+... بخاطر همین نتونستم زبان بردار...
- میشه خلاصه کنی بری سر اصل مطلب؟
+ خب میخواستم ببینم نامه ما اومده دست شما؟
- بله، پیش منه، ولی تا نفهمم چی شد که نتونستی زبان برداری ترتیب اثر نمیدم.
+ خب داشتم همینو خدمتتون میگفتم.
- ممنون خداحافظ.
مکالمه واقعی با یکی از بزرگواران آموزش
#فطرسستان
@fotrosesstan
- میشه خلاصه کنی بری سر اصل مطلب؟
+ خب میخواستم ببینم نامه ما اومده دست شما؟
- بله، پیش منه، ولی تا نفهمم چی شد که نتونستی زبان برداری ترتیب اثر نمیدم.
+ خب داشتم همینو خدمتتون میگفتم.
- ممنون خداحافظ.
مکالمه واقعی با یکی از بزرگواران آموزش #فطرسستان @fotrosesstan۵:۰۷
فرزند زمان خود باشید!
دقیقا ۷۹ سال پیش، دستی روی ماشه میرود، ضامنی رها میشود و یک "پسر کوچک" ۴ تُنی شیرجه میزند روی هیروشیما و ناکازاکی.[به نظرم اینکه اسم یک بمب اتم را پسر کوچک بگذاریم برای هیچکس علی الخصوص کسانی که قرار است طعم آن را بچشند چندان شوخی بامزه ای نیست، اما خب اختیارش با ارتش آمریکا است]...
نمیدانم در این چند ثانیه ای که این ۲۲۰ هزار نفر اهالی این دو شهر بودند و چند ثانیه بعد، دیگر نبودند چه گذشته. شاید پسرکی زبانش را به تمنای یک لیس دیگر به بستنی قیفیش نزدیک کرده، شاید پدری در پارک چشمانش را دوخته به فرزندش و لحظه ای پلک زده تا چشم باز کند و باز فرزند را ببیند، شاید عاشقی دستش را به سمت دستان محبوبی برای اولین بار دراز کرده و در عطش گرمای اولین برخورد است. همه اینها و هزاران زشت و زیبای دیگر در یک لحظه بوده و در لحظه بعد نبوده... حالا، چند ثانیه بعد از شیرجه این غول ۴ تنی این شهر است و زبانی که به بستنی نرسیده، پلکی که دیگر باز نشده و دستی که به وصال دستان محبوب نرسیده حالا، چند ثانیه بعدترش، هیچکدام از این آدم ها و دلخوشی هایشان دیگر وجود هم ندارند.
میشود نشست و ۲۲۰ هزار قصه نوشت از زندگی هایی که یک آن بوده و لحظه ای بعد تمام شده، شما را نمیدانم، اما برای من چندان موضوع جذابی نیست. مرا به سنگدلی متهم نکنید، من فرزند زمان خودم هستم، فرزند زمانی که در آن رئیس جمهور آمریکا برای سالگرد بمباران اتمی ژاپن بیانیه همدردی صادر میکند و رجال سیاسی ژاپن از انسان دوستی او قدردانی میکنند. در موازنه امروز قدرت دیگر نه جایی برای آن ۲۲۰ هزار نفر هست و نه جایی برای این سوال که؛ "ملیت آن پسر کوچک، آمریکایی نبود احیانا؟"
مرا سرزنش نکنید من فرزند زمان خودم هستم، زمانی که در آن یکی از شاهدان عینی لحظه انفجار اتمی را میاورند پشت تریبون، تلو تلو خوران و با کمک بقیه میکشندش بالای سِن تا صدایش از پشت میکروفون ها خوب پخش شود، احتمالا جزو ویژگی هایش این است که هنوز میتواند لبخند بزند و این باعث شده که امروز او اینجا باشد. به زور چند کلامی حرف میزند و از تمام دنیا بابت هم دردیشان تشکر میکند و با همان توانایی مهم لبخند زدن کار را تمام میکند... همه دنیا با او هم دردند و او هم شب پیش نوه های تالاسمی زده خود که هنوز یادگاری های تشعشات را در خود دارند برمیگردد و با آنها خوش است. همه چیز عالیست و جای خالی برای آن ۲۲۰ هزار نفر یا این سوال که "آن کسی که پسر کوچک را انداخت، نماینده بخشی از دنیا نبوده احیانا؟" حس نمیشود.
میبینید! من در زمانی زندگی میکنم که میتوان در یک لحظه ۲۲۰ هزار نفر را در چشم به هم زدنی محو کرد و چند سال بعدش طوری وانمود کرد که گویی اصلا ۲۲۰ هزار نفری وجود نداشته. وقتی اصل سوژه را حذف کنی دیگر سبب و علت و انگشت و ضامن و پسر کوچک و ملیت خلبان چه اهمیتی دارد؟
امروز در اخبار خواندم که جایزه صلح نوبل پس از مشاجره های طولانی بین تعلق گرفتن به فلسطین یا اسرائیل دست آخر تعلق گرفته به سازمانی ژاپنی تبار که برای دنیای عاری از سلاح هسته ای تلاش میکند و هزاران نفر از بازماندگان بمباران اتمی در آن حضور دارند. من فرزند زمان خودم هستم، امروز و در سالگرد ۸۰ سالگی سقوط یک توده ۴ تنی از مرگ بر سر ۲۲۰ هزار آدم، حالا وقت پرداختن به آنهاست. عدد ۸۰ را قاب میکنم و میچسبانمش به دیوار مغزم تا بشود بخشی از قوای شناختیم...
احتمالا این روزها هم مدام دست مجهول الهویتی روی ماشه میرود، ضامنی رها میشود و چندین زندگی در یک لحظه به پایان میرسند، متاسفم اهالی غزه! من فرزند زمان خودم هستم، شما امروز برایم جذابیتی ندارید، ۸۰ سال دیگر نوبت شماست...
فطرس(محمد سبحان گودرزی)
#فطرسستان
@fotrosesstan
دقیقا ۷۹ سال پیش، دستی روی ماشه میرود، ضامنی رها میشود و یک "پسر کوچک" ۴ تُنی شیرجه میزند روی هیروشیما و ناکازاکی.[به نظرم اینکه اسم یک بمب اتم را پسر کوچک بگذاریم برای هیچکس علی الخصوص کسانی که قرار است طعم آن را بچشند چندان شوخی بامزه ای نیست، اما خب اختیارش با ارتش آمریکا است]...
نمیدانم در این چند ثانیه ای که این ۲۲۰ هزار نفر اهالی این دو شهر بودند و چند ثانیه بعد، دیگر نبودند چه گذشته. شاید پسرکی زبانش را به تمنای یک لیس دیگر به بستنی قیفیش نزدیک کرده، شاید پدری در پارک چشمانش را دوخته به فرزندش و لحظه ای پلک زده تا چشم باز کند و باز فرزند را ببیند، شاید عاشقی دستش را به سمت دستان محبوبی برای اولین بار دراز کرده و در عطش گرمای اولین برخورد است. همه اینها و هزاران زشت و زیبای دیگر در یک لحظه بوده و در لحظه بعد نبوده... حالا، چند ثانیه بعد از شیرجه این غول ۴ تنی این شهر است و زبانی که به بستنی نرسیده، پلکی که دیگر باز نشده و دستی که به وصال دستان محبوب نرسیده حالا، چند ثانیه بعدترش، هیچکدام از این آدم ها و دلخوشی هایشان دیگر وجود هم ندارند.
میشود نشست و ۲۲۰ هزار قصه نوشت از زندگی هایی که یک آن بوده و لحظه ای بعد تمام شده، شما را نمیدانم، اما برای من چندان موضوع جذابی نیست. مرا به سنگدلی متهم نکنید، من فرزند زمان خودم هستم، فرزند زمانی که در آن رئیس جمهور آمریکا برای سالگرد بمباران اتمی ژاپن بیانیه همدردی صادر میکند و رجال سیاسی ژاپن از انسان دوستی او قدردانی میکنند. در موازنه امروز قدرت دیگر نه جایی برای آن ۲۲۰ هزار نفر هست و نه جایی برای این سوال که؛ "ملیت آن پسر کوچک، آمریکایی نبود احیانا؟"
مرا سرزنش نکنید من فرزند زمان خودم هستم، زمانی که در آن یکی از شاهدان عینی لحظه انفجار اتمی را میاورند پشت تریبون، تلو تلو خوران و با کمک بقیه میکشندش بالای سِن تا صدایش از پشت میکروفون ها خوب پخش شود، احتمالا جزو ویژگی هایش این است که هنوز میتواند لبخند بزند و این باعث شده که امروز او اینجا باشد. به زور چند کلامی حرف میزند و از تمام دنیا بابت هم دردیشان تشکر میکند و با همان توانایی مهم لبخند زدن کار را تمام میکند... همه دنیا با او هم دردند و او هم شب پیش نوه های تالاسمی زده خود که هنوز یادگاری های تشعشات را در خود دارند برمیگردد و با آنها خوش است. همه چیز عالیست و جای خالی برای آن ۲۲۰ هزار نفر یا این سوال که "آن کسی که پسر کوچک را انداخت، نماینده بخشی از دنیا نبوده احیانا؟" حس نمیشود.
میبینید! من در زمانی زندگی میکنم که میتوان در یک لحظه ۲۲۰ هزار نفر را در چشم به هم زدنی محو کرد و چند سال بعدش طوری وانمود کرد که گویی اصلا ۲۲۰ هزار نفری وجود نداشته. وقتی اصل سوژه را حذف کنی دیگر سبب و علت و انگشت و ضامن و پسر کوچک و ملیت خلبان چه اهمیتی دارد؟
امروز در اخبار خواندم که جایزه صلح نوبل پس از مشاجره های طولانی بین تعلق گرفتن به فلسطین یا اسرائیل دست آخر تعلق گرفته به سازمانی ژاپنی تبار که برای دنیای عاری از سلاح هسته ای تلاش میکند و هزاران نفر از بازماندگان بمباران اتمی در آن حضور دارند. من فرزند زمان خودم هستم، امروز و در سالگرد ۸۰ سالگی سقوط یک توده ۴ تنی از مرگ بر سر ۲۲۰ هزار آدم، حالا وقت پرداختن به آنهاست. عدد ۸۰ را قاب میکنم و میچسبانمش به دیوار مغزم تا بشود بخشی از قوای شناختیم...
احتمالا این روزها هم مدام دست مجهول الهویتی روی ماشه میرود، ضامنی رها میشود و چندین زندگی در یک لحظه به پایان میرسند، متاسفم اهالی غزه! من فرزند زمان خودم هستم، شما امروز برایم جذابیتی ندارید، ۸۰ سال دیگر نوبت شماست...
فطرس(محمد سبحان گودرزی) #فطرسستان @fotrosesstan۷:۲۵
برای سید...
بعد از شهید نصرالله(چقدر این پیشوند نا مانوس است)در ذهنمان بارها تو را در قامت دبیر کلی تصور کرده بودیم.
اینکه احتمالا پشت همان میز معروف مینشینی و با همان لهجه لبنانی سید حسن بر سر صهیونیست ها فریاد میکشی، با کمی تندی و خشم بیشتر، همان ویژگی که از تو برایمان نقل کرده اند. با بغض فریاد میزنی که؛ راه سید ادامه دارد/حرف همان است که او گفت/شما به شمال باز نخواهید گشت و...
اولش برایمان حس غریبی دارد دیدن شخص دیگری روی آن صندلی، اما گیرایی نگاه و بغض صدایت در همان اولین سخنرانی کار خودش را میکند و آرام آرام دردمان را تسکین میدهد.
در سخنرانی بعدیت آثار عزا در چهره ات کمتر شده و رفتارت پخته تر، با یاد سید مقاومت شروع میکنی و بجای فریاد با خنده ای مثل خودِ سید تیپ گولانی و شام آخرشان را به سخره میگیری. سرت را پائین میندازی و با لبخند مرموزی میگوئی "البته حالا نمیخواهم درباره آنها صحبت کنم" و میروی بند بعدی.
سالها میگذرد، کم کم چهره ات جایش را در پوستر ها، پروفایل ها و قلب ها باز میکند. اسمت کم کم در شعار ها مینشیند و قافیه پیدا میکند. نسل پنجم و ششم انقلاب میرسند و با پرتره ای پیرتر و البته جذاب تر از تو مواجه میشوند و وقتی تصاویر امروزت را میبینند با تعجب میگویند؛ سید صفی چقدر عوض شده! جمله ای که ما بارها بعد از دیدن جوانی های سید حسن به پدرانمان گفتیم.
بار ها در ذهنمان این ها را مجسم کردیم و تا بیست سال آینده را با تو دیدیم و امروز که این متن را مینویسم دو هفته است که از تو خبری نیست...
کجایی سید مقاومت؟ کجایی تجلیِ "اذا غاب سید قام سید"؟
فطرس
#فطرسستان
@fotrosesstan
بعد از شهید نصرالله(چقدر این پیشوند نا مانوس است)در ذهنمان بارها تو را در قامت دبیر کلی تصور کرده بودیم.
اینکه احتمالا پشت همان میز معروف مینشینی و با همان لهجه لبنانی سید حسن بر سر صهیونیست ها فریاد میکشی، با کمی تندی و خشم بیشتر، همان ویژگی که از تو برایمان نقل کرده اند. با بغض فریاد میزنی که؛ راه سید ادامه دارد/حرف همان است که او گفت/شما به شمال باز نخواهید گشت و...
اولش برایمان حس غریبی دارد دیدن شخص دیگری روی آن صندلی، اما گیرایی نگاه و بغض صدایت در همان اولین سخنرانی کار خودش را میکند و آرام آرام دردمان را تسکین میدهد.
در سخنرانی بعدیت آثار عزا در چهره ات کمتر شده و رفتارت پخته تر، با یاد سید مقاومت شروع میکنی و بجای فریاد با خنده ای مثل خودِ سید تیپ گولانی و شام آخرشان را به سخره میگیری. سرت را پائین میندازی و با لبخند مرموزی میگوئی "البته حالا نمیخواهم درباره آنها صحبت کنم" و میروی بند بعدی.
سالها میگذرد، کم کم چهره ات جایش را در پوستر ها، پروفایل ها و قلب ها باز میکند. اسمت کم کم در شعار ها مینشیند و قافیه پیدا میکند. نسل پنجم و ششم انقلاب میرسند و با پرتره ای پیرتر و البته جذاب تر از تو مواجه میشوند و وقتی تصاویر امروزت را میبینند با تعجب میگویند؛ سید صفی چقدر عوض شده! جمله ای که ما بارها بعد از دیدن جوانی های سید حسن به پدرانمان گفتیم.
بار ها در ذهنمان این ها را مجسم کردیم و تا بیست سال آینده را با تو دیدیم و امروز که این متن را مینویسم دو هفته است که از تو خبری نیست...
کجایی سید مقاومت؟ کجایی تجلیِ "اذا غاب سید قام سید"؟
فطرس #فطرسستان @fotrosesstan۸:۱۵
دیشب همین که ما وسط #گعده_راوی مشغول تمرین روایت نویسی با این کارت های استوژیت بودیم، صدای برنامه حوار مفتوح(گفتگوی آزاد) بچه ها به زبان عربی از وسط مسجد میامد و همزمان در سالن دفاع دانشگاه برنامه ای با موضوع تحلیل تکنولوژیک انفجار پیجر ها توسط اندیشکده حکیم برگزار میشد. برخی رفقا هم بعد از نماز از من خداحافظی کردند و رفتند برای مباحثه هفتگی شهید مطهری و من مطمئنم کلی برنامه کوچک و بزرگ، خودجوش و بسیج جوش و اندیشکده جوش و... به موازات هم در همین ساعت تشکیل شده بود...
اینجا دانشگاه امام صادق(علیه السلام) است، بخش اعظمی از یادگیری تازه بعد از اتمام ساعت کاری دانشکده ها آغاز میشود.
پ.ن: خیلی با ذوق و تاکید ازتون دعوت میکنم شنبه ها ساعت ۱۹:۳۰ تو گعده راوی شرکت کنید
#فطرسستان
@fotrosesstan
اینجا دانشگاه امام صادق(علیه السلام) است، بخش اعظمی از یادگیری تازه بعد از اتمام ساعت کاری دانشکده ها آغاز میشود.
پ.ن: خیلی با ذوق و تاکید ازتون دعوت میکنم شنبه ها ساعت ۱۹:۳۰ تو گعده راوی شرکت کنید
#فطرسستان @fotrosesstan۷:۵۱
۱۵:۰۷
بازارسال شده از
از زیبایی های دانشگاه امام صادق
رابطه شاگردان با استاد(:
رابطه شاگردان با استاد(:
۱۳:۴۲
خدا! چقدر ما بد شانس بودیم...
مسیر تهران به قم بر قاعده نقشه و نشان ۱ ساعت و ۹ دقیقه راه است، اگر باران آمده باشد و جاده زیر چرخ ماشین ها امان ندهد میشود ۱ ساعت و ۵۷ دقیقه و اگر ایران، یک بازی باخته مقابل ژاپن را در یک چهارم نهایی جام ملت های آسیا در دقایق پایانی، با گل دقیقه ۹۶ جهانبخش برده باشد و رسیده باشد به بازی نیمه نهایی با قطر، این مسیر زیر ۳ ساعت طی نمیشود.با هر بدبختی بود با احمد خودمان را رساندیم به قم و فوری رفتیم داخل حرم، بازی ۲-۳ بود و قلب ما در کنار همه‌ی ایران، ۸۵ میلیون بار در ثانیه میتپید.کنار آیت الله بروجردی، سرها پائین بود و همه با هر موقعیتِ گل از جا میجهیدند و با از دست رفتنش خراب میشدند، سر جایشان. ثانیه های آخر که نه! پسا دقیقه ۹۰ بود که ناگهان توپ افتاد زیر پای سردار، یک پاس هوایی برای جهانبخش، قد مردم به موازات بالا آمدن تن صدای گزارشگر بالا می‌آمد. جهانبخش بدو به سمت دروازه میرفت. همه ایستاده بودند. محوطه جریمه. کل قدرت پشت توپ. شلیک به سمت دروازه. توپ بصورت چشمی در چهارچوب قرار داشت. نفس یک ایران حبس بود... ولی توپ بدون ذره ای توجه و ترحم با صورت کوبید به تیرک و راهش را کشید و شصت تیر از کنار امید و آمال یک ملت رد شد. احمد با دست کوبید روی پیشانیش و احمد های دیگر هم...
احمدی اما در آن لحظه روی آنتن زنده شبکه سه، جمله ای گفت که فقط از یک گزارشگر کارکشته با آن لحن و حس از اعماق جان بر می‌آمد: "خدا! چقدر ما بد شانس بودیم" یک ایران در این جمله با او شریک شدند و سوختند و بعضا گریستند. آمدیم بیرون، احمد دمغ خداحافظی کرد و من هم رفتم و آن شب هم بالاخره رفت. اما، من این جمله و حس قلبی این جمله در دقیقه نودِ یک بازی که میتوانست تغییر کند را در میان تک تک سلول های بدنم ذخیره کردم.
صبح ۳۱ اردیبهشت بیدار شدم، وقتی علی را دیدم که جلوی لپ تاپش نشسته، سرش را روی میز گذاشته و شانه هایش میلرزد و اولین قاب روی اخبار گوشی‌م تصویر سید مان بود با یک روبان مشکی بالایش و وقتی آقا گفتند اگر او میماند خیلی از مشکلات میتوانستند حل شوند، چیزی مدام در قلبم میتپید، در رگ هایم جاری میشد، به مغزم میرسید و فریاد میزد: خدا! چقدر ما بدشانس بودیم...
وقتی صبحِ یکی از روزهای اردوی والعصر، بی توجه به صحبت های اطرافیان درباره ترور و شهید و... راهم را کشیدم و رفتم سلف به خیال اینکه باقی درباره شهید فواد شکر که دیشب زده بودندش صحبت میکنند و وسط صبحانه فهمیدم آنکه خبر رفتنش آن هم وسط تهران غوغا کرده اسماعیل‌مان است. وهم برم داشت و احمدی مدام لحظه شهادتش را برایم گزارش میکرد: خدا! چقدر ما بدشانس بودیم.
وقتی زیر باران شدید در اواسط اجرای قطعه "القدس لنا"ی مُجال در سرزمین تمدن ها برگشتم و به محمد گفتم: مثل اینکه برای سید حسن یه اتفاقایی افتاده، چند ساعت بعدش وقتی تا دیر وقت جلوی شعام با التماس شعار میدادیم و وزیر شعار با صدای گرفته پشت میکروفون یادآوری میکرد که شخص دوم مقاومت را زده اند و در کنارش دعا میکرد که البته انشاءالله سید مان سالم و زنده است، اما نبود و ما این را فردا بعد از ظهرش فهمیدیم. باز چیزی در سرم غوغا میکرد: خدا! چقدر ما بدشانس بودیم...
تاریخ جبهه حق را ورق که میزنم میبینم هیچ فصلی‌ش کم ندارد از این باخت های دقیقه نودی، از این امید های ناامید شده... اینکه والعاقبه للمتقین را همه قبول داریم اما این چند خط را من ناظر به یک سختی و عسرتِ در مسیر نوشتم، نه ناظر به عاقبت.
از صفین و کربلا و سقیفه بگیر و بیا تا تک تک گلوله هایی که نشست در بدن سرمایه هایمان و بمب هایی که چسبید به در ماشینِ امید هایمان و توپ هایی که دقیقه نود بارید بر سر آینده هایمان.
این روزها خیلی به این فکر میکنم که کاش میتوانستم سر بخورم لای اعداد تقویم و بروم به تاریخ و ساعت و دقیقه هایی که دیگر حفظشان هستم. بروم و کاری کنم سردار با آن پرواز آن شب به بغداد نرود، سید را مجاب کنم که بالگرد را بیخیال شود و زمینی برود. بروم و اسماعیل هنیه را از اتاقش خارج کنم، سید حسن را بجای ۴۰ متر به عمق ۴۰۰ متری زمین ببرم و سید هاشم را زودتر بیاورم ایران، یحیی سنوار را راضی کنم که خودش نرود میدان و همه‌ی توپ های این تاریخ ۱۴۰۰ ساله را کمی_قول میدهم، فقط کمی_زاویه بدهم تا بجای تیرک و سرنوشت تاریک صاف بنشینند سه کنج دروازه.
امروز هم در حرم حضرت معصومه(س) در این خیال بودم که حین برگشت با دیدن این قاب، بند افکارم پاره شد... بار نگاهشان سنگین بود و غم نبودنشان سنگین تر، از بلندگو ها پخش میشد: الهی عظم البلاء... "خدا! چقدر ما همیشه بدون صاحبمان بدشانس بودیم!"
#فطرسستان
@fotrosesstan
مسیر تهران به قم بر قاعده نقشه و نشان ۱ ساعت و ۹ دقیقه راه است، اگر باران آمده باشد و جاده زیر چرخ ماشین ها امان ندهد میشود ۱ ساعت و ۵۷ دقیقه و اگر ایران، یک بازی باخته مقابل ژاپن را در یک چهارم نهایی جام ملت های آسیا در دقایق پایانی، با گل دقیقه ۹۶ جهانبخش برده باشد و رسیده باشد به بازی نیمه نهایی با قطر، این مسیر زیر ۳ ساعت طی نمیشود.با هر بدبختی بود با احمد خودمان را رساندیم به قم و فوری رفتیم داخل حرم، بازی ۲-۳ بود و قلب ما در کنار همه‌ی ایران، ۸۵ میلیون بار در ثانیه میتپید.کنار آیت الله بروجردی، سرها پائین بود و همه با هر موقعیتِ گل از جا میجهیدند و با از دست رفتنش خراب میشدند، سر جایشان. ثانیه های آخر که نه! پسا دقیقه ۹۰ بود که ناگهان توپ افتاد زیر پای سردار، یک پاس هوایی برای جهانبخش، قد مردم به موازات بالا آمدن تن صدای گزارشگر بالا می‌آمد. جهانبخش بدو به سمت دروازه میرفت. همه ایستاده بودند. محوطه جریمه. کل قدرت پشت توپ. شلیک به سمت دروازه. توپ بصورت چشمی در چهارچوب قرار داشت. نفس یک ایران حبس بود... ولی توپ بدون ذره ای توجه و ترحم با صورت کوبید به تیرک و راهش را کشید و شصت تیر از کنار امید و آمال یک ملت رد شد. احمد با دست کوبید روی پیشانیش و احمد های دیگر هم...
احمدی اما در آن لحظه روی آنتن زنده شبکه سه، جمله ای گفت که فقط از یک گزارشگر کارکشته با آن لحن و حس از اعماق جان بر می‌آمد: "خدا! چقدر ما بد شانس بودیم" یک ایران در این جمله با او شریک شدند و سوختند و بعضا گریستند. آمدیم بیرون، احمد دمغ خداحافظی کرد و من هم رفتم و آن شب هم بالاخره رفت. اما، من این جمله و حس قلبی این جمله در دقیقه نودِ یک بازی که میتوانست تغییر کند را در میان تک تک سلول های بدنم ذخیره کردم.
صبح ۳۱ اردیبهشت بیدار شدم، وقتی علی را دیدم که جلوی لپ تاپش نشسته، سرش را روی میز گذاشته و شانه هایش میلرزد و اولین قاب روی اخبار گوشی‌م تصویر سید مان بود با یک روبان مشکی بالایش و وقتی آقا گفتند اگر او میماند خیلی از مشکلات میتوانستند حل شوند، چیزی مدام در قلبم میتپید، در رگ هایم جاری میشد، به مغزم میرسید و فریاد میزد: خدا! چقدر ما بدشانس بودیم...
وقتی صبحِ یکی از روزهای اردوی والعصر، بی توجه به صحبت های اطرافیان درباره ترور و شهید و... راهم را کشیدم و رفتم سلف به خیال اینکه باقی درباره شهید فواد شکر که دیشب زده بودندش صحبت میکنند و وسط صبحانه فهمیدم آنکه خبر رفتنش آن هم وسط تهران غوغا کرده اسماعیل‌مان است. وهم برم داشت و احمدی مدام لحظه شهادتش را برایم گزارش میکرد: خدا! چقدر ما بدشانس بودیم.
وقتی زیر باران شدید در اواسط اجرای قطعه "القدس لنا"ی مُجال در سرزمین تمدن ها برگشتم و به محمد گفتم: مثل اینکه برای سید حسن یه اتفاقایی افتاده، چند ساعت بعدش وقتی تا دیر وقت جلوی شعام با التماس شعار میدادیم و وزیر شعار با صدای گرفته پشت میکروفون یادآوری میکرد که شخص دوم مقاومت را زده اند و در کنارش دعا میکرد که البته انشاءالله سید مان سالم و زنده است، اما نبود و ما این را فردا بعد از ظهرش فهمیدیم. باز چیزی در سرم غوغا میکرد: خدا! چقدر ما بدشانس بودیم...
تاریخ جبهه حق را ورق که میزنم میبینم هیچ فصلی‌ش کم ندارد از این باخت های دقیقه نودی، از این امید های ناامید شده... اینکه والعاقبه للمتقین را همه قبول داریم اما این چند خط را من ناظر به یک سختی و عسرتِ در مسیر نوشتم، نه ناظر به عاقبت.
از صفین و کربلا و سقیفه بگیر و بیا تا تک تک گلوله هایی که نشست در بدن سرمایه هایمان و بمب هایی که چسبید به در ماشینِ امید هایمان و توپ هایی که دقیقه نود بارید بر سر آینده هایمان.
این روزها خیلی به این فکر میکنم که کاش میتوانستم سر بخورم لای اعداد تقویم و بروم به تاریخ و ساعت و دقیقه هایی که دیگر حفظشان هستم. بروم و کاری کنم سردار با آن پرواز آن شب به بغداد نرود، سید را مجاب کنم که بالگرد را بیخیال شود و زمینی برود. بروم و اسماعیل هنیه را از اتاقش خارج کنم، سید حسن را بجای ۴۰ متر به عمق ۴۰۰ متری زمین ببرم و سید هاشم را زودتر بیاورم ایران، یحیی سنوار را راضی کنم که خودش نرود میدان و همه‌ی توپ های این تاریخ ۱۴۰۰ ساله را کمی_قول میدهم، فقط کمی_زاویه بدهم تا بجای تیرک و سرنوشت تاریک صاف بنشینند سه کنج دروازه.
امروز هم در حرم حضرت معصومه(س) در این خیال بودم که حین برگشت با دیدن این قاب، بند افکارم پاره شد... بار نگاهشان سنگین بود و غم نبودنشان سنگین تر، از بلندگو ها پخش میشد: الهی عظم البلاء... "خدا! چقدر ما همیشه بدون صاحبمان بدشانس بودیم!"
#فطرسستان @fotrosesstan۷:۵۶
بازارسال شده از
تقاضا دارم اگر براتون مقدوره نماز لیلة الدفن رفیق عزیز ما امیرمحمد ناصری، رو بخونید و آن را هدیه سفر آخرت ایشان قرار دهید...
️ امیرمحمد بن محمدرضا
نحوه خواندن نماز شب اول قبر:
در رکعت اول، سوره حمد و سپس آیت الکرسی قرائت شود.
و در رکعت دوم هم پس از سوره حمد؛ ده مرتبه سوره قدر خوانده شود.
پس از تمام شدن بگوید: «اللّهم صل علی محمد و آل محمد و ابعث ثوابها الی قبر امیرمحمد ابن محمدرضا...»
#بخوانیم_تا_برامون_بخوانند
️ امیرمحمد بن محمدرضا نحوه خواندن نماز شب اول قبر:در رکعت اول، سوره حمد و سپس آیت الکرسی قرائت شود.
و در رکعت دوم هم پس از سوره حمد؛ ده مرتبه سوره قدر خوانده شود.
پس از تمام شدن بگوید: «اللّهم صل علی محمد و آل محمد و ابعث ثوابها الی قبر امیرمحمد ابن محمدرضا...»
#بخوانیم_تا_برامون_بخوانند
۱۳:۴۱
آقا رضا ابوالقاسمی توی گعده این هفته‌ی راوی یه نکته جالبی درباره تاثیر شناختی روایت گفتن که شاید جدید نبود ولی از باب تلنگر برای من خیلی جدی بود...
مثلا من تو اولین مواجهم با پوستر و قضیه خرمالو های دانشگاه حتی یه ذره بنظرم این رویداد، قضیه مسخره ای نیومد. بلکه بنظرم یه کار بامزه و جالب بود.شب که شد، دیدم اطرافم همه دارن به این ماجرا میخندن، کانالای بچه های دانشگاه پر شد و ... و کم کم من باور کردم که این کار چقدررر مسخرست، باورم شد اینه که حقیقت داره و منم که تا قبل از این اشتباه میکردم...واقعیت همون چیزیه که سریع، قدرتمند و پر تکرار روایت میشه، نه لزوما اون چیزی که حقیقت داره و اگه دقت کنیم میبینیم نظر ما درباره خیلی از اتفاقات اطرافمون همینطور شکل گرفته...
اینم یه نمونش، ما انقدر با روایت های سیاه درباره‌ی مهاجرت نخبگان بمبارون شدیم که برامون تبدیل به یه ابر روایت بدیهی و تاریک شده، هرچقدر هم که مستند و سریال و... دربارش میسازیم داریم در طول همین روایت دست و پا میزنیم... اما حضرت آقا روایت رو تغییر میدن، از یک زاویه جدید نگاه میکنن و زمین جدیدی ترسیم میکنن.
#فطرسستان
@fotrosesstan
مثلا من تو اولین مواجهم با پوستر و قضیه خرمالو های دانشگاه حتی یه ذره بنظرم این رویداد، قضیه مسخره ای نیومد. بلکه بنظرم یه کار بامزه و جالب بود.شب که شد، دیدم اطرافم همه دارن به این ماجرا میخندن، کانالای بچه های دانشگاه پر شد و ... و کم کم من باور کردم که این کار چقدررر مسخرست، باورم شد اینه که حقیقت داره و منم که تا قبل از این اشتباه میکردم...واقعیت همون چیزیه که سریع، قدرتمند و پر تکرار روایت میشه، نه لزوما اون چیزی که حقیقت داره و اگه دقت کنیم میبینیم نظر ما درباره خیلی از اتفاقات اطرافمون همینطور شکل گرفته...
اینم یه نمونش
، ما انقدر با روایت های سیاه درباره‌ی مهاجرت نخبگان بمبارون شدیم که برامون تبدیل به یه ابر روایت بدیهی و تاریک شده، هرچقدر هم که مستند و سریال و... دربارش میسازیم داریم در طول همین روایت دست و پا میزنیم... اما حضرت آقا روایت رو تغییر میدن، از یک زاویه جدید نگاه میکنن و زمین جدیدی ترسیم میکنن. #فطرسستان @fotrosesstan۱۳:۳۱
سلام
چطورید؟
️ آقا تیز بریم سر اصل مطلب... خبر دارید که عزیزان لبنانی که با شروع جنگ توی زینبیه مستقر شدن و شهروندان سوری که با شروع حمله تروریست ها آواره شدن به شدت توی مضیقه قرار دارن...
سپاه قدس قصد داره که ۲۰٫۰۰۰ بسته کمکی رو تا فردا ظهر تحویل بگیره و به سوریه منتقل کنه. این بسته ها باید تا فردا ظهر بسته بندی بشن و برسن به دست خانواده های آواره لبنانی و سوری...
از این بسته ها ۵۰۰۰تاش مونده که باید از امشب تا صبح فردا تموم بشه
خواستیم از شما هم دعوت کنیم تا توی این حرکت جهادی سهیم بشید و اگر میتونید امشب تشریف بیارید برای کمک تو بسته بندی این اقلام.
آدرس: موسسه سرچشمه
برای هماهنگی به این آیدی پیام بدید:@sab_140209358884359
پ.ن: هزینه رفت و برگشت به عهده دانشگاه هست.پ.ن: شام رو هم مهمون سپاه هستیم:)
چطورید؟
️ آقا تیز بریم سر اصل مطلب... خبر دارید که عزیزان لبنانی که با شروع جنگ توی زینبیه مستقر شدن و شهروندان سوری که با شروع حمله تروریست ها آواره شدن به شدت توی مضیقه قرار دارن... سپاه قدس قصد داره که ۲۰٫۰۰۰ بسته کمکی رو تا فردا ظهر تحویل بگیره و به سوریه منتقل کنه. این بسته ها باید تا فردا ظهر بسته بندی بشن و برسن به دست خانواده های آواره لبنانی و سوری...از این بسته ها ۵۰۰۰تاش مونده که باید از امشب تا صبح فردا تموم بشه خواستیم از شما هم دعوت کنیم تا توی این حرکت جهادی سهیم بشید و اگر میتونید امشب تشریف بیارید برای کمک تو بسته بندی این اقلام. آدرس: موسسه سرچشمهبرای هماهنگی به این آیدی پیام بدید:@sab_140209358884359پ.ن: هزینه رفت و برگشت به عهده دانشگاه هست.پ.ن: شام رو هم مهمون سپاه هستیم:)
۱۴:۳۶
گاه کامل شود، گهی غایب
اَنتِ بدرٌ فلا الیکِ مَغیب
گنبدت عین اشک روشن بود
حین وجهُ الزمانِ کانَ تَریب
#فطرسستان
@fotrosesstan
اَنتِ بدرٌ فلا الیکِ مَغیب
گنبدت عین اشک روشن بود
حین وجهُ الزمانِ کانَ تَریب
#فطرسستان @fotrosesstan۷:۴۱
بازارسال شده از
إِنَّ اللهَ لاَ یُغَیِّرُ مَا بِقَوْمٍ حَتَّى یُغَیِّرُواْ مَا بِأَنْفُسِهِمْوقتی ملت و دولت سوریه
اراده مقاومت نداشته باشند ، خدا هم دخالت نمی کند چه برسد به جمهوری اسلامی مثلث‌قرمز | @mosalasghermez۱۱:۳۰
بعد از مهمترین اتفاقاتی که تو چندین سال گذشته برای خاورمیانه قابل فرض بوده و ممکنه اثرش تا سال‌های سال به شدت باقی بمونه، شخص اول مملکت قراره دیدار داشته باشه و راهبرد جبهه مقاومت رو مشخص کنه؛ طبیعیه شما انتظار داشته باشین شبکه‌های مختلف از قبل برنامه تحلیلی برن و الان که سخنرانی شروع شده پخش زنده داشته باشین و...
اما در عمل؟
شبکه ١ سرود گذاشته، شبکه ٢ تکرار سریال، شبکه ۳ موشن، شبکه خبر برنامه برای سلامتی مو گذاشته، شبکه خبر ۲ هم صحن مجلس رو نشون میده...چی بهتر از این؟
تولایی
#فطرسستان
@fotrosesstan
اما در عمل؟
شبکه ١ سرود گذاشته، شبکه ٢ تکرار سریال، شبکه ۳ موشن، شبکه خبر برنامه برای سلامتی مو گذاشته، شبکه خبر ۲ هم صحن مجلس رو نشون میده...چی بهتر از این؟
تولایی #فطرسستان @fotrosesstan۷:۴۵
بازارسال شده از
والله همینطوریه🥲🥲
۱۴:۵۳
بازارسال شده از
صورتی بازی و دهه هشتادی گری مردونه و مشتی مث لرامتخصصین زبان بدن به صورت ها در این کلیپ و کلیپ صورتی دیشب توجه کنند. نکته هایی است برای آنان که می اندیشند! #لنین
مردونه و مشتی مث لرامتخصصین زبان بدن به صورت ها در این کلیپ و کلیپ صورتی دیشب توجه کنند. نکته هایی است برای آنان که می اندیشند! #لنین۸:۱۷
فطرسستان 🇵🇸🇱🇧 صورتی بازی و دهه هشتادی گری مردونه و مشتی مث لرا متخصصین زبان بدن به صورت ها در این کلیپ و کلیپ صورتی دیشب توجه کنند. نکته هایی است برای آنان که می اندیشند! #لنین
صورتی بازی و دهه هشتادی گری مردونه و مشتی مث لرا متخصصین زبان بدن به صورت ها در این کلیپ و کلیپ صورتی دیشب توجه کنند. نکته هایی است برای آنان که می اندیشند! #لنینبعضی از رفقا خواستار ترجمه هستن...عجیبه، لری که خیلی شیواست
ولی خب:سر من همیشه بین دست های توستمادرم بهشت زیر پا های توست
گل باغ نبی، درمان دردمبا محبت تو میتپد قلبم
در پناه تو چه غمی دارم؟من خدا را هم از شما دارم
تشنه به خون دشمن حیدرسپره سینه‌م جون بخواه رهبر!
#فطرسستان
@fotrosesstan
ولی خب:سر من همیشه بین دست های توستمادرم بهشت زیر پا های توست
گل باغ نبی، درمان دردمبا محبت تو میتپد قلبم
در پناه تو چه غمی دارم؟من خدا را هم از شما دارم
تشنه به خون دشمن حیدرسپره سینه‌م جون بخواه رهبر!
#فطرسستان @fotrosesstan۸:۴۸
پاکت هدیه
فطرسستان 🇵🇸🇱🇧
انا اعطیناک الکوثر
بازارسال شده از
دانشجو باید مطالبه گر باشد
رفقا سلام
یک هفته کلاس های دانشگاه مجازی شد و این ایام مثل ایام کرونا بازم با چالش های آموزش مجازی روبه رو شدیم؛ از قطعی اینترنت و برق تا قطع و وصلی صدای استاد و محروم شدن از مباحثات و جلسات حضوری و... درحالی که سایر دانشگاه ها به روال آموزش حضوری خودشون ادامه دادن ...
این هفته که گذشت، نوش جونمون، شب یلدا و روز مادر در کنار خانواده بودیم اما باید برای این دو هفته مهم منتهی به امتحانات پایان ترم که حاصل تمام ترم رو که کاشتیم برداشت می کنیم، فکری کنیم.
ما با جمعی از رفقا تصمیم گرفتیم علم مطالبه گری رو از کد پرافتخار ۱۴۰۲ بلند کنیم و صدامون رو به مسئولین برسونیم تا اونا با واقع نگری درباره آینده ما تصمیم گیری کنند.
بسم الله... حالا وقتشه این فرم رو امضا کنی تا توهم با ما همراه بشی https://formafzar.com/form/rtpgm
رفقا سلام
یک هفته کلاس های دانشگاه مجازی شد و این ایام مثل ایام کرونا بازم با چالش های آموزش مجازی روبه رو شدیم؛ از قطعی اینترنت و برق تا قطع و وصلی صدای استاد و محروم شدن از مباحثات و جلسات حضوری و... درحالی که سایر دانشگاه ها به روال آموزش حضوری خودشون ادامه دادن ... این هفته که گذشت، نوش جونمون، شب یلدا و روز مادر در کنار خانواده بودیم اما باید برای این دو هفته مهم منتهی به امتحانات پایان ترم که حاصل تمام ترم رو که کاشتیم برداشت می کنیم، فکری کنیم. ما با جمعی از رفقا تصمیم گرفتیم علم مطالبه گری رو از کد پرافتخار ۱۴۰۲ بلند کنیم و صدامون رو به مسئولین برسونیم تا اونا با واقع نگری درباره آینده ما تصمیم گیری کنند. بسم الله... حالا وقتشه این فرم رو امضا کنی تا توهم با ما همراه بشی https://formafzar.com/form/rtpgm۱۴:۰۹