. مک‌ماهون واقعاً یک شخصیت خیالیه، ولی من از قول مک‌ماهون خواب آزادی ایرلند و یا حداقل مبارزه برای آزادی ایرلند را می‌بینم.»این خصلت پیش‌گویانه به‌نوعی سبک روایی در آثار سیمین تبدیل شده است.
متن کامل تک‌نگاری سیمین دانشور را بخوانید.
#سیمین_دانشور#مجله_میدان_آزادی#ادبیات
@azadisqart۱۰:۲۲
۹ اردیبهشت
«اخوان رو کرد به من و پرسید: «کجا به دنیا آمده‌ای؟»گفتم: «قم»گفت: «عجب! قم؟ پس انگار به یک معنا خواهر و برادریم؟» او خندید و با دستش دنباله‌ی بلند گیسوان افشانش را که بر روی افتاده بود، به پشت سر افکند.من که هنوز جوان و قدری کله‌شق بودم، از این مطایبه چندان خوشم نیامد، اما به‌زحمت خودداری کردم و پاسخی نگفتم. شاید چشم‌های هوشمند او رنگ ملال را بر چهره‌ام خواند که بی‌درنگ گفت: «به دل نگیر، شوخی کردم.»و برای جبران و ترمیم، بیتی از مثنوی آیت‌الله‌العظمي وحيد خراسانی را خواند که:این مهر و منیر و ماه رخشانعکسی بود از قم و خراساندر پایان آن نخستین دیدار که ساعتی بیش کشید، چندان مهربانی و شادمانگی و راهنمایی کرد که وقتی برمی‌خاستم، دلم پیش او جا مانده بود. و آن دیدار، آغاز یک آشنایی طولانی شد.»
این‌ها روایت سیدعلی موسوی گرمارودی است از اولین دیدارش با مهدی اخوان ثالث، سال ۳۷، ۳۸ در تهران، وقتی گرمارودی حدود بیست و پنج ساله بوده. دیداری که بعدها با هم‌مسیری و تاحدی همسایگی همراه شد و آشنایی و دوستی‌ای را رقم زد که باعث می‌شد موسوی گرمارودی همیشه به چشم استادی به اخوان بنگرد و از راهنمایی‌اش بهره ببرد و کتاب‌هایش را بدهد تا اخوان نظرش را بگوید و... . مراوده و دوستی‌ای که اگر نبود، آن سوءتفاهمی که سال ۵۸ دل اخوان را رنجاند و باعث شد یک شکوائیه‌ی طولانی بگوید برای گرمارودی، خیلی زود به اخوانیه ختم نمی‌شد و به جای یک کدورت کوتاه، به یک قهر طولانی می‌انجامید.
متن کامل روایت قهر مهدی اخوان ثالث و علی موسوی گرمارودی را در پرونده قهر بخوانید.
#مهدی_اخوان_ثالث#سید_علی_گرمارودی#پرونده_قهر#مجله_میدان_آزادی@azadisqart
این‌ها روایت سیدعلی موسوی گرمارودی است از اولین دیدارش با مهدی اخوان ثالث، سال ۳۷، ۳۸ در تهران، وقتی گرمارودی حدود بیست و پنج ساله بوده. دیداری که بعدها با هم‌مسیری و تاحدی همسایگی همراه شد و آشنایی و دوستی‌ای را رقم زد که باعث می‌شد موسوی گرمارودی همیشه به چشم استادی به اخوان بنگرد و از راهنمایی‌اش بهره ببرد و کتاب‌هایش را بدهد تا اخوان نظرش را بگوید و... . مراوده و دوستی‌ای که اگر نبود، آن سوءتفاهمی که سال ۵۸ دل اخوان را رنجاند و باعث شد یک شکوائیه‌ی طولانی بگوید برای گرمارودی، خیلی زود به اخوانیه ختم نمی‌شد و به جای یک کدورت کوتاه، به یک قهر طولانی می‌انجامید.
متن کامل روایت قهر مهدی اخوان ثالث و علی موسوی گرمارودی را در پرونده قهر بخوانید.
#مهدی_اخوان_ثالث#سید_علی_گرمارودی#پرونده_قهر#مجله_میدان_آزادی
@azadisqart۱۳:۳۰
#ویدئوهیچکاک و قدردانی خاصش۱۰ اردیبهشت (۲۹ آوریل) سالروز درگذشت کارگردان مشهور انگلیسی آلفرد هیچکاک است.به همین مناسبت، ویدئوی جذابی ببینید از قدردانی خاص و به‌یادمادنی آقای کارگردان به هنگام دریافت جایزه‌ی یک عمر دستاورد هنری بنیاد فیلم آمریکا (AFI Life Achievement Award).
نسخه باکیفیت ویدئو را اینجا ببینید.
#آلفرد_هیچکاک#مجله_میدان_آزادی#سینما#فیلم
@azadisqart۱۷:۱۴
۱۰ اردیبهشت
محمدجواد محبت شاعری زلال‌اندیش و نازک‌خیال بود که شعرش آیینه‌ی حیات اوست و لطافت حیاتش در شعر او جاری، شاعری معناگرا که انگاره‌های اخلاقی و آیینی و شعر باورمندانه از شاخصه‌های بارز کلام اوست که با جانی به بیکرانگی آسمان پاک، نگاه روایی و اعتقادی خود را بیان کرده است. ذوق فطرى و درک ذاتی زنده‌یاد محبت از هندسه‌ی زبان فارسی موجب شد تا به زبانی نرم و ملایم برای بیان حالات روحی خود دست بیابد، زبانی که ساده و نغمه‌گونه و محاوره‌ایست.
در حقیقت نوعی از لطافت و روشنی و دلنشینی در کلام ایشان نهفته و پیداست؛ شکوفه و اشک و باران و دعا در شعر ایشان مظاهری از آن لطافت و به‌گزینی است و طبعاً به واسطه‌ی سال‌های معلمی، زبانی به‌گزین و شیوه‌ی بیانی آمیخته با نصیحت و طبعی آموزنده دارد و بیشتر در بند حرف زدن است تا تصویرسازی‌های شاعرانه که البته تصویرهایی هم از این جنس دارند:
شب چون به چشم سرمه‌ای از خواب مي‌كشندياران گريه رخت به گرداب می‌کشند
متن کامل یادداشت حال شاعرانه و منش اخلاقی محمدجواد محبت را بخوانید.#محمد_جواد_محبت#مجله_میدان_آزادی#ادبیات#شعر@azadisqart
در حقیقت نوعی از لطافت و روشنی و دلنشینی در کلام ایشان نهفته و پیداست؛ شکوفه و اشک و باران و دعا در شعر ایشان مظاهری از آن لطافت و به‌گزینی است و طبعاً به واسطه‌ی سال‌های معلمی، زبانی به‌گزین و شیوه‌ی بیانی آمیخته با نصیحت و طبعی آموزنده دارد و بیشتر در بند حرف زدن است تا تصویرسازی‌های شاعرانه که البته تصویرهایی هم از این جنس دارند:
شب چون به چشم سرمه‌ای از خواب مي‌كشندياران گريه رخت به گرداب می‌کشند
متن کامل یادداشت حال شاعرانه و منش اخلاقی محمدجواد محبت را بخوانید.#محمد_جواد_محبت#مجله_میدان_آزادی#ادبیات#شعر
@azadisqart۱۱:۴۲
همه مطالب مجله میدان آزادی درباره آلفرد هیچکاک و آثارشامروز چهل و چهارمین سالگرد درگذشت آلفرد هیچکاک است، مردی که تاثیر او در بخش مهمی از تاریخ سینما ثبت شده است. به همین مناسبت همه‌ی مطالبی که تاکنون دربارهی او و آثارش، در مجله میدان آزادی منتشر کرده‌ایم را در این مطلب گرد آورده‌ایم. در ادامه آنها را مرور می‌کنیم:
1. فهرست: 10 فیلم از بهترین فیلم‌های آلفرد هیچکاک
2. ریویو: نگاهی به فیلم «شمال از شمال غربی»، ساخته «آلفرد هیچکاک»
3. ویدئو: هیچکاک و قدردانی خاصش
#آلفرد_هیچکاک#مجله_میدان_آزادی#سینما#فیلم
@azadisqart۱۸:۱۸
۱۱ اردیبهشت
#ویدئو فیلم کمتر دیده شده از زندگی نزار قبانی، شعرخوانی او و مراسم تشییع این شاعر در سالروز درگذشتش
ویدئو با کیفیت اصلی را اینجا ببینید.
#نزار_قبانی#مجله_میدان_آزادی
@azadisqart۱۳:۴۳
۱۲ اردیبهشت
پیشنهاد مطالعه: پرونده رو تن این تخته سیاهامروز دوازدهم اردیبهشت، روز قدردانی از کسانی است که نمیشود خودمان را نگاه کنیم و اثر انگشت‌شان را روی وجودمان پیدا نکنیم. کسانی که نمی‌توانیم بخش‌های مهمی از زندگی‌مان را به یاد بیاوریم بدون اینکه به آنها اشاره کنیم و مرور خاطرات شخصی و جمعی‌مان هم بدون گفتن از آنها ممکن نیست.
مهرماه سال گذشته بود که پرونده‌ی «رو تن این تخته سیاه» گشوده شد، پرونده‌ای که در آن به جستجوی تصویر مدرسه و خاطرات آن در ادبیات و هنر رفتیم، معلم‌های به یادماندنی سینمای ایران را به یاد آوردیم و صفحات کتاب‌ها را به دنبال روایتی از معلمان ورق زدیم. به بهانه روز معلم، شما را به مرور این پرونده دعوت می‌کنیم.
پرونده رو تن این تخته سیاه را بخوانید.
#رو_تن_این_تخته_سیاه#مجله_میدان_آزادی
@azadisqart۹:۳۵
بازارسال شده از
یادداشت: درباره حماسه بازگشت محمدرضا لطفی به ایرانلطفی وقتی از ایران رفت -در ماجرایی که چندان هم ارادی نبود- بزرگ‌ترین آهنگساز، نوازنده و مدیر هنری ایران در عرصۀ موسیقی بود؛ بیشتر شاهکارهایش را خلق کرده بود و نواخته بود و در اوج شهرت و موفقیت خودش بود. از طرفی همه انواع برخورد سرد را در دو حکومت دیده بود. و از طرفی بیش از عموم هنرمندان موسیقی به مردم و سرزمین و فرهنگ خود خدمت کرده بود.حالا دیگر کنسرت‌های خارجی، تدریس در دانشگاه‌های خارجی، تحویل‌گرفته‌شدن از سوی هنرشناسان خارجی، دریافت نامه‌ها و مقاله‌ها و ابراز محبت‌های هم‌وطنان و رسانه‌های داخلی از دور و یک زندگی آرام و مرفه در یک کشور ثروتمند خارجی انتظار او را می‌کشید.
ولی او برگشت. برگشت تا کار ناتمام را تمام کند. برگشت چون هم زوال خود را درک کرد و هم از دور صدای زوال موسیقی ایرانی را شنید.
می‌خواهم لطفی را از بخش بایکوت‌شده‌ی زندگی‌اش یعنی هشت‌سال پایان عمرش روایت کنم: شصت تا شصت‌وهشت‌سالگی.از سال ۱۳۸۵ که از فرنگ به ایران آمد و طی هشت‌سال شبانه‌روز کوشید و جنگید و دفاع مقدسی دیگر را رقم زد، اما این‌بار نه از مرزهای خاکی وطن، بلکه از مرزهای فرهنگی هنری وطن، هشت‌سال نبرد برای دفاع از موسیقی ایرانی.
هنرمندان زیادی بودند که اجباری یا اختیاری جلای وطن کردند، اما هنرمندان خیلی کمی بودند که دوباره برگشتند. آن‌هایی که برگشتند عموما در جوانی رفته بودند، در میانسالی که پول و عواطفشان تمام شده بود برگشته بودند تا دوباره در پیری بتوانند با جیب پر بروند! اما لطفی این میان یک مورد عجیب بود. او در میانسالی رفت و در پیری برگشت! چه برگشتنی! تاسیس مکتب‌خانه میرزا عبدالله برای آموزش اصولی و سنتی و سینه‌به‌سینه موسیقی ردیف دستگاهی به جوانان، تاسیس گروه‌های سه‌گانه شیدا (همنوازان، بانوان و بازسازی) که جمع پیر و جوان و زن و مرد بود، برگزاری کنسرت‌های متعدد گروه‌نوازی و بداهه‌نوازی در سراسر ایران، انتشار آلبوم‌های متعدد صوتی و تصویری باکلام و بی‌کلام، یک دور روایت صوتی مفصل و ارزشمند تاریخ موسیقی ایران در رادیو فرهنگ، انتشار مجلات نامه شیدا و کتاب سال شیدا و همچنین مقدمه‌نگاری‌های مفصل و خواندنی در دفتر آلبوم‌ها.
سالی که لطفی بازگشت یکسال از شکست بزرگ اصلاح‌طلبان در عرصه سیاست و از دست‌دادن پایگاه‌های مردمی‌شان می‌گذشت، این بود که اعضای این گروه سیاسی در شرایطی قرار داشتند که ترجیح می‌دادند با استفاده از ارتباطی که با نخبگان دارند فضا را علیه قدرت مستقر تحریک کنند و مخصوصا از هرگونه رویداد ایجابی بزرگ در عرصه هنر جلوگیری کنند؛ مگر این رویداد قابل تفسیر علیه دولت و حکومت باشد. بنابراین آنها بازگشت لطفی را چندان خوش‌یمن نمی‌دیدند، مخصوصا لطفی‌ای که بخواهد وسط میدان باشد و با شور و نشاط کار کند و کار بسازد و برای آموزش جوان‌ها وقت بگذارد؛ وگرنه یک لطفی خموش و خموده و افسرده و دست از کار کشیده که فقط مصاحبه کند و غرغر کند و فحش بدهد امر مطلوبی بود برایشان؛ امری که در مورد لطفی که یک مرد جنگی بود -برخلاف بسیاری از هنرمندان- محال بود. این شد که تیغ رسانه‌ها و بازی‌های رسانه‌ایشان را برای او تیز کردند، مخصوصا با توجه به اینکه این گروه بیشترین و بهترین رسانه‌های نخبگانی را نیز داشتند.متن کامل یادداشت درباره بازگشت لطفی به ایران را در سالروز تولد این هنرمند بخوانید.
#محمدرضا_لطفی#مجله_میدان_آزادی #موسیقی
@azadisqart۱۲:۳۳
مجله میدان آزادی یادداشت: درباره حماسه بازگشت محمدرضا لطفی به ایران لطفی وقتی از ایران رفت -در ماجرایی که چندان هم ارادی نبود- بزرگ‌ترین آهنگساز، نوازنده و مدیر هنری ایران در عرصۀ موسیقی بود؛ بیشتر شاهکارهایش را خلق کرده بود و نواخته بود و در اوج شهرت و موفقیت خودش بود. از طرفی همه انواع برخورد سرد را در دو حکومت دیده بود. و از طرفی بیش از عموم هنرمندان موسیقی به مردم و سرزمین و فرهنگ خود خدمت کرده بود. حالا دیگر کنسرت‌های خارجی، تدریس در دانشگاه‌های خارجی، تحویل‌گرفته‌شدن از سوی هنرشناسان خارجی، دریافت نامه‌ها و مقاله‌ها و ابراز محبت‌های هم‌وطنان و رسانه‌های داخلی از دور و یک زندگی آرام و مرفه در یک کشور ثروتمند خارجی انتظار او را می‌کشید. ولی او برگشت. برگشت تا کار ناتمام را تمام کند. برگشت چون هم زوال خود را درک کرد و هم از دور صدای زوال موسیقی ایرانی را شنید. می‌خواهم لطفی را از بخش بایکوت‌شده‌ی زندگی‌اش یعنی هشت‌سال پایان عمرش روایت کنم: شصت تا شصت‌وهشت‌سالگی. از سال ۱۳۸۵ که از فرنگ به ایران آمد و طی هشت‌سال شبانه‌روز کوشید و جنگید و دفاع مقدسی دیگر را رقم زد، اما این‌بار نه از مرزهای خاکی وطن، بلکه از مرزهای فرهنگی هنری وطن، هشت‌سال نبرد برای دفاع از موسیقی ایرانی. هنرمندان زیادی بودند که اجباری یا اختیاری جلای وطن کردند، اما هنرمندان خیلی کمی بودند که دوباره برگشتند. آن‌هایی که برگشتند عموما در جوانی رفته بودند، در میانسالی که پول و عواطفشان تمام شده بود برگشته بودند تا دوباره در پیری بتوانند با جیب پر بروند! اما لطفی این میان یک مورد عجیب بود. او در میانسالی رفت و در پیری برگشت! چه برگشتنی! تاسیس مکتب‌خانه میرزا عبدالله برای آموزش اصولی و سنتی و سینه‌به‌سینه موسیقی ردیف دستگاهی به جوانان، تاسیس گروه‌های سه‌گانه شیدا (همنوازان، بانوان و بازسازی) که جمع پیر و جوان و زن و مرد بود، برگزاری کنسرت‌های متعدد گروه‌نوازی و بداهه‌نوازی در سراسر ایران، انتشار آلبوم‌های متعدد صوتی و تصویری باکلام و بی‌کلام، یک دور روایت صوتی مفصل و ارزشمند تاریخ موسیقی ایران در رادیو فرهنگ، انتشار مجلات نامه شیدا و کتاب سال شیدا و همچنین مقدمه‌نگاری‌های مفصل و خواندنی در دفتر آلبوم‌ها. سالی که لطفی بازگشت یکسال از شکست بزرگ اصلاح‌طلبان در عرصه سیاست و از دست‌دادن پایگاه‌های مردمی‌شان می‌گذشت، این بود که اعضای این گروه سیاسی در شرایطی قرار داشتند که ترجیح می‌دادند با استفاده از ارتباطی که با نخبگان دارند فضا را علیه قدرت مستقر تحریک کنند و مخصوصا از هرگونه رویداد ایجابی بزرگ در عرصه هنر جلوگیری کنند؛ مگر این رویداد قابل تفسیر علیه دولت و حکومت باشد. بنابراین آنها بازگشت لطفی را چندان خوش‌یمن نمی‌دیدند، مخصوصا لطفی‌ای که بخواهد وسط میدان باشد و با شور و نشاط کار کند و کار بسازد و برای آموزش جوان‌ها وقت بگذارد؛ وگرنه یک لطفی خموش و خموده و افسرده و دست از کار کشیده که فقط مصاحبه کند و غرغر کند و فحش بدهد امر مطلوبی بود برایشان؛ امری که در مورد لطفی که یک مرد جنگی بود -برخلاف بسیاری از هنرمندان- محال بود. این شد که تیغ رسانه‌ها و بازی‌های رسانه‌ایشان را برای او تیز کردند، مخصوصا با توجه به اینکه این گروه بیشترین و بهترین رسانه‌های نخبگانی را نیز داشتند. متن کامل یادداشت درباره بازگشت لطفی به ایران را در سالروز تولد این هنرمند بخوانید. #محمدرضا_لطفی #مجله_میدان_آزادی #موسیقی @azadisqart
یادداشت: درباره حماسه بازگشت محمدرضا لطفی به ایران لطفی وقتی از ایران رفت -در ماجرایی که چندان هم ارادی نبود- بزرگ‌ترین آهنگساز، نوازنده و مدیر هنری ایران در عرصۀ موسیقی بود؛ بیشتر شاهکارهایش را خلق کرده بود و نواخته بود و در اوج شهرت و موفقیت خودش بود. از طرفی همه انواع برخورد سرد را در دو حکومت دیده بود. و از طرفی بیش از عموم هنرمندان موسیقی به مردم و سرزمین و فرهنگ خود خدمت کرده بود. حالا دیگر کنسرت‌های خارجی، تدریس در دانشگاه‌های خارجی، تحویل‌گرفته‌شدن از سوی هنرشناسان خارجی، دریافت نامه‌ها و مقاله‌ها و ابراز محبت‌های هم‌وطنان و رسانه‌های داخلی از دور و یک زندگی آرام و مرفه در یک کشور ثروتمند خارجی انتظار او را می‌کشید. ولی او برگشت. برگشت تا کار ناتمام را تمام کند. برگشت چون هم زوال خود را درک کرد و هم از دور صدای زوال موسیقی ایرانی را شنید. می‌خواهم لطفی را از بخش بایکوت‌شده‌ی زندگی‌اش یعنی هشت‌سال پایان عمرش روایت کنم: شصت تا شصت‌وهشت‌سالگی. از سال ۱۳۸۵ که از فرنگ به ایران آمد و طی هشت‌سال شبانه‌روز کوشید و جنگید و دفاع مقدسی دیگر را رقم زد، اما این‌بار نه از مرزهای خاکی وطن، بلکه از مرزهای فرهنگی هنری وطن، هشت‌سال نبرد برای دفاع از موسیقی ایرانی. هنرمندان زیادی بودند که اجباری یا اختیاری جلای وطن کردند، اما هنرمندان خیلی کمی بودند که دوباره برگشتند. آن‌هایی که برگشتند عموما در جوانی رفته بودند، در میانسالی که پول و عواطفشان تمام شده بود برگشته بودند تا دوباره در پیری بتوانند با جیب پر بروند! اما لطفی این میان یک مورد عجیب بود. او در میانسالی رفت و در پیری برگشت! چه برگشتنی! تاسیس مکتب‌خانه میرزا عبدالله برای آموزش اصولی و سنتی و سینه‌به‌سینه موسیقی ردیف دستگاهی به جوانان، تاسیس گروه‌های سه‌گانه شیدا (همنوازان، بانوان و بازسازی) که جمع پیر و جوان و زن و مرد بود، برگزاری کنسرت‌های متعدد گروه‌نوازی و بداهه‌نوازی در سراسر ایران، انتشار آلبوم‌های متعدد صوتی و تصویری باکلام و بی‌کلام، یک دور روایت صوتی مفصل و ارزشمند تاریخ موسیقی ایران در رادیو فرهنگ، انتشار مجلات نامه شیدا و کتاب سال شیدا و همچنین مقدمه‌نگاری‌های مفصل و خواندنی در دفتر آلبوم‌ها. سالی که لطفی بازگشت یکسال از شکست بزرگ اصلاح‌طلبان در عرصه سیاست و از دست‌دادن پایگاه‌های مردمی‌شان می‌گذشت، این بود که اعضای این گروه سیاسی در شرایطی قرار داشتند که ترجیح می‌دادند با استفاده از ارتباطی که با نخبگان دارند فضا را علیه قدرت مستقر تحریک کنند و مخصوصا از هرگونه رویداد ایجابی بزرگ در عرصه هنر جلوگیری کنند؛ مگر این رویداد قابل تفسیر علیه دولت و حکومت باشد. بنابراین آنها بازگشت لطفی را چندان خوش‌یمن نمی‌دیدند، مخصوصا لطفی‌ای که بخواهد وسط میدان باشد و با شور و نشاط کار کند و کار بسازد و برای آموزش جوان‌ها وقت بگذارد؛ وگرنه یک لطفی خموش و خموده و افسرده و دست از کار کشیده که فقط مصاحبه کند و غرغر کند و فحش بدهد امر مطلوبی بود برایشان؛ امری که در مورد لطفی که یک مرد جنگی بود -برخلاف بسیاری از هنرمندان- محال بود. این شد که تیغ رسانه‌ها و بازی‌های رسانه‌ایشان را برای او تیز کردند، مخصوصا با توجه به اینکه این گروه بیشترین و بهترین رسانه‌های نخبگانی را نیز داشتند. متن کامل یادداشت درباره بازگشت لطفی به ایران را در سالروز تولد این هنرمند بخوانید. #محمدرضا_لطفی #مجله_میدان_آزادی #موسیقی @azadisqartدر سالروز درگذشت محمدرضا لطفی، این یادداشت را درباره او بخوانید.
۱۲:۳۴
پیشنهاد مطالعه: پرونده قهرمانان بیداستاندوازدهم اردیبهشت علاوه بر روز معلم، روز جهانی کارگر هم هست. سال گذشته در همین ایام پرونده‌ی «قهرمانان بی‌داستان» را منتشر کردیم که پیرامون کارگری و کارگر در ادبیات و هنر بود، با این هدف که کلیشه‌های رایجی که نسبت به این سوژه در ذهن‌هایمان جا گرفته را کنار بزند و به تعریف درستی از روی ارزشمند کارگری برسد.
در این پرونده ۱۳ مطلب در ستون‌های «یک صفحه داستان از ادبیات کارگری»، «کارگران ارزشمند سینمای ایران» و یادداشت‌های موضوعی دیگر منتشر شده است. به مناسبت روز جهانی کارگر، شما را به خواندن این پرونده دعوت می‌کنیم.
پرونده قهرمانان بی‌داستان را بخوانید.
#پرونده_قهرمانان_بی_داستان#مجله_میدان_آزادی
@azadisqart۱۳:۱۶