بله | کانال باشگاه ادبی بانوی فرهنگ

۱۱ آذر

سال ۷۸ ، اولین رمانم را نوشتم.در پس نیمه‌شب‌های گرم تابستان و نوای جیرجیرک‌های باغچه خانه پدری.دبیرستانی بودم. دوم ریاضی فیزیک. دوره داستان نویسی نگذرانده بودم؛ اما به شدت، خواندن و نوشتن را دوست داشتم.مدرسه ها که باز شد، یک رمان دست نویس توی کیفم داشتم که دلم می‌خواست نظر دوستان کتابخوانم را درباره‌اش بدانم.اولی با اشتیاق خواند و نوبت دومی بود که چاپ اول رمان من‌او رضا امیرخانی به دستم رسید‌.وقتی که خواندمش، دلم میخواست رمان خودم را نصفه خوانده از دوستم بگیرم و یک جایی قایمش کنم. اگر من‌او رمان بود، اسم متن من چه بود؟! از آن روز، نوشته های امیرخانی را در سبد خواندنی هایم گذاشتم. ارمیا و ناصرارمنی(آن روزها، اسم دیگری داشت)، یادداشت‌ها، حتی سرلوحه های سایت لوح و هر کتاب جدیدی که بیرون میداد، داغ داغ توی دست‌هایم بود.بارها برای کتاب‌هایش یادداشت نوشتم و در محافل نقدشان شرکت کردم. لا به لای نوشته‌های این آدم، لفاظی‌هایش، بازی‌های زبانی، گیر و گرفت‌های مفهومی، کاشت و برداشت ‌ها و شخصیت پردازی هایش، یک‌ مدل خلاقیت و هوشمندی متعهدانه می‌دیدم که برایم خیلی ارزشمند بود. بعد از یک جلسه نقد که به لطف حاضران، حسابی کتک‌باران شده بود، جلو رفتم و بهش گفتم که ازتون ممنونم. شما جز نوادر نویسندگان ایرانی هستید که هر خط از نوشته‌هایتان، مخاطب را به فکر وا می‌میدارد. یک لحظه سر کم مویش را بالا گرفت. انگار که یک نفس راحت و عمیق کشید و جلوی تمام آن جمع، گفت که لطفا دعایم کنید.من آنوقت نمی‌دانستم که کتاب جدیدی از او، در حال نگارش نهایی است. من فقط یک مادر بودم و می‌دانستم تولد هر فرزند و تربیت آن و سپردنش به اجتماع، چقدر کار سخت و نفس گیری است.هنوز هم می‌دانم. حتی وقتی مهندسی را یک جایی رها کردم و دوره های نویسندگی را گذراندم.حتی وقتی از واسطه‌ای فهمیدم داور اولین رمانم، پیش از چاپ، رضاامیرخانی بوده. حتی وقتی دومین و چندمین فرزند مادی و معنوی ام را در ذهن و جان می‌پروراندم و هنوز هم...هنوز هم اعتقاد دارم مادر و نویسنده، هر دو، در فرایند نوشتن و زایش، سفر قهرمانی را طی می‌کنند که پیش از هرچیز زیست خود و جمعی را با خود همراه می‌سازند.حتی فکر کردن بهش هم خیلی ترسناک و مو بر بدن راست کننده است!حالا چند روزی است که رضا امیرخانی، روی تخت بیمارستان است. با ضربه و آسیب شدید مغزی و سطح هوش هوشیاری پایین.من، زیر لب حمد می‌خوانم و به تمام این سالها فکر می‌کنم. کتاب‌هایش را توی کتابخانه در دست می‌گیرم و به تمام فراز و نشیب‌هایی فکر میکنم که این سالها طی کرده و طی کرده‌ام.تمام آینده‌ ای که تمام ما در پیش رو داریم؛ خودمان و فرزندانمان.دیشب، دوباره متن داوری اولین رمانم را از زبانش خواندم. از زبان او که حتی من را نمی‌شناخت و نمی‌دانست چقدر ذوق کرده‌ام نویسنده محبوبم نوشته‌ام را خوانده. نگاهم روی خط آخر یادداشتش ثابت ماند: نويسنده این اثر نگاه آرمانخواهانه دارد و دارای دغدغه است و...به آرزوها، دغدغه‌ها، فرزندان، کتاب‌ها و عملکردمان در تمام سال‌های زندگی فکر کردم.یاد پیام تلفنی رهبرمان افتادم که در پیگیری حال رضاامیرخانی به همسرشان داده اند.یاد روزی که امیرخانی به عیادت حضرت آقا رفته بود؛ اینکه هر دیدی بازدیدی داشت...فکر کردم شاید همین دغدغه، تنها ملجأ و امید همه ما در عاقبت کار باشد.آرزو کردم این، همان حرکت، یا منشا حرکتی باشد که می‌تواند کفر را هم یک روزی به اسلام برساند.شاید همین دغدغه و زایش برای تحقق آن، یک روزی دست مادر، نویسنده و منشا اثر را بگیرد.کاش به برکت بارانی که دیشب صورت آلوده شهر را نوازش کرد، دعا کنیم.دعا کنیم برای شفای رضای امیرخانی روی تخت بیمارستان و تمام کسانی که حرکتی را آغاز کرده‌اند و فراز و نشیب زیادی در راه دارند.تمام آنهاییکه جایزه‌های مادی این دنیا را کنار زده‌اند و فقط آرزو دارند یک روزی علیک السلام تمام آن رنج ها و السلام علیک به جوامع السلام هایی را که به امام زمانشان می‌دهند، حال بد دلشان را به احسن الحال محول کند.

" />

فاطمه شایان‌پویا

️ همراه بانوی فرهنگ باشید