در عهدی زندگی می‌کنیم که تقدیرِ ما در فرا_مرز رقم می‌خورد و برای فهم این ماجرا، باید نسبت خودمان را با دیگران تعریف کنیم. در مجموعه پایی در غزه نویسندگان به تبین و تحلیل یکی از این «نسبت»ها اندیشیده‌اند.
#یوسف_شیخی#مصطفی_سلیمانی#کمیل_سوهانی#محمدعلی_رکنی#زهره_دلجو#حسن_کیقبادی#زهرا_مالمیر#فاطمه_دلاوری#زینب_خزایی#میثم_امیری#زینب_علی_اشرفی#محمدرضا_زروندی#علیرضا_سمیعی#مجتبی_بنی_اسدی#محمدرضا_وحیدزاده#ابراهیم_اکبری_دیزگاه
@dizgah
#یوسف_شیخی#مصطفی_سلیمانی#کمیل_سوهانی#محمدعلی_رکنی#زهره_دلجو#حسن_کیقبادی#زهرا_مالمیر#فاطمه_دلاوری#زینب_خزایی#میثم_امیری#زینب_علی_اشرفی#محمدرضا_زروندی#علیرضا_سمیعی#مجتبی_بنی_اسدی#محمدرضا_وحیدزاده#ابراهیم_اکبری_دیزگاه
@dizgah
۳:۳۶
در حاشیه نشست «پایی در غزّه» یک نفر از من پرسید شما که اینقدر پروای غزّه را دارید، آیا نویسندگان و روشنفکران عرب هم به مسائل ایران توجه دارند. گفتم ما وارد رابطه عاشقانه منتهی به ازدواج نشده‌ایم که به دو طرفه‌بودن بیاندیشیم. برای انسان ایرانی اندیشیدن به غزّه لابشرط است چون پروای غزه، پروا به «تقدیری» است که در فرا_مرز رقم می‌خورد.
#پایی_در_غزه#پروای_تقدیر#لابشرط_مقسمی#مرکز_آفرینش_های_ادبی#سوره_مهر#حوزه_هنری@dizgah
#پایی_در_غزه#پروای_تقدیر#لابشرط_مقسمی#مرکز_آفرینش_های_ادبی#سوره_مهر#حوزه_هنری@dizgah
۱۰:۴۳
اسماعیل کمابیش الفبا را یاد گرفته، گاهی که من نیستم می‌آید در اتاقم اسم کتابها را می‌خواند. دیشب که به خانه آمدم از من پرسید: بابا «متافیزیک» یعنی چی؟ گفتم بزرگ شدی برات توضیح میدم. گفت مگر چیز بدی است؟ پاسخی نداشتم با تبعیت از ویتگنشتاین سکوت کردم.
#متافیزیک#اسماعیل#سکوت@dizgah
#متافیزیک#اسماعیل#سکوت@dizgah
۵:۲۶
چند روز پیش کلاهم در بیابان گم شد. برگشتم جستجو کردم پیدایش نکردم. دیگر بی‌غرض پا به هیچ بیابانی نمی‌توانم بگذارم، چون بیابان به مثابه وادی بیکران بر من ظهور نمی‌کند بلکه بیابان به شکل کلاهِ گمشده بر من تعین دارد. من الان در وضعیّت بی‌کلاهی و بی‌وادی بسر می‌برم؛ معلق بین زمین و آسمان.
#بی‌کلاهی#بی_وادی#وادی_اندیشی@dizgah
#بی‌کلاهی#بی_وادی#وادی_اندیشی@dizgah
۷:۰۳
سلسله گفت‌وگوهای "قدرِ وحی"ویژه ماه رمضان با حضور اساتید و محققان ارجمندپاسخ به یک پرسش:انسان امروزی چه مواجهه‌ای با قرآن می‌تواند داشته باشد که با آن انس پیدا کند؟️قرآن به مثابه زندگینامه خداوند متعالابراهیم اکبری دیزگاه میزبان: نورا نوری‌صفت دوشنبه ۱۳ اسفند ۱۴۰۳ ساعت۲۱به صورت لایو از صفحه اینستاگرام دین آنلاین به نشانی زیر:https://www.instagram.com/dinonline @dinonlinebot۱:۰۲
گربه‌ها در طوافند درباره رمان بیروط
رمان «بیروط» را خواندم. این رمان، شخصیت تازه‌ای به نام یحیی ربانی را وارد رمان فارسی کرده که حداقل من نظیرش را ندیده‌ام. شخصیتی که در مرز ایمان و الحاد حرکت میکند و به نوعی بین آسمان و زمین معلق است. یحیی ربانی، شخصیتی پیچیده است که تقریباً با عناصر مختلفی در کشمکش و تضاد است. او با انگیزه‌ی مادی، جهت تهیه‌ی مستندی درباره‌ی موسی صدر، وارد بیروت می‌شود.
بیروت، شهر و مدینه‌ای که به نوعی پیامبرش، موسی صدر، را سالها از دست داده و تبدیل به مدینه‌ی ضاله شده و گرفتار داعش و گروه‌های دیگر است. توجه نویسنده در این اثر به مدینه است. او این باور را گسترش می‌دهد که شهر بر پایه‌ی محبت ساخته می‌شود و بدون محبت، شهر بی‌بنیاد و ضاله است.
یحیی ربانی دو مسئله دارد: مسئله‌ی درونی که همان ایمان است و مسئله‌ی بیرونی، تنش و چالش او با پدرش است؛ پدری که امام جمعه‌ای عزل‌شده است. یکی از نقاط مثبت اثر، تقابل دو گفتمان و دیدگاه متفاوت پدر یحیی ربانی و موسی صدر است. گرفتاری حال حاضر ما به گفتمان و دیدگاه پدر، داستان را خواندنی‌تر میکند.
از ویژگی‌های مثبت دیگر اثر، پیوند رمان با متن مقدس است. داستان در بستری الهیاتی خیس می‌خورد و قصه‌ی انبیایی چون موسی و ابراهیم را بازنمایی میکند. یحیی، شخصیت اصلی داستان که معلق است، در پایان با مواجهات متعددش با موسی صدر در رؤیا و بیداری و کشف و شهودی که برایش حاصل می‌شود، پای روی زمین می‌گذارد، از تعلیق خارج می‌شود و به ایمان، سلامی دوباره می‌دهد.
اقلیم داستان که شهر بیروت باشد، بیشتر با ورود و پرداخت شخصیت‌ها شکل می‌گیرد و عنصر فضاسازی، سهم کمتری در این موضوع دارد. داستان بیشتر از آنکه نماهایی از شهر را نشان بدهد و مکان را بسازد و تصاویری نمایش دهد، شخصیت‌های جذابی مانند حسین المقداد و عمر الماجد را وارد داستان میکند؛ شخصیت‌ها و گروه‌هایی که بیروت را در ذهنمان می‌سازند.
نقطه‌ی مثبت دیگر اثر، توجه به ایران است. نویسنده بر این باور است که خیال ایران، هیچ‌گاه فرد مهاجر یا عازم مهاجرت را رها نمی‌کند. او این نکته را با نمادپردازی می‌رساند؛ با گربه‌هایی که در بیروت مدام دور یحیی ربانی‌‌ای طواف می‌کنند که قصد مهاجرت به آلمان را دارد. گربه‌هایی که همان گربه‌ی خودمان، ایرانند. از طرفی، مدام حدیثی نبوی را یادآور می‌شود که تشویق میکند که حتی به گربه‌ها عشق بورزید.
در مجموع بیروط ویژگی‌های مثبتی دارد که شما را به خواندش دعوت میکنم.
#محمدرضا_زروندی#بیروط#نشر_صاد@zarvandism2
رمان «بیروط» را خواندم. این رمان، شخصیت تازه‌ای به نام یحیی ربانی را وارد رمان فارسی کرده که حداقل من نظیرش را ندیده‌ام. شخصیتی که در مرز ایمان و الحاد حرکت میکند و به نوعی بین آسمان و زمین معلق است. یحیی ربانی، شخصیتی پیچیده است که تقریباً با عناصر مختلفی در کشمکش و تضاد است. او با انگیزه‌ی مادی، جهت تهیه‌ی مستندی درباره‌ی موسی صدر، وارد بیروت می‌شود.
بیروت، شهر و مدینه‌ای که به نوعی پیامبرش، موسی صدر، را سالها از دست داده و تبدیل به مدینه‌ی ضاله شده و گرفتار داعش و گروه‌های دیگر است. توجه نویسنده در این اثر به مدینه است. او این باور را گسترش می‌دهد که شهر بر پایه‌ی محبت ساخته می‌شود و بدون محبت، شهر بی‌بنیاد و ضاله است.
یحیی ربانی دو مسئله دارد: مسئله‌ی درونی که همان ایمان است و مسئله‌ی بیرونی، تنش و چالش او با پدرش است؛ پدری که امام جمعه‌ای عزل‌شده است. یکی از نقاط مثبت اثر، تقابل دو گفتمان و دیدگاه متفاوت پدر یحیی ربانی و موسی صدر است. گرفتاری حال حاضر ما به گفتمان و دیدگاه پدر، داستان را خواندنی‌تر میکند.
از ویژگی‌های مثبت دیگر اثر، پیوند رمان با متن مقدس است. داستان در بستری الهیاتی خیس می‌خورد و قصه‌ی انبیایی چون موسی و ابراهیم را بازنمایی میکند. یحیی، شخصیت اصلی داستان که معلق است، در پایان با مواجهات متعددش با موسی صدر در رؤیا و بیداری و کشف و شهودی که برایش حاصل می‌شود، پای روی زمین می‌گذارد، از تعلیق خارج می‌شود و به ایمان، سلامی دوباره می‌دهد.
اقلیم داستان که شهر بیروت باشد، بیشتر با ورود و پرداخت شخصیت‌ها شکل می‌گیرد و عنصر فضاسازی، سهم کمتری در این موضوع دارد. داستان بیشتر از آنکه نماهایی از شهر را نشان بدهد و مکان را بسازد و تصاویری نمایش دهد، شخصیت‌های جذابی مانند حسین المقداد و عمر الماجد را وارد داستان میکند؛ شخصیت‌ها و گروه‌هایی که بیروت را در ذهنمان می‌سازند.
نقطه‌ی مثبت دیگر اثر، توجه به ایران است. نویسنده بر این باور است که خیال ایران، هیچ‌گاه فرد مهاجر یا عازم مهاجرت را رها نمی‌کند. او این نکته را با نمادپردازی می‌رساند؛ با گربه‌هایی که در بیروت مدام دور یحیی ربانی‌‌ای طواف می‌کنند که قصد مهاجرت به آلمان را دارد. گربه‌هایی که همان گربه‌ی خودمان، ایرانند. از طرفی، مدام حدیثی نبوی را یادآور می‌شود که تشویق میکند که حتی به گربه‌ها عشق بورزید.
در مجموع بیروط ویژگی‌های مثبتی دارد که شما را به خواندش دعوت میکنم.
#محمدرضا_زروندی#بیروط#نشر_صاد@zarvandism2
۱۲:۲۱
بازارسال شده از
#فرهنگی
نگاهی به کتاب تازه ابراهیم اکبری دیزگاه
یَسبحون ؛ ۱۸ روایت از کتاب وحی
نگار امیدیجستار‌ها بر مبنای تشخص نویسنده و مسئله شخصی او با کتاب خدا شکل گرفته‌اند و همگی حول محور این سه‌گانه شخص قرآن و مسئله می‌چرخند. با این حال تنوع و گوناگونی این مواجهات فضا‌هایی کاملاً متفاوت و متنوع آفریده‌اند و در عین وحدت موضوع کثرت برخورد‌ها بر جذابیت کتاب افزوده است «یسبحون» از ماده سباحت به معنای حرکت سریع در آب و هواست. حرکتی سریع و شتابان توأم با اطاعت و ارادت. حرکتی همراه با تلاش و کوشش در عین تسلیم و رضا؛ همچون حرکت خورشید و ماه در مدار خود که «کُلٌّ فِی فَلَکٍ یسبحون.» یسبحون می‌تواند کیفیتی از زندگی نیز باشد که آدمیان را در مدار چنین حرکتی نگه می‌دارد و برای بشر مختار و ممکن‌الخطا چه چیز سخت‌تر از در مدار ماندن؟ در این عصر تاریکی و روزگار حیرت و سرگشتگی که بشر از آسمان رو گردانده و نگاه به زمین دوخته، هنوز هم می‌شود بارقه‌هایی از امیال آسمانی را لابه‌لای روزمرگی‌ها پیدا کرد و از روزنه زندگی آدم‌های معمولی به تماشای آنها نشست. کتاب یسبحون مجموعه جستار‌هایی از همین آدم‌هاست؛ کسانی که به فراخور احوالات و سرگذشت‌شان مواجهات و تجربیات شخصی خود با قرآن این متن آسمانی را خالص، بی‌تکلف و به دور از کلیشه‌ها روایت کرده‌اند. در ابتدا بنا بود جستار‌ها به قلم ۶۰ نویسنده نگاشته شوند، اما دست آخر به دلایلی که گردآورنده کتاب در پیش‌روایت ذکر کرده به ۱۸ روایت مغتنم بسنده شد. در این ۱۸ روایت که در ۲۰۴ صفحه گنجانده شده‌اند از زاویه دید افراد متفاوت در موقعیت‌هایی گوناگون و عقایدی نه چندان مشابه به موضوعی واحد پرداخته می‌شود و این چیزی نیست که پیش از این با موضوعی، چون قرآن کریم به این شکل و در چنین قالبی صورت گرفته باشد؛ بنابراین از این حیث می‌توان گفت برخوردی نو با کتابیست که روز به روز بیشتر از آن فاصله می‌گیریم و شاید چنین کار‌هایی بهانه‌ای شوند تا با آن صمیمی‌تر از قبل باشیم. متن کامل در لینک زیر: Javann.ir/1286814 @NewsJavan
نگاهی به کتاب تازه ابراهیم اکبری دیزگاه یَسبحون ؛ ۱۸ روایت از کتاب وحی نگار امیدیجستار‌ها بر مبنای تشخص نویسنده و مسئله شخصی او با کتاب خدا شکل گرفته‌اند و همگی حول محور این سه‌گانه شخص قرآن و مسئله می‌چرخند. با این حال تنوع و گوناگونی این مواجهات فضا‌هایی کاملاً متفاوت و متنوع آفریده‌اند و در عین وحدت موضوع کثرت برخورد‌ها بر جذابیت کتاب افزوده است «یسبحون» از ماده سباحت به معنای حرکت سریع در آب و هواست. حرکتی سریع و شتابان توأم با اطاعت و ارادت. حرکتی همراه با تلاش و کوشش در عین تسلیم و رضا؛ همچون حرکت خورشید و ماه در مدار خود که «کُلٌّ فِی فَلَکٍ یسبحون.» یسبحون می‌تواند کیفیتی از زندگی نیز باشد که آدمیان را در مدار چنین حرکتی نگه می‌دارد و برای بشر مختار و ممکن‌الخطا چه چیز سخت‌تر از در مدار ماندن؟ در این عصر تاریکی و روزگار حیرت و سرگشتگی که بشر از آسمان رو گردانده و نگاه به زمین دوخته، هنوز هم می‌شود بارقه‌هایی از امیال آسمانی را لابه‌لای روزمرگی‌ها پیدا کرد و از روزنه زندگی آدم‌های معمولی به تماشای آنها نشست. کتاب یسبحون مجموعه جستار‌هایی از همین آدم‌هاست؛ کسانی که به فراخور احوالات و سرگذشت‌شان مواجهات و تجربیات شخصی خود با قرآن این متن آسمانی را خالص، بی‌تکلف و به دور از کلیشه‌ها روایت کرده‌اند. در ابتدا بنا بود جستار‌ها به قلم ۶۰ نویسنده نگاشته شوند، اما دست آخر به دلایلی که گردآورنده کتاب در پیش‌روایت ذکر کرده به ۱۸ روایت مغتنم بسنده شد. در این ۱۸ روایت که در ۲۰۴ صفحه گنجانده شده‌اند از زاویه دید افراد متفاوت در موقعیت‌هایی گوناگون و عقایدی نه چندان مشابه به موضوعی واحد پرداخته می‌شود و این چیزی نیست که پیش از این با موضوعی، چون قرآن کریم به این شکل و در چنین قالبی صورت گرفته باشد؛ بنابراین از این حیث می‌توان گفت برخوردی نو با کتابیست که روز به روز بیشتر از آن فاصله می‌گیریم و شاید چنین کار‌هایی بهانه‌ای شوند تا با آن صمیمی‌تر از قبل باشیم. متن کامل در لینک زیر: Javann.ir/1286814 @NewsJavan۱۵:۵۳