بازارسال شده از
#بازآمدی
نامزدم میخواست برود سفر. زنگ زد و قرار گذاشتیم تا با هم خداحافظی کنیم. توی صحن سیده حمیدهخاتون باغ فیض، زیر آن باران شدید، خیلی جای وقتکشی رمانتیک و اینپا و آنپا کردن نبود. گفت «براتون یه هدیه گرفتم. ناقابله.» دست کرد توی کاپشن سرمهایاش و کتابی بیرون کشید. لابد آنجا گذاشته بود تا خیس نشود. «گفته بودید ناداستان بیشتر دوست دارید.» جلد کتاب دقیقا رنگ خون بود. با دیدن اسمش وا رفتم؛ «شنهای سرخ تَکریت» با چنان ذوقی میگفت که عاشق زندگینامه آزادگان است که رویم نشد بگویم چقدر از ژانر اسارت و اردوگاهی بدم میآید؛ آن هم خواندن از شرایط غیرانسانی زندانهای عراق. با لبخند مردّدی جلد گالینگور کتاب را باز کردم. تصویر سیاه و سفید مردهای کچل کرده، در پیراهنهای شبیه به هم، با آن عبارت درشت و خشن P.W رویَش، غم عالم را ریخت توی دلم.شنیده بودم بعضی از مردها توی جلسات خواستگاری حرف از جهاد و شهادت میزنند، اما اسارت؟! اینیکی واقعا نوبر بود! لبهایم به سختی یک نوار لاستیکی کش آمد و تشکر کردم.
برادرم یکدستی کتاب را از روی میز برداشت و برانداز کرد. گفت «اولِ زندگی با یه چیز لطیفتر شروع میکردین! حتما 'خاکهای نرم کوشک' گیرش نیومده، اینو خریده.» بعد هم زد زیر خنده. اخمم را که دید دستی به محاسنش کشید تا خندهاش را جمع کند. «عیب نداره! تو طول زندگی کمکم ژانر مورد علاقهتون بهم نزدیک میشه.» من نمیدانم بعد از ازدواج از نظر علمی و آماری، چه چیزهایی ممکن است در آدمها تغییر کند، اما مطمئنم ذائقه ادبی جزو آنها نیست.
دخترم گفته بود برای هدیه تولد دهسالگیاش فقط کتاب میخواهد. پدرش توی ماشین نشست و پلاستیک خریدها را داد دستم. در همان نگاه اول دیدمش؛ یک کتاب قطور سورهمهری، که به هیچوجه نمیتوانست خود را زیر کتابهای کِلِر ژوبرت و قهرمانان کربلا مخفی کند. لپهایم را باد کردم و ابروهایم بالا رفت. صدایم را طناز و نازک کردم. آهنگین خواندم «باز آمدی... باز آمدی... با یه کتاب دیگه از اسارت!» دنده را عوض کرد و خندید. «فکر کن 'انسان در جستجوی معنا' رو خریدم.»کتاب را گرفتم توی دستم. روی اسمش دست کشیدم. «زندان موصل» میرفت تا در طبقه کتابهای همسرم، کنار «پایی که جا ماند»، «من زندهام» و «پوتینقرمزها» و... بنشیند و معنای بیشتری به مفهوم مقاومت و صبر و پایداری بدهد.
#سمانه_بهگام
#به_بهانه_روز_بازگشت_آزادگان_به_میهن_اسلامی
در جان و جهان هر بار یکی از مادران درباره چیزی سخن میگوید، از آفاق تا انفس...
بله | ایتا
نامزدم میخواست برود سفر. زنگ زد و قرار گذاشتیم تا با هم خداحافظی کنیم. توی صحن سیده حمیدهخاتون باغ فیض، زیر آن باران شدید، خیلی جای وقتکشی رمانتیک و اینپا و آنپا کردن نبود. گفت «براتون یه هدیه گرفتم. ناقابله.» دست کرد توی کاپشن سرمهایاش و کتابی بیرون کشید. لابد آنجا گذاشته بود تا خیس نشود. «گفته بودید ناداستان بیشتر دوست دارید.» جلد کتاب دقیقا رنگ خون بود. با دیدن اسمش وا رفتم؛ «شنهای سرخ تَکریت» با چنان ذوقی میگفت که عاشق زندگینامه آزادگان است که رویم نشد بگویم چقدر از ژانر اسارت و اردوگاهی بدم میآید؛ آن هم خواندن از شرایط غیرانسانی زندانهای عراق. با لبخند مردّدی جلد گالینگور کتاب را باز کردم. تصویر سیاه و سفید مردهای کچل کرده، در پیراهنهای شبیه به هم، با آن عبارت درشت و خشن P.W رویَش، غم عالم را ریخت توی دلم.شنیده بودم بعضی از مردها توی جلسات خواستگاری حرف از جهاد و شهادت میزنند، اما اسارت؟! اینیکی واقعا نوبر بود! لبهایم به سختی یک نوار لاستیکی کش آمد و تشکر کردم.
برادرم یکدستی کتاب را از روی میز برداشت و برانداز کرد. گفت «اولِ زندگی با یه چیز لطیفتر شروع میکردین! حتما 'خاکهای نرم کوشک' گیرش نیومده، اینو خریده.» بعد هم زد زیر خنده. اخمم را که دید دستی به محاسنش کشید تا خندهاش را جمع کند. «عیب نداره! تو طول زندگی کمکم ژانر مورد علاقهتون بهم نزدیک میشه.» من نمیدانم بعد از ازدواج از نظر علمی و آماری، چه چیزهایی ممکن است در آدمها تغییر کند، اما مطمئنم ذائقه ادبی جزو آنها نیست.
دخترم گفته بود برای هدیه تولد دهسالگیاش فقط کتاب میخواهد. پدرش توی ماشین نشست و پلاستیک خریدها را داد دستم. در همان نگاه اول دیدمش؛ یک کتاب قطور سورهمهری، که به هیچوجه نمیتوانست خود را زیر کتابهای کِلِر ژوبرت و قهرمانان کربلا مخفی کند. لپهایم را باد کردم و ابروهایم بالا رفت. صدایم را طناز و نازک کردم. آهنگین خواندم «باز آمدی... باز آمدی... با یه کتاب دیگه از اسارت!» دنده را عوض کرد و خندید. «فکر کن 'انسان در جستجوی معنا' رو خریدم.»کتاب را گرفتم توی دستم. روی اسمش دست کشیدم. «زندان موصل» میرفت تا در طبقه کتابهای همسرم، کنار «پایی که جا ماند»، «من زندهام» و «پوتینقرمزها» و... بنشیند و معنای بیشتری به مفهوم مقاومت و صبر و پایداری بدهد.
#سمانه_بهگام
#به_بهانه_روز_بازگشت_آزادگان_به_میهن_اسلامی
در جان و جهان هر بار یکی از مادران درباره چیزی سخن میگوید، از آفاق تا انفس...
بله | ایتا ۷:۲۵
صدایم کن مصائب پادشاه بسمالله برادرم از در که تو آمد، فهمید اوضاع طبیعی نیست. آن روز در کلینیک، کلمه اتیسم از دهن روانشناس کودک رها شده بود و مثل یک تیر که شکم سیبل را میشکافد، صاف فرو رفته بود توی پردهی گوشهایم. من تا لحظه ورود برادرم، حقیقتا هیچ چیز جز صدای گریههای خودم را نمیشنیدم. از پارک طالقانی میآمد و عرق از یقه لباسش شره کرده بود تا کلمه NBA زرد و بزرگ روی تیشرت لَخت بسکتبالش. به مادرم و شوهرم که نگاه کرد، کسی به صرافت نیفتاد تا با توضیح و تشریحی، تابِ ابروی از تعجب بالا رفتهاش را پایین بدهد. توپ را توی دستهایش جابجا کرد. لای اشکهام دیدم که لبهایش بالا و پایین شد و در آخر نیمه باز ماند. حتما سوالی پرسیده؛ اما چه اهمیتی داشت که چه سوالی؟ چون بنظرم از آن لحظه تا آخر دنیا، من فقط و فقط یک جواب برای همه پرسشهای جهان میتوانستم داشته باشم: «محمد اتیسم داره» این را گفتم و تا آمدم که با دست چشمهایم را بپوشانم، در کسری از ثانیه دیدم چیز سنگین و گِردی با سرعت دارد میآید توی صورتم. وقتی در یک حرکت غریزی اشک نریختم و گرفتمش، دیدم که توپ بسکتبال است. شتابش چنان بود که کمرم سی درجه ای به عقب خم شد. برادرم با تکان دادن انگشت هشدار گفت: «اگه دست از گریه نمیکشیدی و نمیگرفتیش، دماغت خرد میشد!» توپ بسکتبال را میشناختم؛ بیرحمترین توپ دنیای ورزش. توپ بولینگ هم هست اما خب مقصد پرتابش سر و صورت آدمها نیست. حجم سفت و زبرش را توی دستم چرخاندم. از آخرین باری که یک وسیلهی حرفهای ورزشی را لمس میکردم، چند دهه میگذشت؟ من حتی این سالها دستم به مهرههای شطرنج هم نخورده بود. حوصلهی شاهی و کنترل قلمروی سیاه و سفیدم را نداشتم. مخصوصا حالا که غیرمنصفانه همان اول بازی، مهره اسبم را باخته بودم. جای پسر بچه شاد و باهوشم، پسری داشتم که پیشرفت و یادگیریاش از مهره سرباز هم کندتر بود و موقعیتش آسیبپذیرتر و حتی خانههای حرکتش محدودتر. اما به قول پدرم بازی شطرنج و زندگی، به مهرههای از دست رفته اهمیت نمیدهد. به تو اهمیت میدهد. به مهره شاه. مادرم که به برادرم نهیب زد «این چه کاریه پسر؟» آمد و کنارم نشست. « قبلِ زدن سوت پایان نباز! باشه آبجی؟» صدایش بغض ترکدار خستهای بود که نازکشدنش وقت گفتن «باشه»، داشت هیبت جملهاش را فرو میریخت. دوسال پیش وقتی رفتم توی استادیوم اتیسم، دیدم که دست و پنجه نرم کردن با این اختلال، نه بسکتبال است نه بولینگ و نه شطرنج. توی المپیک دردها و مشکلات آدمها، اتیسم خود کُشتی سنگین وزن بود. مثل کشتیگیرها هر شب شانه درد داشتم،چون میترسیدم پسر کوچکترم را زمین بگذارم و محمد آسیبی به او بزند. پا درد داشتم، چون بچه به بغلْ تمام روز دنبال محمد میدویدم تا کار خطرناکی نکند. و بند بند انگشتهایم را باید میبستم تا خوابم ببرد، چون همیشه باید محکم میگرفتمش تا در خیابان زیر ماشینی نپرد. میخوابیدم مثل آدمهای خاک شده وسط تشک؛ میچسبیدم به تخت.از خستگی،از ناتوانی، از تحمل وزن زندگی خودم و زندگی با اتیسم که رویم خیمه میزد. اتیسم واقعا فوق سنگینوزن بود. توی این دو سال که هی زمین خوردم و داور سرپا داد، فقط یک کلیپ ورزشی در موبایلم داشتم، که شاید دو هزاربار تماشایش کرده باشم. آنجا که امیرحسین زارع بلند میشود و بعد از برد، تاجگذاری میکند و روی این صحنه صدای فریادی گذاشتهاند که از همه رگ و پی گردن میگوید: Who wants to be king? دیدن این صحنه امیدوارم میکرد که هرچقدر سخت و نشد و زخمی و دردناک... اول و آخر من پادشاهم. و تا شاه وسط صفحه زندگی ایستاده، بازی ادامه دارد. همانروزی که طعن و تمسخر پتریاشویلی، رقیب زارع و ادا درآوردنش برای او را دیدم، کسی بهم پیام داد : «محمد که سالمه! چرا رو بچه عیب میذاری؟ فقط بخاطر اینکه محتوای نوشتن داشته باشی؟» با خواندن جملهاش تمام دردهای بدنم در حافظه فیزیولوژیک عضلاتم مرور شد و شوری تکتک اشکهایی که پشت در کاردرمانیها ریخته بودم، توی کامم آمد. اما تنها لبخند تلخی زدم. از مصائب یک پادشاه، همواره در معرض تمسخر و حسادت و قضاوت بودن است. جواب دادم: « روال تاریخ اینه که برای شاه شدن، باید شاه قبلی رو بکشی! اگه میبینی محمد اونقدر پیشرفت داشته که فکر میکنی سالمه، اگه میبینی اینقدر راحت از زندگیم با بیماریش مینویسم، چون من ترس از اتیسمو توی خودم کشتم!» این نوشتهها، یک پرتاب سه امتیازی نیست. سُر دادن یک توپ با سه انگشت، روی مسیر صیقلی پلی اورتان برای بهم ریختن چند مهره روبرو نیست. حتی رساندن یک سرباز خسته به انتهای صفحه، به قصد برگرداندن اسب از دسترفته هم نیست. این داستان تابآوری کسی است که تصمیم گرفته است زیر وزنِ زندگیِ خودش و فشار حرفهای تاریک دیگران، خاک نشود. برای امیرحسین زارع و مدال طلایش؛ که به گردن دیگری بود @callmeplz
مصائب پادشاه بسمالله برادرم از در که تو آمد، فهمید اوضاع طبیعی نیست. آن روز در کلینیک، کلمه اتیسم از دهن روانشناس کودک رها شده بود و مثل یک تیر که شکم سیبل را میشکافد، صاف فرو رفته بود توی پردهی گوشهایم. من تا لحظه ورود برادرم، حقیقتا هیچ چیز جز صدای گریههای خودم را نمیشنیدم. از پارک طالقانی میآمد و عرق از یقه لباسش شره کرده بود تا کلمه NBA زرد و بزرگ روی تیشرت لَخت بسکتبالش. به مادرم و شوهرم که نگاه کرد، کسی به صرافت نیفتاد تا با توضیح و تشریحی، تابِ ابروی از تعجب بالا رفتهاش را پایین بدهد. توپ را توی دستهایش جابجا کرد. لای اشکهام دیدم که لبهایش بالا و پایین شد و در آخر نیمه باز ماند. حتما سوالی پرسیده؛ اما چه اهمیتی داشت که چه سوالی؟ چون بنظرم از آن لحظه تا آخر دنیا، من فقط و فقط یک جواب برای همه پرسشهای جهان میتوانستم داشته باشم: «محمد اتیسم داره» این را گفتم و تا آمدم که با دست چشمهایم را بپوشانم، در کسری از ثانیه دیدم چیز سنگین و گِردی با سرعت دارد میآید توی صورتم. وقتی در یک حرکت غریزی اشک نریختم و گرفتمش، دیدم که توپ بسکتبال است. شتابش چنان بود که کمرم سی درجه ای به عقب خم شد. برادرم با تکان دادن انگشت هشدار گفت: «اگه دست از گریه نمیکشیدی و نمیگرفتیش، دماغت خرد میشد!» توپ بسکتبال را میشناختم؛ بیرحمترین توپ دنیای ورزش. توپ بولینگ هم هست اما خب مقصد پرتابش سر و صورت آدمها نیست. حجم سفت و زبرش را توی دستم چرخاندم. از آخرین باری که یک وسیلهی حرفهای ورزشی را لمس میکردم، چند دهه میگذشت؟ من حتی این سالها دستم به مهرههای شطرنج هم نخورده بود. حوصلهی شاهی و کنترل قلمروی سیاه و سفیدم را نداشتم. مخصوصا حالا که غیرمنصفانه همان اول بازی، مهره اسبم را باخته بودم. جای پسر بچه شاد و باهوشم، پسری داشتم که پیشرفت و یادگیریاش از مهره سرباز هم کندتر بود و موقعیتش آسیبپذیرتر و حتی خانههای حرکتش محدودتر. اما به قول پدرم بازی شطرنج و زندگی، به مهرههای از دست رفته اهمیت نمیدهد. به تو اهمیت میدهد. به مهره شاه. مادرم که به برادرم نهیب زد «این چه کاریه پسر؟» آمد و کنارم نشست. « قبلِ زدن سوت پایان نباز! باشه آبجی؟» صدایش بغض ترکدار خستهای بود که نازکشدنش وقت گفتن «باشه»، داشت هیبت جملهاش را فرو میریخت. دوسال پیش وقتی رفتم توی استادیوم اتیسم، دیدم که دست و پنجه نرم کردن با این اختلال، نه بسکتبال است نه بولینگ و نه شطرنج. توی المپیک دردها و مشکلات آدمها، اتیسم خود کُشتی سنگین وزن بود. مثل کشتیگیرها هر شب شانه درد داشتم،چون میترسیدم پسر کوچکترم را زمین بگذارم و محمد آسیبی به او بزند. پا درد داشتم، چون بچه به بغلْ تمام روز دنبال محمد میدویدم تا کار خطرناکی نکند. و بند بند انگشتهایم را باید میبستم تا خوابم ببرد، چون همیشه باید محکم میگرفتمش تا در خیابان زیر ماشینی نپرد. میخوابیدم مثل آدمهای خاک شده وسط تشک؛ میچسبیدم به تخت.از خستگی،از ناتوانی، از تحمل وزن زندگی خودم و زندگی با اتیسم که رویم خیمه میزد. اتیسم واقعا فوق سنگینوزن بود. توی این دو سال که هی زمین خوردم و داور سرپا داد، فقط یک کلیپ ورزشی در موبایلم داشتم، که شاید دو هزاربار تماشایش کرده باشم. آنجا که امیرحسین زارع بلند میشود و بعد از برد، تاجگذاری میکند و روی این صحنه صدای فریادی گذاشتهاند که از همه رگ و پی گردن میگوید: Who wants to be king? دیدن این صحنه امیدوارم میکرد که هرچقدر سخت و نشد و زخمی و دردناک... اول و آخر من پادشاهم. و تا شاه وسط صفحه زندگی ایستاده، بازی ادامه دارد. همانروزی که طعن و تمسخر پتریاشویلی، رقیب زارع و ادا درآوردنش برای او را دیدم، کسی بهم پیام داد : «محمد که سالمه! چرا رو بچه عیب میذاری؟ فقط بخاطر اینکه محتوای نوشتن داشته باشی؟» با خواندن جملهاش تمام دردهای بدنم در حافظه فیزیولوژیک عضلاتم مرور شد و شوری تکتک اشکهایی که پشت در کاردرمانیها ریخته بودم، توی کامم آمد. اما تنها لبخند تلخی زدم. از مصائب یک پادشاه، همواره در معرض تمسخر و حسادت و قضاوت بودن است. جواب دادم: « روال تاریخ اینه که برای شاه شدن، باید شاه قبلی رو بکشی! اگه میبینی محمد اونقدر پیشرفت داشته که فکر میکنی سالمه، اگه میبینی اینقدر راحت از زندگیم با بیماریش مینویسم، چون من ترس از اتیسمو توی خودم کشتم!» این نوشتهها، یک پرتاب سه امتیازی نیست. سُر دادن یک توپ با سه انگشت، روی مسیر صیقلی پلی اورتان برای بهم ریختن چند مهره روبرو نیست. حتی رساندن یک سرباز خسته به انتهای صفحه، به قصد برگرداندن اسب از دسترفته هم نیست. این داستان تابآوری کسی است که تصمیم گرفته است زیر وزنِ زندگیِ خودش و فشار حرفهای تاریک دیگران، خاک نشود. برای امیرحسین زارع و مدال طلایش؛ که به گردن دیگری بود @callmeplzپارسال این موقعها... من این متن را تقدیم به او کردم. حالا دیدم او مدالش را تقدیم کسانی کرده که با درد و زخمی در زندگی دست و پنجه نرم میکنند و مدال طلایش آنها را خوشحال میکند.زیر سایه این پرچم چقدر دنیا جور بهتری میچرخد.
@callmeplz
چقدر دنیا جور بهتری میچرخد.@callmeplz
۱۹:۴۱
در مدحت ناامیدی...🪔
۷:۴۴
بازارسال شده از
غیورترین عاشق.mp3
۱۷:۱۵-۳۹.۴۹ مگابایت
غیورترین عاشقپ ن:کمتر پیش می آید که از دوستان بخواهم کلیپی یا پادکستی را برای دیگران ارسال کنند.اما شنیدن و توجه به حدیثی که در این ۱۷ دقیقه آمده است برای همه ی گرفتاران،همه ی مومنین و همه ی موحدین از نان شب واجب تر است.توصیه میکنم سر حوصله و فرصت آن را گوش کنید و این هدیه را از این برادر کوچکتان قبول کنید که ان شاءالله موجبات گشایش است.
المحاضرات فی النجف الاشرفhttps://eitaa.com/m_h_esfahani/1553۷:۴۴
روزی یه بار بهش گوش میکنم...#سید_حسن_نصرالله#کلمح_البصر_أو_هو_اقرب
صلواتی به روح رفیعش هدیه کنید
@callmeplz
صلواتی به روح رفیعش هدیه کنید
@callmeplz
۲:۱۸
بسمالله
چند ثانیه فکر کردم. تمام قطعه شهدا را توی ذهنم گشتم. گفتم: «صیاد! سپهبد علی صیاد شیرازی.»
توی گروه یکی به شوخی نوشته بود «من باید یا زن شریعتی میشدم یا چمران!» از ذهنم گذشت من باید همسر کدام شهید میشدم؟ از همان نوجوانی صیاد را بخاطر چیزهای عجیبی دوست داشتم. مثلا اینکه «با دشمن، خیلی دشمن بود.» آنقدر که بعد از بازنشستگیاش، سالها دشمن نقشه کشید تا شهیدش کند؛ آنهم جلوی خانهاش. کاری کرده بود که بنشینند عملیاتی طراحی کنند، نه برای اشغال یک سرزمین یا شکست یک لشگر. برای زدن یک مرد که هموزن آنها باشد. یا اینکه «با منافق جنگیدن، خیلی سختتر از جنگ با کفر است.» صیاد کمر منافقین را در مرصاد شکست. چشم فتنه را کور کرد. اینکه یک ارتشیِ منظم و قاطع هم بود، میشد دلیل انتخابم باشد. بعضی آدمها تجلی صاحب اسمشان میشوند،«علی» اما یک چیز دیگر راجع به صیاد هست که سالها بعد فهمیدم. بعد از تشخیص اتیسم محمد. اینکه صیاد هم یک کودک «آهستهگام» داشت. هیچ چیز اندازه یک زخم مشترک، نمیتواند بین دوتا آدم همرنگی و تفاهم و نزدیکی ایجاد کند.فرزند کمتوان ذهنی او را از وظایفش باز نداشت. باعث نشد فکر کند خدا کمتر دوستش دارد بلکه برعکس او را نشانه نظر خاص خدا میدانست. دخترش را «رحمت و برکت خانه» به همه معرفی میکرد، به خانواده میگفته «مرجان دست همه ما را میگیره و میبره بهشت» آدم باید قبل از شهادت، چندباری شهید شده باشد؛ یعنی قلبش کنده شده باشد از دنیا. رفته باشد تا مرگ، تا برزخ. از جهنم گذشته باشد و رسیده باشد به بهشت.توی فیلم خاطراتش تعریف میکرد «کاروان مهمات بدجوری خورده بود به کمین. چنان آتش سنگینی رومون بود که زمینگیر شدیم. اصلا گلوله قطع نمیشد. سربازا رو تکون میدادم، ولی خاک و چنگ میزدن تا بلند نشن. از این ور به اونور میدویدم تا کاری کنم. تا یکی رو مجبور کنم بلند شه و خودمونو جمع و جور کنیم. من میدویدم و گلوله و ترکش بود که از کنار صورت و بدنم رد میشد. داغی عبورشو حس میکردم ولی بهم نمیخورد. یه جا وایسادم و گفتم همه که شوکه شدن تکون نمیخورن! منم که دست تنهام! خدایا من چرا شهید نمیشم؟چرا نمیذاری یه گلوله بهم بخوره خلاص شم؟» چقدر من این لحظات را زیسته باشم خوب است؟ چقدر این گله «دست تنهایی» را پیش خدا برده باشم؟ صیاد از آن کمین، از کمینهای بعد، از عملیاتهای بعدتر، از تمام هشت سال جنگ سالم بیرون آمد. ولی وقتی داشتند دفنش میکردند آقا آمد و گفت «حیف بود بمیری. حیف بود بدون شهادت بروی.» این تایید هم یک چیز ویژه بود. مدالی که تابحال هیچی ژنرالی در هیچ جنگی دریافت نکرده است.
مرد آن است که وقتی توی چشمهایش نگاه میکنی، حس کنی در وطنت هستی. چشم تمام شهدا در قاب عکسهای خندانشان، موطن من است. صیاد را دوستتر دارم چون فرمانده بود. بیشتر و قبل از همه، فرمانده خودش.
شهدا را یاد کنید ولو با یک صلوات
@callmeplz
چند ثانیه فکر کردم. تمام قطعه شهدا را توی ذهنم گشتم. گفتم: «صیاد! سپهبد علی صیاد شیرازی.»
توی گروه یکی به شوخی نوشته بود «من باید یا زن شریعتی میشدم یا چمران!» از ذهنم گذشت من باید همسر کدام شهید میشدم؟ از همان نوجوانی صیاد را بخاطر چیزهای عجیبی دوست داشتم. مثلا اینکه «با دشمن، خیلی دشمن بود.» آنقدر که بعد از بازنشستگیاش، سالها دشمن نقشه کشید تا شهیدش کند؛ آنهم جلوی خانهاش. کاری کرده بود که بنشینند عملیاتی طراحی کنند، نه برای اشغال یک سرزمین یا شکست یک لشگر. برای زدن یک مرد که هموزن آنها باشد. یا اینکه «با منافق جنگیدن، خیلی سختتر از جنگ با کفر است.» صیاد کمر منافقین را در مرصاد شکست. چشم فتنه را کور کرد. اینکه یک ارتشیِ منظم و قاطع هم بود، میشد دلیل انتخابم باشد. بعضی آدمها تجلی صاحب اسمشان میشوند،«علی» اما یک چیز دیگر راجع به صیاد هست که سالها بعد فهمیدم. بعد از تشخیص اتیسم محمد. اینکه صیاد هم یک کودک «آهستهگام» داشت. هیچ چیز اندازه یک زخم مشترک، نمیتواند بین دوتا آدم همرنگی و تفاهم و نزدیکی ایجاد کند.فرزند کمتوان ذهنی او را از وظایفش باز نداشت. باعث نشد فکر کند خدا کمتر دوستش دارد بلکه برعکس او را نشانه نظر خاص خدا میدانست. دخترش را «رحمت و برکت خانه» به همه معرفی میکرد، به خانواده میگفته «مرجان دست همه ما را میگیره و میبره بهشت» آدم باید قبل از شهادت، چندباری شهید شده باشد؛ یعنی قلبش کنده شده باشد از دنیا. رفته باشد تا مرگ، تا برزخ. از جهنم گذشته باشد و رسیده باشد به بهشت.توی فیلم خاطراتش تعریف میکرد «کاروان مهمات بدجوری خورده بود به کمین. چنان آتش سنگینی رومون بود که زمینگیر شدیم. اصلا گلوله قطع نمیشد. سربازا رو تکون میدادم، ولی خاک و چنگ میزدن تا بلند نشن. از این ور به اونور میدویدم تا کاری کنم. تا یکی رو مجبور کنم بلند شه و خودمونو جمع و جور کنیم. من میدویدم و گلوله و ترکش بود که از کنار صورت و بدنم رد میشد. داغی عبورشو حس میکردم ولی بهم نمیخورد. یه جا وایسادم و گفتم همه که شوکه شدن تکون نمیخورن! منم که دست تنهام! خدایا من چرا شهید نمیشم؟چرا نمیذاری یه گلوله بهم بخوره خلاص شم؟» چقدر من این لحظات را زیسته باشم خوب است؟ چقدر این گله «دست تنهایی» را پیش خدا برده باشم؟ صیاد از آن کمین، از کمینهای بعد، از عملیاتهای بعدتر، از تمام هشت سال جنگ سالم بیرون آمد. ولی وقتی داشتند دفنش میکردند آقا آمد و گفت «حیف بود بمیری. حیف بود بدون شهادت بروی.» این تایید هم یک چیز ویژه بود. مدالی که تابحال هیچی ژنرالی در هیچ جنگی دریافت نکرده است.
مرد آن است که وقتی توی چشمهایش نگاه میکنی، حس کنی در وطنت هستی. چشم تمام شهدا در قاب عکسهای خندانشان، موطن من است. صیاد را دوستتر دارم چون فرمانده بود. بیشتر و قبل از همه، فرمانده خودش.
شهدا را یاد کنید ولو با یک صلوات
@callmeplz
۴:۴۳
بسمالله
رایحه آبیاولینباری که علی کت و شلوار خواستگاری پوشید، یک ذوق رمانتیک داشتم. از همانها که فریبا وفی میگوید: «آدم خوب است یک برادر داشته باشد. پیشانی بگذاری روی شانهاش و اگر دلت خواست صورتش را ببوسی و دست بکشی روی زبری ته ریش و...» قهوهای موها و چشمهاش میدرخشیدند و محکم میخندید. دلم میخواست مثل یک پرتره تماشایش کنم. خوشحالی مامان از دود اسفند توی هوا غلیظتر بود. اما دیشب که برای خواستگاری رفتن مهدی آماده میشدیم، فقط راه میرفتم. آنقدر که وقت خواب، از درد کف پا خوابم نمیبرد. افتاده بودم توی یک اضطراب و وسواس. وقتی باکس گل را تحویل گرفتم، گلهای صورتیاش را شمردم تا درست باشد، بعد گذاشتمش توی یخچال. بند کفش نوی مردانهاش را خودم گره زدم. یقهاش را صاف کردم. گفتم حالا که پیراهن آبی پوشیده، «کاپتان بلک» نزند. «بلو مون» هماهنگی بیشتری با تیپش دارد. اگر جای او علی جلویم بود، شاید انگشت میکشیدم روی مارک polo روی پیراهنش و مرد اسبسوار را نوازش میکردم. یا مثلا بعد از اسپری زدن روی گردنش میگفتم «بغلم نمیکنی قبل رفتن؟» اما آخرین حرفی که قبل رفتن به مهدی زدم این بود « نوچ نکنی لباستو! حالا با چایی عسل نخوری چیزی میشه؟!» باورم نمیشد که نمیخواهد کت بپوشد. اما دیگر از بحث کردن خسته شده بودم. آخرش هم یک «کژوآل و کوفت!» گفتم و سعی کردم دیگر بهش فکر نکنم. بابا دیر رسید. تا بیاید دهبار پلهها را بالا و پایین کردم. با کندی آیینیاش داشت جوراب نو میپوشید، که رفتم باکس گل را از یخچال آوردم تا ببیند.عینک نزده بود. چشمهایش را تنگ کرد و گفت «کیکه؟» وقتی نزدیکتر آمدم گفت «آهان! بستینیه» کل شب، فقط آنجا خندیدم. یک انگشتر حرز آوردم و کردم توی انگشتهای بزرگ مهدی. آهسته گفتم «وقت داخل شدن و خارج شدن، چهارقل بخون.» علی گفت «چقدر لوسش میکنی بابا!» وقتی رفتند، گروه مداد را باز کردم. هنوز بحث سر متن عذرا و اشتغال زنها بود. «مهدی که به دنیا آمد، مادرم رفت سرکار. برای علی همیشه خواهر بودم اما از وقتی یادم میآید، برای مهدی مادری میکردم. حتی روزهایی که خودم به مادر احتیاج داشتم.» این جمله را نوشتم ولی نفرستادم. چیزهایی هست که هرچه بیشتر توضیحش بدهی، از معنای خودشان خالیتر میشوند. دور و برم را نگاه کردم. انگار ایستادهام وسط یکی از نقاشیهای جورجیو کیریکو: توی اتاق، جعبه خالی کفش مانده بود و کاور پلاستیکی خشکشویی و آویز برند گلفروشی و بوی ادکلن مهدی توی هوا. از همانها که فریبا وفی میگوید «عطر حسهای آدم را بیدار میکند که فقر آنها را خاموش کرده است.»
@callmeplz
رایحه آبیاولینباری که علی کت و شلوار خواستگاری پوشید، یک ذوق رمانتیک داشتم. از همانها که فریبا وفی میگوید: «آدم خوب است یک برادر داشته باشد. پیشانی بگذاری روی شانهاش و اگر دلت خواست صورتش را ببوسی و دست بکشی روی زبری ته ریش و...» قهوهای موها و چشمهاش میدرخشیدند و محکم میخندید. دلم میخواست مثل یک پرتره تماشایش کنم. خوشحالی مامان از دود اسفند توی هوا غلیظتر بود. اما دیشب که برای خواستگاری رفتن مهدی آماده میشدیم، فقط راه میرفتم. آنقدر که وقت خواب، از درد کف پا خوابم نمیبرد. افتاده بودم توی یک اضطراب و وسواس. وقتی باکس گل را تحویل گرفتم، گلهای صورتیاش را شمردم تا درست باشد، بعد گذاشتمش توی یخچال. بند کفش نوی مردانهاش را خودم گره زدم. یقهاش را صاف کردم. گفتم حالا که پیراهن آبی پوشیده، «کاپتان بلک» نزند. «بلو مون» هماهنگی بیشتری با تیپش دارد. اگر جای او علی جلویم بود، شاید انگشت میکشیدم روی مارک polo روی پیراهنش و مرد اسبسوار را نوازش میکردم. یا مثلا بعد از اسپری زدن روی گردنش میگفتم «بغلم نمیکنی قبل رفتن؟» اما آخرین حرفی که قبل رفتن به مهدی زدم این بود « نوچ نکنی لباستو! حالا با چایی عسل نخوری چیزی میشه؟!» باورم نمیشد که نمیخواهد کت بپوشد. اما دیگر از بحث کردن خسته شده بودم. آخرش هم یک «کژوآل و کوفت!» گفتم و سعی کردم دیگر بهش فکر نکنم. بابا دیر رسید. تا بیاید دهبار پلهها را بالا و پایین کردم. با کندی آیینیاش داشت جوراب نو میپوشید، که رفتم باکس گل را از یخچال آوردم تا ببیند.عینک نزده بود. چشمهایش را تنگ کرد و گفت «کیکه؟» وقتی نزدیکتر آمدم گفت «آهان! بستینیه» کل شب، فقط آنجا خندیدم. یک انگشتر حرز آوردم و کردم توی انگشتهای بزرگ مهدی. آهسته گفتم «وقت داخل شدن و خارج شدن، چهارقل بخون.» علی گفت «چقدر لوسش میکنی بابا!» وقتی رفتند، گروه مداد را باز کردم. هنوز بحث سر متن عذرا و اشتغال زنها بود. «مهدی که به دنیا آمد، مادرم رفت سرکار. برای علی همیشه خواهر بودم اما از وقتی یادم میآید، برای مهدی مادری میکردم. حتی روزهایی که خودم به مادر احتیاج داشتم.» این جمله را نوشتم ولی نفرستادم. چیزهایی هست که هرچه بیشتر توضیحش بدهی، از معنای خودشان خالیتر میشوند. دور و برم را نگاه کردم. انگار ایستادهام وسط یکی از نقاشیهای جورجیو کیریکو: توی اتاق، جعبه خالی کفش مانده بود و کاور پلاستیکی خشکشویی و آویز برند گلفروشی و بوی ادکلن مهدی توی هوا. از همانها که فریبا وفی میگوید «عطر حسهای آدم را بیدار میکند که فقر آنها را خاموش کرده است.»
@callmeplz
۹:۲۱
بسمالله
هفت در
هفت هیولا
این یک روایت تلخ و ناملایم است.
تمام تهران بخاطر آلودگی هوا تعطیل است. دلم سفر میخواهد. ترجیحا به جایی که باران بیاید. اما سفر با کودک اتیسم به این راحتی نیست. من باید هفت قفل را با خودم ببرم. صدای حرکت دوتا آهنْ داخل یکدیگر، امنیت خانه و محمد و دیگران را تضمین میکند. درِ اتاقها در ورودی خانه در پارکینگدر حیاط و پشتبامدر آشپزخانه در حمامدر دستشویی فقط این درهای بسته میتوانند جلوی «هفت هیولای اضطراب» را بگیرند.اضطراب مداوم قلب آدم را فرسوده میکند؛ بافتهایش را ذرهذره از هم میکَند و میپوساند.این هفت دیو، اسمهای بلندی دارند: محمد به خودش آسیب نزندمحمد به دیگران آسیب نزندمحمد به خانه آسیب نزندمحمد به وسایل خانه آسیب نزندمحمد از خانه فرار نکندمحمد در جهان و بزرگ ناشناخته گم نشودمحمد نمیرد!تمام ساعات بیداری محمد، این هیولاها پشت درهای قفل شده کمین کردهاند. من حرارت نفسهای داغ و وحشتآورشان را روی شانههایم حس میکنم. هر روز جایی بین کتف و گردنم تیر میکشد. گزارش مرگ بچههای درخودمانده، به پروندههای قتل بدون قاتل میماند. آنقدر ناگهانی بیدلیل جلوی ماشینی رفتهاند یا از ارتفاعی پریدهاند که اکثرا خودکشی ثبت میشوند. اما از مرگ نزدیکتر به آنها گمشدگی ست. آنها اساسا نمیفهمند که گم شدهاند. بارها محمد را که به هر طریقی خودش را کوچه رسانده بود، تعقیب کردهام. با فاصله دنبالش رفتهام تا ببینم کجا و کی میترسد، مردد میشود، یا دنبال راه برگشت میگردد. هیچوقت نشد برای ثانیهای عقب را نگاه کند. ندیدم بایستد و دنبال آدم یا مکانی آشنا بگردد. فقط جلو میرفت. سوی مقصد نامعلوم.
درِ خانه ما قدیمی است و رویش چند شیشه دارد.محمد بارها شیشهها را به امید راهی برای بیرون رفتن، شکسته. هرچه دم دستش بیاید توی سوراخ کوچک قفلها فرو میکند تا بلکه باز شوند. بعد از چندبار عوض کردن قفلها، تصمیم گرفتیم بالای درها قفل چفتی بگذاریم. روز اولی که جای خالی قفل توکار را دید، عصبانی شد. پرده پذیرایی را پاره کرد، مبل را انداخت و با ناخن به جان بِلکای دیوارها افتاد. وقتهای بهم ریختگیاش وسایل خانه، اولین تلفات ماست. اما من راضیترم به خراب شدن و شکسته شدن اسباب و اثاثیه... توی آشپزخانه غذا درست میکردم. محمد و علی، پسر کوچکترم، توی اتاق دعوا میکردند. دست جنباندم تا برنج را دم کنم و سریع بدوم بالای سرشان. زیر اجاق را که کم کردم، تازه فهمیدم صدایی نمیآید. فقط یک ناله خفیف میشنیدم که انگار برای علی بود. وقتی به اتاق رسیدم، محمد را دیدم که روی صورت علی نشسته. با چشمهای آرام و بیحالت خیره بود به من. با نگاه گنگ و یخزدهای که انگار روی مبل است و دارد کارتون میبیند. زیر پاهایش فقط پیشانی کبود شده علی معلوم بود. دست و پایش بیرمق بالا و پایین میشدند. دویدم. تا به آنها برسم دوبار زانوهایم خالی کردند و سر خوردم. زدم تخت سینه محمد و از روی علی افتاد.
هفت در
هفت هیولا
این یک روایت تلخ و ناملایم است.تمام تهران بخاطر آلودگی هوا تعطیل است. دلم سفر میخواهد. ترجیحا به جایی که باران بیاید. اما سفر با کودک اتیسم به این راحتی نیست. من باید هفت قفل را با خودم ببرم. صدای حرکت دوتا آهنْ داخل یکدیگر، امنیت خانه و محمد و دیگران را تضمین میکند. درِ اتاقها در ورودی خانه در پارکینگدر حیاط و پشتبامدر آشپزخانه در حمامدر دستشویی فقط این درهای بسته میتوانند جلوی «هفت هیولای اضطراب» را بگیرند.اضطراب مداوم قلب آدم را فرسوده میکند؛ بافتهایش را ذرهذره از هم میکَند و میپوساند.این هفت دیو، اسمهای بلندی دارند: محمد به خودش آسیب نزندمحمد به دیگران آسیب نزندمحمد به خانه آسیب نزندمحمد به وسایل خانه آسیب نزندمحمد از خانه فرار نکندمحمد در جهان و بزرگ ناشناخته گم نشودمحمد نمیرد!تمام ساعات بیداری محمد، این هیولاها پشت درهای قفل شده کمین کردهاند. من حرارت نفسهای داغ و وحشتآورشان را روی شانههایم حس میکنم. هر روز جایی بین کتف و گردنم تیر میکشد. گزارش مرگ بچههای درخودمانده، به پروندههای قتل بدون قاتل میماند. آنقدر ناگهانی بیدلیل جلوی ماشینی رفتهاند یا از ارتفاعی پریدهاند که اکثرا خودکشی ثبت میشوند. اما از مرگ نزدیکتر به آنها گمشدگی ست. آنها اساسا نمیفهمند که گم شدهاند. بارها محمد را که به هر طریقی خودش را کوچه رسانده بود، تعقیب کردهام. با فاصله دنبالش رفتهام تا ببینم کجا و کی میترسد، مردد میشود، یا دنبال راه برگشت میگردد. هیچوقت نشد برای ثانیهای عقب را نگاه کند. ندیدم بایستد و دنبال آدم یا مکانی آشنا بگردد. فقط جلو میرفت. سوی مقصد نامعلوم.
درِ خانه ما قدیمی است و رویش چند شیشه دارد.محمد بارها شیشهها را به امید راهی برای بیرون رفتن، شکسته. هرچه دم دستش بیاید توی سوراخ کوچک قفلها فرو میکند تا بلکه باز شوند. بعد از چندبار عوض کردن قفلها، تصمیم گرفتیم بالای درها قفل چفتی بگذاریم. روز اولی که جای خالی قفل توکار را دید، عصبانی شد. پرده پذیرایی را پاره کرد، مبل را انداخت و با ناخن به جان بِلکای دیوارها افتاد. وقتهای بهم ریختگیاش وسایل خانه، اولین تلفات ماست. اما من راضیترم به خراب شدن و شکسته شدن اسباب و اثاثیه... توی آشپزخانه غذا درست میکردم. محمد و علی، پسر کوچکترم، توی اتاق دعوا میکردند. دست جنباندم تا برنج را دم کنم و سریع بدوم بالای سرشان. زیر اجاق را که کم کردم، تازه فهمیدم صدایی نمیآید. فقط یک ناله خفیف میشنیدم که انگار برای علی بود. وقتی به اتاق رسیدم، محمد را دیدم که روی صورت علی نشسته. با چشمهای آرام و بیحالت خیره بود به من. با نگاه گنگ و یخزدهای که انگار روی مبل است و دارد کارتون میبیند. زیر پاهایش فقط پیشانی کبود شده علی معلوم بود. دست و پایش بیرمق بالا و پایین میشدند. دویدم. تا به آنها برسم دوبار زانوهایم خالی کردند و سر خوردم. زدم تخت سینه محمد و از روی علی افتاد.
۱۳:۱۸
اولین ارتباط گیری محمد با مخاطبان بنظرتون
پاک کنمبذارم بمونه
بنظرتونپاک کنم
بذارم بمونه۵:۵۹
بازارسال شده از
#حلول
تکههای درشت پیاز و سیبزمینی و هویجی که توی قابلمه بالا و پایین میشدند، برایم یک معنی داشت: «دلم برای مامان تنگ شده.» مامان همیشه غذاها را دو وعدهای ـ و یا حتی بیشتر ـ درست میکرد و همه اجزا و موادش، بزرگ بودند. بشقاب شاممان معمولاً از خوراکها و سوپهایی بدون دستور پخت یا بداهه، پر میشد. شکلش درست مثل کارتونها بود؛ پر از مایعی غلیظ که چیزهای قلنبهی زردی از تویش بیرون میزد. مثل غذاهایی بود که پِرین یا آنِت و هایدی میخوردند.نور خانه، کمتر از خانههای الان به خاطرم میآید. و صدای تلویزیون خلوتتر. جای فشار مداد، روی انگشتم زنده میشود و حتی اضطراب مشقِ ننوشته، میگیردَم. و مهمترین بخش تصویر اینکه: مامان آنجاست. توی قاب نیست اما همهجا حضور دارد. توی بوی غذاست. روی کاغذ کتاب فارسی است. توی نور لامپ زردی است که سرِ شب روشنش کرده. توی صدای باباست که از در میآمد و همیشه اولین جملهاش این بود «خانوووم! ما اومدیم.»حالا مامان نیست. رفته به یک شهر و استان دیگر. با مثل او غذا پختن، میخواهم احضارش کنم که بیاید و همه جای خانهام حلول کند. اسم حسّم تنهایی نیست، خالی بودن است. غمهایم در این خالی بزرگ، پژواک میگیرند و حتی بزرگتر به نظر میرسند.
نتوانستم غذا را بخورم. بغض، تلخش کرده بود. بچهها که از سر سفره رفتند، تنماهی باز کردم. حتی ماهیها هم مزه مامان میدادند! کنسرو، همیشه در سبد خرید خانه ما حرف اول را میزد؛ برای وقتهایی که مامان و بوی دستپختش نبودند.بلند شدم و رفتم جلسه مادرانه. توی خانه مهدیه، بحثْ تشکیلاتی و عمیق بود. مادرانه را یکجور خانواده میدیدم برای آنها که از خانوادههاشان دورند. میتوانست برای کسانی که از مادرشان دورند هم، مادر باشد؟ مگر نه اینکه اولین و اصیلترین منبع هویت و تعلق، مادر است؟ مهدیه برای بچهها کارتون گذاشت تا کمی آرام بگیرند. تصویر نِل و هاچ و کوزِت نقش بستند توی صفحه تلویزیون مغزم. بیشتر کارتونهای کودکی ما، روایت غمناک دوری و فقدان مادر بود! توی آینههای دیواری خانه مهدیه، خودم را شکل توشیشان میدیدم که دارد آرزوی آخرش را میکند. آنجا که اراده را از پیرمرد میخواهد و پا به امتحان سختی میگذارد. چالش تاریکی که با پیدا کردن گل سر مادر، به نور و رهایی میرسد.سر سفره، بحث برای همکاری با مجموعههای همسو، بالا گرفت. بشقاب خیارشور جلوی من، برخلاف بقیه بشقابها حلقهای بود. مامان خیارشور دراز دوست نداشت. به نظرش جویدن و خوردنش سخت بود. گوشه بشقاب هرکس، دایرههای سبز تیره و دایرههای قرمز گوجهای میگذاشت تا سرش دعوا نشود. بعد از غذا از لزوم انگیزهبخشی گفتیم و اینکه این رابطه محبتآمیز است که آدمها را در مادرانه پایبند میکند؛ حمایت، الفت و کمک بیدریغ، معادل مادرانگیست. ثمین به شوخی گفت برای پسر من مادری کرده و لقمه گرفته؛ ولی من برای پسرش مادری نکردم. یاد جمله خودم درباره اثرِ مفیدِ نقد کردن افتادم «کمک به دیگران، کمک به خویشتن است.» شاید مادری کردن هم همین کارکرد را داشته باشد.آخرین جملهای که از اخوان شنیدم این بود «کار باید تشکیلاتی باشه.» از خانه مادرانهایها بیرون زدم. نمیدانم چرا غمِ نبودن مامان کوچک و قابل حمل شده بود. آنقدر که در کیف بچههای مدرسه والْت یا ساک ورزشی فوتبالیستها جا شود.
#سمانه_بهگام
در جان و جهان هر بار یکی از مادران درباره چیزی سخن میگوید، از آفاق تا انفس...
بله | ایتا
تکههای درشت پیاز و سیبزمینی و هویجی که توی قابلمه بالا و پایین میشدند، برایم یک معنی داشت: «دلم برای مامان تنگ شده.» مامان همیشه غذاها را دو وعدهای ـ و یا حتی بیشتر ـ درست میکرد و همه اجزا و موادش، بزرگ بودند. بشقاب شاممان معمولاً از خوراکها و سوپهایی بدون دستور پخت یا بداهه، پر میشد. شکلش درست مثل کارتونها بود؛ پر از مایعی غلیظ که چیزهای قلنبهی زردی از تویش بیرون میزد. مثل غذاهایی بود که پِرین یا آنِت و هایدی میخوردند.نور خانه، کمتر از خانههای الان به خاطرم میآید. و صدای تلویزیون خلوتتر. جای فشار مداد، روی انگشتم زنده میشود و حتی اضطراب مشقِ ننوشته، میگیردَم. و مهمترین بخش تصویر اینکه: مامان آنجاست. توی قاب نیست اما همهجا حضور دارد. توی بوی غذاست. روی کاغذ کتاب فارسی است. توی نور لامپ زردی است که سرِ شب روشنش کرده. توی صدای باباست که از در میآمد و همیشه اولین جملهاش این بود «خانوووم! ما اومدیم.»حالا مامان نیست. رفته به یک شهر و استان دیگر. با مثل او غذا پختن، میخواهم احضارش کنم که بیاید و همه جای خانهام حلول کند. اسم حسّم تنهایی نیست، خالی بودن است. غمهایم در این خالی بزرگ، پژواک میگیرند و حتی بزرگتر به نظر میرسند.
نتوانستم غذا را بخورم. بغض، تلخش کرده بود. بچهها که از سر سفره رفتند، تنماهی باز کردم. حتی ماهیها هم مزه مامان میدادند! کنسرو، همیشه در سبد خرید خانه ما حرف اول را میزد؛ برای وقتهایی که مامان و بوی دستپختش نبودند.بلند شدم و رفتم جلسه مادرانه. توی خانه مهدیه، بحثْ تشکیلاتی و عمیق بود. مادرانه را یکجور خانواده میدیدم برای آنها که از خانوادههاشان دورند. میتوانست برای کسانی که از مادرشان دورند هم، مادر باشد؟ مگر نه اینکه اولین و اصیلترین منبع هویت و تعلق، مادر است؟ مهدیه برای بچهها کارتون گذاشت تا کمی آرام بگیرند. تصویر نِل و هاچ و کوزِت نقش بستند توی صفحه تلویزیون مغزم. بیشتر کارتونهای کودکی ما، روایت غمناک دوری و فقدان مادر بود! توی آینههای دیواری خانه مهدیه، خودم را شکل توشیشان میدیدم که دارد آرزوی آخرش را میکند. آنجا که اراده را از پیرمرد میخواهد و پا به امتحان سختی میگذارد. چالش تاریکی که با پیدا کردن گل سر مادر، به نور و رهایی میرسد.سر سفره، بحث برای همکاری با مجموعههای همسو، بالا گرفت. بشقاب خیارشور جلوی من، برخلاف بقیه بشقابها حلقهای بود. مامان خیارشور دراز دوست نداشت. به نظرش جویدن و خوردنش سخت بود. گوشه بشقاب هرکس، دایرههای سبز تیره و دایرههای قرمز گوجهای میگذاشت تا سرش دعوا نشود. بعد از غذا از لزوم انگیزهبخشی گفتیم و اینکه این رابطه محبتآمیز است که آدمها را در مادرانه پایبند میکند؛ حمایت، الفت و کمک بیدریغ، معادل مادرانگیست. ثمین به شوخی گفت برای پسر من مادری کرده و لقمه گرفته؛ ولی من برای پسرش مادری نکردم. یاد جمله خودم درباره اثرِ مفیدِ نقد کردن افتادم «کمک به دیگران، کمک به خویشتن است.» شاید مادری کردن هم همین کارکرد را داشته باشد.آخرین جملهای که از اخوان شنیدم این بود «کار باید تشکیلاتی باشه.» از خانه مادرانهایها بیرون زدم. نمیدانم چرا غمِ نبودن مامان کوچک و قابل حمل شده بود. آنقدر که در کیف بچههای مدرسه والْت یا ساک ورزشی فوتبالیستها جا شود.
#سمانه_بهگام
در جان و جهان هر بار یکی از مادران درباره چیزی سخن میگوید، از آفاق تا انفس...
بله | ایتا ۴:۳۰