۲۱ شهریور
بازارسال شده از
بسم‌الله من سه تا به سینما بدهکارم.
رستگاری از شائوشنگاوایل فیلم، همانجا که اندی دارد روی پشت‌بام زندان با هم‌بندی‌هایش مثل چند مرد آزاد نوشابه تَگری می‌خورد، فهمیدم این یک فیلمنامه ساده نیست. این کارکتر‌ها، این زندان، این وضعیت و موقعیتی که با دقت و پشت هم برای اندی پیش می‌آید، باید پوسته‌ی ظاهری چیزی عمیق‌تر باشد. برای اولین‌بار بود که فیلمی داشت تمام احساس مرا می‌بلعید و این به شکل ترسناکی خوشایند بود. اگر کمی جوان‌تر بودم جا داشت عاشق اندی شوم. خودآگاه از فیلم فاصله گرفتم. حالم مثل کسی بود که آغوش و وصال معشوق را پس می‌زند. وقتی بالاخره جواب نامه‌های درخواست پول برای کتابخانه زندان آمد، بخودم نهیب زدم که لبخند پت و پهنت را جمع کن! فکر کن ببین آن زندان نماد کجاست. وقتی بروکس پیر گروگان گیری کرد تا از زندان بیرونش نکنند، سوالم حسابی تراشیده و تیز شده بود. سرانجام وقتی نقشه اندی برای فرار لو رفت، ناگهان چراغ توی سرم روشن شد: این زندان، خود دنیا بود. جایی که روزها باید به اموراتش بپردازی و با رنج و امید در آن به سختی پیشرفت کنی و شب‌ها از آن فرار کنی تا نه رها و آزاد، که رستگار شوی.تیتراژ که بالا می‌رفت، من حظ بردن را تجربه میکردم.
نمایش ترومنبا عقل جور درمی‌آمد. زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست، مگر نه؟ حسی که با دیدن فیلم به من دست داد حتی از حظ بردن هم فراتر بود. همذات‌پنداری با ترومن، مرا از توی خودم پرت کرد بیرون. انگار از توی کالبد زندگی‌ام بیرون آمده باشم و همه چیز از را از بالا و بیگانه ببینم. باعث شد خودم را تک بازیگر زندگی‌ام فرض کنم. اگر همه این چیزها که می‌بینم، دکور باشد؛ اگر همه این آدم‌ها که می‌شناسم بازیگر تقدیرم باشند، آن هم به کارگردانی خداوند... اگر تمام لحظات زندگی‌ام ریکورد شود و برای دیگرانی پخش... سکانس انتهایی فیلم و بالا رفتن از آن پله‌های آبی، برایم لحظات احتضار و مرگ بود. نقطه‌ای که تازه بعد از آن زندگی واقعی آغاز می‌شود. تا قبل از نمایش ترومن فکر نمی‌کردم یک فیلم بتواند معنای جدیدی به زندگی‌ام اضافه کند.
بازیداگلاس توی ماشین گیر افتاده بود و ماشین هم داشت توی آب فرو می‌رفت و غرق می‌شد. سعی داشت دستگیره را توی دستان لرزانش درست بگیرد تا بتواند پنجره را باز کند و در این حال مدام تکرار می‌کرد: «همه‌ش یه بازیه... همه‌ش یه بازیه» این جمله تا ورد زبانش بود، در سخت‌ترین و غیرقابل باورترین لحظات برایش معجزه می‌کرد. اما همینکه یادش رفت و بازی را باور کرد، اختیارش افتاد دست دیگران. عصبی و نگران و آسیب‌پذیر و مستاصل، می‌خواست دنیای اطرافش را واقعی کند اما فقط این بازی بود که پیچیده می‌شد. یعنی روزی من هم باورم می‌شود که کل این دنیا از قبل برنامه‌ریزی دقیق شده؟ آن‌هم کاملا منطبق با قابلیت‌های جسمی و ذهنی و روانی من؟
#روز_سینما
@cinematc1
رستگاری از شائوشنگاوایل فیلم، همانجا که اندی دارد روی پشت‌بام زندان با هم‌بندی‌هایش مثل چند مرد آزاد نوشابه تَگری می‌خورد، فهمیدم این یک فیلمنامه ساده نیست. این کارکتر‌ها، این زندان، این وضعیت و موقعیتی که با دقت و پشت هم برای اندی پیش می‌آید، باید پوسته‌ی ظاهری چیزی عمیق‌تر باشد. برای اولین‌بار بود که فیلمی داشت تمام احساس مرا می‌بلعید و این به شکل ترسناکی خوشایند بود. اگر کمی جوان‌تر بودم جا داشت عاشق اندی شوم. خودآگاه از فیلم فاصله گرفتم. حالم مثل کسی بود که آغوش و وصال معشوق را پس می‌زند. وقتی بالاخره جواب نامه‌های درخواست پول برای کتابخانه زندان آمد، بخودم نهیب زدم که لبخند پت و پهنت را جمع کن! فکر کن ببین آن زندان نماد کجاست. وقتی بروکس پیر گروگان گیری کرد تا از زندان بیرونش نکنند، سوالم حسابی تراشیده و تیز شده بود. سرانجام وقتی نقشه اندی برای فرار لو رفت، ناگهان چراغ توی سرم روشن شد: این زندان، خود دنیا بود. جایی که روزها باید به اموراتش بپردازی و با رنج و امید در آن به سختی پیشرفت کنی و شب‌ها از آن فرار کنی تا نه رها و آزاد، که رستگار شوی.تیتراژ که بالا می‌رفت، من حظ بردن را تجربه میکردم.
نمایش ترومنبا عقل جور درمی‌آمد. زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست، مگر نه؟ حسی که با دیدن فیلم به من دست داد حتی از حظ بردن هم فراتر بود. همذات‌پنداری با ترومن، مرا از توی خودم پرت کرد بیرون. انگار از توی کالبد زندگی‌ام بیرون آمده باشم و همه چیز از را از بالا و بیگانه ببینم. باعث شد خودم را تک بازیگر زندگی‌ام فرض کنم. اگر همه این چیزها که می‌بینم، دکور باشد؛ اگر همه این آدم‌ها که می‌شناسم بازیگر تقدیرم باشند، آن هم به کارگردانی خداوند... اگر تمام لحظات زندگی‌ام ریکورد شود و برای دیگرانی پخش... سکانس انتهایی فیلم و بالا رفتن از آن پله‌های آبی، برایم لحظات احتضار و مرگ بود. نقطه‌ای که تازه بعد از آن زندگی واقعی آغاز می‌شود. تا قبل از نمایش ترومن فکر نمی‌کردم یک فیلم بتواند معنای جدیدی به زندگی‌ام اضافه کند.
بازیداگلاس توی ماشین گیر افتاده بود و ماشین هم داشت توی آب فرو می‌رفت و غرق می‌شد. سعی داشت دستگیره را توی دستان لرزانش درست بگیرد تا بتواند پنجره را باز کند و در این حال مدام تکرار می‌کرد: «همه‌ش یه بازیه... همه‌ش یه بازیه» این جمله تا ورد زبانش بود، در سخت‌ترین و غیرقابل باورترین لحظات برایش معجزه می‌کرد. اما همینکه یادش رفت و بازی را باور کرد، اختیارش افتاد دست دیگران. عصبی و نگران و آسیب‌پذیر و مستاصل، می‌خواست دنیای اطرافش را واقعی کند اما فقط این بازی بود که پیچیده می‌شد. یعنی روزی من هم باورم می‌شود که کل این دنیا از قبل برنامه‌ریزی دقیق شده؟ آن‌هم کاملا منطبق با قابلیت‌های جسمی و ذهنی و روانی من؟
#روز_سینما
@cinematc1
۲۳:۰۷
۲۲ شهریور
پاکت هدیه
صدایم کن
جمـــعه را ســـرمه کشیدیم مگر بر گردی
با همـــان سیـــصد و دلتـــنگ نــفر بر گردی
زندگی نیست ممات است تو را کــم دارد
دیدنــت ارزش اواره شــــدن هــــم دارد
آغاز امامتش مبارک
با همـــان سیـــصد و دلتـــنگ نــفر بر گردی
زندگی نیست ممات است تو را کــم دارد
دیدنــت ارزش اواره شــــدن هــــم دارد
آغاز امامتش مبارک
۲۶ شهریور
۳۱ شهریور
بازارسال شده از
#یاسین
#قسمت_اول
با ناخن‌هایم روی رحل، ضربِ ریزی گرفته بودم تا نوبتم شود و حفظ روز را بخوانم. شیطنت پانزده‌سالگی‌ام آرامم نمی‌گذاشت و همیشه حرص معلم را در می‌آورد. فکر دستگاه عجیبی بودم که زهرا طاهری نشانم داده بود. سوغات عمه‌اش بود از مکه. دستگاهی که برای من با سفینه و ماشین زمان فرقی نمیکرد. هم آیه را هرچندبار که می‌خواستی تکرار می‌کرد، هم صدایت را ضبط. این‌جوری مجبور نبودی قرآن به دست، منت این و آن را بکشی که از تو حُسن حفظ بپرسند. مدام ساعت را نگاه میکردم تا به ده برسیم؛ تا عقربه بزرگش به موقعیت محمد(ص) برسد. ساعت کلاس‌مان جای اعداد، اسامی دوازده معصوم را داشت. کلاس مرور محفوظات که تمام می‌شد، می‌توانستم معجزه دستگاه زهرا را ببینم. قول داده بود طرز کار آن دکمه‌های زرد و قرمز و خاکستری را یادم بدهد. آن وقتی هم که ازش خواهش کردم تا این آخر هفته دستگاه را قرض بدهد، سکوتش را نشانه رضا گرفتم. «هم صداتو ضبط میکنه، هم می‌تونه زیرصدای قاریْ پخشش کنه ببینی چقدر تونستی لحنو دستگاه قرائتو دربیاری!» در سال ۱۳۸۰ که ضبط‌‌صوت‌ها اندازه یک کیف سامسونت بودند و واک‌من چیزی به لوکسی آیفونِ نمی‌دانم چند، جهان تصورم ظرفیت این سطح از تکنولوژی را نداشت.هنوز نوبتم نرسیده بود. خوانش محافظه‌کارانه و پر از وقف‌های مکررِ خانم‌های سن بالای کلاس، زمان را کش می‌داد. قبلا که از روی تاریخ تولد گروه‌بندی‌مان کرده بودند، کمتر مخاطب جمله «بهگام! آروم بگیر دختر!» بودم. اما از جزء دوازده به بعد، یکهو قرآن‌آموزها را بر اساس تسلط بر محفوظات جداسازی کردند و من رفتم در کلاس حافظات و از زهرا طاهری و قصه‌هایش دور افتادم؛ از دیدن بالا رفتنِ همزمان دست‌ها و ابروهایش و چشم‌های ریز قهوه‌ای که زیر عینک، براق بنظر می‌رسیدند. «این دستگاهو خودِ پادشاه عربستان به ژاپن سفارش داده بسازن. ازش صدتا بیشتر تو دنیا نیست.» دنیای قرآنی او عجیب بود. مثل خبرنگاری که ستون ثابت حواشی را می‌گرداند همیشه خبرهای جالبی از قُرّاء و مسابقات کشورهای اسلامی و جوایز داشت. من از دار دنیا یک پک دکمه‌دار سی‌عددی از نوارهای سفیدی داشتم رویش با قرمز و خط ثلث سوره‌های قرآن را نوشته بودند و تویش ابوبکر شاطری می‌خواند. هدیه معلم عربی‌ام بود برای جایزه حفظ سوره یاسین.هر چهارشنبه قرآن و کتاب به دست، با آن عینک ته استکانی و مقنعه‌ی سیاه و بلندش تمام مدت پای تخته می‌ایستاد و یادمان می‌داد که در عربی چقدر بند و بساط لازم داریم برای دو کلمه حرف زدن. بچه‌ها توی کلاس از صبرش سوءاستفاده می‌کردند و بعد از کلاس ادای صلوات فرستادن‌های غلیظش را در می‌آوردند. همان صلوات‌هایی که مختصّ خودش بود؛ با آهنگ وحی‌گونه‌ای به کلمات ساده و روان "اللهم صَلِّ علی مُحمّدٍ و آلِ مُحَمّد" عمق و تأنّی می‌داد. برای من هم آدم خاص و ویژه‌ای نبود تا آن لحظه موعود. آن لحظه که حس کردم چیز عجیب و خارق‌العاده‌ای بالای سرم آمد و مرا زیر نور مستقیمش انداخت؛ مرا توی خودش کشید و به سفر زمان برد. مرا برد به یک سال بعد که جای نیمکت‌های فرسوده دبیرستان، نشسته بودم روی صندلی‌های آزمون ورودی به حفظ تخصصی یک‌ساله، که بوی نویی می‌دادند. همان سال بی‌زمان و بی‌تکرار عمرم. آن روز خانم صدیقی با یک ضبط توی کلاس‌مان آمد. فردا روز وفات پیامبر بود. ما تا تعطیلی مدرسه فقط اندازه ۴۵ دقیقه کلاس عربی فاصله داشتیم. به عادت همیشه مقنعه‌اش را عقب کشید و گفت میخواهد برایمان یک نوار قرآن با یک قاری جدید بگذارد. همه از روی فراغت «آخ جون! درس بی درس!» به پشتی نیمکت‌ها تکیه دادیم و کتاب‌ها را بستیم. من داشتم زانوهایم را به میز جلو تکیه می‌دادم تا بتوانم پاهایم را تاب بدهم. کلاس ما در زیر زمین بود. به پنجره‌های بالای دیوار نگاه کردم و از نور وسط روز متشکر بودم که آن دخمه را روشن کرده است. داشتم آرزو میکردم کاش دستهای، دستگیره‌ای چیزی داشتند تا بازشان کنیم و هوا هم داخل بیاید که شروع شد: «یس. و القرآنِ الحکیم. إنّکَ لَمِنَ المُرسَلین...» انگار یکی توی سرم با هر آیه، محکم روی طبلی بزرگ می‌کوبید. طبلی که خاصیتش این بود که جهان اطرافش را با ارتعاشات بلندش فرو بریزد. آن صوت فُصَحای عربی، آن حروف حلقی «لَقَد حَقَّ القَول» و «مُقمَحون» و بعد پرواز صدای از روی مدّ «سَوآءٌ عَلَیهِم ءَأنذَرتَهُم»، چیزی داشت در یاخته یاخته اندامم، در دی‌اِن‌اِی و ژنومم تغییر می‌کرد.
#ادامه_در_قسمت_دوم
#سمانه_بهگام
با لمس فلش «پیشنهاد برای مجله» سفیر این پیام برای جمع بزرگتری باشید!
در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...
بله | ایتا | روبیکا
#قسمت_اول
با ناخن‌هایم روی رحل، ضربِ ریزی گرفته بودم تا نوبتم شود و حفظ روز را بخوانم. شیطنت پانزده‌سالگی‌ام آرامم نمی‌گذاشت و همیشه حرص معلم را در می‌آورد. فکر دستگاه عجیبی بودم که زهرا طاهری نشانم داده بود. سوغات عمه‌اش بود از مکه. دستگاهی که برای من با سفینه و ماشین زمان فرقی نمیکرد. هم آیه را هرچندبار که می‌خواستی تکرار می‌کرد، هم صدایت را ضبط. این‌جوری مجبور نبودی قرآن به دست، منت این و آن را بکشی که از تو حُسن حفظ بپرسند. مدام ساعت را نگاه میکردم تا به ده برسیم؛ تا عقربه بزرگش به موقعیت محمد(ص) برسد. ساعت کلاس‌مان جای اعداد، اسامی دوازده معصوم را داشت. کلاس مرور محفوظات که تمام می‌شد، می‌توانستم معجزه دستگاه زهرا را ببینم. قول داده بود طرز کار آن دکمه‌های زرد و قرمز و خاکستری را یادم بدهد. آن وقتی هم که ازش خواهش کردم تا این آخر هفته دستگاه را قرض بدهد، سکوتش را نشانه رضا گرفتم. «هم صداتو ضبط میکنه، هم می‌تونه زیرصدای قاریْ پخشش کنه ببینی چقدر تونستی لحنو دستگاه قرائتو دربیاری!» در سال ۱۳۸۰ که ضبط‌‌صوت‌ها اندازه یک کیف سامسونت بودند و واک‌من چیزی به لوکسی آیفونِ نمی‌دانم چند، جهان تصورم ظرفیت این سطح از تکنولوژی را نداشت.هنوز نوبتم نرسیده بود. خوانش محافظه‌کارانه و پر از وقف‌های مکررِ خانم‌های سن بالای کلاس، زمان را کش می‌داد. قبلا که از روی تاریخ تولد گروه‌بندی‌مان کرده بودند، کمتر مخاطب جمله «بهگام! آروم بگیر دختر!» بودم. اما از جزء دوازده به بعد، یکهو قرآن‌آموزها را بر اساس تسلط بر محفوظات جداسازی کردند و من رفتم در کلاس حافظات و از زهرا طاهری و قصه‌هایش دور افتادم؛ از دیدن بالا رفتنِ همزمان دست‌ها و ابروهایش و چشم‌های ریز قهوه‌ای که زیر عینک، براق بنظر می‌رسیدند. «این دستگاهو خودِ پادشاه عربستان به ژاپن سفارش داده بسازن. ازش صدتا بیشتر تو دنیا نیست.» دنیای قرآنی او عجیب بود. مثل خبرنگاری که ستون ثابت حواشی را می‌گرداند همیشه خبرهای جالبی از قُرّاء و مسابقات کشورهای اسلامی و جوایز داشت. من از دار دنیا یک پک دکمه‌دار سی‌عددی از نوارهای سفیدی داشتم رویش با قرمز و خط ثلث سوره‌های قرآن را نوشته بودند و تویش ابوبکر شاطری می‌خواند. هدیه معلم عربی‌ام بود برای جایزه حفظ سوره یاسین.هر چهارشنبه قرآن و کتاب به دست، با آن عینک ته استکانی و مقنعه‌ی سیاه و بلندش تمام مدت پای تخته می‌ایستاد و یادمان می‌داد که در عربی چقدر بند و بساط لازم داریم برای دو کلمه حرف زدن. بچه‌ها توی کلاس از صبرش سوءاستفاده می‌کردند و بعد از کلاس ادای صلوات فرستادن‌های غلیظش را در می‌آوردند. همان صلوات‌هایی که مختصّ خودش بود؛ با آهنگ وحی‌گونه‌ای به کلمات ساده و روان "اللهم صَلِّ علی مُحمّدٍ و آلِ مُحَمّد" عمق و تأنّی می‌داد. برای من هم آدم خاص و ویژه‌ای نبود تا آن لحظه موعود. آن لحظه که حس کردم چیز عجیب و خارق‌العاده‌ای بالای سرم آمد و مرا زیر نور مستقیمش انداخت؛ مرا توی خودش کشید و به سفر زمان برد. مرا برد به یک سال بعد که جای نیمکت‌های فرسوده دبیرستان، نشسته بودم روی صندلی‌های آزمون ورودی به حفظ تخصصی یک‌ساله، که بوی نویی می‌دادند. همان سال بی‌زمان و بی‌تکرار عمرم. آن روز خانم صدیقی با یک ضبط توی کلاس‌مان آمد. فردا روز وفات پیامبر بود. ما تا تعطیلی مدرسه فقط اندازه ۴۵ دقیقه کلاس عربی فاصله داشتیم. به عادت همیشه مقنعه‌اش را عقب کشید و گفت میخواهد برایمان یک نوار قرآن با یک قاری جدید بگذارد. همه از روی فراغت «آخ جون! درس بی درس!» به پشتی نیمکت‌ها تکیه دادیم و کتاب‌ها را بستیم. من داشتم زانوهایم را به میز جلو تکیه می‌دادم تا بتوانم پاهایم را تاب بدهم. کلاس ما در زیر زمین بود. به پنجره‌های بالای دیوار نگاه کردم و از نور وسط روز متشکر بودم که آن دخمه را روشن کرده است. داشتم آرزو میکردم کاش دستهای، دستگیره‌ای چیزی داشتند تا بازشان کنیم و هوا هم داخل بیاید که شروع شد: «یس. و القرآنِ الحکیم. إنّکَ لَمِنَ المُرسَلین...» انگار یکی توی سرم با هر آیه، محکم روی طبلی بزرگ می‌کوبید. طبلی که خاصیتش این بود که جهان اطرافش را با ارتعاشات بلندش فرو بریزد. آن صوت فُصَحای عربی، آن حروف حلقی «لَقَد حَقَّ القَول» و «مُقمَحون» و بعد پرواز صدای از روی مدّ «سَوآءٌ عَلَیهِم ءَأنذَرتَهُم»، چیزی داشت در یاخته یاخته اندامم، در دی‌اِن‌اِی و ژنومم تغییر می‌کرد.
#ادامه_در_قسمت_دوم
#سمانه_بهگام
با لمس فلش «پیشنهاد برای مجله» سفیر این پیام برای جمع بزرگتری باشید!در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...
بله | ایتا | روبیکا ۱۶:۱۹
بازارسال شده از
#یاسین
#قسمت_دوم
معنای اکثر آیات را نمی‌فهمیدم، اما طرز ادای متفاوت «فَعَزَّزنا بِثالِثٍ» و «تَطَیَّرنا بِکُم» پرده گوشم را طوری می‌لرزاند که تا آن روز تجربه نکرده بودم. با هر آیه که می‌خواند، ریشه کردن چیزی در قلبم را حس میکردم. وقت رسیدن به «یا حَسرَتاً عَلَی العِباد...» بغض قاری لای کلمات پیدا بود. خیلی عربی دانستن نمی‌خواست فهم واژه‌های این آیه. دلم مچاله و جمع شد. آنقدر کوچک تا شکل و اندازه یک قطره اشک درآمد و بعد آرام چکید. داشتم گریه میکردم اما حتی نمی‌دانستم برای چه! اولین‌بار بود که در جوار چیزی بودم ولی همان آنْ حسرتش را داشتم: قرآن. اما می‌دانستم این عشق نبود.جلو جلو حسش میکردم. می‌دانستم ته این سوره چیزی هست که مرا می‌رباید و از زندگی پانزده سال قبلم می‌کَند و برای همیشه به کهکشان دیگری می‌برد. «فَلَا يَحْزُنكَ قَوْلُهُمْ إِنَّا نَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَ مَا يُعْلِنُونَ». آن خطاب مستقیم. آن ضمیر مفرد مذکر مخاطب. آن «کَ». که تا توی کتاب‌ها و روزنامه‌ها بخوانی‌اش هیچ معجزه و کرامتی ندارد. اما اینجا توی آیات آخر سوره یس، پیامبرِ هزار و چهارصد سال پیش را توی غار حرای حفره‌های قلبم زنده کرد. او حیّ و ناظر و شنوا آنجا ایستاده بود و خدا داشت مستقیما با او حرف می‌زد. نوار را با خواهش، همان روز از معلم گرفتم و هزاران بار گوش دادم. شب‌ها با صوتش می‌خوابیدم و روزها اولین کار روزم فشار دادن دکمه ضبط بود. بعد از یک‌ماه یاسین توی قلبم بود، بدون آنکه به مصحف حتی نگاه کرده باشم. نوار را که بردم پس بدهم، خانم صدیقی یک دست روی قلبش گذاشت و با دست دیگر نوار را به من برگرداند. «ان‌شاءالله یه روز گوش‌مون به شنیدن تلاوت خودشون باز بشه. اون روز تازه می‌فهمیم قرآن خوندن یعنی چی. دعام کن دخترم!» از آن روز، تمام قرآن را دنبال صدای خداوند می‌گشتم که محمدش(ص) را خطاب قرار می‌دهد.
بالاخره صدای «صلی‌الله علی محمد، صلی‌الله علی النّبی» توی کلاس پیچید و دعای آخر تلاوت را نخوانده بیرون زدم. پشت درِ کلاس مؤمنات ایستادم. دیدم زهرا هنوز دارد حفظش را تحویل می‌دهد. نگاهش به معلم بود و زیر انگشت‌هایش، گوشه جزوه‌ی تفسیر استاد فاطمیان فِر می‌خورد. وقتی آمد به بازویش زدم. «آیات امروز که آسون بود. چقدر طولش دادی!» پشت چشمی نازک کرد «نکُشی‌مون صدر الحُفّاظ! بخاطر حفظ امروز که سوره محمده اینقدر اصرار داری؟ یا میخوای مدّثر رو بخونی؟» دستگاه جادویی‌اش را جلویم گرفت «حالا که قراره از تلاوت‌تون مستفیض شیم، هرچی از مسابقات "پیامبر در قرآن" بردی نصف، نصف.» و بعد مثل همیشه خنده‌ی روشنی کرد. دستگاه را که اندازه یک کتاب رقعی بود، روی میز طلبگی کوتاه جلویم تنظیم کردم. اسماء از پشت آمد و چانه‌اش را گذاشت روی شانه زهرا. «بعدش نوبت منه‌ها. مزّمّل نخون خواهشا!» حالا هانیه و خدیجه هم آمده بودند و حلقه تنگی دور میز تشکیل شد. اکرم با دستهای بلندش جا برای خودش باز کرد و نچ‌نچ بچه‌ها را درآورد.«من می‌دونم چی می‌خونه. فقط ما نفهمیدیم تو عاشق اسم محمدی، یا تلاوت آیاتش، یا خودِ...» زهرا هیس کشداری گفت و حرفش را نصفه گذاشت. نوار سوره آل‌عمران را از کیف نوارهایش بیرون کشید و از من تایید گرفت که آماده‌ام؟ سر تکان دادم که یعنی دکمه ضبط را بزند. آماده بودم که بروم تا خود کوچه‌های مدینه و حس نور و گرمای آفتاب نیمروزش. در پی هوای معطر به گل‌محمدی، بروم تا مسجد پیغمبر. از روی حصیر‌های کف مسجد، از کنار اصحاب صُفّه بگذرم و برسم پشت مردی که دارد قرآن تلاوت میکند. آن سیّدکَونَین، آن جانِ جهان که مرزی و کشوری جلودار انتشار و تکثیر خوبی‌هایش نیست. نفس گرفتم و چشم‌هایم را بستم و در حجاز خواندم:«وَمَا مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ ۚ أَفَإِن مَّاتَ أَوْ قُتِلَ انقَلَبْتُمْ عَلَىٰ أَعْقَابِكُمْ ۚ وَمَن يَنقَلِبْ عَلَىٰ عَقِبَيْهِ فَلَن يَضُرَّ اللَّهَ شَيْئًا ۗ وَسَيَجْزِي اللَّهُ الشَّاكِرِينَ»
من عاشق هر چیزی بودم که تو از کنارش فقط رد شده بودی. هر چیزی که به آن نگاه انداخته بودی. هر مصوّتی که روزی بین نور دندان‌ها و لبانت گشتند و کلمه شدند.
وقتی صدایم، زیرصدای قاری پخش شد، انگار من هم زیرصدای خدا داشتم محمد(ص) را صدا می‌زدم. حسی که بعد از بیست و دو سال هنوز به گریه‌‌ام می‌اندازد.
اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
#سمانه_بهگام
با لمس فلش «پیشنهاد برای مجله» سفیر این پیام برای جمع بزرگتری باشید!
در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...
بله | ایتا | روبیکا
#قسمت_دوم
معنای اکثر آیات را نمی‌فهمیدم، اما طرز ادای متفاوت «فَعَزَّزنا بِثالِثٍ» و «تَطَیَّرنا بِکُم» پرده گوشم را طوری می‌لرزاند که تا آن روز تجربه نکرده بودم. با هر آیه که می‌خواند، ریشه کردن چیزی در قلبم را حس میکردم. وقت رسیدن به «یا حَسرَتاً عَلَی العِباد...» بغض قاری لای کلمات پیدا بود. خیلی عربی دانستن نمی‌خواست فهم واژه‌های این آیه. دلم مچاله و جمع شد. آنقدر کوچک تا شکل و اندازه یک قطره اشک درآمد و بعد آرام چکید. داشتم گریه میکردم اما حتی نمی‌دانستم برای چه! اولین‌بار بود که در جوار چیزی بودم ولی همان آنْ حسرتش را داشتم: قرآن. اما می‌دانستم این عشق نبود.جلو جلو حسش میکردم. می‌دانستم ته این سوره چیزی هست که مرا می‌رباید و از زندگی پانزده سال قبلم می‌کَند و برای همیشه به کهکشان دیگری می‌برد. «فَلَا يَحْزُنكَ قَوْلُهُمْ إِنَّا نَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَ مَا يُعْلِنُونَ». آن خطاب مستقیم. آن ضمیر مفرد مذکر مخاطب. آن «کَ». که تا توی کتاب‌ها و روزنامه‌ها بخوانی‌اش هیچ معجزه و کرامتی ندارد. اما اینجا توی آیات آخر سوره یس، پیامبرِ هزار و چهارصد سال پیش را توی غار حرای حفره‌های قلبم زنده کرد. او حیّ و ناظر و شنوا آنجا ایستاده بود و خدا داشت مستقیما با او حرف می‌زد. نوار را با خواهش، همان روز از معلم گرفتم و هزاران بار گوش دادم. شب‌ها با صوتش می‌خوابیدم و روزها اولین کار روزم فشار دادن دکمه ضبط بود. بعد از یک‌ماه یاسین توی قلبم بود، بدون آنکه به مصحف حتی نگاه کرده باشم. نوار را که بردم پس بدهم، خانم صدیقی یک دست روی قلبش گذاشت و با دست دیگر نوار را به من برگرداند. «ان‌شاءالله یه روز گوش‌مون به شنیدن تلاوت خودشون باز بشه. اون روز تازه می‌فهمیم قرآن خوندن یعنی چی. دعام کن دخترم!» از آن روز، تمام قرآن را دنبال صدای خداوند می‌گشتم که محمدش(ص) را خطاب قرار می‌دهد.
بالاخره صدای «صلی‌الله علی محمد، صلی‌الله علی النّبی» توی کلاس پیچید و دعای آخر تلاوت را نخوانده بیرون زدم. پشت درِ کلاس مؤمنات ایستادم. دیدم زهرا هنوز دارد حفظش را تحویل می‌دهد. نگاهش به معلم بود و زیر انگشت‌هایش، گوشه جزوه‌ی تفسیر استاد فاطمیان فِر می‌خورد. وقتی آمد به بازویش زدم. «آیات امروز که آسون بود. چقدر طولش دادی!» پشت چشمی نازک کرد «نکُشی‌مون صدر الحُفّاظ! بخاطر حفظ امروز که سوره محمده اینقدر اصرار داری؟ یا میخوای مدّثر رو بخونی؟» دستگاه جادویی‌اش را جلویم گرفت «حالا که قراره از تلاوت‌تون مستفیض شیم، هرچی از مسابقات "پیامبر در قرآن" بردی نصف، نصف.» و بعد مثل همیشه خنده‌ی روشنی کرد. دستگاه را که اندازه یک کتاب رقعی بود، روی میز طلبگی کوتاه جلویم تنظیم کردم. اسماء از پشت آمد و چانه‌اش را گذاشت روی شانه زهرا. «بعدش نوبت منه‌ها. مزّمّل نخون خواهشا!» حالا هانیه و خدیجه هم آمده بودند و حلقه تنگی دور میز تشکیل شد. اکرم با دستهای بلندش جا برای خودش باز کرد و نچ‌نچ بچه‌ها را درآورد.«من می‌دونم چی می‌خونه. فقط ما نفهمیدیم تو عاشق اسم محمدی، یا تلاوت آیاتش، یا خودِ...» زهرا هیس کشداری گفت و حرفش را نصفه گذاشت. نوار سوره آل‌عمران را از کیف نوارهایش بیرون کشید و از من تایید گرفت که آماده‌ام؟ سر تکان دادم که یعنی دکمه ضبط را بزند. آماده بودم که بروم تا خود کوچه‌های مدینه و حس نور و گرمای آفتاب نیمروزش. در پی هوای معطر به گل‌محمدی، بروم تا مسجد پیغمبر. از روی حصیر‌های کف مسجد، از کنار اصحاب صُفّه بگذرم و برسم پشت مردی که دارد قرآن تلاوت میکند. آن سیّدکَونَین، آن جانِ جهان که مرزی و کشوری جلودار انتشار و تکثیر خوبی‌هایش نیست. نفس گرفتم و چشم‌هایم را بستم و در حجاز خواندم:«وَمَا مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِن قَبْلِهِ الرُّسُلُ ۚ أَفَإِن مَّاتَ أَوْ قُتِلَ انقَلَبْتُمْ عَلَىٰ أَعْقَابِكُمْ ۚ وَمَن يَنقَلِبْ عَلَىٰ عَقِبَيْهِ فَلَن يَضُرَّ اللَّهَ شَيْئًا ۗ وَسَيَجْزِي اللَّهُ الشَّاكِرِينَ»
من عاشق هر چیزی بودم که تو از کنارش فقط رد شده بودی. هر چیزی که به آن نگاه انداخته بودی. هر مصوّتی که روزی بین نور دندان‌ها و لبانت گشتند و کلمه شدند.
وقتی صدایم، زیرصدای قاری پخش شد، انگار من هم زیرصدای خدا داشتم محمد(ص) را صدا می‌زدم. حسی که بعد از بیست و دو سال هنوز به گریه‌‌ام می‌اندازد.
اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وَآلِ مُحَمَّد وَعَجِّل فَرَجَهُم
#سمانه_بهگام
با لمس فلش «پیشنهاد برای مجله» سفیر این پیام برای جمع بزرگتری باشید!در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...
بله | ایتا | روبیکا ۱۶:۱۹
۳ مهر
۴ مهر
۹ مهر
بازارسال شده از
این آدم اسطوره زندگی منه
۱۱:۱۰
شما توصیه سیدحسن نصرالله را در هنگام فشار مشکلات، می‌شنوید فقط جمله آخرش
فقط جمله آخرش۱۱:۲۶
۱۰ مهر
Takbir-22-bahman-1.mp3
۰۱:۲۷-۶۸۶.۳۱ کیلوبایت
الا انّ نصرالله قریب
۱۶:۵۷
پاکت هدیه
صدایم کن
سنصلی فی القدس ان شاءالله
۱۳ مهر
۳ آبان
بازارسال شده از
مامان‌ها قصه‌گوهای خوبی هستند،مخصوصا اگر بخواهند روایت‌های واقعی زندگی‌شان را تعریف کنند.
ما عده‌ای مادریم.زندگی هر کدام‌مان، به اندازه چندین رمان و فیلم سینمایی،قصه‌های کوتاه و بلند دارد!
مادری که این روزها با سه تا بچه‌اش میرود تجمع برای حمایت از غزه و لبنانمادری که پسر چهار‌ساله‌اش مبتلا به اوتیسم است،مادری که وقتی در گفتگو با دختر نوجوانش کم می‌آورد، دست به دامان حاج قاسم می‌شود،مادری که فرزند ششمش را تازه به دنیا آورده،مادری که شاغل است و زندگی روی دورِ تند را تجربه میکند،مادری که پسر دو ساله‌اش را با بیماری از دست دادهو ...
ما می‌نویسیم؛
لابه‌لای شیر دادن و پوشک کردن،وقتی کوه اسباب‌بازی‌ها را با یک دست جمع می‌کنیم،وقتی توی مطب دکتر قدم به قدم دنبال نوپای گلوله آتش‌مان راه می‌رویم تا نوبتمان بشود،چند دقیقه‌ای که بچه خوابیده و مرخصی ساعتی داده،
ما می‌نویسیم، چون مادری زبان مشترک همه زن‌های جهان است.
عضو کانال #جان_و_جهان شوید تا هر روز روایت‌هایی بخوانید که هم از جان می‌گویند و هم از جهان
ble.ir/join/69TZ9jm6wJ https://eitaa.com/janojahanmadarane
بله | ایتا
مدار مادران انقلابی
ما عده‌ای مادریم.زندگی هر کدام‌مان، به اندازه چندین
رمان و فیلم سینمایی،قصه‌های کوتاه و بلند دارد!مادری که این روزها با سه تا بچه‌اش میرود تجمع برای حمایت از غزه و لبنان
مادری که پسر چهار‌ساله‌اش مبتلا به اوتیسم است،مادری که وقتی در گفتگو با دختر نوجوانش کم می‌آورد، دست به دامان حاج قاسم می‌شود،مادری که فرزند ششمش را تازه به دنیا آورده،مادری که شاغل است و زندگی روی دورِ تند را تجربه میکند،مادری که پسر دو ساله‌اش را با بیماری از دست دادهو ...ما می‌نویسیم؛
لابه‌لای شیر دادن و پوشک کردن،وقتی کوه اسباب‌بازی‌ها را با یک دست جمع می‌کنیم،وقتی توی مطب دکتر قدم به قدم دنبال نوپای گلوله آتش‌مان راه می‌رویم تا نوبتمان بشود،چند دقیقه‌ای که بچه خوابیده و مرخصی ساعتی داده،
ما می‌نویسیم، چون مادری زبان مشترک همه زن‌های جهان است.
عضو کانال #جان_و_جهان شوید تا هر روز روایت‌هایی بخوانید که هم از جان می‌گویند و هم از جهان ble.ir/join/69TZ9jm6wJ https://eitaa.com/janojahanmadarane بله | ایتا مدار مادران انقلابی
۲۱:۰۸
۱۳ آبان
۲۰ آبان
۲۶ آبان
بازارسال شده از
#هوای_مادری
#قسمت_اول
برای من سخت است که از مادرم بنویسم چون هیچوقت نداشتمش. هیچوقت نبود؛ یا مدرسه بود، یا اردو. یا جلسه اداره بود یا جاهایی که اسم سخت‌شان در ذهن ساده‌ی کودکی‌ام نمانده. عجیب اینکه یادم نمی‌آید که بهانه‌گیر یا دلتنگ و منتظرش باشم. منتظرش باشیم. وقتی می‌آمد، معمولا روی کوه پشتی‌ها در حال مبارزه بودیم یا داشتیم توی حیاط‌خلوت خرابکاری می‌کردیم که البته اسمش را آن‌وقت‌ها با افتخار کاردستی می‌گذاشتیم. و یا چهارتایی سرنشینان تختی، مبلی می‌شدیم تا بشود کشتی و سفینه و ماشین و مابقی وسایل رؤیاسواری‌مان. خوب یادم است لحظه ورودش همیشه یک لرزی می‌انداخت توی قلبم. حتی اگر آن روز استثنائاً مژه‌های کسی را توی بازی قیچی نکرده بودیم و برای آزمایشْ الکل توی خاک گلدان نریخته بودیم. همینکه در هُل می‌خورد و دستش با کیف سیاه خسته‌ای که از آن آویزان بود روی دستگیره نمایان می‌شد، مثل اینکه وسط کارتون سندباد یکی بیاید و پیچ تلویزیون را بچرخاند و بزند کانال اخبار یا گزارش هفتگی، حال و هوای خانه عوض می‌شد. سوت پایان بازی می‌خورد. دیگر وقت تمیز کردن خانه و سکوت و مشق نوشتن می‌رسید. مقنعه‌ی بلند چانه‌دار و چادر ساده‌اش را می‌انداخت روی دسته مبل کنار در و چندبار دست می‌کشید لای موهای درهم ریخته‌اش.اینجاست که فاصله من و مادرم در تمام زندگی عمق گرفته است. او وقت‌هایی هم که بود، نبود. خسته بود. سردرد داشت. کارهای خانه، تمام اندک‌وقت حضورش در خانه را می‌بلعیدند. پای گاز بود. پای سینک بود. تا نیمه‌های شب پای لباسشوییِ سطلیِ بزرگ و آهنی توی حمام بود که سیمش اتصالی داشت.با اینکه معلم بود، هیچوقت یادم نمی‌آید پرسیده باشد مشقم را نوشته‌ام یا نه. در هیچ جلسه اولیاء و مربیانی شرکت نمیکرد. «خانوم‌مون گفته» برایش هیچ تقدسی نداشت. و بارها بی‌‌کاردستی و پول کمک به مدرسه و بدون کاور رنگی مخصوص زنگ ورزش، راهی‌ام کرد و هیچ ابایی نداشت که مرا با اضطرابش تنها بگذارد. تنها جایی که روی درّه‌ی بین ما پلی داشت و او را کنار خودم حس میکردم بعد از رد شدن از زیر کتیبه‌های مشکی «یا زهرا» بود. من و مامان با هم زیاد روضه می‌رفتیم. آنقدر زیاد که برگزاری همه ولادت‌ها و شهادت‌ها جزو سبک زندگی‌مان بود. بستنی دوقلو و جعبه شیرینیِ زبان، برای اعیاد بود و خرمای خیراتی برای ایام عزا. اما در فاطمیه، مادرم تا پیشانی در اندوه فرو می‌رفت. روسری مشکی‌اش توی خانه هم نشان عزادار بودنش بود و حتی شب شهادت لامپ‌ها را کمتر و غذا را ساده‌تر می‌کرد. مادرم در فاطمیه ساکت بود و ساکت بود و ساکت بود تا خودم را روبروی صندلی سخنران و لای بوی اسفند و چای دارچینی پیدا میکردم. هنوز «السلام علیکِ...» تمام نشده مادرِ محکمم بی‌خجالت گریه می‌کرد. نه بلند و محکم و پر هیاهو؛ مثل کودک‌های تنها و ترسیده. هق هقی داشت مخصوص بچه‌های دبستانی که گوشه حیاط منتظر مادرشان هستند. آن سال‌ها بنظرم شاکله‌ی او مخلوطی از اشک و سیمان بود. آن‌همه هیبت و مقاومتش ترَک برمی‌داشت و چکّه می‌کرد. آغوش روضه حضرت زهرا(س) تنها پناه امنش برای نوازش و محبت بی‌دریغی بود که جای دیگری پیدایش نمیکرد.با اینهمه حس نزدیکی که توی روضه با او داشتم، باز وقتی چادرهای توی صورت کشیدهْ پس می‌رفت، جذبه صورتش برمی‌گشت و تذکر می‌داد که درست بنشینم و دامنم را بکشم روی پاهایم. دوباره من توی تمام سختگیری‌ها و جدیتش دنبال چیزی می‌گشتم که توی کوله‌ی هویتم گذاشته باشد و مرا راهی مدرسه زندگی کند.
#ادامه_در_قسمت_دوم
#سمانه_بهگام
با لمس فلش «پیشنهاد برای مجله» سفیر این پیام برای جمع بزرگتری باشید!
در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...
بله | ایتا
#قسمت_اول
برای من سخت است که از مادرم بنویسم چون هیچوقت نداشتمش. هیچوقت نبود؛ یا مدرسه بود، یا اردو. یا جلسه اداره بود یا جاهایی که اسم سخت‌شان در ذهن ساده‌ی کودکی‌ام نمانده. عجیب اینکه یادم نمی‌آید که بهانه‌گیر یا دلتنگ و منتظرش باشم. منتظرش باشیم. وقتی می‌آمد، معمولا روی کوه پشتی‌ها در حال مبارزه بودیم یا داشتیم توی حیاط‌خلوت خرابکاری می‌کردیم که البته اسمش را آن‌وقت‌ها با افتخار کاردستی می‌گذاشتیم. و یا چهارتایی سرنشینان تختی، مبلی می‌شدیم تا بشود کشتی و سفینه و ماشین و مابقی وسایل رؤیاسواری‌مان. خوب یادم است لحظه ورودش همیشه یک لرزی می‌انداخت توی قلبم. حتی اگر آن روز استثنائاً مژه‌های کسی را توی بازی قیچی نکرده بودیم و برای آزمایشْ الکل توی خاک گلدان نریخته بودیم. همینکه در هُل می‌خورد و دستش با کیف سیاه خسته‌ای که از آن آویزان بود روی دستگیره نمایان می‌شد، مثل اینکه وسط کارتون سندباد یکی بیاید و پیچ تلویزیون را بچرخاند و بزند کانال اخبار یا گزارش هفتگی، حال و هوای خانه عوض می‌شد. سوت پایان بازی می‌خورد. دیگر وقت تمیز کردن خانه و سکوت و مشق نوشتن می‌رسید. مقنعه‌ی بلند چانه‌دار و چادر ساده‌اش را می‌انداخت روی دسته مبل کنار در و چندبار دست می‌کشید لای موهای درهم ریخته‌اش.اینجاست که فاصله من و مادرم در تمام زندگی عمق گرفته است. او وقت‌هایی هم که بود، نبود. خسته بود. سردرد داشت. کارهای خانه، تمام اندک‌وقت حضورش در خانه را می‌بلعیدند. پای گاز بود. پای سینک بود. تا نیمه‌های شب پای لباسشوییِ سطلیِ بزرگ و آهنی توی حمام بود که سیمش اتصالی داشت.با اینکه معلم بود، هیچوقت یادم نمی‌آید پرسیده باشد مشقم را نوشته‌ام یا نه. در هیچ جلسه اولیاء و مربیانی شرکت نمیکرد. «خانوم‌مون گفته» برایش هیچ تقدسی نداشت. و بارها بی‌‌کاردستی و پول کمک به مدرسه و بدون کاور رنگی مخصوص زنگ ورزش، راهی‌ام کرد و هیچ ابایی نداشت که مرا با اضطرابش تنها بگذارد. تنها جایی که روی درّه‌ی بین ما پلی داشت و او را کنار خودم حس میکردم بعد از رد شدن از زیر کتیبه‌های مشکی «یا زهرا» بود. من و مامان با هم زیاد روضه می‌رفتیم. آنقدر زیاد که برگزاری همه ولادت‌ها و شهادت‌ها جزو سبک زندگی‌مان بود. بستنی دوقلو و جعبه شیرینیِ زبان، برای اعیاد بود و خرمای خیراتی برای ایام عزا. اما در فاطمیه، مادرم تا پیشانی در اندوه فرو می‌رفت. روسری مشکی‌اش توی خانه هم نشان عزادار بودنش بود و حتی شب شهادت لامپ‌ها را کمتر و غذا را ساده‌تر می‌کرد. مادرم در فاطمیه ساکت بود و ساکت بود و ساکت بود تا خودم را روبروی صندلی سخنران و لای بوی اسفند و چای دارچینی پیدا میکردم. هنوز «السلام علیکِ...» تمام نشده مادرِ محکمم بی‌خجالت گریه می‌کرد. نه بلند و محکم و پر هیاهو؛ مثل کودک‌های تنها و ترسیده. هق هقی داشت مخصوص بچه‌های دبستانی که گوشه حیاط منتظر مادرشان هستند. آن سال‌ها بنظرم شاکله‌ی او مخلوطی از اشک و سیمان بود. آن‌همه هیبت و مقاومتش ترَک برمی‌داشت و چکّه می‌کرد. آغوش روضه حضرت زهرا(س) تنها پناه امنش برای نوازش و محبت بی‌دریغی بود که جای دیگری پیدایش نمیکرد.با اینهمه حس نزدیکی که توی روضه با او داشتم، باز وقتی چادرهای توی صورت کشیدهْ پس می‌رفت، جذبه صورتش برمی‌گشت و تذکر می‌داد که درست بنشینم و دامنم را بکشم روی پاهایم. دوباره من توی تمام سختگیری‌ها و جدیتش دنبال چیزی می‌گشتم که توی کوله‌ی هویتم گذاشته باشد و مرا راهی مدرسه زندگی کند.
#ادامه_در_قسمت_دوم
#سمانه_بهگام
با لمس فلش «پیشنهاد برای مجله» سفیر این پیام برای جمع بزرگتری باشید!در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...
بله | ایتا ۶:۲۷
بازارسال شده از
#هوای_مادری
#قسمت_دوم
بالاخره آن مِهر اختصاصی را یافتم. لحظه کشفش مثل این بود که زیر پایه‌ی چوبی کمد قدیمی خانه پدری دنبال گوشواره ریز و کوچکی بگردی، ولی یک الماس شش قیراطی پیدا کنی.دانشجو بودم و دیگر سفره روضه‌هایم از مادرم جدا شده بود. داشتم بخش سیمانی ژنومم را زندگی میکردم؛ سخت و رُک و جدی و محکم روضه‌های خانگی و اشتباهات خانم‌جلسه‌ای‌ها را به باد نقد می‌گرفتم. فخر مجالس مسجد دانشگاه و مداح دکتر و سخنران فلانش را می‌فروختم. می‌خواستم به مادرم بگویم تو اشتباه کردی. من از تو عبور کردم. اما آن روز توی روضه حضرت زهرا(س) گیر افتادم؛ درست بین در و دیوار. مداح دانشگاه داشت از مادر بارداری می‌خواند که پشت در به دفاع ولایت آمد ولی زورش به فشار چهل مرد نرسید. داد مردها و ناله‌ی زن‌ها که هوا رفت، یکهو روضه خواندن را قطع کرد. اشک من هم نیمه ماند. منتظر روضه‌ای جانکاه‌تر بودم. روضه دستی که علی(ع) را از مسجد برمی‌گرداند. تهدید به نفرینی که ستون‌های مسجد را می‌لرزاند. اما مداح گفت: «امروز به‌محض رسیدن به خونه، پای مادرتونو ببوسید. چون معصوم می‌فرماید: 'هرکس خنکای محبت ما را در قلب خویش احساس میکند، برای مادرش زیاد دعا کند. زیرا این را مرهون پاکدامنی اوست.'» جا خوردم. حتی لجم گرفت. تا به خانه برسم جمله را هزاربار فکر کردم. در را باز کردم و دیدم مادرم توی خانه کم‌نور جلوی تلویزیون نشسته و با مداح حرم حضرت معصومه(س) سینه می‌زند. از دم در تا تلویزیون بیست و دو سال طول کشید. ولی باز نتوانستم از یک قدمی‌اش نزدیک‌تر شوم. انگار او در یک «بالافق الأعلی» نشسته و من در «فَکانَ قابَ قَوسَین» خشکم زده باشد. سرش را بالا آورد و با چشم‌های خیس نگاهم کرد: «بشین! قشنگ می‌خونه.» دو زانو و با احترام کنارش نشستم: «شایدم این تویی که خیلی قشنگ گریه می‌کنی.» مثل ابرهای گره خورده بهم سر روی شانه‌های هم گذاشتیم و تا «فَفی فرجِ مولانا صاحبَ الزمان...» باریدیم.
#سمانه_بهگام
با لمس فلش «پیشنهاد برای مجله» سفیر این پیام برای جمع بزرگتری باشید!
در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...
بله | ایتا
#قسمت_دوم
بالاخره آن مِهر اختصاصی را یافتم. لحظه کشفش مثل این بود که زیر پایه‌ی چوبی کمد قدیمی خانه پدری دنبال گوشواره ریز و کوچکی بگردی، ولی یک الماس شش قیراطی پیدا کنی.دانشجو بودم و دیگر سفره روضه‌هایم از مادرم جدا شده بود. داشتم بخش سیمانی ژنومم را زندگی میکردم؛ سخت و رُک و جدی و محکم روضه‌های خانگی و اشتباهات خانم‌جلسه‌ای‌ها را به باد نقد می‌گرفتم. فخر مجالس مسجد دانشگاه و مداح دکتر و سخنران فلانش را می‌فروختم. می‌خواستم به مادرم بگویم تو اشتباه کردی. من از تو عبور کردم. اما آن روز توی روضه حضرت زهرا(س) گیر افتادم؛ درست بین در و دیوار. مداح دانشگاه داشت از مادر بارداری می‌خواند که پشت در به دفاع ولایت آمد ولی زورش به فشار چهل مرد نرسید. داد مردها و ناله‌ی زن‌ها که هوا رفت، یکهو روضه خواندن را قطع کرد. اشک من هم نیمه ماند. منتظر روضه‌ای جانکاه‌تر بودم. روضه دستی که علی(ع) را از مسجد برمی‌گرداند. تهدید به نفرینی که ستون‌های مسجد را می‌لرزاند. اما مداح گفت: «امروز به‌محض رسیدن به خونه، پای مادرتونو ببوسید. چون معصوم می‌فرماید: 'هرکس خنکای محبت ما را در قلب خویش احساس میکند، برای مادرش زیاد دعا کند. زیرا این را مرهون پاکدامنی اوست.'» جا خوردم. حتی لجم گرفت. تا به خانه برسم جمله را هزاربار فکر کردم. در را باز کردم و دیدم مادرم توی خانه کم‌نور جلوی تلویزیون نشسته و با مداح حرم حضرت معصومه(س) سینه می‌زند. از دم در تا تلویزیون بیست و دو سال طول کشید. ولی باز نتوانستم از یک قدمی‌اش نزدیک‌تر شوم. انگار او در یک «بالافق الأعلی» نشسته و من در «فَکانَ قابَ قَوسَین» خشکم زده باشد. سرش را بالا آورد و با چشم‌های خیس نگاهم کرد: «بشین! قشنگ می‌خونه.» دو زانو و با احترام کنارش نشستم: «شایدم این تویی که خیلی قشنگ گریه می‌کنی.» مثل ابرهای گره خورده بهم سر روی شانه‌های هم گذاشتیم و تا «فَفی فرجِ مولانا صاحبَ الزمان...» باریدیم.
#سمانه_بهگام
با لمس فلش «پیشنهاد برای مجله» سفیر این پیام برای جمع بزرگتری باشید!در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...
بله | ایتا ۶:۲۷