۱۹:۳۵
#سوریه
زین دایره مینا - ۲زين دايرۀ مينا خونين جگرم مِی دهبخش دوم
مستقیم رفتم سراغ اصل مطلب و گفتم: "خیر باشه، خبری از بلیطها شده؟" صدای خندهای از گوشی بیرون زد، بنده خدا مکث کوتاهی کرد و گفت: "پرواز اجنحه جا داده. آماده سفر بشید." بیهیچ پاسخی حیران مانده بودم که ادامه داد: "راستی، بارتون رو خیلی سنگین نکنین، پیادهروی زیاد دارین. لباس گرم هم بیارین شبا هوا سرده و وسیله گرمایش هم نیست. غذا هم ممکنه کم بهتون برسه، خوراکی مقّوی و کم حجم همراهتون باشه. توی روز یک ساعت بیشتر برق ندارید که باید همون موقع گوشیتون رو هم شارژ کنید. برق نباشه آبگرمکنها هم کار نمیکنن. البته حمام رو میتونین با آوارهها هم برین. سوالی ندارین؟" تازه به خودم آمدم و پرسیدم: "ساعت چند فرودگاه باشیم؟" پاسخ داد: "هشت و نیم دیرتر نشه.″ ادامه دادم: "مهرآباد؟" باز هم صدای خندهاش در گوشم پیچید و گفت: "حواستون نیستا، فرودگاه امام. اونجا منتظر باشید یه آقایی میاد که با هماهنگی از گیت ردتون کنه. شمارتونو به ایشون دادم. حرم حضرت زینب ما رو هم دعا کنید. خدانگهدار."تلفن قطع شد. چند دقیقهای مات و مبهوت همانجا نشستم. عجیب شرمنده دعوت حضرت شده بودم.خدا میداند که سختیها و شرایط پیش رو برایم مهم نبود. طی سفرهای قبلی خیلی تجربۀ اندوخته داشتم. اصلا خجالت میکشیدم به این موضوعات فکر کنم. فقط با خودم میگفتم: "پس این همه مردم آواره با بچه کوچک و پیرزن، پیرمردهای کم طاقت چطور سرمای شب را به صبح میرسانند؟"چمدان را باز کردم. باید تغییراتی میدادم. نگاهی به چینش وسایل و لباسها انداختم، در صف آدمهای منظم جایی نداشتم اما در چیدن مرتب چمدان جزء انسانهای سختگیر به حساب میآمدم. با انگشت اشاره لباسهایم را شِمُردم. موجود دوست داشتنی اما کم پیدای ذهنم بعد از مدتها سر و کلهاش پیدا شد و بیمقدمه گفت: "چه خبره؟ با سه دست لباس گرم داری کجا میری؟ جایی که مردم آواره حتی نرسیدن یک دستش رو از خونشون بردارن و بیان؟"پیش خودم بدجور خجالت زده شدم. یک دست لباس گرم برایم کافی بود.اضافه لباسها را خارج کردم. جای نسبتاً خوبی در چمدان کوچکم باز شد. تصمیم گرفتم چند شال و کلاه بچهگانه جایگزینشان کنم. فرصت برای بازار رفتن نبود. لباس پوشیدم و راهی خیابان اصلی شدم. در تاریکی مسیر یادم به چاپ پیکسلها افتاد.شماره همراه آقایی که قبول کرده بود با تخفیف زیاد چاپشان کند را در گوشی داشتم. دویست تا سفارش دادم و قول داد تا آخر شب برایم بفرستد. به مغازۀ مورد نظرم در محله رسیدم. ویترین و دیوارها پُر از لباسهای بافت بود. چند شال و کلاه ساده اما رنگی بچگانه خریدم. آنقدر کارِ نکرده داشتم که دیگر وقتی برای چانه زدن همیشگی و تخفیف گرفتن نبود. سرم پایین و خیابان فرعیِ برگشت تاریک بود. نور دُکان علی آقا، ساندویچی محله توجهام را به پاهایم جلب کرد. بی اختیار خندهام گرفت. از عجله با دمپایی راهی خیابان شده بودم! با همان خنده و لبخند خودم را به خانه رساندم.چمدان همچنان روی زمین پهن بود. تک تک شال و کلاهها را مرتب تا کردم و داخلش چیدم. لبخند رضایت روی لبم نقش بسته بود. خوشحال بودم، اما راضی نبودم. دلم تماشای لبخند شاد بچهها موقع پوشیدن شال و کلاهها را میخواست.
آری همه را، راه توان بست، اماراهی که زِ دل به دل بُوَد نتوان بست
مهربانزهرا هوشیاری | راوی اعزامی راوینا@dayere_minayiپنجشنبه | ۱ آذر ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق محله سیده زینب
زین دایره مینا - ۲زين دايرۀ مينا خونين جگرم مِی دهبخش دوم
مستقیم رفتم سراغ اصل مطلب و گفتم: "خیر باشه، خبری از بلیطها شده؟" صدای خندهای از گوشی بیرون زد، بنده خدا مکث کوتاهی کرد و گفت: "پرواز اجنحه جا داده. آماده سفر بشید." بیهیچ پاسخی حیران مانده بودم که ادامه داد: "راستی، بارتون رو خیلی سنگین نکنین، پیادهروی زیاد دارین. لباس گرم هم بیارین شبا هوا سرده و وسیله گرمایش هم نیست. غذا هم ممکنه کم بهتون برسه، خوراکی مقّوی و کم حجم همراهتون باشه. توی روز یک ساعت بیشتر برق ندارید که باید همون موقع گوشیتون رو هم شارژ کنید. برق نباشه آبگرمکنها هم کار نمیکنن. البته حمام رو میتونین با آوارهها هم برین. سوالی ندارین؟" تازه به خودم آمدم و پرسیدم: "ساعت چند فرودگاه باشیم؟" پاسخ داد: "هشت و نیم دیرتر نشه.″ ادامه دادم: "مهرآباد؟" باز هم صدای خندهاش در گوشم پیچید و گفت: "حواستون نیستا، فرودگاه امام. اونجا منتظر باشید یه آقایی میاد که با هماهنگی از گیت ردتون کنه. شمارتونو به ایشون دادم. حرم حضرت زینب ما رو هم دعا کنید. خدانگهدار."تلفن قطع شد. چند دقیقهای مات و مبهوت همانجا نشستم. عجیب شرمنده دعوت حضرت شده بودم.خدا میداند که سختیها و شرایط پیش رو برایم مهم نبود. طی سفرهای قبلی خیلی تجربۀ اندوخته داشتم. اصلا خجالت میکشیدم به این موضوعات فکر کنم. فقط با خودم میگفتم: "پس این همه مردم آواره با بچه کوچک و پیرزن، پیرمردهای کم طاقت چطور سرمای شب را به صبح میرسانند؟"چمدان را باز کردم. باید تغییراتی میدادم. نگاهی به چینش وسایل و لباسها انداختم، در صف آدمهای منظم جایی نداشتم اما در چیدن مرتب چمدان جزء انسانهای سختگیر به حساب میآمدم. با انگشت اشاره لباسهایم را شِمُردم. موجود دوست داشتنی اما کم پیدای ذهنم بعد از مدتها سر و کلهاش پیدا شد و بیمقدمه گفت: "چه خبره؟ با سه دست لباس گرم داری کجا میری؟ جایی که مردم آواره حتی نرسیدن یک دستش رو از خونشون بردارن و بیان؟"پیش خودم بدجور خجالت زده شدم. یک دست لباس گرم برایم کافی بود.اضافه لباسها را خارج کردم. جای نسبتاً خوبی در چمدان کوچکم باز شد. تصمیم گرفتم چند شال و کلاه بچهگانه جایگزینشان کنم. فرصت برای بازار رفتن نبود. لباس پوشیدم و راهی خیابان اصلی شدم. در تاریکی مسیر یادم به چاپ پیکسلها افتاد.شماره همراه آقایی که قبول کرده بود با تخفیف زیاد چاپشان کند را در گوشی داشتم. دویست تا سفارش دادم و قول داد تا آخر شب برایم بفرستد. به مغازۀ مورد نظرم در محله رسیدم. ویترین و دیوارها پُر از لباسهای بافت بود. چند شال و کلاه ساده اما رنگی بچگانه خریدم. آنقدر کارِ نکرده داشتم که دیگر وقتی برای چانه زدن همیشگی و تخفیف گرفتن نبود. سرم پایین و خیابان فرعیِ برگشت تاریک بود. نور دُکان علی آقا، ساندویچی محله توجهام را به پاهایم جلب کرد. بی اختیار خندهام گرفت. از عجله با دمپایی راهی خیابان شده بودم! با همان خنده و لبخند خودم را به خانه رساندم.چمدان همچنان روی زمین پهن بود. تک تک شال و کلاهها را مرتب تا کردم و داخلش چیدم. لبخند رضایت روی لبم نقش بسته بود. خوشحال بودم، اما راضی نبودم. دلم تماشای لبخند شاد بچهها موقع پوشیدن شال و کلاهها را میخواست.
آری همه را، راه توان بست، اماراهی که زِ دل به دل بُوَد نتوان بست
مهربانزهرا هوشیاری | راوی اعزامی راوینا@dayere_minayiپنجشنبه | ۱ آذر ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق محله سیده زینب
۲۱:۲۰
۱۸:۰۱
۱۸:۰۳
۱۸:۰۵
۱۳:۲۶
۱۳:۲۸
۱۵:۳۷
بازارسال شده از دوستانه های متوسطه اول تزکیه
۱۸:۱۲
هم اکنون مراسم یادبود سیدِجان، در مقتل شهید 《نور فی نور》
#ضاحیه#لبنان
#ضاحیه#لبنان
۱۸:۱۴
۱۰:۵۳
۱۵:۵۹
۷:۳۰
۱۳:۰۳
۱۴:۳۹
۱۵:۱۹
۱۲:۳۸
۵:۵۶
۵:۵۸
۱۵:۱۶