بازارسال شده از
جلسه اول سوره جمعه، حاج آقا سالار.m4a
۳۳:۵۸-۱۵.۷۲ مگابایت
#صوت
صوت جلسه پنجم دوره قرآنی ضُحی
حجت الاسلام سالار#جلسه_اول_سوره_جمعه
#دوره_ضحی#قرآن_نقشه_راه_امت_اسلامی
مرکز معرفتی تشکیلاتی اسلام ناب
️@eslamenaab_ir
صوت جلسه پنجم دوره قرآنی ضُحی حجت الاسلام سالار#جلسه_اول_سوره_جمعه
#دوره_ضحی#قرآن_نقشه_راه_امت_اسلامی
مرکز معرفتی تشکیلاتی اسلام ناب️@eslamenaab_ir۲۰:۴۵
بازارسال شده از
جلسه دوم سوره جمعه، حاج آقا سالار.m4a
۳۴:۴۸-۱۶.۱۱ مگابایت
#صوت
صوت جلسه ششم دوره قرآنی ضُحی
حجت الاسلام سالار#جلسه_دوم_سوره_جمعه
#دوره_ضحی#قرآن_نقشه_راه_امت_اسلامی
مرکز معرفتی تشکیلاتی اسلام ناب
️@eslamenaab_ir
صوت جلسه ششم دوره قرآنی ضُحی حجت الاسلام سالار#جلسه_دوم_سوره_جمعه
#دوره_ضحی#قرآن_نقشه_راه_امت_اسلامی
مرکز معرفتی تشکیلاتی اسلام ناب️@eslamenaab_ir۲۰:۴۵
بازارسال شده از
با این کار خدا رو به خشم میارید!️ چرا یه حرفی میزنی که قصد نداری انجامش بدی؟ در محضر سورهی مبارکهی صف حجت الاسلام و المسلمین سالار🟠 جرعه | دعوتید به یک جرعه معرفت
با ما همراه باشید: بله | ایتا | یوتیوب۱۸:۴۸
بازارسال شده از
بنیان مرصوص!️ آنگونه که خداوند میپسندد که مومنین باشند... در محضر سورهی مبارکهی صف حجت الاسلام و المسلمین سالار🟠 جرعه | دعوتید به یک جرعه معرفت
با ما همراه باشید: بله | ایتا | یوتیوب۱۱:۱۲
بازارسال شده از
مراسم احیای شبهای قدر | شعب امام رضا و سیدالکریم علیهمالسلام
مراسم احیا شبهای قدر و عزاداری در شبهای چهارشنبه ۲۹ اسفند، جمعه ۱ فروردین و یکشنبه ۳ فروردین، از ساعت ۲۲ تا ۲:۳۰ بامداد برگزار خواهد شد.
مکان: میدان شهید غیبی، خیابان خرمدره، خیابان گلستان، کوچه گلستان دومغربی، حسینیه کریم آلطاها
#شعبه_سیدالکریم_علیه_السلام#شعبه_امام_رضا_علیه_السلام#کانون_دانش_پژوهان_نخبه
@kanoonnokhbeh_ir
مراسم احیا شبهای قدر و عزاداری در شبهای چهارشنبه ۲۹ اسفند، جمعه ۱ فروردین و یکشنبه ۳ فروردین، از ساعت ۲۲ تا ۲:۳۰ بامداد برگزار خواهد شد.مکان: میدان شهید غیبی، خیابان خرمدره، خیابان گلستان، کوچه گلستان دومغربی، حسینیه کریم آلطاها#شعبه_سیدالکریم_علیه_السلام#شعبه_امام_رضا_علیه_السلام#کانون_دانش_پژوهان_نخبه
@kanoonnokhbeh_ir۱۳:۰۴
وای به روزی که کاظمها بخوان ادای سلحشور رو دربیارن...
#آژانس_شیشهای#قاسمیان
#آژانس_شیشهای#قاسمیان
۸:۱۳
عقلانیت چیست؟ انقلابیگری کدام است؟
۸:۲۱
بازارسال شده از
حج یعنی قصد، کدام قصد؟
به قلم استاد محمدرضا فلاح شیروانی
○ مقدمهامروز مصائب امت نبی اکرم صلواتاللهعلیه یکی دو تا نیست. نه تنها بیمهابا همهجوره منابعمان را غارت میکنند،با هر عاملی جلوی پیشرفتمان را میگیرند،همه جا اشرار امت را بر آن حاکم کردهاند،امنیّتمان به تاراج رفته، نفوسمان را مثلآب خوردن میکشند، فرهنگمان را به صدزبان تحقیر میکنند، ... علاوه بر همه اینهاآنچنان اهتمام به استحاله هویت و شخصیتما از طرف دشمنان خدا و بشریت جدی استکــه حیــرتانگیــــز اســت.
البته آنها دشمناند و این رفتار از ایشانطبیعی است، ولی بیخیالی ما صدهابرابر حیرتزا و تأسفآورتر است.
انقلاب اسلامی ایران این شخصیتمنکوبشده را زنده و نمایان کردو پیام بهاری آن همه جای جهان اسلامپیچید، ولی همان طور که حادثه قیاممردم مظلوم غزه نشان داد، اینمرده حتی تا احیای نسبیراه بسیار دارد.
○ دلخــــوشـی بـــرای هیــــچ
پیش چشم دو میلیارد مسلمان از حجابراهیمی چیزی باقی نگذاشتهاند تا بتوانبه آن دلخوش بود. به قول حضرت امامحج تبدیل به تفریحات مناسکی شده است.
«چيزى كه تا به حال از ناحيه ناآگاهانو يا تحليلگران مغرض و يا جيرهخوارانبه عنوان فلسفه حج ترسيم شده استاين است كه حج يك عبادت دسته جمعىو يك سفر زيارتى ـ سياحتى است.به حج چه كه چگونه بايد زيست وچطور بايد مبارزه كرد و با چه كيفيتدر مقابل جهان سرمايهدارى و كمونيسم ايستاد! به حج چه كه حقوقمسلمانان و محرومان را از ظالمينبايد ستاند! به حج چه كه بايد براىفشارهاى روحى و جسمى مسلمانانچارهانديشى نمود! به حج چه كه مسلمانانبايد به عنوان يك نيروى بزرگ و قدرتسوم جهان خودنمايى كنند! به حج چه كهمسلمانان را عليه حكومتهاى وابسته بشوراند.بلكه حج همان سفر تفريحى براى ديداراز قبله و مدينه است و بس!»• پیــام حـج ســال ١٣۶٧
عزیز دلمان و پارۀ جگرمان جناب مستطابحجت الاسلام و المسلمین حاج آقای قاسمیانرا به خاطر تنها کشیدن یک «آه» اسیر کردهاندو آنچنان که باخبریم رفتارهای آل سعود خبیثبا زندانیهای خود، قطعاً اسلامی نیست.
حوزه باید چقدر زحمت بکشد تا انسانهای دانا،غیور و زحمتکشی مثل آقای قاسمیان راتربیت کند؟ چه چیزی می تواند ما را بهزهد در این باب وادار کند؟ مسؤولین حوزهو علمای بزرگوار نباید ساعتی در برابر اینظلم بزرگ سکوت پیشه کنند.
مگر ایشان چه گفته است که شایستۀ شماتت باشد؟! مثل این میماند که عزیز شمارا پیش چشمتان بکشند و وقتی شما اعتراض کنید شما را بگیرند و تحقیر کنندو شماتت کنند که چرا «آداب(؟!)» را مراعاتنمیکنی. مگر خادمان حرمین شریفین آبروییبرای خود باقی گذاشتهاند که حالا نگراناز بین رفتنش باشند؟!
همۀ مراتب مراعات برادری جای خود،ولی وقاحت هم حد و مرزی دارد و بایددر سطح بالا و به شکل خوبی به طرفمقابل تذکر داده شود که رفتار مناسبیداشته باشد، نه این که مسؤول مربوطۀما تلویحاً یک شخصیت فرهیختۀ فرهنگیخودمان را شماتت کند.
ما هم مثل حضرت امام رحمهالله از این همهظلمهای آشکار و غصب خانۀ خدا وحرمهای شریف توسط اشرار، شکایت پیشرسول گرامی اسلام صلواتاللهعلیه وخدای متعال میبریم و رفتاری قدرتمنداز مسؤولین عزیز و شریف جمهوری اسلامیطلب میکنیم.
همۀ سربازان غیرتمند اسلام را در پناهالهی و زیر عنایتهای پرمهراو می خواهیم.
#حج#قاسمیان
حوزه دانشجویی شریف@HDSUT
به قلم استاد محمدرضا فلاح شیروانی○ مقدمهامروز مصائب امت نبی اکرم صلواتاللهعلیه یکی دو تا نیست. نه تنها بیمهابا همهجوره منابعمان را غارت میکنند،با هر عاملی جلوی پیشرفتمان را میگیرند،همه جا اشرار امت را بر آن حاکم کردهاند،امنیّتمان به تاراج رفته، نفوسمان را مثلآب خوردن میکشند، فرهنگمان را به صدزبان تحقیر میکنند، ... علاوه بر همه اینهاآنچنان اهتمام به استحاله هویت و شخصیتما از طرف دشمنان خدا و بشریت جدی استکــه حیــرتانگیــــز اســت.
البته آنها دشمناند و این رفتار از ایشانطبیعی است، ولی بیخیالی ما صدهابرابر حیرتزا و تأسفآورتر است.
انقلاب اسلامی ایران این شخصیتمنکوبشده را زنده و نمایان کردو پیام بهاری آن همه جای جهان اسلامپیچید، ولی همان طور که حادثه قیاممردم مظلوم غزه نشان داد، اینمرده حتی تا احیای نسبیراه بسیار دارد.
○ دلخــــوشـی بـــرای هیــــچ
پیش چشم دو میلیارد مسلمان از حجابراهیمی چیزی باقی نگذاشتهاند تا بتوانبه آن دلخوش بود. به قول حضرت امامحج تبدیل به تفریحات مناسکی شده است.
«چيزى كه تا به حال از ناحيه ناآگاهانو يا تحليلگران مغرض و يا جيرهخوارانبه عنوان فلسفه حج ترسيم شده استاين است كه حج يك عبادت دسته جمعىو يك سفر زيارتى ـ سياحتى است.به حج چه كه چگونه بايد زيست وچطور بايد مبارزه كرد و با چه كيفيتدر مقابل جهان سرمايهدارى و كمونيسم ايستاد! به حج چه كه حقوقمسلمانان و محرومان را از ظالمينبايد ستاند! به حج چه كه بايد براىفشارهاى روحى و جسمى مسلمانانچارهانديشى نمود! به حج چه كه مسلمانانبايد به عنوان يك نيروى بزرگ و قدرتسوم جهان خودنمايى كنند! به حج چه كهمسلمانان را عليه حكومتهاى وابسته بشوراند.بلكه حج همان سفر تفريحى براى ديداراز قبله و مدينه است و بس!»• پیــام حـج ســال ١٣۶٧
عزیز دلمان و پارۀ جگرمان جناب مستطابحجت الاسلام و المسلمین حاج آقای قاسمیانرا به خاطر تنها کشیدن یک «آه» اسیر کردهاندو آنچنان که باخبریم رفتارهای آل سعود خبیثبا زندانیهای خود، قطعاً اسلامی نیست.
حوزه باید چقدر زحمت بکشد تا انسانهای دانا،غیور و زحمتکشی مثل آقای قاسمیان راتربیت کند؟ چه چیزی می تواند ما را بهزهد در این باب وادار کند؟ مسؤولین حوزهو علمای بزرگوار نباید ساعتی در برابر اینظلم بزرگ سکوت پیشه کنند.
مگر ایشان چه گفته است که شایستۀ شماتت باشد؟! مثل این میماند که عزیز شمارا پیش چشمتان بکشند و وقتی شما اعتراض کنید شما را بگیرند و تحقیر کنندو شماتت کنند که چرا «آداب(؟!)» را مراعاتنمیکنی. مگر خادمان حرمین شریفین آبروییبرای خود باقی گذاشتهاند که حالا نگراناز بین رفتنش باشند؟!
همۀ مراتب مراعات برادری جای خود،ولی وقاحت هم حد و مرزی دارد و بایددر سطح بالا و به شکل خوبی به طرفمقابل تذکر داده شود که رفتار مناسبیداشته باشد، نه این که مسؤول مربوطۀما تلویحاً یک شخصیت فرهیختۀ فرهنگیخودمان را شماتت کند.
ما هم مثل حضرت امام رحمهالله از این همهظلمهای آشکار و غصب خانۀ خدا وحرمهای شریف توسط اشرار، شکایت پیشرسول گرامی اسلام صلواتاللهعلیه وخدای متعال میبریم و رفتاری قدرتمنداز مسؤولین عزیز و شریف جمهوری اسلامیطلب میکنیم.
همۀ سربازان غیرتمند اسلام را در پناهالهی و زیر عنایتهای پرمهراو می خواهیم.
#حج#قاسمیان
حوزه دانشجویی شریف
@HDSUT۶:۴۲
درسهایی از حل یک تعارض
سید سالار
در تعارض کنش مرحوم نائینی و مرحوم شهید شیخ فضلالله(رحمةالله علیهما) پیرامون پدیدهی مشروطه، یکی از بهترین تحلیلها در نگاه بنده، رفع تعارض با توجه به دو جایگاه نظر و عمل است.این تحلیل، کنش و نظر مرحوم نائینی را در مقام نظر درست میداند اما دور بودن مرحوم نائینی از صحنهی عملیات و آنچه در خارج در حال تحقق بود را مانع از کنش متناسب ایشان با انحراف واقع در مشروطه می داند. در سوی مقابل کنش عملی و حتی نظری شیخ شهید را متناسب با واقعیت میدان و آنچه که به نام مشروطه در حال تحقق بود می داند. یعنی در رفع تعارض میان دو کنش، به جای این تلقی که حتما یکی از این دو در حال اشتباه بودهاند و به جای اینکه دنبال محکوم کردن این بزرگواران باشد، به دنبال دیدن واقعیت دو نوع کنشگری و حتی فهم درست ظواهر بیانات (در یک طرف) یا ظواهر حال (در طرف دیگر) طرفین تعارض است.اگر شما هم با بنده در این جمع میان رفتار ۲ عالم در یک صحنهی اجتماعی هم نظر باشید، حل تعارض رفتارها و بیانات برخی از علمای ولایتمدار با برخی دیگر در صحنههای گوناگون اجتماعی آسان تر می نماید.یعنی برای ما قابل فهمتر خواهد بود که گاهی ممکن است رفتار یک عالم حسب تصویر اولیهای که قاطبهی علمای انقلابی و ولایی یک عصر دارند، خطا و تک روی به حساب بیاید اما اگر وارد واقعیت همان صحنه بشویم و خطری را که او در حال استشمام است، متوجه شویم، به او حق خواهیم داد که همینقدر غیر متعارف کنش نماید. توجه کنیم که گاهی ممکن است این تفاوت نگاه در صحنهی نظر و عمل اینقدر شدید باشد که حتی دستهای از علما، آن فرد را به انواع و اقسام ایرادات و انتقادات و تکفیرها و ... بنوازند، کما اینکه راجع به شیخ شهید شده است آنچه که میدانیم.کمک دیگری که این تحلیل به ما می کند اینست که بر اساس حجم موافقت یا مخالفت مقطعی عدهای از علما یا شاگردان علما در مقابل رفتار عالمی دیگر، او را محکوم و بلافاصله حق را به طرف دیگر ندهیم... چه بسا لازم باشد چندین سال بگذرد تا ارزش مخالفت و کنش شیخ شهید در مقابلهی با مشروطه حتی برای دوستان و علما نمایان گردد.
والسلام
پینوشت: از ادبیات متن که کمی ثقیل است، عذرخواهم. تعمدا اینگونه نگاشتهام.
@Seyedesalar1
سید سالاردر تعارض کنش مرحوم نائینی و مرحوم شهید شیخ فضلالله(رحمةالله علیهما) پیرامون پدیدهی مشروطه، یکی از بهترین تحلیلها در نگاه بنده، رفع تعارض با توجه به دو جایگاه نظر و عمل است.این تحلیل، کنش و نظر مرحوم نائینی را در مقام نظر درست میداند اما دور بودن مرحوم نائینی از صحنهی عملیات و آنچه در خارج در حال تحقق بود را مانع از کنش متناسب ایشان با انحراف واقع در مشروطه می داند. در سوی مقابل کنش عملی و حتی نظری شیخ شهید را متناسب با واقعیت میدان و آنچه که به نام مشروطه در حال تحقق بود می داند. یعنی در رفع تعارض میان دو کنش، به جای این تلقی که حتما یکی از این دو در حال اشتباه بودهاند و به جای اینکه دنبال محکوم کردن این بزرگواران باشد، به دنبال دیدن واقعیت دو نوع کنشگری و حتی فهم درست ظواهر بیانات (در یک طرف) یا ظواهر حال (در طرف دیگر) طرفین تعارض است.اگر شما هم با بنده در این جمع میان رفتار ۲ عالم در یک صحنهی اجتماعی هم نظر باشید، حل تعارض رفتارها و بیانات برخی از علمای ولایتمدار با برخی دیگر در صحنههای گوناگون اجتماعی آسان تر می نماید.یعنی برای ما قابل فهمتر خواهد بود که گاهی ممکن است رفتار یک عالم حسب تصویر اولیهای که قاطبهی علمای انقلابی و ولایی یک عصر دارند، خطا و تک روی به حساب بیاید اما اگر وارد واقعیت همان صحنه بشویم و خطری را که او در حال استشمام است، متوجه شویم، به او حق خواهیم داد که همینقدر غیر متعارف کنش نماید. توجه کنیم که گاهی ممکن است این تفاوت نگاه در صحنهی نظر و عمل اینقدر شدید باشد که حتی دستهای از علما، آن فرد را به انواع و اقسام ایرادات و انتقادات و تکفیرها و ... بنوازند، کما اینکه راجع به شیخ شهید شده است آنچه که میدانیم.کمک دیگری که این تحلیل به ما می کند اینست که بر اساس حجم موافقت یا مخالفت مقطعی عدهای از علما یا شاگردان علما در مقابل رفتار عالمی دیگر، او را محکوم و بلافاصله حق را به طرف دیگر ندهیم... چه بسا لازم باشد چندین سال بگذرد تا ارزش مخالفت و کنش شیخ شهید در مقابلهی با مشروطه حتی برای دوستان و علما نمایان گردد.
والسلام
پینوشت: از ادبیات متن که کمی ثقیل است، عذرخواهم. تعمدا اینگونه نگاشتهام.
@Seyedesalar1
۱۶:۲۶
علیاکبر علیهالسلام پرسید،«أولسنا علی الحق؟»و وقتی جواب اباعبدالله علیهالسلام آری بود، فرمود:«إذاً لاَ نُبالی بِالْمَوتِ»چه اهمیت دارد مرگ؟ وقتی همه برمیگردیم و وقتی بر حقّیم...
@Seyedesalar1
@Seyedesalar1
۱۲:۲۸
تحلیل جالب یونس محمدی واقعا شنیدنی
چنین روزی باید پیش میآمد، این درگیری اجتناب ناپذیر بود. انشاءالله وعدهی الهی محقق خواهد شد.@Seyedesalar1۱۹:۱۹
تحلیل قرآنی جنگ آخرالزمانی با اسراییلآیت الله میرباقری در شبکه سه: مردم ایران توان این فتح آخرالزمانی را دارند. حقیقتا هم در صحنهای مختلف مثل دفاع مقدس نشان دادهاند که پرچم عزت دشت مردم ایران است.
خدا ما را در میدان بزرگ میآورد اما رها نمیکند. امداد میکند. شرایطی دارد...
#جنگ_با_اسرائیل#میرباقری
@Seyedesalar1
۱۲:۴۹
بازارسال شده از
مباهله دو مذهبِ مقاومت و صهیونیزم!۱. مباهله پیامبر(ص) با اهل نجران، مباهله دین حق علیه دین باطل بود. حاوی فضایل اهلبیت بخصوص امیرالمومنین(ع) بعنوان نفس پیامبر هم هست؛ اما یک سطح جدید مواجهه است. لذا از سوی دیگران هم انجام شده از جمله از سوی بُریر -سید قراء کوفه- در کربلا علیه سپاه عمر سعد با یزید بن معقل!
۲. در مباهله، مذهب حق باید بتواند رحمت را بر مذهب باطل و دروغین قفل کند:... فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَسپس #ما لعنت (=بستن رحمت) را بر دروغگویان قرار دهیم.نه فحش است نه نفرین؛ میگوید اهل مذهب حق، امین الله است و کلید رحمت دست اوست، میتواند باز کند یا قفل کند. اگر راست می گویید که شما برحق اید، لعنت بر ما قرار دهید و رحمت الهی را برما ببندید! و الا ما می بندیم!• در مباهله عاشورا جناب بُریر، معصوم نبود اما مباهله کرد و بُرد. طوری ضربت، کلاهخودِ یزید بن معقل را شکافت که شمشیر در جمجه سر گیر کرد! (الکامل ج۴ص۶۶) انگار خدا شمشیر زده بود!
۳. صدای "قوم برگزیده ی خدا" بودن یهود گوش عالم را کَر کرده؛ مسیحیان صهیونیستِ آمریکا هم پشت هر دلار شعار خدا با ماست دارند. امسال سالروز مباهله مصادف با صف آرایی مذهب اسلام ناب مقاومت با مذهب دروغین صهیونیزم (شعب مسیحی و یهودی اش) شده است؛ چه اتفاق مبارکی! ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ!مردم مظلوم و به ستوه آمده از صهیونیزم متجاوز دست بلند کنند و بُریرهای سپاه اسلام هم موشک شلیک کنند تا ببینیم #برگزیده کیست؟!
" /> محسن قنبریان ۱۴۰۴/۳/۳۰#روز_مباهله#مقاومت
@m_ghanbarian۱۱:۳۸
«...لِيَمِيزَ ٱللَّهُ ٱلۡخَبِيثَ مِنَ ٱلطَّيِّبِ وَ يَجۡعَلَ ٱلۡخَبِيثَ بَعۡضَهُۥ عَلَىٰ بَعۡضࣲ فَيَرۡكُمَهُۥ جَمِيعࣰا فَيَجۡعَلَهُۥ فِي جَهَنَّمَۚ...»ترجمه:«تا خدا ناپاكان را از پاكان جدا كند، و ناپاكان را روى يكديگر گذارد، پس همه را متراكم و انباشته سازد و يكجا در جهنم قرار دهد*...»
گاهی برای آنکه نقشهی خدا تکمیل شود، باید منتظر جمع شدن همهی خبیثها بود...انتظار ورود یک خبیث، همیشه تلخ نیست!
*به خدا اعتماد کنیم.
#فقط_خدا
@Seyedesalar1
گاهی برای آنکه نقشهی خدا تکمیل شود، باید منتظر جمع شدن همهی خبیثها بود...انتظار ورود یک خبیث، همیشه تلخ نیست!
*به خدا اعتماد کنیم.
#فقط_خدا
@Seyedesalar1
۱۵:۲۸
رئیسی، مثل علمدار بود...«به بهانهی دومین اربعین بدون سیدابراهیم»
سیدمحمدمیلاد سالار
فهم و شناخت من از علمدار امام حسین علیهماالسلام، یک سرباز بصیر، کار راهانداز و مؤدب برای امام است. اباالفضل العباس علیهالسلام را اولا سرباز میدانم؛ یعنی کسی که فرماندهی یک امام را با جان و دل پذیرفته، به مقام و جایگاه ویژهای طمع نکرده، خود را در جایگاه نیروی آن فرمانده پذیرفته و هیچ چیز جز لبخند رضایت فرمانده او را شاد نمیکند.ثانیا بصیر می دانم؛ یعنی به هیچ وجه یک نفر بی تحلیل و بی فکر که به صورت مکانیکی عملی را انجام میدهد نمیدانم. او را دارای عمق نگاه و تحلیل برای مشخص نمودن نقش اختصاصی خود برای پیش بردن کار امام تصویر می کنم.ثالثا کار راه انداز می دانم؛ یعنی او را انسانی میفهمم که در لحظهای که کار برای امام سخت میشود، می تواند روی او حساب کند. او را کسی می فهمم که شایستگیهای لازم برای آچار فرانسه بودن و در کشوی میز کار امام قرار گرفتن را در خود ایجاد کرده است.رابعا مؤدب می دانم؛ یعنی برای ابراز نظر، کمک کردن و حتی مقابله با دشمنان امام ، از دایرهی ادب متناسب با سرباز امام بودن خارج نمیشود. هر کاری بخواهد بکند تلاش می کند شأن امام را رعایت کند، حتی اگر جایی شأن خودش پایین بیاید...
من در میان یاران امام خامنهای، این جلوه را در ۳ نفر بسیار شدید میدانم: حاج قاسم، رئیسی و سیدحسن . اما این بار می خواهم بیشتر در مورد رئیسی حرف بزنم:رئیسی به گمان من، جمعکنندهی این ۴ خصلت بود:واقعا سرباز بود: از روزی که با انقلاب خمینی همراه شده بود، لحظهای بر اساس دل بخواه خودش اقدام نکرده بود... همواره تلاش کرده بود آن کاری را بکند که بیشتر دل امامش را شاد می کند... چه طلبگی خواندنش، چه دادستان شدنش، چه خادمالرضا علیه السلام شدنش و چه رئیس قوه و رییس جمهور شدنش! فهم من اینست که سرباز عالم سیاست در مکتب امام، اینگونه است.واقعا بصیر بود: امام خامنهای او را آگاه و دارای تحلیل میدانستند و هرکس هم که کمی به او نزدیک شده بود بیان میکند که حرفشنویاش از آقا یا تعامل خوبش با نیروهای گوناگون جمهوری اسلامی ناشی از بیاطلاعی نبود، بلکه عمیقا می فهمید و در کلان تحلیلهایش دقیق و نقطهزن عمل میکرد. آنجا که پای منافع انقلاب اسلامی و دوگانگی با اندیشهی غربباوران در میان بود، تحلیل عمیق او از اندیشهی انقلاب اسلامی نمایان میگشت. البته که این تحلیل داشتن، الزاما به معنای درست موضع گرفتن در تک تک مسائل جاری کشور نبوده و نیست.واقعا کار راهانداز بود: معتقدم کسب شایستگیهای رئیسی، شناختهای جدی رئیسی از ساختار کلان حکمرانی کشور و مردمی بودن وحشتناک او، ناشی از انگیزهی بالای رییسی برای کار راهانداز ولی شدن، بود.و واقعا مؤدب بود: بسیاری از سیاست بازها و مثلا سیاستبلدهای بی ادب دوران او، او را بیسیاست و سیاست نافهم می دانستند و حتی به گمانشان از سادگی او استفاده می کردند یا در بهترین حالت او را تمسخر می کردند، اما او رعایت ادب سرباز بودن برای خامنهای را بر پاسخ گفتن به این حرفها و یا مانند خودشان سیاستورزی کردن ترجیح می داد.
در این اربعین که دومین سالی است که جای سیدابراهیم در بین ما خالی است، بسیار به این می اندیشم که دوست دارم مثل رئیسی باشم تا مثل مدعیان عرضهی سیاست. دوست دارم پس از مرگم بگویند برای خدمت سر از پا نمی شناخت، دوست دارم بگویند به معنی واقعی تلاش کرد مثل علمدار برای خامنهای باشد...
رحمت و رضوان خدا بر سید ابراهیم مظلوم ما...اربعین ۱۴۰۴ هجری شمسی@Seyedesalar1
سیدمحمدمیلاد سالارفهم و شناخت من از علمدار امام حسین علیهماالسلام، یک سرباز بصیر، کار راهانداز و مؤدب برای امام است. اباالفضل العباس علیهالسلام را اولا سرباز میدانم؛ یعنی کسی که فرماندهی یک امام را با جان و دل پذیرفته، به مقام و جایگاه ویژهای طمع نکرده، خود را در جایگاه نیروی آن فرمانده پذیرفته و هیچ چیز جز لبخند رضایت فرمانده او را شاد نمیکند.ثانیا بصیر می دانم؛ یعنی به هیچ وجه یک نفر بی تحلیل و بی فکر که به صورت مکانیکی عملی را انجام میدهد نمیدانم. او را دارای عمق نگاه و تحلیل برای مشخص نمودن نقش اختصاصی خود برای پیش بردن کار امام تصویر می کنم.ثالثا کار راه انداز می دانم؛ یعنی او را انسانی میفهمم که در لحظهای که کار برای امام سخت میشود، می تواند روی او حساب کند. او را کسی می فهمم که شایستگیهای لازم برای آچار فرانسه بودن و در کشوی میز کار امام قرار گرفتن را در خود ایجاد کرده است.رابعا مؤدب می دانم؛ یعنی برای ابراز نظر، کمک کردن و حتی مقابله با دشمنان امام ، از دایرهی ادب متناسب با سرباز امام بودن خارج نمیشود. هر کاری بخواهد بکند تلاش می کند شأن امام را رعایت کند، حتی اگر جایی شأن خودش پایین بیاید...
من در میان یاران امام خامنهای، این جلوه را در ۳ نفر بسیار شدید میدانم: حاج قاسم، رئیسی و سیدحسن . اما این بار می خواهم بیشتر در مورد رئیسی حرف بزنم:رئیسی به گمان من، جمعکنندهی این ۴ خصلت بود:واقعا سرباز بود: از روزی که با انقلاب خمینی همراه شده بود، لحظهای بر اساس دل بخواه خودش اقدام نکرده بود... همواره تلاش کرده بود آن کاری را بکند که بیشتر دل امامش را شاد می کند... چه طلبگی خواندنش، چه دادستان شدنش، چه خادمالرضا علیه السلام شدنش و چه رئیس قوه و رییس جمهور شدنش! فهم من اینست که سرباز عالم سیاست در مکتب امام، اینگونه است.واقعا بصیر بود: امام خامنهای او را آگاه و دارای تحلیل میدانستند و هرکس هم که کمی به او نزدیک شده بود بیان میکند که حرفشنویاش از آقا یا تعامل خوبش با نیروهای گوناگون جمهوری اسلامی ناشی از بیاطلاعی نبود، بلکه عمیقا می فهمید و در کلان تحلیلهایش دقیق و نقطهزن عمل میکرد. آنجا که پای منافع انقلاب اسلامی و دوگانگی با اندیشهی غربباوران در میان بود، تحلیل عمیق او از اندیشهی انقلاب اسلامی نمایان میگشت. البته که این تحلیل داشتن، الزاما به معنای درست موضع گرفتن در تک تک مسائل جاری کشور نبوده و نیست.واقعا کار راهانداز بود: معتقدم کسب شایستگیهای رئیسی، شناختهای جدی رئیسی از ساختار کلان حکمرانی کشور و مردمی بودن وحشتناک او، ناشی از انگیزهی بالای رییسی برای کار راهانداز ولی شدن، بود.و واقعا مؤدب بود: بسیاری از سیاست بازها و مثلا سیاستبلدهای بی ادب دوران او، او را بیسیاست و سیاست نافهم می دانستند و حتی به گمانشان از سادگی او استفاده می کردند یا در بهترین حالت او را تمسخر می کردند، اما او رعایت ادب سرباز بودن برای خامنهای را بر پاسخ گفتن به این حرفها و یا مانند خودشان سیاستورزی کردن ترجیح می داد.
در این اربعین که دومین سالی است که جای سیدابراهیم در بین ما خالی است، بسیار به این می اندیشم که دوست دارم مثل رئیسی باشم تا مثل مدعیان عرضهی سیاست. دوست دارم پس از مرگم بگویند برای خدمت سر از پا نمی شناخت، دوست دارم بگویند به معنی واقعی تلاش کرد مثل علمدار برای خامنهای باشد...
رحمت و رضوان خدا بر سید ابراهیم مظلوم ما...اربعین ۱۴۰۴ هجری شمسی@Seyedesalar1
۹:۲۴
درباره پایان نامهدکتر علی وحدتی دانشمند عضو هیئت علمی دانشگاه تهران
روزهای پایانی شهریور، زمان برگزاری جلسات دفاع آن هم به صورت فشرده است. من همواره در این جلسات و در فرایند راهنمایی، مشاوره و داوری این کارها، در کنار نقایصی که خودم دارم، دشواری های زیادی را از سوی بسیاری از دانشجویان و حتی استادان دانشگاه متحمل می شوم. از این فرصت استفاده می کنم و چند خط درباره پدیده ای با نام پایان نامه می گویم. لحن برخی آرام و برخی کمی تندتر... به این امید که برای کسانی که این متن را می بینند مفید باشد. همچنین متوجه کلیتگذاری متن هستم و این را در منافات با مواردی استثناء که اندک ولی موجود اند، نمیبینم.
1. پایان نامه، فرصتی است برای عالمانه نگاه کردن به مسائل؛ به تعبیر هوسرلی، فرصتی برای در پرانتز قراردادن پدیده ها و نگریستن به آنها فارغ از وضعیت طبیعی و روزمره آنها. فرصتی برای به بحث گذاشتن مسائلی که بیرون از دانشگاه جا و گاهی برای پرداختن به آنها نیست. فرصتی که برای یک انسان غیردانشگاهی، شاید دیگر تا پایان عمر او دست ندهد. هرگونه تحویل این فرصت به کار دیگر (کسب مدرک، ورود به دکتری، بیان مواضع ایدئولوژیک و ... ) در نهایت منجر به کدورت خاطر افراد درگیر در این فرایند خواهد شد.
2. به طور مشخص آنچه که باعث فساد در این زمینه است، وجود ابهام فراوان در مسئولیت ها، وظایف، انتظارات، دایرۀ پاسخ گویی ها و میزان مشارکت و سهم هرکدام از عوامل دخیل در به سرانجام رسیدن یک پژوهش است. اگر سازمان دانشگاه، کاری در جهت ایضاح این موارد نمی کند، همه باید حداکثر شفافیت و صراحت را در هرکدام از این عرصه های ابهام در پیش بگیرند. هرگونه تعارف، سخن دوپهلو، کناره گیری و سکوت دیگر وجاهتی ندارد. موارد بعدی که در ادامه می آیند، طرح مصادیقی در این مسیر هستند.
3. تحقیق با تعجیل نمی سازد. دانشجویی که کارش را به واسطه اشتغالات دیگر تا روزهای پایانی مجاز، عقب می اندازد یا دانشجویی که از شوق رسیدن به آخر خط و پیمودن مراتب ترقی می خواهد در حداقل زمان مجاز (و حتی کمتر از آن) کارش را تمام کند، روح تحقیق را به سخره می گیرند. از این بدتر، گویی این ضیق وقت، محتوم و مجبور بوده است؛ گویی همه باید بپذیرند که کار از نیمه به بعد اصلا باید با عجله انجام شود. منکر این نیستم که سرعت عمل، مقوله ای جدا از تعجیل است. اما همه می دانیم که کمتر کسی است که بتواند به این تفکیک پایبند باشد.
4. بر استادان است که روش پژوهش را به دانشجویان بیاموزند و بر دانشجویان است که روش نگارش را. به تعبیر کانتی، اولی بدون دومی پوچ است و دومی بدون اولی کور. اکنون، هر دو گروه در شکست یک پایان نامه به سهم خود، دخیل اند.
5. پژوهش، یک سفر است. دانشجو و تیم راهنمایی او، همسفر اند. در این میان، راهنمایان این سفر، تنها تجربۀ بیشتری از سفر ( نه این سفر) دارند. استادی که از ابتدا مسیر و مقصد سفر را می داند و دانشجویی که خود را راه بلد می داند، هر دو باعث اختلال در سفر می شوند.
6. بر تعاملات میان استاد و دانشجو در این سفر، باید نگاه انسانی حاکم باشد. هیچ کدام نباید به دیگری به چشم وسیله نگاه کند. در حالی که سالیان قبل، استادان به دانشجویان نگاه ابزاری داشتند، اکنون برای من آشکار است که عمده دانشجویان به استادان نگاه ابزاری دارند؛ مهر تأییدی بر هر آنچه که دانشجو می کند. دانشجویان، هیچ مخالفتی را از سوی استاد خود تاب نمی آورند و در صورت مواجهه با این مخالفت درصدد تفسیر، توجیه، انکار، و در یکی از جدیدترین این مکانیزم ها -که غیراخلاقی ترین آنها هم هست - مسکوت گذاشتنِ (دور زدن، پاسخ ندادن، ignore ) آن نقد هستند. این آخری، حقیقتاً کفر انسان را در می آورد.
7. جلسات دفاع، اکنون به صوری ترین و مبتذل ترین حالت خود درآمده اند. هرکدام از حاضرین در جلسه - دانشجو و استادان - بر اساس قالب هایی از پیش تعیین شده، سخنانی را می گویند که هیچ ارزش افزوده ای ندارد. به تعبیر ویتگنشتاینی، آنها هیچ «چیز» نمی گویند. همه می خواهند زودتر جلسه تمام شود. پرسش ها و سخنان حاضران شنیده نمی شود. پاسخ دانشجو به نقدها شنیده نمی شود. دانشجو، نقدها را حمل بر خشونت و دشمنی می کند. داوران، کار دانشجو را واجد ارزش خواندن نمی دانند و نخوانده اظهار نظر می کنند.
8. یکی از عجیب ترین نقش ها به استاد مشاور تعلق دارد. نقشی پارادوکسیکال: دلسوزی او را کسی بر نمی تابد (نه دانشگاه، نه استاد راهنما و نه دانشجو) و وقتی بنا به مصالح دانشجو، عقب می نشیند متهم به نظاره گری و انفعال می شود؛ مرغ عزا و عروسی! حضور او از ابتدا محل سوال است: چون همۀ کارها، مشاور دارند یا نیازی واقعی به حضور او؟
9. آخر، ابهاماتی است که در غایت، میزان و نوع استفاده از هوش مصنوعی وجود دارد.
کانال برادر عزیزم دکتر وحدتی: https://t.me/singulars_plural
دکتر علی وحدتی دانشمند عضو هیئت علمی دانشگاه تهرانروزهای پایانی شهریور، زمان برگزاری جلسات دفاع آن هم به صورت فشرده است. من همواره در این جلسات و در فرایند راهنمایی، مشاوره و داوری این کارها، در کنار نقایصی که خودم دارم، دشواری های زیادی را از سوی بسیاری از دانشجویان و حتی استادان دانشگاه متحمل می شوم. از این فرصت استفاده می کنم و چند خط درباره پدیده ای با نام پایان نامه می گویم. لحن برخی آرام و برخی کمی تندتر... به این امید که برای کسانی که این متن را می بینند مفید باشد. همچنین متوجه کلیتگذاری متن هستم و این را در منافات با مواردی استثناء که اندک ولی موجود اند، نمیبینم.
1. پایان نامه، فرصتی است برای عالمانه نگاه کردن به مسائل؛ به تعبیر هوسرلی، فرصتی برای در پرانتز قراردادن پدیده ها و نگریستن به آنها فارغ از وضعیت طبیعی و روزمره آنها. فرصتی برای به بحث گذاشتن مسائلی که بیرون از دانشگاه جا و گاهی برای پرداختن به آنها نیست. فرصتی که برای یک انسان غیردانشگاهی، شاید دیگر تا پایان عمر او دست ندهد. هرگونه تحویل این فرصت به کار دیگر (کسب مدرک، ورود به دکتری، بیان مواضع ایدئولوژیک و ... ) در نهایت منجر به کدورت خاطر افراد درگیر در این فرایند خواهد شد.
2. به طور مشخص آنچه که باعث فساد در این زمینه است، وجود ابهام فراوان در مسئولیت ها، وظایف، انتظارات، دایرۀ پاسخ گویی ها و میزان مشارکت و سهم هرکدام از عوامل دخیل در به سرانجام رسیدن یک پژوهش است. اگر سازمان دانشگاه، کاری در جهت ایضاح این موارد نمی کند، همه باید حداکثر شفافیت و صراحت را در هرکدام از این عرصه های ابهام در پیش بگیرند. هرگونه تعارف، سخن دوپهلو، کناره گیری و سکوت دیگر وجاهتی ندارد. موارد بعدی که در ادامه می آیند، طرح مصادیقی در این مسیر هستند.
3. تحقیق با تعجیل نمی سازد. دانشجویی که کارش را به واسطه اشتغالات دیگر تا روزهای پایانی مجاز، عقب می اندازد یا دانشجویی که از شوق رسیدن به آخر خط و پیمودن مراتب ترقی می خواهد در حداقل زمان مجاز (و حتی کمتر از آن) کارش را تمام کند، روح تحقیق را به سخره می گیرند. از این بدتر، گویی این ضیق وقت، محتوم و مجبور بوده است؛ گویی همه باید بپذیرند که کار از نیمه به بعد اصلا باید با عجله انجام شود. منکر این نیستم که سرعت عمل، مقوله ای جدا از تعجیل است. اما همه می دانیم که کمتر کسی است که بتواند به این تفکیک پایبند باشد.
4. بر استادان است که روش پژوهش را به دانشجویان بیاموزند و بر دانشجویان است که روش نگارش را. به تعبیر کانتی، اولی بدون دومی پوچ است و دومی بدون اولی کور. اکنون، هر دو گروه در شکست یک پایان نامه به سهم خود، دخیل اند.
5. پژوهش، یک سفر است. دانشجو و تیم راهنمایی او، همسفر اند. در این میان، راهنمایان این سفر، تنها تجربۀ بیشتری از سفر ( نه این سفر) دارند. استادی که از ابتدا مسیر و مقصد سفر را می داند و دانشجویی که خود را راه بلد می داند، هر دو باعث اختلال در سفر می شوند.
6. بر تعاملات میان استاد و دانشجو در این سفر، باید نگاه انسانی حاکم باشد. هیچ کدام نباید به دیگری به چشم وسیله نگاه کند. در حالی که سالیان قبل، استادان به دانشجویان نگاه ابزاری داشتند، اکنون برای من آشکار است که عمده دانشجویان به استادان نگاه ابزاری دارند؛ مهر تأییدی بر هر آنچه که دانشجو می کند. دانشجویان، هیچ مخالفتی را از سوی استاد خود تاب نمی آورند و در صورت مواجهه با این مخالفت درصدد تفسیر، توجیه، انکار، و در یکی از جدیدترین این مکانیزم ها -که غیراخلاقی ترین آنها هم هست - مسکوت گذاشتنِ (دور زدن، پاسخ ندادن، ignore ) آن نقد هستند. این آخری، حقیقتاً کفر انسان را در می آورد.
7. جلسات دفاع، اکنون به صوری ترین و مبتذل ترین حالت خود درآمده اند. هرکدام از حاضرین در جلسه - دانشجو و استادان - بر اساس قالب هایی از پیش تعیین شده، سخنانی را می گویند که هیچ ارزش افزوده ای ندارد. به تعبیر ویتگنشتاینی، آنها هیچ «چیز» نمی گویند. همه می خواهند زودتر جلسه تمام شود. پرسش ها و سخنان حاضران شنیده نمی شود. پاسخ دانشجو به نقدها شنیده نمی شود. دانشجو، نقدها را حمل بر خشونت و دشمنی می کند. داوران، کار دانشجو را واجد ارزش خواندن نمی دانند و نخوانده اظهار نظر می کنند.
8. یکی از عجیب ترین نقش ها به استاد مشاور تعلق دارد. نقشی پارادوکسیکال: دلسوزی او را کسی بر نمی تابد (نه دانشگاه، نه استاد راهنما و نه دانشجو) و وقتی بنا به مصالح دانشجو، عقب می نشیند متهم به نظاره گری و انفعال می شود؛ مرغ عزا و عروسی! حضور او از ابتدا محل سوال است: چون همۀ کارها، مشاور دارند یا نیازی واقعی به حضور او؟
9. آخر، ابهاماتی است که در غایت، میزان و نوع استفاده از هوش مصنوعی وجود دارد.
کانال برادر عزیزم دکتر وحدتی: https://t.me/singulars_plural
۲۰:۵۸