#سوریهضیافتگاه - ۳
فرودگاه بین المللی امام خمینی، واقعا بین المللی است. ظاهرا فقط ۳ تا باحجاب دارد آن هم ماییم. همه با کلاس و لاکچری خوشحال از اینکه توی صف پرواز لندن و استامبول و دبی ایستاده‌اند. ما چی؟ همین جور بلاتکلیف ایستاده‌ایم یک گوشه تا معلوم شود باید چکار کنیم و کجا برویم.می‌نشینیم روبروی غرفه فرش. فرش‌های دستباف نفیسی که حتما مسافران پرواز لندن و پاریس برای اقوام مهاجرشان سوغات می‌برند. پیرزن با آن موهای سفید و نشسته بر ویلچر طرح شکارگاهش را می‌خرد به چهل میلیون تومان. سوغات ما چیست برای بچه‌های سوری و لبنانی؟ قبل از رفتن زنگ زدم به سرتیممان و از آوردن خوراکی و اسباب بازی پرسیدم. گفت دست و پاگیر است و راست هم می‌گفت. به خودم امید می‌دهم: شاید روایت‌های این روزهای ما روزی به دستشان برسد و بشود سوغاتشان.نشسته‌ایم اینجا منتظر. چه چیزی در انتظارمان است؟ نمی‌دانم. آقای معتمدی زنگ می‌زند و می‌گوید: "نری اونجا شجاع بازی دربیاریا... اونجا جای این کارا نیست. یهو زد و شهید شدی. بگذریم که ما از این شانسا نداریم..." می‌خندم و تلفن را قطع می‌کنم. این چند وقت به تنها چیزی که فکر نکرده‌ام شهادت است؛ اما به ملاک‌های شهادت چرا. شهدایی را دیده‌ام که با ملاک‌های ظاهری‌مان با شهادت جور در نمی‌آیند؛ کارهایشان جور در نمی‌آید. یک آن با خودم می‌گویم نکند ملاک‌های ما با ملاک‌های خدا فرق داشته باشد؟ نکند من الان باید بنشینم پیش بچه‌هام و مراقبشان باشم؟ به طیبه می‌گویم: "نکنه خدا اون دنیا یقه‌مونو بگیره، بگه تو رو سننه؟" طیبه بی‌مقدمه جواب می‌دهد: "تعیین مصداقش با خودمونه. بیخود نشین از این فکرا بکن." پرواز دمشق را که اعلام می‌کنند باعجله از گیت رد می‌شویم و می‌رویم به سالن اصلی. آخرین نفرهایی هستیم که سوار هواپیما می‌شویم. تقریبا یک سومش خالی است، بیشتر مسافرها سوری هستند و تعدادی ایرانی. خانم ایرانی اما فقط ما سه‌تاییم: طیبه، فاطمه و من...
شبنم غفاری‌حسینیble.ir/jarideh_shپنج‌شنبه | ۳ آبان ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ
#راوینا | روایت مردم ایران@ravina_ir با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا۱۰:۲۲