گذشت دورهای که ما یکی بود… شعرخوانی مرحوم ابوالفضل زرویی نصرآباد در دیدار جمعی از شاعران با رهبر انقلاب. ۱۳۸۳/۸/۸ انتشار به مناسبت سالروز درگذشت این شاعر و طنزپرداز برجسته کشور متن شعر @khamenei_poems۶:۰۰
رهبر انقلاب در دیدار هزاران نفر از زنان و دختران:
زن، کارگزار خانه نیست، مدیر است
زن، کارگزار خانه نیست، مدیر است
۱۵:۱۱
رهبر انقلاب: اگر زن بخواهد شوهرش به او محبت بورزد، باید حرکت و تلاش کند. اگر مرد بخواهد زنش او را دوست داشته باشد، باید یک تلاشی انجام بدهد. محبت، محتاج تلاش و ابتکار است.
#تلاش_کن_زن#ابتکار_داشته_باش_مرد
@rozhaye_khob
#تلاش_کن_زن#ابتکار_داشته_باش_مرد
@rozhaye_khob
۹:۳۹
بازارسال شده از
یادداشت تفصیلی چهلودومین نشست انجمن ادبی خورشید با موضوع نقد و بررسی رمان «سنگ اقبال» در خبرگزاری مهر.
https://www.mehrnews.com/news/6676631/
@khorshiddastan
https://www.mehrnews.com/news/6676631/
@khorshiddastan
۱۲:۳۶
بسماللهالرّحمنالرّحیم
#به_بهانه_دیدار_رهبر_حکیم_انقلاب_با_بانوان
پشتِ درِ آزمایشگاه نشستهام و مثل همیشه که اینجور وقتها زمان خاصیت ارتجاعی خودش را به رخ میکشد، من هم سر خودم را به نوشتن گرم کردهام.
زن پس از چهلسالگی انگار در آستانهی فروپاشی است و این مخصوص سبک زندگیِ ولنگار ما ایرانیها نیست. همین حرفها را سوزان سانتاگ هم میزند که چهلسالگی برای مرد نشاندهندهی دستاوردهای او و برای زن نشانی از عمر بر بادرفتهی اوست.
اولین نشانههای ناتوانی بسیار موذی در زن راه باز میکند؛ مثل سرمایی که از درزی تو بخزد و استخوانهایت را بگزد.من اولین بار که دیدم مفصل دستِ راستم یار نیست، فکر کردم باز تا صبح دستم زیر سرِ عباس مانده و تا عصر خوب میشود؛ اما چند ماه است که خوب نشده.
من این موضوع را به کسی نگفتهام. فقط خودم میفهمم که مایعِ ظرفشویی را اگر پر باشد باید با دستِ چپ بردارم. و این اتفاق چند بار در روز تکرار میشود تا وقتی که مایع به نیمه برسد و مفصل آرنج من توانِ بلند کردنش را داشته باشد.
یک زنِ زیر چهل سال شاید هیچ ادراکی از آنچه میگویم نداشته باشد، اما چهلسالهها میفهمند که زن ذرهذره فرو میپاشد اما ناگهان آوار میشود؛ ناگهان تویِ خودش آوار میشود. ناتوانی زنانه پنهان میشود اما ناتوانی مردانه موجب جلب توجه است. ناتوانیهای پس از چهل سال زنان انگار یک معنای دوم هم دارند: اینکه دیگر خواستنی نیستی؛ شبیه یک ماشین که به خرج افتاده.
از این جهت به الههگان و اسطورهها حسودیم میشود که یا نامیرا هستند یا مسئلهشان برداشتنِ مایع ظرفشویی نیست.
یکبار مشاور دبیرستانمان که زنِ بهقاعدهای بود مرا کنار کشید و گفت:«امیرزاده، تو فکر نکن هرکول هستی و قدرت بدنت از بقیهی دخترها خیلی بیشتر است» — البته بود — «تو داری از انرژی آیندهات استفاده میکنی. تو الان نمیفهمی که در آینده چقدر به بدنت احتیاج داری.»و من این را اصلاً نمیفهمیدم. گفت: «باید زایمان کنی، بچه بزرگ کنی و یک خانه را سامان بدهی. اینطور که پیش میروی به آنجاها نمیرسی.»
آن وقتها من آنقدر جانم به قالبم زیاد بود که دخترها را ردیف میکردم تا آزمایشگاه مدرسه را خانهتکانی کنند. بیچاره سرایدار را حکم کردم که بایستد روی میزِ وسط آزمایشگاه و پنکهی سقفی را تمیز کند.مرد پنکه را خاموش کرد و رفت روی میز، اما پنکه هنوز جان داشت که گرفت به شقیقهاش و خون شتک زد روی روپوشِ سفیدِ بچهها و آقای سرایدار سرش را گرفت و خون از بین انگشتهایش شره کرد.
چشمم که به خون افتاد، دل و رودهام بههم ریخت اما یادم افتاد به پدرم که میگفت اولین بار که توی جبهه خون دیده بالا آورده و من با خودم گفتم اگر کوتاه بیایم تا آخر عمر از خون میترسم. برای همین مرد را نشاندم روی صندلی و زخمش را گربهپیچ کردم تا خودش را برساند بیمارستان؛ چون از کنار ابرویش تا گوشش شکاف برداشته بود.
همچین جانوری بودم من که حالا صبحها شبیه رباتهای روغننخورده از جا بلند میشوم و باقی روز را روی مدارِ «هیچ بدنی برای آنچه انسان اراده کرده ضعیف نیست» به شب میرسانم و شب از درد پاهایم را به هم میکشم.
ناتوانی در زن اغلب پنهان و کتمان میشود.و این شاید تتمهی همان ترسِ اجدادی از کارا نبودن باشد؛مستهلک شدن و دور انداخته شدن.
پن: اما باید به خود بیاییم در هر سنی که هستیم.که به قول دوستی خردمندناامید نباشیم از این که روی این ویرانه بنایی بسازیم بهتر از قبل، هر چند عمرش به بلندی دورهی غفلت و جوانی نباشد.که ما زنیم و سنگ بنای زندگی...
معصومه امیرزاده
#چند_ماه_قبل_بیماری#جستارهایی_درباره_زنان#زن_ریحانه_است_پهلوان_نیست#زن_مدیر_خانه_است_نه_کارگزار#زن_هوای_خانه_است#ورزش_کنیم#سالم_زندگی_کنیم
@rozhaye_khob
#به_بهانه_دیدار_رهبر_حکیم_انقلاب_با_بانوان
پشتِ درِ آزمایشگاه نشستهام و مثل همیشه که اینجور وقتها زمان خاصیت ارتجاعی خودش را به رخ میکشد، من هم سر خودم را به نوشتن گرم کردهام.
زن پس از چهلسالگی انگار در آستانهی فروپاشی است و این مخصوص سبک زندگیِ ولنگار ما ایرانیها نیست. همین حرفها را سوزان سانتاگ هم میزند که چهلسالگی برای مرد نشاندهندهی دستاوردهای او و برای زن نشانی از عمر بر بادرفتهی اوست.
اولین نشانههای ناتوانی بسیار موذی در زن راه باز میکند؛ مثل سرمایی که از درزی تو بخزد و استخوانهایت را بگزد.من اولین بار که دیدم مفصل دستِ راستم یار نیست، فکر کردم باز تا صبح دستم زیر سرِ عباس مانده و تا عصر خوب میشود؛ اما چند ماه است که خوب نشده.
من این موضوع را به کسی نگفتهام. فقط خودم میفهمم که مایعِ ظرفشویی را اگر پر باشد باید با دستِ چپ بردارم. و این اتفاق چند بار در روز تکرار میشود تا وقتی که مایع به نیمه برسد و مفصل آرنج من توانِ بلند کردنش را داشته باشد.
یک زنِ زیر چهل سال شاید هیچ ادراکی از آنچه میگویم نداشته باشد، اما چهلسالهها میفهمند که زن ذرهذره فرو میپاشد اما ناگهان آوار میشود؛ ناگهان تویِ خودش آوار میشود. ناتوانی زنانه پنهان میشود اما ناتوانی مردانه موجب جلب توجه است. ناتوانیهای پس از چهل سال زنان انگار یک معنای دوم هم دارند: اینکه دیگر خواستنی نیستی؛ شبیه یک ماشین که به خرج افتاده.
از این جهت به الههگان و اسطورهها حسودیم میشود که یا نامیرا هستند یا مسئلهشان برداشتنِ مایع ظرفشویی نیست.
یکبار مشاور دبیرستانمان که زنِ بهقاعدهای بود مرا کنار کشید و گفت:«امیرزاده، تو فکر نکن هرکول هستی و قدرت بدنت از بقیهی دخترها خیلی بیشتر است» — البته بود — «تو داری از انرژی آیندهات استفاده میکنی. تو الان نمیفهمی که در آینده چقدر به بدنت احتیاج داری.»و من این را اصلاً نمیفهمیدم. گفت: «باید زایمان کنی، بچه بزرگ کنی و یک خانه را سامان بدهی. اینطور که پیش میروی به آنجاها نمیرسی.»
آن وقتها من آنقدر جانم به قالبم زیاد بود که دخترها را ردیف میکردم تا آزمایشگاه مدرسه را خانهتکانی کنند. بیچاره سرایدار را حکم کردم که بایستد روی میزِ وسط آزمایشگاه و پنکهی سقفی را تمیز کند.مرد پنکه را خاموش کرد و رفت روی میز، اما پنکه هنوز جان داشت که گرفت به شقیقهاش و خون شتک زد روی روپوشِ سفیدِ بچهها و آقای سرایدار سرش را گرفت و خون از بین انگشتهایش شره کرد.
چشمم که به خون افتاد، دل و رودهام بههم ریخت اما یادم افتاد به پدرم که میگفت اولین بار که توی جبهه خون دیده بالا آورده و من با خودم گفتم اگر کوتاه بیایم تا آخر عمر از خون میترسم. برای همین مرد را نشاندم روی صندلی و زخمش را گربهپیچ کردم تا خودش را برساند بیمارستان؛ چون از کنار ابرویش تا گوشش شکاف برداشته بود.
همچین جانوری بودم من که حالا صبحها شبیه رباتهای روغننخورده از جا بلند میشوم و باقی روز را روی مدارِ «هیچ بدنی برای آنچه انسان اراده کرده ضعیف نیست» به شب میرسانم و شب از درد پاهایم را به هم میکشم.
ناتوانی در زن اغلب پنهان و کتمان میشود.و این شاید تتمهی همان ترسِ اجدادی از کارا نبودن باشد؛مستهلک شدن و دور انداخته شدن.
پن: اما باید به خود بیاییم در هر سنی که هستیم.که به قول دوستی خردمندناامید نباشیم از این که روی این ویرانه بنایی بسازیم بهتر از قبل، هر چند عمرش به بلندی دورهی غفلت و جوانی نباشد.که ما زنیم و سنگ بنای زندگی...
معصومه امیرزاده#چند_ماه_قبل_بیماری#جستارهایی_درباره_زنان#زن_ریحانه_است_پهلوان_نیست#زن_مدیر_خانه_است_نه_کارگزار#زن_هوای_خانه_است#ورزش_کنیم#سالم_زندگی_کنیم
@rozhaye_khob
۱۵:۱۲
بچههای شما هم به جای درس خوندن چسبیدن به زیر نویس تلویزیون شاخص آلودگی هوا رو به امید تعطیلی تحلیل میکنن؟حتی با حمله اسرائیل هم موافق هستن.فعلا کم آسیبترین دعایی که کردن اینه که مدرسشون بر اثر سیل خراب بشه.
حتی با حمله اسرائیل هم موافق هستن.فعلا کم آسیبترین دعایی که کردن اینه که مدرسشون بر اثر سیل خراب بشه.۱۳:۲۲
بازارسال شده از
رادیو سیندخت زن و زمین در داستانتحلیل داستان جای خالی سلوچ؛ محمود دولتآبادی#نسبت_زن_و_زمین#نظریه_کانت#سمیه_عالمی#سیده_عذرا_موسوی#معصومه_امیرزاده#سرای_سیندخت@sindohkt_ir۸:۳۶
چرا روز دانشجو رو کسی به من تبریک نگفت؟
۱۴:۳۱