امام کاظم علیه السلام:الْمُؤْمِنُ مِثْلُ کفَّتَی الْمِیزَانِ کلَّمَا زِیدَ فِی إِیمَانِهِ زِیدَ فِی بَلَائِهِ.
مؤمن همانند دو کفه ترازوست؛ هر چه ایمانش فزونی یابد، بلایش نیز بیشتر شود.
تحف العقول ص ۴۳۲
۱۸:۳۸
بعد از مدتها یه کتابفروشی بزرگ توی محل باز شده؛ پر از عطر کتاب و آثار نایاب که سالها دنبالشون بودم. امشب، بین قفسهها قدم زدم و دوباره یادم اومد چرا عاشق دنیای کتابم.
کتاب فروشی فرهنگان، خیابان هلال احمر قبل از پل هلال احمرنزدیکه امام زاده معصوم ع
کتاب فروشی فرهنگان، خیابان هلال احمر قبل از پل هلال احمرنزدیکه امام زاده معصوم ع
۲۰:۱۹
[يَامُعِينِي عِنْدَ مَفْزَعِــي] •|ایمددرسانم درهراسودلنگرانی|•۷:۳۰
“کونو لنا زیناً و لا تکونوا علینا شیناً”(برای ما زینت باشید، نه مایه ننگ ما.)
این جمله، دعوت به سفری درونی است، به عمق روح. راهی که از میان تاریکی میگذرد، اما به نور ختم میشود. همان سفری که ملاصدرا با حکمت متعالیهاش تصویر میکند: حرکتی جوهری، از نقص به کمال. مگر نه اینکه دین، نه در حرف، که در گوهر جان و سلوک عملی ما باید متجلی شود؟
لئو تولستوی گفته است:“با من از دین صحبت نکنید، بلکه بگذارید دین را در کردار شما ببینم.”چه صادقانه و چه دردناک. تولستوی، مردی که در میان رنجهای درونیاش دست و پا زد، به این نتیجه رسید که ایمان، چیزی نیست که با کلام به دیگران بفروشیم؛ بلکه گوهری است که با رفتارمان بدرخشد.
و داستایفسکی، آن روانشناس تاریکی و رنج، از دل درد و گناه، صدای انسانیت را میشنید. او میگفت، ایمان از دل رنج زاده میشود، از درک عمیق ضعف انسان. اما این ایمان، اگر در تظاهر دفن شود، به زهر بدل میگردد.
حالا نگاه کنید! این حجم از ریا و استوریهای مذهبی چیست؟ این نمایشهای بیپایان، این تکرارهای بیروح؟ آیا اهل بیت علیهمالسلام نیاز به این دارند؟ آیا امام حسین علیهالسلام در فضای مجازی به دنبال این است که نامش در هر گوشهای فریاد زده شود؟
ملاصدرا میگوید، انسان باید در درون خویش، عوالم را فتح کند. اشراقیون بر این باورند که نور، از درون به بیرون میتابد، نه از بیرون به درون. پس چرا در این فضای مجازی، در این دنیای سرابگونه، به جای ساختن درون، در بیرون سرگردانیم؟
چرا غذای روح به یکدیگر نمیدهیم؟ چرا، همانطور که امیرالمؤمنین علی علیهالسلام فرمود، به جای تغذیه با علم و کتاب، دست به قضاوت و تظاهر میبریم؟ چرا بدون تخصص دینی، وارد میدان سخنان سنگین و بیاساس میشویم؟
حرفهایم نه از سر خشم است و نه از سر قضاوت. این انتقاد را اول به خودم وارد میکنم. گفتم، این کانالی که در فضای مجازی دارم، برای خودم است، برای آرشیو کردن مطالبی که میخواهم بخوانم، بفهمم و عمل کنم. نه برای نمایش، نه برای ریا.
ما نیاز به صداقتی داریم که در کلام تولستوی و عمق حکمت ملاصدرا است. نیاز به سکوتی داریم که در سایهسار اشراق باشد، و ایمانی که از دل رنجهای داستایفسکی برخیزد. دین، اگر زینت عمل ما نباشد، چیزی جز یک شعار خالی نیست. و چه زشتی از این بالاتر؟
تراب
این جمله، دعوت به سفری درونی است، به عمق روح. راهی که از میان تاریکی میگذرد، اما به نور ختم میشود. همان سفری که ملاصدرا با حکمت متعالیهاش تصویر میکند: حرکتی جوهری، از نقص به کمال. مگر نه اینکه دین، نه در حرف، که در گوهر جان و سلوک عملی ما باید متجلی شود؟
لئو تولستوی گفته است:“با من از دین صحبت نکنید، بلکه بگذارید دین را در کردار شما ببینم.”چه صادقانه و چه دردناک. تولستوی، مردی که در میان رنجهای درونیاش دست و پا زد، به این نتیجه رسید که ایمان، چیزی نیست که با کلام به دیگران بفروشیم؛ بلکه گوهری است که با رفتارمان بدرخشد.
و داستایفسکی، آن روانشناس تاریکی و رنج، از دل درد و گناه، صدای انسانیت را میشنید. او میگفت، ایمان از دل رنج زاده میشود، از درک عمیق ضعف انسان. اما این ایمان، اگر در تظاهر دفن شود، به زهر بدل میگردد.
حالا نگاه کنید! این حجم از ریا و استوریهای مذهبی چیست؟ این نمایشهای بیپایان، این تکرارهای بیروح؟ آیا اهل بیت علیهمالسلام نیاز به این دارند؟ آیا امام حسین علیهالسلام در فضای مجازی به دنبال این است که نامش در هر گوشهای فریاد زده شود؟
ملاصدرا میگوید، انسان باید در درون خویش، عوالم را فتح کند. اشراقیون بر این باورند که نور، از درون به بیرون میتابد، نه از بیرون به درون. پس چرا در این فضای مجازی، در این دنیای سرابگونه، به جای ساختن درون، در بیرون سرگردانیم؟
چرا غذای روح به یکدیگر نمیدهیم؟ چرا، همانطور که امیرالمؤمنین علی علیهالسلام فرمود، به جای تغذیه با علم و کتاب، دست به قضاوت و تظاهر میبریم؟ چرا بدون تخصص دینی، وارد میدان سخنان سنگین و بیاساس میشویم؟
حرفهایم نه از سر خشم است و نه از سر قضاوت. این انتقاد را اول به خودم وارد میکنم. گفتم، این کانالی که در فضای مجازی دارم، برای خودم است، برای آرشیو کردن مطالبی که میخواهم بخوانم، بفهمم و عمل کنم. نه برای نمایش، نه برای ریا.
ما نیاز به صداقتی داریم که در کلام تولستوی و عمق حکمت ملاصدرا است. نیاز به سکوتی داریم که در سایهسار اشراق باشد، و ایمانی که از دل رنجهای داستایفسکی برخیزد. دین، اگر زینت عمل ما نباشد، چیزی جز یک شعار خالی نیست. و چه زشتی از این بالاتر؟
تراب
۱۲:۵۰
. آیت الله حق شناس (رضوان الله علیه) :
همت کن و سحرها بیدار شو ، و اگر حال هم نداری نماز نخوان ! چای بخور ، به بیداری شب عادت کن داداش جون ! وقتی بنده اى در دل شب تاریک با خدای خود خلوت می کند ، پروردگار قلب او را نورانى می کند .
تا از شب زنده داری وارد نشوی ، غیر ممکن است بتوانی سیر الی الله بکنی ، آقا جان ! باید این قسمت را داشته باشی . تمام اولياء و علمای اعلام و بزرگان دین ، اهل شب زنده داری بوده اند .
آیت الله #حق_شناس
آیت الله حق شناس (رضوان الله علیه) : همت کن و سحرها بیدار شو ، و اگر حال هم نداری نماز نخوان ! چای بخور ، به بیداری شب عادت کن داداش جون ! وقتی بنده اى در دل شب تاریک با خدای خود خلوت می کند ، پروردگار قلب او را نورانى می کند .تا از شب زنده داری وارد نشوی ، غیر ممکن است بتوانی سیر الی الله بکنی ، آقا جان ! باید این قسمت را داشته باشی . تمام اولياء و علمای اعلام و بزرگان دین ، اهل شب زنده داری بوده اند .آیت الله #حق_شناس
۱۷:۵۹
کسی که روز را با خلق میگذراند،باید شب را با حق باشد، وگرنه کم میآوردو شکسته و خسته میشود و میماند...
|استاد علی صفایی حائری|
|استاد علی صفایی حائری
|۱۶:۵۲